Samantha slenterde wat langs de oever van het Meander. Het was een grote, lange rivier, met rustig stromend water. Grote kronkels en bochten waren erin te zien, en aan de oever stonden vele bomen. Vogels floten opgewekt hun lied, maar voor één keer lette de bonte merrie er niet echt op. Haar gedachten vlogen weg, naar haar vorige leven in haar vorige kudde. En ja, natuurlijk was ze erg blij dat ze hier was, en dat ze bij de Eagles zat. Maar altijd was haar één ding dwars blijven zitten. Haar zus…Zafrina, waar was ze? Voor ze weg ging hadden ze een vreselijke ruzie gehad. De paint merrie sloot even haar ogen, en dacht terug aan die dag. Waarom hadden ze ooit die stomme hengst ontmoet, waren ze op dezelfde verliefd geworden. De enige keer dat ze werkelijk iets gevoeld had voor een hengst, en net die keer was ook haar zus verliefd geworden op dezelfde. Samantha kon zich nog goed voorstellen hoe woedend ze geweest was, een laaiend gevoel dat ze niet vaak, zelfs bijna nooit meemaakte. Maar ze had haar vertrek al eerder aangekondigd, omdat ze een nieuw leven wilde zoeken, nieuwe avonturen, nieuwe paarden. Één dag later vertrok Sam, maar Zafrina zag ze niet meer. Een groot spijtgevoel bleef haar bij, ze bleef er maar aan denken op welke manier de twee zussen afscheid genomen hadden. De laatste tijd had ze het gevoel met succes geprobeerd een beetje weg te stoppen onder de nieuwe ontmoetingen en nieuwe indrukken hier, en ze had het hier echt naar haar zin. Maar op dit moment bedacht ze dat ze nog liever deze mooie omgeving, deze oeroude bomen en het geluid van fluitende vogels met Zaf gedeeld had. Waar zou ze nu zijn? Nog steeds bij hun kudde, of ergens anders? Samantha schudde triest haar hoofd, hoe groot was de kans dat ze haar nog zou tegenkomen? Ze moest het van zich af zetten, zoals ze dat de hele tijd al gedaan had.
Ook verdriet was een zeldzaam gevoel bij Sam, want zoals menig paard dat ze kende wel kon bevestigen, was ze meestal het zonnetje in huis en altijd erg vrolijk en een ontzettende babbelaar. Maar nu ze terug dacht aan haar oudere zus was er dat drukkende gevoel, dat trage, sombere gevoel. Het gevoel dat tranen in je ogen doet verschijnen, je passen doet stoppen, je oren naar beneden laat hangen, je gedachten naar eerdere tijden doet vluchten toen het nog wel goed was, het gevoel dat verdriet genoemd wordt. En Sam kon rustig zeggen dat ze er een enorme hekel aan had. Natuurlijk, er gebeurden een heleboel leuke, vrolijke dingen in het leven en eigenlijk kon ze niet klagen, maar het bleef in een donker hoekje van haar hersenen verstopt zitten, als stof op een zolder. Het verdwijnt nooit helemaal, tot je eens een flinke schoonmaakbeurt geeft. In dit geval was het een flink gesprek met haar verloren zus.
[ Samantha & Zafrina ]
Ook verdriet was een zeldzaam gevoel bij Sam, want zoals menig paard dat ze kende wel kon bevestigen, was ze meestal het zonnetje in huis en altijd erg vrolijk en een ontzettende babbelaar. Maar nu ze terug dacht aan haar oudere zus was er dat drukkende gevoel, dat trage, sombere gevoel. Het gevoel dat tranen in je ogen doet verschijnen, je passen doet stoppen, je oren naar beneden laat hangen, je gedachten naar eerdere tijden doet vluchten toen het nog wel goed was, het gevoel dat verdriet genoemd wordt. En Sam kon rustig zeggen dat ze er een enorme hekel aan had. Natuurlijk, er gebeurden een heleboel leuke, vrolijke dingen in het leven en eigenlijk kon ze niet klagen, maar het bleef in een donker hoekje van haar hersenen verstopt zitten, als stof op een zolder. Het verdwijnt nooit helemaal, tot je eens een flinke schoonmaakbeurt geeft. In dit geval was het een flink gesprek met haar verloren zus.
[ Samantha & Zafrina ]