Gewoon, zo simpel.

Lala liep over het ijs, dat een beetje kraakte bij elke stap die Lala zette. Lala trok zich er niks vanaan, ze had wel iets anders aan haar hoofd. Daarom was ze hier, ze had vreemde dromen gekregen over haar ouders. Iets in een droom, lokte haar hier heen. Lala wist niet waarom, maar ze was gegaan. Nu stond ze hier, een beetje om zich heen te kijken. Zal ze gaan slapen? Of was dat te gevaarlijk. Plotseling vlogen er woorden door haar hoofd: ''Keer om! Reis naar het noorden!'' Lala schrok ze herkende de woorden, het waren de woorden in haar droom. Ze had de opdracht gedaan, en wist niet waarom ze hier naartoe moest. Opeens schoot er iets haar hoofd, ''Je zal je plaats vlug vinden.'' Was dit haar plaats? Het noorden? Lala wist het niet, maar haar besluit stond vast, dit werd haar nieuwe plaats. Zo simpel was het. Blij wou Lala weggaan. Maar het stappen van paardenhoeven, deed haar stil staan.
Lala draaide zich om, en zocht paard.

Renesemee draafde richting het noorden. Eerst wou ze eens een kouder gebied opzoeken voor ze de drakenberg zou gaan beklimmen. Ze wou voorbereid zijn op de black rose gebieden. Daar zou ze thuis horen. Haar moeder had haar de basis geleerd. Nu zou ze zichzelf moeten trainen. Eerst moest ze maar eens bij die kudde kunnen komen. Haar moeder en vader zaten er al bij. Nu zou zij er nog bij moeten kunnen komen. Ze voelde zich zo het kleintje. Veel veulens zag ze niet. En die ze al zag stonken en wou ze pesten. Ze wou eens een ander slecht veulen tegen komen maar dan wel geen merrie. Ze hield er niet zo van. Ze rook een ander paard. Die stonk ook al. Nessie haalde haar neus eens op en haar oortjes lagen in haar nek.