Morrigan wandelde met haar oren recht omhoog door het moeras. Ze moest hier wel langs, wou ze naar de gebieden van haar verleden gaan. Ze was opweg naar de sneeuwvlaktes, de ijsgrotten en de Drakenberg, want daar zou ze zichzelf weer terugvinden. Daar zou ze de oude Morrigan weer terughalen, dat wist ze zeker. Daar zou ze weer avontuur gaan beleven, en de spanning zou terugkeren. Morrigan zuchtte, en lette goed op of ze niet perongeluk op een verkeerde plek zou stappen, anders zou ze in de drap vast komen te zitten. Erg comfortabel liep ze hier ook niet, ze zakte telkens met haar hoeven diep in het kleverige spul en een galop om hier snel door heen te komen zou niet lukken. Ze was een hele tijd weggeweest van DH, en dat was een slechte keuze geweest. Ze was weggelopen voor haar problemen en haar angsten. En dat wou ze nu goed maken. De slechte paarden hadden haar hele familie uitgeroeid, en zo hadden kleine angsten een grotere angst gevormd. Maar als ze haar hele leven daarvoor zou aanpassen, zou ze nooit meer gelukkig zijn. En ze wou dat gevoel niet meer, dat haar leven geen zin meer had. Ze was zichzelf verloren, en ze zou zichzelf ook weer terugvinden, daar twijfelde ze niet langer over. Doordat ze in gedachten verzonken was, lette ze eventjes niet op, en zonder dat ze het door had, zakte haar been opeens tot haar knie in de drab. Het duurde niet lang of ook haar achterbenen zakten diep in de modder. "Shit," zei ze zachtjes. Schreeuwen had toch geen zin hier. Zweet bekroop haar voorhoofd. Als er nu een slecht paard zou komen, zou dit absoluut haar einde zijn. Maar dat was het niet, want ze zou er zo weer uitkruipen. Ze had alleen nog niet helemaal bedacht hoe... Ze zette al haar kracht op de ene been die nog niet in de drab was gezakt, en wist zo haar voorste been eruit te trekken. Alleen haar achterbenen nog. Ze sloot haar ogen, en beeldde zich in dat er een slecht paard achter haar stond. In een ruk trok ze haar achterbenen omhoog. Als er echt een paard stond, had die nog een flinke klap gekregen. Ze zette snel een paar stappen naar een veiligere plek, waar ze er niet in zou zakken, en rustte even uit. Dat scheelde weinig. Maar ze had zichzelf goed getraind in de jaren dat ze in de bergen leefde, en ze zou nu echt niet meer opgeven. Niet nu ze op het punt stond om weer te ontdekken wie ze was. Er waren ook veel vliegen in het moeras, dus was haar staart continu in beweging om de irritante rotbeesten weg te jagen. Het kon haar nu niets meer schelen als er een paard kwam, ze was er klaar voor, en eigenlijk had ze zin om paarden te ontdekken. Goede paarden.
[Morrigan & Destiny]
[Morrigan & Destiny]