Get out of my way

Kharrea draafde door de gebieden heen. De laatste tijd liet ze Nessie wat vaker alleen.Zo leerde ze tenminste voor haar eigen zorgen. Meestal daagde ze na een tijd toch ineens op. Dan liet ze haar reukzin alles overnemen. Deze keer zou dat niet zo zijn. Nessie mocht de Black rose gebieden niet zonder haar uit, deed ze dat wel zou ze vreselijk veel pijn gaan hebben. Dat wist Kharrea nu al Haar dochter moest recpect hebben hebben en naar haar luisteren. Ze had zin om haar nog eens uit te leven. Goedzakjes te pesten op har manier. Niet altijd maar naar het veulengescheld van haar dochter luisteren. Nessie hield echt voor niemand haar mond. Dat wist Kharrea zeker en dat had ze al vaker gehoord. Ze schold iedereen uit waar ze bij stonden. De engien waar ze haar mond voor hield waren Cobrazarao en haar ouders. Kharrea was ergens best wel fier op haar dochter. Ze zou ze vaker eens mee p pesttochtjes moeten nemen. Ze zou een waardig lid zijn voor de kudde. Zelf zou ze ook weer getraind moeten worden. Ach, dat deed ze zelf wel. Ze wou cobrazarao niet lastigvallen met een domme training. Daarom was ze hier. Ten eerste omdat ze eens wou zien welke goedzakjes er nog het lef hadden in het moeras te komen; En ten tweede om te trainen. Kharrea draafde stevig door. Haar oren in haar nek en haar neusgaten wijd open. Haar donkere ogen zochten de omgeving af. Haar benen waren helemaal onder de modder en ze rook naar de dood. De black rose geur hong hier erg sterk. Erg vond ze dat niet. Daar had ze ook erg lang gezeten. sommigen hadden gedacht dat ze dood was geweest. Nou dan hadden ze het mooi mis gehad. Ze had haar bloedlijn verzekerd. Nessie was de uitkomst van een slelectie van hengsten. Kharrea kende veel hengsten maar enkel Jake was goed genoeg geweest om haar bloed voort te zetten. toch was er iets speciaals aan die hengst. Ookal zag ze hem amper, Het leek alsof hij altijd bij haar was. Het miek haar niet uit. Ze had geen hengst nodig om te leven. Ze kon het gemakkelijk allemaal allleen. Als Jake lang zou wegblijven had hij peg. Dan was hij enkel nog maar de vader van haar veulen. Met moordende ogen zich ze het gebied af. Ze haalde even haar neus op. Bah! Goedzakjes in de buurt. Kharrea gromde iets tussen haar tanden door en rook de geur langs de rechtse kant. Een kwaadaardige, gemene grijns verscheen op haar gezicht. "Kom dan goedzakje. Ik wil spelen." Zei ze ijskoud. Van de toon in haar stem zou je haast rillingen krijgen. Zou je willen omdraaien en wegrennen en nooit meer terugkeren. Haar blik was angstaanjagend. De geur die rond haar hing was vreselijk als je goed was. Je zou haast omdraaien van enkel de geur. Ze rook niet zoet maar naar de dood.

[Enkel goede paardjes pleas. Neutraal mag ook ^^]

Een enkel moment draaide hij zijn oren naar achter, maar zodra er niks gevaarlijks te bekennen was, knikte hij als een goedkeuring. In een kalm tempo droegen zijn hoeven hem door de modder, bij elke stap trok hij zijn smalle hoeven nijdig uit de grond, de bedorven en doodde geur van het moeras prikkelde zijn neusgaten. Dit was geen gebied waar hij vaak kwam, maar op de een of andere manier bracht zijn nieuwsgierigheid hem elke keer weer hierheen. Puur om eens een praatje te gaan maken met die 'slechte' paarden, te kijken hoe hun zich gedroegen. Bijna bij elk bad horse die hij nog tegen was gekomen, werd hij afgensnauwd maar het deed Sultan vrij weinig. Snauwen, dat kon hij zelf ook wel en er was niks speciaals aan, al dachten die paarden dat wel. Zowiezo dachten die vrij snel dat hun speciaal waren, iets waar hij al helemaal niet tegen kon. Misselijk makende knollen, dat waren het zeker in zijn ogen. Geirriteerd briestte hij eens en chagerijnig rimpelde hij zijn neusgaten, die rotgeur ook. Nijdig sloeg hij een paar keer zijn zwarte staart tegen zijn flanken aan, waardoor spetters modder op zijn donkere vacht werden gevormd. Niet dat hij er problemen mee had, want hij was geen paard die zijn vacht heilig vond, nee. Van hem mocht hij best vies worden, daar had je toch de meren etc voor? Sultan snapte sommige paarden gewoon niet, de een was slecht en de ander sprak je met u aan, dan had je weer een neutrale, kom op zeg. Oke, alle paarden hetzelfde was natuurlijk ook niks, maar konden verdomme die slechte paarden niet gewoon van de aardbodem verdwijnen? Ze zorgde alleen maar voor problemen, schopte paarden zonder reden en snauwde paarden af. Niet iets waar Sul blij van werd en dat was ook de reden dat hij vrij weinig vocht of iemand afsnauwde, maar ook hij liet dat niet zomaar bij hem flikken. Als een ander het zou doen, zou hij het met alle plezier terug doen. Zo stak hij nou eenmaal in elkaar, hij was neutraal, maar als het moest kon hij ook bad zijn. Maar voor het grootste deel was de arabische hengst neutraal, aangezien hij ook zo opgevoed was, het was gewoon zijn 'levensstyle' om het zo maar even te noemen. Kort snoof Sultan eens toen de geur van een paard zijn neusgaten vulde, meestal was de geur die hij rook een soort van, zoet? Dit keer was het anders, het rook net zoals het Moeras zelf, afschuwelijk dus. Vast een bad horse, dus dat werd lachen. Ja, meestal lag hij in een deuk als die paarden hem afsnauwde, want meestal kwam het nergens op neer. Geheel ontspannen stapte hij op de merrie af, zwijgend kwam hij tot stilstand voor haar.

Kharrea trok haar neus op bij het ruiken van die vreselijk vieze zoet geur. Ze duwde haar oren verder in haar nek en haar ogen stonden op moorden. Een domme zwarte arabische hengst dacht zomaar haar gebied in te kunnen. Haar tanden waren zichtbaar. Haar donkere ogen keken de hengst moordend aan. Als een leeuwin die haar prooi zou gaan aanvallen. Een geamuseerde grijns verscheen rond haar lippen. "Wel, wel. Durven de arabiertjes ook nog de moerassen in? Breken je miezerige poten niet door ze uit de modder te trekken?" Zei ze toen. Ze zette haar lichaam in beweging, haar spieren bolden zich. Ze was erg gespier. Langzaam begon ze rondjes rond de domme zwarte hengst te lopen. Even zwiepte ze met haar staart. Je hoorde een beetje geluid. Kharrea had helemaal geen moeite met het moeras. Haar benen waren erop aangepast. Zij was er helemaal op aangepast. Domme arabische hengst, zomaar in haar gebied binnendringen. Het domste wat een paard kon doen. Neidig gooide ze haar hoofd in de lucht en gaf ze het paard een stamp tegen zijn achterbenen. Dacht je nou echt dat je gespaard zou blijven?! Niemand blijft gespaard als die het moeras binnetreed! Zeker niet zulke paarden als jij goedzak!" Zei ze met een ijskoude maar moordende stem. Ze was de laatste tijd erg chagerijnig. Het kon haar weinig schelen. Paarden moesten maar bij haar uit de buurt blijven. Dan hadden ze minder pijn. Meschien had dat dan niet het einde van hun leven betekend.

Een spottend lachje verliet zijn keelgat toen de merrie met haar 'ijskoude' stem begon te spreken, zo hee. Hij werd bijna bang, not! ''Ik ben niet eens een hele arabier, en volgens mij heb jij ook arabisch bloed door je aderen stromen, dus houd die achterlijke opmerking maar voor je.'' waren zijn woorden, die dit keer niet al te vriendelijk klonken. Chagerijnig rimpelde de hengst zijn neusgaten en nijdig stampte hij zijn hoeven tegen de grond. Geirriteerd slaakte hij een zucht en liet zijn ogen over de merrie glijden, angstaanjagend zag ze er niet uit en die zogenaamde moordende blik in haar ogen deed Sultan vrij weinig, hij werd er niet warm of koud van. De zwarte hengst sloeg zijn staart opnieuw enkele keren tegen zijn flanken aan en vernauwde zijn ogen, de klap tegen zijn achterbenen was gelukkig niet hard en dat was ook de reden, dat hij er verder vrij weinig last van had. ''Grapjas, je kan misschien goed vechten, maar ik wed dat ik tien keer slimmer dan je ben. Ik houd niet zo van paarden zoals jou en ik ben by the way geen goedzak, ik ben neutraal, snap je dat merrie? Hmm, je bent wel goed bezig zeg, om zomaar iemand aan te vallen. Petje af, ga zo door! Echt, wat ben jij stoer zeg! Laat me niet lachen, de enigste die hier zijn miezerige benen breekt doordat 'ie ze uit de modder trekt, ben jij.'' klonk er uit zijn keelgat. Nee, hij was niet bang om zijn mening te geven, al had hij het tegen de queen van Dream Horses. Je menig uiten was niet strafbaar, dus waarom zou hij hem dan ook voor zich houden? Sultan briestte eens en hief zijn hoofd in de lucht, nog geheel ontspannen bleef hij staan. Als de merrie hem zou verwondden, zou Sul haar pas aanvallen of een flinke trap tegen haar arrogante kop verkopen, zolang er niks mis was met hem was hij ook niet van plan in de aanval te gaan. Die slechte paarden begonnen hem behoorlijk de keel uit te hangen, met hun gesnauw, bah bah. Daar kon hij nou serieus niet tegen, kom is op zeg. Nijdig ploegde hij wat modder om en trok alle vier zijn benen er met gemak uit, expres liet hij een schelle hinnik horen. ''Oh nee he, nu zijn mijn miezerige benen toch gebroken!'' siste hij tussen zijn tanden door, meteen duwde hij zijn oren een stuk naar achter en haalde een andere Sultan 'tevoorschijn.' Zijn vrolijke en opgewekte blik van daarnet werd ingeruild voor een nietszeggende blik, zijn lippen stonden stijf op elkaar, maar nog steeds was de hengst ontspannen. Geen spier zou hij gaan verreken voor die merrie, het was de moeite niet eens waard.

Kharrea rolde met haar ogen. Haar dominante houding bleef. Ze liet zich niet doen door zo'n arabisch geval. Die meende zich nu net iets te veel. "Oh nee! De arabische heethoofd vind zich o zo geweldig." Zei ze toen overdreven nep angstig. Haar spieren bewogen bij elke stap dat ze zette. Haar donkere ogen hielden de hengst in de gaten. Haar benen hingen vol modder. Haar staart hong fier in de lucht. Haar hals was dominant gebogen. Heel haar houding was trouwens dominant. Ze vond die hengst te veel menen. toen hij zijn lange preek hield rolde ze eens met haar ogen. Geeuw. Wat ben jij saai zeg. Ik heb meer verstand in mijn hoef dan jij in je hele lief miezerig beest. Oh oeps? Moet ik mij nu schuldig gaan voelen? Neutraal, goed allemaal hetzelfde. Huppelen allemaal achter vlindertjes aan en hebben geen eigen mening. Gaap hoe saai. Heb je nog wat interessants te vertellan arabisch geval?" Zei ze toen Ijskoud. Haar donkere ogen stonden als die van een leeuwin die haar prooi ging aanvallen. Soms was ze echt als een kat, Gewoon spelen met haar prooi en een langzame dood geven. Zo was ze nu eenmaal. Sommigen begrepen haar manier van moorden niet. Zij dus wel. Een langzame pijnlijke dood was veel zaliger als een snelle dood. Al hield ze sommigen liever levend. Soms was de dood nu eenmaal vrediger dan te blijven leven. Daarom liet ze zulke paarden leven. Die verdienden geen vrede. Kharrea rolde met haar ogen toen de hengst een domme opmerking miek. "Oh nee toch! Ga maar huilend naar je mammie. Oh nee dat gat niet. Waarschijnlijk is ze al lang vermoord." Zei Kharrea op een spottende ijskoude toon.

Met een spottende blik in zijn ogen keek hij de bruine merrie aan, wie dacht hier nou o zo geweldig te zijn? ''Ooh wat ben jij grappig zeg merrie! De enigste die zich hier o zo geweldig vind ben jij, ik betreed het Moeras wanneer het mij uitkomt, niet wanneer jou het uitkomt en dat heb je maar te respecteren, kun je dat niet dan zoek je maar een ander gebied op dat je je 'eigendom' gaat noemen, kom is op zeg.'' was zijn antwoord. Met een vage, scheve grijns rond zijn zwarte lippen keek hij de merrie strak aan, nee Sul vond zichzelf niet geweldig, helemaal niet zelfs. ''Ik duft te wedden dat dat andersom is, zwakkeling. Kom op, kun je niet wat beters verzinnen? Hiermee muis je me echt niet uit hoor. Neeh, ik huppel niet achter de vlindertjes aan, ben helaas geen veulen meer. Ik ben tenminste volwassen. Ik heb wel een eigen mening en ik denk dat ik die net heb gegeven, zo niet dan vertel ik hem wel nog een keer hoor, heb ik verder geen moeite mee. Hmm, ik kan me beter afvragen of jij nog iets intressants hebt te vertellen aangezien je nog niet veel fatsoenlijks uit de grote mond van je hebt laten horen.'' sprak hij rustig, beheerst en kalm. Sultan liet zich niet zo snel opfokken want meestal hadden die paarden hun doel dan bereikt, dat wilde hij het liefste voorkomen. De hengst snoof eens kort en liet zijn ogen even door het gebied glijden, afschuwelijk! Niks voor Sul. Zijn blik smeet hij weer richting de merrie en kort greens hij. ''Helaas niet merrie. Mijn 'mammie' loopt hier nog levend rond. Maar zoals ik al eerder zei; ik ben volwassen. Ik ga niet jankend naar mijn moeder, dat jij dat maar al te graag doet is niet mijn probleem, gelukkig.'' waren zijn woorden en Sultan spande zijn spieren lichtjes aan, puur omdat zijn lichaam zich vulde met woede en hij dat niet aan de merrie wilde showen, nu nog niet iniedergeval. Hij zou zijn energie nu nog maar even sparen, zodat hij die dalijk helemaal los kon laten gaan op die merrie. ''Moet je niet de Black Rose roepen, zodat ze je mee kunnen helpen met afsnauwen?'' daagde hij haar uit, zijn hoef sloeg een keer nijdig tegen de modder en zijn ogen vernauwde wat, dit kon nog eens leuk gaan worden. Het was lang geleden dat hij gevochten had en misschien kon hij het winnen van deze merrie, Sultan trainde veel dus hij had natuurlijk een kans. Al was de bruine merrie voor hem ook duidelijk gespierd, maar waarschijnlijk niet veel meer als Sultan.