Time of dying (open)

[De titel klonk gewoon mooi, zit verder geen betekenis achter :3]

Hoeven werden in een ritmisch tempo op de stenen ondergrond gezet. De spieren onder zijn spierwitte vacht bewogen soepel. Kleine steentjes rolden naar beneden, maakten koprollen, stuiterden en kwamen uiteindelijk stil te liggen. Er stond een harde wind, die de weinige bomen die er stonden deden buigen. Op het moment dat Ven keek, boog er een boom te ver door en knakte doormidden, waarna het bovenste gedeelte met veel gekraak tegen de grond sloeg. Hoewel het vlakbij gebeurde, keek Ven er niet van op en stapte in hetzelfde tempo verder. Hij had geen doel, geen bestemming. Hij wist dat dit het gebied van de Black Rose was, maar eerlijk gezegt kon het hem weinig schelen, ook al zat hij nu bij Azacars kudde: Bleeding Soul. De kudde beviel hem tot nu toe prima, eigenlijk had hij er nog niks voor hoeven doen. De afgelopen weken had de grote hengst zich afzijdig gehouden van de anderen. Wel had hij geruchten gehoord, over een naderende oorlog, maar hoe betrouwbaar waren geruchten? Hij zou het zelf wel zien, als het zo ver was. In de solitaire weken had hij geen enkel ander paard ontmoet. Of het toeval was of niet, hij was simpelweg niemand tegengekomen. De witte hengst liet zijn lege blik over de omgeving glijden. Er was weinig te zien, behalve stenen, rotsen en de Drakenberg. De wind floot tussen de kieren van rotsen door en zorgde voor een aanhoudend, jammerend gehuil. Vens manen en staart werden wild heen en weer geblaast, maar de hengst gaf er niet om. Waarom zou hij ook? De Drakenberg kwam ondertussen steeds dichterbij. Vengeance wijzigde zijn richting iets, zodat hij langs de berg zou kunnen lopen. Het had simpelweg geen zin om de berg óp te gaan lopen, als je er ook lángs kon. Plotseling bleef de hengst echter staan. Zijn lichaam stond doodstil, bewegingsloos; enkel de wind zorgde ervoor dat zijn manen en staart heen en weer geslingerd werden. Zijn hoofd stond hoog geheven, zijn neusgaten wijd opengesperd, zijn witte oren plat in zijn nek gedrukt. Had hij nou iets geroken, of was het een oud spoor? In een trage beweging draaide zijn hoofd. Er moest hier wel iemand zijn. De hengst glimlachte sarcastisch. Jippie. Gezelschap. Hij liet zijn hoofd weer tot normale hoogte zakken en begon in hetzelfde ritmische tempo verder te stappen.

Q'tje stapte rustig wat door een aantal gebieden, dat was iets wat ze sinds haar komst al best vaak had gedaan. Rustig liet ze haar hoeven de weg wijzen en volgde haar benen. Waar ze terecht zou komen wist ze niet, maar wat ze wel wist was dat ze nu in een of ander bosgebeuren liep. Het einde was al in zicht, want de bomen vernauwden zich. Het pad werd breder en voor dat ze het wist stond er een berg voor haar. Ofcourse de Drakenberg, want hier was ze ook aangekomen. Met een iets sneller loopje kwam ze vooruit. Hmm, zou ze er op gaan? Na een aarzeling besloot ze toch maar om het nog even niet te doen. Ze zou het binnenkort wel doen. Het gaf vast een grotere kick als het sneeuwde, dus nu had er niet echt behoefte aan. Hier was het wal al iets kouder dan in de andere gebieden, maar toch brak de zon ook hier weer door. Met haar hals mooi gebogen bracht ze haar benen weer in beweging en stapte verder. Haar hoofd stond hoog geheven, haar neusgaten wijd opengesperd, haar witte oren plat in d'r nek gedrukt. Had ze nou iets geroken, of was het een oud spoor? In een trage beweging draaide ze haar hoofd. Er moest hier wel iemand zijn. De merrie glimlachte sarcastisch. Jippie. Gezelschap. Ze liet haar hoofd weer tot normale hoogte zakken en begon in hetzelfde ritmische tempo verder te stappen. [] En jahoor, in de verte was er inderdaad gezelschap te vinden, een hengst. Sinds de tijd dat ze hier was had ze serieus alleen maar hengsten ontmoet, unbelieveble toch? Met een versnelling van haar tempo was ze zo verbij het paard geraast. En ze stopte snel en draaide zich in de breedte om zodat de hengst wel moest stoppen. "Hallo," Sprak ze, en een tevreden glimlach was van haar gezicht af te lezen.

Zephyr zat ergens in de grotten. Diep in de zwarte grotten. Zijn ogen waren iets beter ontwikkeld. Dat was lochisch. In de Black Rose gebieden was het er vaak donker en het leven was er moeilijker. Hij was gewoon zeker dat de Black Rose paarden sterker waren. De goedzakken konden zich altijd goed vullen en waren altijd altijd gelukkig. Ze moesten maar 1 stap doen en poef. Ze hebben eten. Black Rose paarden waren gewoon sterker en kunnen makkelijker overleven. Hij in ieder geval. Hij en zijn vader ontdekte ook een paar water bronnen. Hij vond ze zelf. Net als zijn vader. De waterbronnen hier beneden werden gefiltert door de grotten. Zijn lichaam genoot van die zuivere water. Op sommige plekken scheen de zon en groeide er planten. Hij kende vele geheime doorgangen. 'Back To the Poin' Zephyr wachtte al een tijd lang af om koning te worden. Alfa was een nogal saai woordje. Dus tja. Prins klonk ook zo zielig. Hij hief zijn hoofd hoog de lucht in toen hij duidelijk hoef getrappel hoorde. Zo snel als de wind die je niet kon zien verplaatste hij zich naar de uitgang dicht bij Vén. Een oude lid die niet gewenst was op Black Rose gebied. Nou ja. Totdat er bondgenoodschap werd tussen Azacar en Cobrazarao. Maar toch hadden de Bleeding souls nog geen toestemming om deze terein te betreden. En hij heeft het niet zo graag dat paarden zich daar niet aan houden. En weer was er gezelschap. Hij verscheen meteen voor de twee paarden. Hij stond er machtig. Hij keek meteen naar Vén. Voor de merrie had hij geen aandacht. Hij wilde eerst eens weten wat Vén hier moet. Hij drutke zijn oren weer de nek in. Zoals altijd. "Vén? Wat moet je hier? Jij hoort toch bij de Bleeding souls als ik het niet verkeerd had begrepen." Hij wist dit wel. Maar hij wilde graag wat verwaring opfrissen. Hij zwiepte met zijn staart. Het maakte hem niet echt uit dat deze hengst ophoeplde. Die zou toch nutteloos geweest zijn moest hij eindelijk leider worden. Hij hoopte dat zijn vader op een dag sterft of gewoon de leiderschap aan Zephyr gaf. Maar nee. Cobrazarao moet weer moeilijk doen. Hij moest geduldig zijn.

-Slechter geworden -