Oh My Lautner. What's going on?

Pearl stapte rustig wat langs de ijsgrotten. Het warme weer werd haar een beetje te veel af en toe, en dat was dit de ultime plek. Het was hier een stuk koeler, en de zon was hier bijna niet te vinden. Met een gelukzalige glimlach stapte ze over het gladde ijs, maar haar hoeven wisten haar overeind te houden. Soms gleed ze wel een beetje weg, maar het was makkelijk te overleven. Haar hoofd stond laag, en als ze snoof kwamen er kleine rookwolkjes uit haar neus. Het was een grappig gezicht, en het bezorgde een grijns op haar snoet. Haar buik voelde zwaar aan, net alsof hij elk moment kon ontploffen. Oké, hij ging niet ontploffen maar het was vast wel iets in die richting. De laatste tijd was ze vaak misselijk, en ook soms een dreunende pijn in haar onderbuik. Toch was het er nog niet van gekomen. Een ijzig zonnetje kwam achter de grotten vandaan, maar hij was hier niet sterk genoeg om alles te verwarmen. Pearl strekte haar nek even, en voelde de ijzige lucht op haar vacht prikken. Ze had er geen last van. Ze was allang blij dat ze even van de oranje warmbol kon ontsnappen. Haar buik begon weer te shaken, maar ditmaal was het anders dan normaal. De pijn was erger, en sterker. Het maakte haar even duizelig, maar alsnel had ze haar gedachte er alweer bij. Ze voelde hoe iets in haar buik openbrak, en een paniekvlaag raasde door haar heen. Shitterdeshit. Ze snel als ze nog kon, en dat ze de moeite kon nemen, ging ze een grot in. Snel stapte ze naar achteren, en plofte daar op de grond. Het zweet stond op haar voorhoofd, terwijl ze op haar zij ging liggen. Ze had dit nog nooit meegemaakt, en een prettig avontuur was het vast niet. Maar -bijna- elk paard overleefde het, dus ze moest er maar het beste van hopen. Ze probeerde regelmatig in en uit te ademen, en het ging al iets beter. Ze voelde dat het pijner ging doen. Het was echt tijd. Nog voordat ze er geen puf meer voor had, hief ze haar hoofd op en hinnikte. De hinnik was bedoeld voor Magic, hij was de enige die gunstig was rond deze tijd. Ze deed haar hoofd snel weer omlaag en liet hem rusten op de ijsbodem van de grot. Ze 'hijgde' hard uit, en nam veel lucht weer mee binnen. Laat dit snel voorbij zijn, was het eerste wat rond spookte in haar hoofd.

-Magic, en verder alleen met toestemming ^^-

In een rustig tempo stapte Magic door de sneeuw, zijn hoeven kraakte in de sneeuw die aan zijn hoeven bleef plakken. De rede dat hij hier was wist hij zelf ook niet, maar ondanks het warme was er een logica dat hij hiereen was gaan wandelen. Zijn spieren wende aan de kou, en hij voelde de druk op zijn benen niet meer. Magic hield zijn neus in de lucht, om aangename geuren op te vangen. De enorme ijsplaat werd al zichtbaar, Magic naderde dichterbij te komen. Ondanks de velle zon, was de ijsplaat nog steeds keihard, en hij hoefde niet te twijfelen of die hem wel hield. Eerdere hoefafdrukken waren zichtbaar in het laagje sneeuw dat er op lag, een vaag bekende geur drong zijn neus binnen. Een tinteling deed hem een hinnik slaak, vlak na zijn opgetogen hinnik klonk er een ijzige hinnik die hem over zijn hele lichaam deed trillen. ''PEARL!'' Hij wist het zeker, zijn stem galmde over het gebied, de hinnik klonk dringend en opsoluut nu pearl-achtig ookal was het wel Pearl.Dat was zeker, en ook zeker was dat er iets niet juist was. Magic duwde zichzelf in galop, een paar keer ging hij bijna onderuit. Maar zijn hoeven konden net zijn val tegenhouden, het beetje sneeuw dat er lag stoof omhoog. Hij naderde een grot, waar de meeste geur vandaan kwam. Magic stoof over het ijs dat onder zijn hoeven kraakte, hij remde af toen de grot dichtbij genoeg was. Hij drafde naarbinnen ''Pearl?'' De merrie was nu zichtbaar ze lag op de grond, en niet gewoon lichend. ''Pearl liefje? Gaat alles goed?'' Hij duwde met zijn neus tegen de hare, nu herrinderde hij het zich pas ''De veulens!'' Hij keek kort naar haar buik die één opgezwolle bal leek, en die bewoog. ''Pearl kijk me aan! Nu hangt het van jou af, ben je er klaar voor?'' Hij wist zeker dat de veulens eraan kwamen. En Magic kon alleen maar hopeloos toekijken, hij zou er letterlijk alles aan doen om deze pijn voor haar te stoppen. Maar ook hij wist dat dat onmogelijk was, ''Hou vol, ik beloof je dat het zo voorbij is!'' Magic duwde zachtjes zijn neus tegen het voorhoofd van Pearl. Als een soort van troost, en hij hoopte mee dat dit alles snel voorbij zou zijn.

-Nu kunnen de veulens wel komen denk?-

Rustig liet Lucardi zijn neusje langs de baarmoederwand glijden. Na een potje hevig trappen was hij een beetje uitgeput. Toch vond hij de kracht weer om door te trappen. Anders kwam hij nooit uit dit donkere hol. Heel lang had hij het fijn gevonden hier, lekker warm en zacht. Maar nu wou hij er uit. Hij was benieuwd naar de rest van de wereld, waar hij nog helmaal niks van wist, maar wel heel graag meer van wou weten. Heel veel fantasieën zaten al in zijn kleine hoofdje gepropt. Zo hard als hij kon trapte hij met zijn benen tegen de wand aan, die hem al die maanden zo goed beschermd had. Plots voelde hij hoe hij door een onwijs sterke kracht vooruit geduwd werd. Hij bleef door trappen, met de goede hoop dat het hem naar buiten zou helpen. Weer voelde hij dezelfde kracht als net. Weer stopte hij met trappen. Even leek hij stil te liggen, maar toen ging er een schok door hem heen. Hij voelde het zonlicht op zijn oogleden prikken. En een koude lucht omringde hem. Een seconde later lag hij op de harde koude grond. Het vruchtvlies was nu al gebroken, en Lucardi nam meteen een gulzige hap lucht. Even lag hij doodstil op de grond. Maar toen begon hij hevig met zijn ogen te knipperen. Hij wou wat zien! Zijn oogleden opende zich, ondertussen al gewend aan het eerst nog felle licht. Hij wreef zijn hoofd 1 keer over de koude, glibberige vloer. Een beetje verward keek hij om zich heen, waar was hij nu weer beland. Langzaam ademde hij uit, een wit wolkje verscheen vlak voor zijn gezicht. Lucardi schrok er even van. Weer ademde hij uit, en weer kwam er zo'n gek wolkje. Het veulen keek ernaar waardoor zijn ogen scheel keken. Hij duwde zijn neus er doorheen, maar er gebeurde niks. Toen zag hij zijn mama. Hij wou opstaan! Iets te enthousiast probeerde hij overeind komen. Hij zette zijn rechtervoorbeen onder zijn lichaam, vervolgens zijn linker. Even verloor hij zijn evenwicht. Maar hij hield stand. De vloer was glad, glad en ijskoud. Hij deed een poging zijn rechterachterbeen ook onder zijn lichaam te plaatsen. Maar die poging mislukte al na enkele seconden. Met een doffe klap landde hij op de harde vloer. Even keek hij naar zijn moeder, die erg moeilijk keek. Lucardi wist dat hij niet allen in dat holletje had gezeten. Ook wist hij dat het andere veulen erg veel geluk had gehad dat het iets langer in de warmte mocht blijven. Niet dat Lucardi daar had willen blijven, maar het was er wel warmer.. Hij schudde zijn hoofd. En vastberaden nu in een keer te staan schroeven hij zijn voorbenen in de grond. Altans, dat probeerde hij.. In werkelijkheid stonder er 2 trillende lucifer stokjes. Nogsteeds vastberaden zette hij ook zijn achterbenen trillend op de grond. Die stonden niet netjes onder zijn lichaam, waardoor hij meer op een piramide leek als op een paard. Al snel had hij zich hersteld en stonden ook zijn achterbenen netjes onder zijn lichaam. Een trotse grijns was van zijn gezicht af te lezen. En die mocht zijn moeder zien ook!

Wild trapte hij met zijn lange benen van zich af. Het was klaar nu. Hij wilde er uit. Quinn probeerde te happen maar dat lukte niet. En dan zat ook nog dat andere ding in de weg. Die lag er wel erg stil bij. Zou dat wel goed zijn? Even hield hij op met trappelen en luisterde naar de geluiden om hem heen. Het was wel erg stil. Hij hoorde enkel het kloppen van zijn hart en dat van zijn moeder. Maar verder was het doodstil. Erg lang bleef hij er niet bij stil staan. Het was nou eenmaal zo als het was. En zijn gedachten kon hij er niet lang bij houden want volgens het nog ongeboren hengstje was het op dit moment belangrijker om hier uit te geraken. Harder trapte hij nu tegen de baarmoederwand. Hij wilde er uit en dat zou hij zijn moeder laten weten ook! Hoe zou het buiten zijn? Net zo warm en zacht als hier? Of was het heel anders. Hoe zou hij moeten lopen? En zouden er meer wezens zoals hij zijn? Druk begon hij te spartelen. Steeds verder kwam hij tot het licht feller werd. Zijn hoefjes raakten grond en zo ineens was hij er. Verdwaasd keek het grote bonte hengstveulen om zich heen. Traag knipperend met zijn ogen. Zijn neusje tastte om zich heen en al gauw voelde hij een warme tong die hem droog begon te likken. Het vlies dat rond hem zat werd doorgebeten en voor het eerst kon hij goed adem halen. De frisse lucht deed hem goed. Zijn oogjes opende zich en zijn oortjes draaiden alle kanten uit. Tot hij zijn moeder zag. Hij kroop dichter naar haar toe en genoot van haar aandacht. Maar al snel wilde hij staan. Zijn beentjes probeerde hij onder zijn lichaam te krijgen wat niet lukte. Toch gaf hij niet op en probeerde het nog een paar keer tot hij uitgeput begon te raken. Toch gaf hij niet op. Het jonge hengstje bezat nu al een grote vechtersmentaliteit. Uiteindelijk slaagde hij er in overeind te gaan staan en zette een aantal wankele passen in de richting van een ander bont paard. Was dat zijn vader? Twee grote kastanjekleurige ogen keken vol ontzag omhoog naar de grote hengst. Waarna hij vlug omkeek naar zijn moeder en haar vragend aan keek. "Wiees daat mama?" vroeg hij met een echt veulenstemmetje. Daarna draaide hij zijn hoofdje om naar het ding dat naast hem stond. Verward keek hij er naar. Had hij daar al die tijd naast gelegen zo knus in mama's buik. Zijn blik was nog altijd op het andere hengstveulen gericht tot hij zichzelf er op betrapte dat hij aan het staren was. Onschuldig keek hij naar zijn moeder en naar de hengst die zijn vader moest zijn. Wat een leuke verzameling waren ze zo samen zeg. Allemaal bont. Zacht grinnikte hij en sprong opeens opzij toen hij een vreemd geluid hoorde en weer languit op zijn smoel lag. Boos vouwde hij zijn benen onder zijn lichaam en merkte nu pas hoe koud de grond was. Na even mokken lukte het hem weer op te staan en trots keek hij naar zijn ouders. Waarna hij een paar wankele pasjes richting het andere veulen maakte. "Hoi!" begroette hij die vrolijk en speels.