This place about to blow!

Ze was de eerste die dit gebied bezocht die volbezaaid lag met dikke lagen sneeuw, ijs en puin van wat de gletsjers die hier stolden wel niet allemaal hadden meegesleept. Je moest hier goed uitkijken waar je liep want voor je het wist liep je zo met de straal van je hoef in een steen of gleed je uit over het gladde ijs of de witte sneeuw. Niet al te veilig hier, maar het was het risico zeker waard. Als ze hier gewoon niet als één of andere gek ging rondspringen zou het allemaal goedkomen. Haar groene ogen bespeurden alle details hier en nam alle kenmerkende dingen in zich op. Dit was een gebied wat niet te veroveren was en gewoon 'neutraal' werd genoemd en voor iedereen beschikbaar was. Trouwens, alles was hier voor iedereen beschikbaar want zelfs in haar eigen gebied kwamen nog badasses voor. Kort brieste Pearl waarna ze zoals gewoonlijk verder stapte na haar korte ingelasde pauze en liet haar hoeven klikken op de wit/grijzige grond. Rustig en goed oplettend huppelde ze over het gladde onderdek op zoek naar wat vastere grond, en die vond ze. Haar hoeven raakten een sneeuwloos plekje waar de gletsjer niet gekomen was. Ze besloot daar maar even te stoppen om later weer terug te gaan over verder te lopen. Ze zag wel wat er van kwam. Een klein windje speelde wat met haar gekleurde manen en staart en ze knipperde even met haar lange wimpers waardoor haar ogen voor nog niet eens een halve seconden gesloten werden. Ze snoof even en ze merkte op dat ze hier niet meer alleen was. Hmm, ze had hiervoor niemand gehoord.. Ze draaide haar hoofd om en zag een schim, het was dus inderdaad een ander paard. Ze hoopte dat 't niet zo'n slecht ding was die alleen maar dachten cool te zijn. Ze had liever iemand waarmee ze een leuk praatje kon maken ofzo. Naja, ze zag wel wie er tevoorschijn zou komen.

[Pearl & Délune!]

Een ijzige wind sneed langs haar vacht, iets dat ze maar al te goed kon voelen. Maar het was ook wel te verwachten in het gebied waar ze zich nu bevond. Eén en al gletsjers, uitgezonderd van enkele plekken waar de gletsjer de grond niet had kunnen overmachtigen. Even brieste ze en liet vervolgens haar donkere ogen de omgeving onderzoeken. Het was duidelijk dat de wit de meest voorkomende kleur was, al kon dat ook niet anders. Toch bewonderde ze het wel, aangezien ze de laatste tijd alleen maar groen had gezien. Enkele keren bloesem. Maar nu, nu stond ze opeens op een witte oneindig lijkende vlakte. En ze wist in eerste instantie nog maar half waarom ze weg was gelopen van haar vroegere thuis. Haar échte thuis.
Délune zette haar looppas weer door en luisterde naar het zachte geklik van haar hoeven op de grond bedekt met ijs. Haar gedachten bleven nog steeds hangen bij de woorden 'vroegere thuis'. Ze was erg gehecht geweest aan haar bazin, maar het ging gewoon niet meer. Uiteindelijk moest ze gewoon weg. Dat moest ze, van zichzelf. Ze was niet de enige geweest die dat had gedaan. Nee, er waren al een paar paarden haar voorgegaan. Onder andere Pearl. Eigenlijk de eerste die het gewaagd had, iets dat ze tot nu toe nog steeds wonderde. Waarom ze hier nu stond was voor haar een raadsel, het leek hier wel verlaten. En Délune had nog altijd in haar achterhoofd het idee om ooit Pearl tegen te komen, iets dat haar nu nog steeds niet gelukt was. Zelfs niet na al die tijd dat ze aan het zoeken was. Ergens kon ze het ook wel opgeven, al was dat iets wat ze niet zou doen. Aangezien ze wist dat ze zichzelf meteen weer tegen zou spreken.
Na kort gezucht te hebben stopte ze weer met lopen, om vervolgens nogmaals haar blik langs de omgeving te laten dwalen. En opeens viel haar blik op een schim, een schim dat meteen een paard aanduidde. Délune wist niet wat ze ervan moest denken, dus liep ze wat verder. In de hoop het zaakje zo wat beter te kunnen bekijken. Ergens kwam dat paard haar bekend voor, was het Pearl? Daadwerkelijk? Haar gedachten leken een beetje op hol te slaan, dus besloot ze maar te blijven staan. Misschien dat het andere paard een actie zou ondernemen, een actie waardoor ze haar vermoedens hopeljk vast kon stellen. Was het dan toch na al die tijd degene wie ze zocht?

Het paard die tot nu toe onbekend was en zich niet verder niet zien dan een schim liet zich tot wie hij was en besloot nog niet tevoorschijn te komen. Ze slaakte haar ogen even tot de helderblauwe lucht die ondanks de warmte toch een kleine grijze tint had, vast door al het ijspuin dat zich in de lichtvezels had genesteld. Haar hoefgetik werd weer verminderd aangezien het sneeuw weer terugkeerde en haar hoeven weer vochtig maakte. Gelukkig was hier geen vallende sneeuw te vinden, alleen gletsjers die voor verschillende V-dalen hadden gezorgd en waarvan nog enkele resten te vinden waren. Het was eigenlijk wel indrukwekkend, zo kon je zien wat er een paar honderd jaren vooral veel gebeurde, tegenwoordig waren gletsjers minder van sprake. Tenminste, dat scheen zo te zijn. Mwah, het leek haar eigenlijk onmogelijk dat er precies op dit moment een ijsbonk naar beneden zou razen die haar zo weg zou vegen van deze landkaart. Nee, dat was nou niet echt voorspelbaar. Ze tilde haar linker voorhoef even op en schudde hem heen en weer om het natte sneeuw te verwijderen van haar hoef. Het prikte in de straal van haar hoef waar het vooral gevoelig was, en maakte het gevoelloos - net als onze benen in het Vlietlandenwater Naoom - waardoor ze ook de pijn van de kou niet doorhad.
Ohja, er was een paard. Ze wenkte haar ogen weer af van het lichtbewolkte luchtdek die ondanks de donkerheid geen slecht weer voorspelde en keek opzij naar de plek waar het paardensillhouet had gestaan. Het was een klein, bruin paard, kon ze nu ontdekken omdat het paard iets meer zichtbaarder was geworden en zich waarschijnlijk iets meer naar voren had geplant. Nog steeds kon ze geen naam aan het vage beeld koppelen maar op de één of andere manier kwam dit schepsel haar toch bekend voor. Ze kon haar als veulen schatten rond de één jaar en ze knikte even naar haar aangezien ze nog voor een groot deel 'verstopt' was achter wat rotsdingetjes en dergelijke. Een glimlach speelde rond haar lippen terwijl haar ogen zoals altijd de vriendelijkheid en warmte uitstraalden. Dat teken zou ze wel begrijpen en misschien zou ze naar haar toe komen, ze had immers een vriendelijke uitnodiging toegewezen. Rustig wachtte ze af of er beweging in het bruine paardje ging komen terwijl ze haar staart op een bepaald ritme heen en weer zwiepte.

Zou het daadwerkelijk Pearl zijn? Ergens heugde het Délune nu extra. Als het haar echt was, dan kon ze nu zeggen wat ze al een hele tijd had willen zeggen. Het geen waarvan ze niet zeker was geweest of ze het ooit kon uitspreken naar waarheid. 'Ik heb je gevonden.' Délune zette weer een looppas in en hoorde het welbekende en klikkende geluid van haar hoeven op het ijs. Het was een wonder dat ze nog niet uitgegleden was. Aangezien ze zichzelf best aan de klungerige kant vond. Ach, misschien dat ze zo opeens op haar gezicht ging. Zou best kunnen. Voor een moment hield ze haar blik op die van de schim gericht een eindje verderop. Ondanks het feit dat ze al wist dat het een paard was, kon ze toch niet goed achterhalen of ze diegene kende. Misschien waren haar vermoedens wel helemaal niet terecht. En was Pearl helemaal niet het paard dat nu enkele meters van haar verwijderd stond..
Délune liep nog altijd door, en zo raakte de meters tussen de twee paarden op. Waardoor ze uiteindelijk nog maar zo'n twee meter van haar af stond. Vanaf deze afstand was haar identiteit makkelijk te raden. En er verscheen een glimlach bij Délune. "Pearl." zei ze op zachte toon. "Ik ben Délune, ken je me nog?" vervolgde ze, nog steeds sprak ze op diezelfde zachte toon. Waarom wist ze niet, misschien omdat ze het van binnen nog niet tot haar door had laten dringen, dat het daadwerlijk Pearl was. Dat het het paard was waarnaar ze een paar maanden opzoek was geweest. Enkel haar ogen hadden het tegendeel bewezen. Ergens had ze een raar gevoel gekregen. Een gevoel door een vraag in haar hoofd. Zou Pearl haar nog wel herkennen? Délune slikte even en verdrong het. Ze zou zo wel horen of ze haar nog herkende of niet. Voor een moment keek ze naar de grond. Wachtend op enige reactie van Pearl.

Het jonge paard leek haar uitnodiging te begrijpen en kwam met langzame stappen dichterbij. Er verscheen een glimlach op haar gezicht terwijl ze stopte op een of twee meters bij Pearl vandaan. Ze wist het. Ze kreeg opeens een flashback van hier tot Tokyo en de herkenbare beelden in de tijd van Miley Cyrus drongen door haar hoofd. Het.. Het was Délune? Dit was echt ongelovelijk toevallig! Zij leek haar ook te herkennen wat ze begroette haar met door middel van "Pearl." te zeggen met een zacht klinkende stem. "Ik ben Délune, ken je me nog?" "Délune, natuurlijk ken ik je nog!" waren haar verbijsterende woorden terwijl ze nog steeds met grote ogen [like this -> O.O] zat te kijken naar de kruising van een Shetlander en Mustang die vroeger haar mede-genootje was. Was zij ook weggelopen? Zij was er uiteindelijk en waarschijnlijk langer gebleven dan haar, was er nog iets anders voorgevallen of was ze nog steeds voor dezelfde redenen als zij 'gevlucht'? Deze vragen zouden vandaag misschien wel beantwoord worden, het weerbeeld van de jonge Délune die in leven was deed haar al goed. "Hoe gaat het met je? Wów, dat is echt ontzettend lang geleden. Wat ben ik eigenlijk blij jou te zien, op de één of andere manier doet het me echt onwijs goed!" meldde ze haar terwijl er een big smile haar mondhoeken omhoog krulde. Dit was echt iets wat en wie ze nooit verwacht had..

[Kortheid van hier tot Tokyonostein ]

Zou ze haar echt niet meer herkennen? Of waren dit nou maar gewoon gedachten om haar gek te maken? Délune zuchtte even en haar ogen hield ze op die van Pearl gericht. Meteen na haar reactie krulde er een glimlach rondom haar mond. "Délune, natuurlijk ken ik je nog!" Woorden waar ze natuurlijk op gehoopt had. Het was inderdaad een tijd voorbij gestreken, na hun laatste ontmoeting. Ondanks dat kon ze die nog best goed achterhalen. Het was in de stal, samen met Espiya. Het was ook een goede vriendin van haar geweest, maar of Pearl haar kende wist ze niet. Ergens had ze het idee van wel, aangezien iedereen elkaar daar wel kende. Het was in eerste instantie één grote gezellige boel. Gewoon weg door de dagelijkse bezoekjes van Miley, maar als ze toen had geweten hoe drastisch dat had kunnen veranderen..
"Hoe gaat het met je? Wów, dat is echt ontzettend lang geleden. Wat ben ik eigenlijk blij jou te zien, op de één of andere manier doet het me echt onwijs goed!" Délune werd zowat uit haar reeks van gedachten getrokken door haar. Snel richtte ze haar aandacht weer op die van Pearl en probeerde haar woorden weer te achterhalen. Iets waar ze goed in leek te slagen. "Met mij gaat het goed, zeker nu ik je heb gevonden. Misschien dat het raar klinkt, maar ik ben nu best wel een tijdje naar je opzoek. Nooit gedacht dat ik jou in dit gebied tegen zou komen eigenlijk." antwoordde ze, de glimlach die haar gezicht sierde verbreedde zich [:DD <-- dubbele kin] "En hoe gaat het met jou?" kaatste Délune de vraag vervolgens terug. Afwachtend keek ze haar aan en ging ondertussen wat verstaan, zodat de kans klein was dat ze alsnog zou uitglijden over het gladde oppervlak..