Dude, That Pain. It's horrible!

Een felle zon stond aan de helderblauwe hemel. Ze scheen met al haar kracht op het jonge groene gras, wat met een enorme vaart uit de grond was geschoten sinds het begin van de lente. Zomer, eindelijk was het zomer. Een fris briesje waaide rechtstreeks over het gebied waar een zwarte merrie haar weg vervolgde. Ze ploegde met haar hoeven door de mulle aarde wat evenwijdig aan de rivier lag. Het water in de rivier maakte een rustgevend, kabbelend geluid, wat de merrie tot rust bracht. Met haar dikke buik heen en weer schommelend, keek ze met een chagrijnige blik naar haar omgeving. Deze plek haalde herinneringen op. De eerste ontmoeting met Rocco, Rocco die nu haar partner was geworden. De hengst waar ze nu drachtig van was. Haar warme adem streelde over haar zwarte glanzende schouder toen ze een zwerm vliegen probeerde te verjagen. Dat was wel een nadeel aan de rivier; vliegen, vliegen en nog eens vliegen. En dan begon ze nog niet eens over die kleine zoemende mugjes! De merrie kromp ineen toen het veulen zijn hoeven weer hardhandig voelde bewegen in haar buik en chagrijnig trapte ze met haar eigen hoef tegen haar buik. Tevergeefs. Het veulen trapte door en vermoeid ging Claire even liggen. Bijna meteen stopte het veulen met schoppen en zuchtend en steunend probeerde ze omhoog te komen, maar door haar zware buik viel ze weer terug. Fronsend keek ze naar het kabbelende riviertje en weer probeerde ze op te staan. Gelukt! Stijf liep de merrie door toen ze ineens een raar stekelig gevoel voelde bij haar buik. Was dit nou een Wee? Dat stelde toch helemaal niks voor? En dapper zette ze nog een stap. Ze kon nog enkele stappen zetten toen ze ineens weer een prik kreeg. Ze kreunde inwendig en snel ging ze onder een boom liggen, met het schoppende veulen had het haar pijn ook verlicht. Claire kneep haar ogen dicht toen nog een wee volgde en zuiver hinnikte ze. Ze hinnikte naar Rocco!

[Diona&Rocco]

Het kleine wurmpje voelde een hevige druk op haar, niet wetend wat het was. Het deed haar geen zeer, maar er werd duidelijk druk gezet door iets. Ze voelde hoe ze verstrengeld zat, maar ze zat nog steeds veilig opgesloten in de buik van haar moeder. Langzaam kwam er beweging in haar, en ze werd meegezogen door een sterke kracht. Met een bons viel ze op de grond, maar nog steeds voelde ze geen pijn. Ze kwam neer op iets felgroenigs, maar het licht was te fel om haar ogen goed open te krijgen. Daarom hield ze haar ogen maar halfdicht, maar af en toe probeerde ze een blik op de nu gekome wereld te richten. Ze was op haar zij gevallen, maar ze was te moe om zich te verplaatsen. Met veel moeite hief ze haar hoofdje om, om te kijken waar haar moeder was. Was dit nu het leven? Ze was benieuw hoe dit allemaal ging verlopen, maar toen ze een blik met haar moeder uitwisselde wist ze dat het veilig was. Haar kopje zakte al snel weer naar beneden en rustte op haar benen die gestrekt voor haar uit lagen. Snel veranderde ze van posititie en liet zich tegen de warme vacht van haar moeder aanleunen. Haar moeder zou wel weten wat ze moest doen, en haar vermoeide ogen waren bijna niet open te houden. Zachtjes brieste ze, zo zacht dat het bijna niet te horen was. Het was haar blijkbaar allemaal een beetje te veel, en ze liet haar ogen dichtvallen om zo rustig uit te putten.

(was zo inspi, dus maar even stukje van mijn laatste topic gebruikt.)
In volle galop racete er een schim over het strand. Een schim, maar niet zomaar een schim. Het was Rocco. Hij stoof in volle galop door het mulle zand. Langzaam zakte zijn hoofd tussen zijn benen. Gedachten schoten door zijn hoofd. Claire.. hij dacht aan Claire. Het leek of er iets ging gebeuren, of ze pijn had! Hij zuchtte en haalde onregelmatig adem. Zijn passen versnelden. Hij ging op zijn gevoel af. Richting de rivier. De rivier. De allereerste keer waar hij Claire had leren kennen. Het was raar dat hij daar nu heen ging. Met zijn oren gespitst luisterde hij naar zijn regelmatige passen die in het zand terecht kwamen. Op zijn smalle benen bolden 1 voor 1 spieren bij elke kleine beweging. Zo goed getraind, toch zo snel moe. Het zand was zwaar om doorheen te komen en Rocco moest na elke pas zijn voeten hoog optrekken om ze uit het zware zand te verwijderen. Hij keek voor zich uit toen de zee zich verdeelde in de rivier en naast het mulle zand ook groene sprietjes waren te zien. Rocco keek snel rond. Zijn bezweette vacht glom in de zon en zijn neusgaten waren wijd open gesperd. Verderop zag hij een schim strompelen. Keek hoe de schim op de grond onder een boom belandde en Rocco haaste zich. Nu hoorde hij ook de hinnik van Claire. Rocco remde net op tijd en kwam bezweet en hijgend voor Claire te staan. Ze lag languit op de grond en het leek of ze snel zou moeten bevallen. "Claire?? Gaat het??" vroeg hij ongerust. "Het komt goed.. Jij moet het doen." zei hij met een hijgende stem. Hij drukte zijn neus tegen haar hals en briestte zachtjes. Voor hij het wist lag daar.. vlakbij Claire een klein veulen. Een mooi klein veulen. Hun veulen.. Hij liet zijn hoofd naar het veulen zakken wat zich naast Claire nestelde en hij snoof eraan. "Goed gedaan." zei hij daarna en hij zakte door zijn knieen. Claire was moe.. veel te moe. Rustig ging hij bij haar liggen en hij beschermde hen. Niemand zou aan hem mogen komen... Zachtjes drukte hij zijn neus tegen Claire, waar bleef haar reactie?