Een nieuwe kudde, gevaar?

Het bos maakte plaats en omringde zich rond een open plek. Het gedender van hoeven op de aarde, zachte grond werd steeds harder. Een licht briesje speelde door de bomen en deed het water van het prachtige meer, dat leek te schitteren door de warme zon, rimpelen. Kwakende ganzen staken het meer over, terug veilig naar hun broedplaats. Het gedender werd steeds minder en een schimmelpaardje hielt bruusk halt voor het meer. Met grote ogen bekeek ze het schouwspel tussen een ganz en haar kleintjes die over het water rustig zaten te pedelen. Af en toe ging de moedergans onder en kwam ze terug boven om het 'eten' dat ze had gevangen aan haar kleintjes te geven. Een grote glimlach verscheen op het gelaat van Silver, dit was iets waar ze wel ook naar verlangde. Een familie of kudde waar ze zich thuis kon voelen. Langzaam en rustig draaide ze zich om en liep ze langs het meer. Het pad, altans dat daar waar ze liep, verwijderde zich steeds meer van het meer, door het riet dat haar belemmerde verder te gaan. Uiteindelijk, en tot haar grote verbazing, kwam ze op een zandplek die naar een plek leidde waar het riet ophielt. Toen ze dichter kwam en eens nieuwsgierig over de grond snoof vielen haar pas de hoefafdrukken in het zand op. Gecshrokken hief ze haar hoofd abrupt op en verwijde haar neusgaten meteen. Het was vast de drinkplaats waar een kudde, of een enkel groepje paarden samenkwam om uit te rusten en te drinken. Wantrouwelijk zette ze nog enkele stappen achteruit. Dit vertrouwde ze niet helemaal en ze voelde zich alsmaar minder veilig voelen. Zaxhtjes hinnikte ze en keek ze even om. Momenteel was er nog niemand te zien, en niet te ruiken. Langzaam ontpande ze zich terug. Wel met het gevoel dat ze nu beter weg kon gaan.
Een onaangenaam gevoel bekroop haar toen ze merkte dat ze eigenlijk wel dorst had. Haar blik voel op het heldere water en het zandpad dat er recht naar toe leidde. Ze kon beter nu drinken voor ze weer verder zou moeten trekken in de ondraagelijke hitte, opzoek naar een brond water. Voorzichtig en op haar hoede begaf ze zich naar het water. Nog even keek ze om het nog eens om zeker te zijn. Wanneer ze zeker wist dat er echt niemand was nam ze gretig enkele slokken van het heldere en verfrissende water. Ze twijfelde of ze er niet in zou gaan, maar bedacht zich toch. Het kon altijd dat andere paarden haar zouden opmerken als ze door het water zou gaan. Misschien zaten ze wel ergens anders en konden ze haar net niet zien door het ried aan weerszijde van haar. Standvast draaide ze zich om. Het zou voor een andere keer zijn, dat zwempartijtje. Met een zucht zette ze enkele stappen vooruit tot ze plots een vreemde krak hoorde, ergens in het bos, vlakbij. "W-Wie is daar." Probeerde ze voorzichtig zonder zich voor schut te zetten. Het kon altijd dat ze nu tegen niemand bezig was, en dat kwam nogal vreemd over. "Euhmm,... Hallo..." Trachte ze nog eens de onbekende te bereiken. Nog steeds geen meteen antwoord, maar toch wist ze bijna zeker dat er iemand was.

Een zwart paard zat verscholen achter een struik waar hij kleine stukjes gras aan het binnenspelen was. Met zin oren lui naar voren geplaatst keek hij voor zich uit. Een wit/grijze merrie zat blijkbaar aan het meer te drinken. Maar erg veel zin om er naar toe te gaan had hij niet echt. Ongeveer een paar dagen geleden had hij een merrie ontmoet, ze was wel aardig maar veel zin om zo elke dag bij haar te blijven.. Nee, hij hield eerder van het alleen rondreizen. Het gaf hem meer verantwoordelijkheid om voor zichzelf te zorgen. Toen Joker zijn lange been wilde verzetten stapte hij op een tak die al meteen een gepijndigde 'krak' liet horen. Meteen daarna bleek hij een stem te horen. Zijn staart zwiepte tegen zin flanken en al meteen liet hij zijn neus door de bessenstruik gaan. Best een komisch zicht als je het van een afstandje bekeek. Eerst gewoon die struik en dan in het midden plots een snuit. Een grijns sierde zijn snuit toen hij zich helemaal liet zien en zo trots als een pauw naar de merrie toe liep. "Helleuw", zei hij droogjes en keek naar het meer dat leek te fonkelen door de zon die er fel op scheen. Het water zag er echt goddelijk uit dus liep hij er metr veel enthousiasme naar toe en liet hij al meteen zijn hele lichaam in het water zakken. Een speelse fonkeling verscheen in zijn ogen, vuurvonkjes noemden ze het altijd. Nieuwsgierig wat de merrie zou doen dook hij met zijn ogen open het water in en zocht hij naar kleine vissen in het meer. Hij had eerlijk gezegd nog nooit een vis gezien, laat staan opgegeten. Sommige paarden zeiden dat het vreselijk smaakten, anderen daarintegen dan weer niet. Joker stond plots oog in oog met een vis die hem bang aankeek. Kleine bubbeltjes kwamen uit de mond van de vis waardoor Joker half moest gaan lachen. Toen Joker opeens merkte dat hij in ademsnood zat begon hij naar boven te zwemmen en spartelde met zijn benen. En al meteen kwam hij weer boven en ademde hij diep in en uit. "Mijn naam is Joker", zei hij en keek de merrie aan om daarna uit het water te springen en heel zijn natte vacht uit te schudden.

Eerst een snuit, gevolgd door hoofd en uiteindelijk het lichaam en de achterhand verschenen vanachter een struik. Gecshrokken met de gedachten dat er toch iemand was zette ze wantrouwelijk haar oren naar achteren. Haar hoef schraapte wanhopig over de grond en haar staart hing stil achter haar achterhand. Haar angst en wantrouwen verscheen meteen als sneeuw voor water toen de hengst zo fier als iets trots langs haar liep en er ene droge helleuw uit zijn mond kwam. Een beetje verward van zijn reactie volgde ze hem met haar blik tot in het water. In de plaats van weg te lopen bleef ze staan kijken en haar nieuwsgierigheid won het van haar verstand? Voorzichtig draaide ze zich om, nu geheel gericht op de hengst. "Euhm,... Hallo." Zei ze verlegen, met een lichte twijfeling in haar stem. Ze wist niet zeker of hij het had gehoord, want wanneer ze het zei, was hij al verdwenen onder water. Een steek van jalozie overviel haar. Het was net of de hengst haar gedachten had kunnen lezen en nu expres in het water was gegaan, dat alleen om haar wat te kl*ten. Geergerd zette ze, voor de zoveelste keer weer een stap vooruit, waardoor ze nu een wazige figuur in het water zich zag voorbewegen. Rond de wazige figuur bevonden zich zilvere glinsterende dingen, wel eens vissne genoemd. Silver had ze altijd al vreemd gevonden, ze schitterde en zwommen in het water, nooit kwamen ze boven... Voor ze er verder over kon nadenken hoorde ze een diepe ademhaling en zag ze hoe de hengst terug boven kwam en zich voorstelde. "Aangenaam." Zei ze rustig, terwijl ze probeerde de nieuwsgierige klank uit haar stem te verdrijven. "Silver,... Ja, euhm,... Silver is mijn naam." Zei ze wat hakkelig. Door het steeds alleen reizen was ze veel contact verloren met andere paarden en hoezeer ze moeite deed om normaal te klinken, lukte dat niet altijd even goed. "Ik zit hier in Dreamhorse, is het niet?" Probeerde ze nogmaals en deze keer een stuk vlotter. Een gans deed haar opschrikken toen die luid kwakend over het water scheerde en veel verderop terug neerkwam. Silver zuchte opgelucht en snoof. Het viel haar nu pas op dat de hengst niet de geur van de paarden hier, waarvan zij dacht dat het een groepje of een kudde was, niet meedroeg. Was hij ook een zwerver als haar? Vele onbeantwoorde vragen spookte door haar hoofd en allen bleven ze onbeantwoord. Ze besloot eerst wat te vragen over het gebied zelf. Om zo hier wat makkelijker door te kunnen. "Je bent niet van een kudde, he? Ik vroeg me ook zo af, zijn hier wel kuddes en betekent dat ook gevaar?" Ze openden haar mond weer om weer iets te vertellen maar bedacht zich terug. Eerst moest hij deze vragen maar beantwoorden. Haar blik viel, tijdens het wachten op een antwoord, terug richting het water, waar ze nog steeds graag in wilde...