In the morning.

Het zwakke zonlicht scheen op zijn zwarte vacht en het water glinsteren, een soort zilveren gloed werd erop geplakt en dat was een prachtig gezicht. Automatisch gingen zijn oren kalm naar voren en zijn ogen waren gericht op het zacht kabbelende water. Zijn lange staart zwiepte zacht heen en weer en afentoe smeet hij hem nijdig de lucht in, puur van verveling. Het maakte hem chagerijnig, dat eeuwige alleen zijn en als hij paarden tegenkwam, kon hij hen al of had hij al een keertje met hen gesproken. Nieuwe paarden ontmoeten, dat wilde hij. Knollen die hij nog nooit tegen was gekomen, hij wilde gewoon wat meer paarden kennen. Zijn lange manen lichtte even op van zijn nek toen een klein briesje hem verwelkomde in het gebied, wat was het hier heerlijk, nu alleen nog een paard zien te vinden waar hij een leuk gesprek mee kon voeren, dan kon zijn dag niet meer stuk! Maarja, had hij dit keer geluk dat hij een paard tegenkwam die hij nog niet kende? Geirriteerd slaakte hij een zucht en stampvoetend liep hij langs de rand van het grote meer, zijn hoofd laag en zijn staart toch trots in de lucht geheven. Sultan was gelukkig, tuurlijk, maar het enigste wat nog in zijn leven ontbrak waren een paar goede vrienden, waar hij gewoon alles in vertrouwen tegen kon zeggen. Falcon en Pearl, die mocht hij graag. Maar er waren meerdere paarden en wie weet kon hij daar ook wel goed mee opschieten. Tsja, het was afwachten tot hij weer een keer een paard tegen zou komen waar hij nog niks van afwist. Geduld had hij er wel mee, maar ondertussen begon hij het toch aardig zat te worden dat hij gewoon moest zoeken naar paarden die hij nog niet had gesproken of gezien. Het ging er niet om dat hij bekend was, want dat was hij zeker nog niet. Met de nadruk op nog, want natuurlijk wilde hij wel een beetje bekendheid hier in Dream Horses. Eerst moest hij maar wat meer paarden gaan ontmoeten, anders zou hij nooit iets bekender worden. Het was gewoon een kwestie van geduld, geduld en nog eens geduld. Hmmz, misschien moest hij toch maar eens wat meer geduld hebben inderdaad, want als Sapphire hem te lang liet wachten werd hij al chagerijnig. Hij moest daar mee ophouden, daardoor zou hun relatie wel kapot wilde gaan en dat vermeed hij maar al te graag. Zijn neusgaten sperde zich wijd toen een paardengeur erdoor heen drong, die kende hij nog niet. Enthousiast begon hij te hinniken en spastisch schoten zijn ogen door het gebied.

[&Graffiti.]

Met een mond vol vers gras, keek hij met grote ogen over het meer. Graffiti liep nog maar zo'n paar dagen in DH rond. En op sommige plekken keek hij vierkant uit over het gebied. Een korte zucht verliet zijn mond. Zijn hele lichaam was bedekt met een bruine kleur behalve een deel van zijn hoofd die was wit, zijn ouders vonden het raar en deden op die manier anders tegen hem ze deden alsof hij dom was. Daarom was ze ook bij ze weggegaan, vandaar dat ze Graffiti heette, vanwege de tekeningen op zijn hoofd. Schaapachtig keek hij met zijn ene maanoog over het water, een beetje sloompjes zag hij eruit vanwege zijn knungelige bouw. Graffiti gooide speels zijn hoofd in de lucht, hij slaakte een korte kreun en sprong aan in een rengalop. Door zijn slanke bouw was hij sneller, dan de meeste van zijn leeftijd. Zijn lange benen gingen in een rap tempo langs elkaar, af en te sprong hij op en wat op de grond liggende boomstronken te ontwijken. Hij vloog als een vis in het water, alleen hij op de grond. Zijn hoeven raakte amper de grond, het zou men verbazen dat hij geen bomen raakte. Toen water in zijn zicht kwam maakte hij een spring en vlak voor de rand remde hij af, door zijn achterbenen te zakken. Om zo een soort sjeiding te maken, zand stoof op en kwam terecht in het water. Hij tekende een speelse grijns op zijn gezicht, de grijns verdween echter zijn een hinnik hoorde. Vlak bij, zijn oren schoten naarvoren. Onrustig zocht hij naar beeld, een zwarte hengst links van het stond hem spastisch aan te kijken. ''Haha'' Zijn stem galmde in het gebied ''Ook hallo'' Hij kneep zijn ogen samen en grijnsde, om zijn bedoeling te laten weten dat hij niks kwaadaardigs bedoelde. Zijn doel om eigenlijk te zien hoe dit paard reageerde op zijn uiterlijk, Graffiti was niet een van moeders mooiste. Sommige noemd het schattig andere weer eng of lelijk. Hem deerde het weinig je wende eraan, eigenlijk hoorde hij nooit wat aardigs of een compliment. Er bleef zo'n drie meter tussen de zwarte hengst en Graffiti. Geduldig wachte hij op een reactie, of een beledigend commentaar.

Zijn oren draaide naar voren en zijn spieren werden gespannen, zijn ogen zochten het paard dat hij zonet had geroken en zijn staart joeg wat vliegen van zijn zwarte vacht. Kom op, waar bleef dat paard nou? Niet veel later stond er een bruine hengst voor hem, zijn hoofd was voor een groot deel spierwit. Niet iets wat vaak voorkwam, maar lelijk vond de zwarte hengst het niet. Zelf was hij ook niet een van de mooiste met zijn pikzwarte vacht, her en der zat een litteken die daar zijn vacht grijs kleurde, maar voor de rest was er geen kleur op zijn vacht te herkennen. De slanke hengst snoof eens en keek vanuit zijn ooghoeken naar de hengst, die begon te lachen en hem daarna begroette. Sultan draaide zijn hoofd weer richting hem en spitste zijn oren iets, waarna een kleine glimlach zijn mondhoeken naar boven lieten wijzen. ''Hallo.'' begroette hij de hengst vriendelijk en kort knikte hij richting hem. Zijn warmbruine ogen gleden over het lichaam van de hengst, hij was slank, wel een stuk slanker dan Sultan aangezien de zwarte hengst ook bloed van een enorm breed ras door zijn aderen had stromen. Tsja, op de een of andere manier was hij er wel blij mee dat hij niet ontzettend veel op een arabier leek, aangezien de meeste een hekel aan die rassen hadden. Waarom? Sultan had werkelijk geen idee, maar zelf had hij een hekel aan friezen, die paarden hadden juist een te groot ego en het waren niet de arabieren die dat hadden. Sierlijk was dat ras, maar friezen waren lomp en groot, nah. Niet echt iets waar je trots op zou zijn, in Sultan' ogen. Toen hij merkte dat hij zich nog niet had voorgesteld, briestte hij verontschuldigend. ''Ik ben Sultan.'' zei hij toen kalm. Zijn smalle hoofd schuurde even een paar keer langs zijn dunne, maar duidelijk gespierde voorbeen. Wild schuddend met zijn hoofd keek hij weer op, dat was beter. Nijdig trok hij een paar groene grassprieten uit de grond en tevreden maalde zijn kaken het groene spul fijn. Voldaan briestte hij eens en met gespitste oren keek hij richting de hengst, hij was apart maar niet lelijk. Tevreden slaakte hij een enorm diepe zucht en wendde zijn blik af, richting het meer waar een zilveren gloed over leek te liggen. Ja, hier kon hij de hele dag wel rondhangen en nooit zou dit gebied hem vervelen, het was hier prachtig en ooit zou hij hier samen met Raquell heen gaan, om haar beter te leren kennen en een band op te bouwen, want dat wilde hij zeker met haar. Zijn eerste dochter was nu al verdomd speciaal voor hem.

Hij lachte warm, zijn zwarte staart langs zijn achterbenen. ´Aangenaam dan, Sultan´ Hij vond de naam perfect bij de zwarte henst, hij zag er sierlijk en machtig uit. Net als Sultan uit de sprookjes. ´Graffiti, meneer´ Hij knikte respectvol, hij had geleerd om tegen oudere paarden recpect te tonen. Dus dat deed hij ook bij Sultan, Graffiti bekeek hij Sultan nijdig gras begon te eten. Graffiti volgde het voorbeeld, hij bracht zijn hoofd naar beneden en hapte een pluk gras uit de grond. Modderklonten liet hij op de grond vallen, dat was niet lekker. Schaapachtig keek hij ´Mh, lekka ha?´ Hij grijnsde breed, grassprieten kwamen tussen zijn tanden vandaan. ´Ik heb niet veel te vertellen, maar ik moet zeggen het leuk te vinden om iemand te ontmoeten zoals u´ Dat meende hij oprecht, zijn stem klonk uiterst beleefd met respect knikte hij naar Sultan. ´U moet weten dat ik nog niet zo is DH ben, maar ik moet zeggen het bevalt me zeer´ Hij laste een korte pauze in, ´De gebieden waar ik tot nu toe ben geweest zijn uiterst prachtig´ Hij lachte, bracht zijn hoofd naar de grond en nam nog een hap gras ´En het eten bevalt me zeer, wat natuurlijk belangrijk is´ Graffiti was geen vreedzak, maar hij kon genieten van lekker mals gras of fruit of groenten. Maar vooral groen vers vochtig gras. ´Het weer bevalt me ook tot nu toe, alles eigenlijk als je het zo bekijkt´ Graffiti was echt een babbelkous. Hij praatte graag, ookal gingen de meeste dingen nergens over. Geduldig wachte hij op een reactie van Sultan.

Vriendelijk knikte hij eens naar de hengst en schraapte zijn hoef over het gras, het zonnetje verwarmde zijn vacht en zijn oren stonden ver naar voren gericht. Zodra hij de aangenaam hoorde en een respectvol knikje zag, grinnikte hij even. De hengst stelde zich voor en een luide bries verliet de neusgaten van de zwarte hengst. ''Ook aangenaam Graffiti.'' sprak hij kalm. Rustig wendde Sultan zijn blik richting het zilveren water, dit was een gebied waar je even heerlijk tot rust kon komen. Een diepe zucht volgde en hij draaide zijn hoofd weer richting de bruinige hengst, die wat woorden uitsprak. ''U-hu.'' was het antwoord van Sultan, een ja dus. Nog eens trok hij wat grassprieten uit de grond en voldaan briestte hij, het was inderdaad lekka. U, zei hij nou serieus u tegen hem? De zwarte hengst grinnikte. ''Noem me maar gewoon jij of je.'' merkte hij op en glimlachend keek hij richting Graffiti. Hij was aardig, maar dat u gedoe hoefde voor hem nou ook weer niet. Rustig bracht hij zijn hoofd naar de grond, duwde zijn neus er eens tegen aan en tilde zijn linkerbeen even kort op. Kalm zette hij zijn hoef weer neer en tilde zijn hoofd weer de lucht in, zodra de hengst nog wat ratelde. ''Tsja, Dream Horses is gewoon prachtig. Ik ben blij dat ik hierheen ben gekomen.'' sprak zijn stem, die een enthousiaste ondertoon in bezit had. Kort gleden zijn warmbruine ogen even over de hengst heen, hij was inderdaad niet zoals de standaard paarden maar dat maakte hem niet minder speciaal, hij was spontaan, een echte kletskous en Sultan kon wel om hem lachen. ''Dus je bent nieuw hier, in Dream Horses?'' vroeg hij toen op een neutrale toon, zijn oren draaide wat naar achter zodra hij wat geritsel hoorde, maar vrijwel daarna draaide ze weer richting de hengst voor hem. Damn, wat was Sultan toch gelukkig, Saff, Raquell, Zaire, Pearl.. Nee. Dit was het gewoon! Vroeger had hij altijd veel problemen gehad, zijn kudde, Curlin en Django, al die personen wilde hij nu achter zich laten. De belangrijkste personen in zijn leven stonden dicht bij hem en daar ging het hem nou juist om. Wel had hij gehoord dat Curlin drachtig was, van een zwarte hengst. Veel boeide het Sultan niet, die merrie wilde hij het liefste door de grond boren en Django erachter aan. Maar gelukkig wisten ze dat beide al, ook wisten ze dat ze voortaan bij hem uit de buurt moesten blijven. Woorden vol met haat zou hij naar die twee toe slingeren, zonder er maar iets bij te voelen.