Loney

Een buckskin pintaloos veulen stapte al mankend tussen de korenvelden. De korens bewogen door haar bewegingen en af en toe sloegen de korens tegen zijn diepe wondens en vielen er zaden in haar wondens. Terwijl hij verder wandelde, kneep hij zijn kaken tegen elkaar aan. Niet voor gewelddadig te doen, maar omdat de aanval van een jonge tijger haar diepe wondens had bezorgt. De tijger was nog maar een prutser en had vele fouten gemaakt. Daarmee zag hij een kans te ontsnappen, zonder de tijger het door had. Aragon had veel schans gehad, en hij mocht blij zijn dat hij nog leefde. De maan scheen hoog,en gaf licht. Maar dat licht hielp hem niet veel, hij kwam nog niet boven de korenplanten uit. En door zijn lichte vacht zou je hem ook niet zo snel zien. Wat nu een voor- en een nadeel had. Een voordeel was dat een roofdier hem niet snel opmerkte en een nadeel was dat ook grotere paarden hem niet konden zien. Dus hij zou eerst uit deze doolhof moeten komen voor hij hulp zou krijgen. Het veulen was charme nog geen maandje oud, 3 weken om precies te zijn. Na even viel hij neer, hij had gewoon geen zin om nog verder te gaan. Hij hinnikte 2x om hulp. Maar dat er hulp zou komen, was een andere zaak. Uitgeput viel hij in slaap, en hoorde uilen, gesis van slangen zelfs wolven maar toch kon hij zijn ogen niet openen, hij was gewoon zo moe. Zelfs zijn staart lag rustig op de grond. Hij kon alleen maar hopen op een ander paard….

Voor Rain en/of Spirit.
Sorry flutje