Are you really that mad?

Madness liep doelloos rond in de korenvelden, waarom ze hier was, was nog maar een vraag, ze paste hier niet, nooit geweest ook! Ze snoof even, gelukkig ze was hier nog alleen, ze had geen zin in al die goedzakjes, ze zou de jonge veulens hun karakter omgooien en ze slecht maken, ze was er druk mee maar deed niets met 4 jarigen of ouder, die waren al vast en hadden de nodige spieren die ze moesten hebben voor een redelijk gevecht. Madness had veel foefjes om veulens slecht te maken, haar charmante en zuivere stem, haar blik die ze goed kon omzetten in warm en vriendelijk, haar uiterlijk en nog meer. Abrubt stopte Madness, ze rook een paard, een goedzakje. Ze snoof nog een keer, leek op een vier jarig paard, geen veulen dus, helaas!
Zonder iets te doen stond ze stil en wachtte ongeduldig tot het paard zou komen. Madness was slecht op haar eigen manier, niet zoals de meesten in DH. Madness zag het paard naderen en hield haar mond maar dicht. Afwachtend bleef ze staan.

Courage naderde het andere paard, die, zoals het er in Courage ogen uitzag, nogal ongeduldig stond te kijken. Courage vroeg zich af waarop het paard zat te wachtten, maar ze was niet van plan om het te vragen. Langzaam kwam ze steeds dichterbij. Ze bestudeerde het andere paard nog even snel. Ze zag er niet slecht uit, maar er was iets anders aan de merrie, alleen ze wist niet wat het was. Langzaam kwam zee steeds dichterbij, tot ze naast het andere paard stond. “Hallo, Ik ben Courage, en jij?” Ze wist niet of het paard goed of slecht was, maar iedereen verdiende toch een kans?

Ze keek nog een keer goed naar de andere merrie, en wist nog steeds niet wat er anders was aan de merrie. Ze besloot zich er maar niet meer mee bezig te houden tot ze echt bewijs had dat het paard goed of slecht was.

"Wie of wat geeft jou het recht om mijn naam te weten, merrietje? Zei ze charmant en zuiver, er zat ook wat spottends en kil in. Dit paard was óf goed óf neutraal/goed, iets in die richting in iedergeval. Het paard was bont en heette dus Courage, bruikbaar! Madness keek geërgerd naar Courage, ze trok steeds goedzakje's aan die niet bruikbaar waren voor haar hobby. Ze zuchtte even en keek om zich heen, ze graasde wat onverschillig terwijl ze Courage strak in de gaten hield met haar ogen. Madness zwiepte met haar staart, Ze raakte Courage net niet. Kil keek Madness haar aan en wachtte af....

De stem van de merrie klonk zuiver en charmant, maar toch ook kil. Courage werd er nerveus van. “Niets behalve pure belangstelling.” Zei ze rustig alsantoord op de vraag van de merrie. Ze was niet van plan om onder te doen voor deze merrie. De merrie begon wat te grazen, maar Courage voelde dat haar blik nog steeds op haar gericht was. De merrie begon met haar staart te zwiepen, waarbij ze Courage net niet aanraakte. Courage snoof verontwaardigt, maar wou zich niet verlagen tot het niveau van de andere merrie. Zij had ook zo haar trots, die ze probeerde hoog te houden. “Ga je nog zeggen hoe je heet dan, of niet?” Vroeg ze lichtelijk geïrriteerd door de actie van de merrie.
[sorry voor de late reactie, had het een beetje druk...]

“Niets behalve pure belangstelling.” Madness draaide met haar ogen en luisterde weer naar Courage. “Ga je nog zeggen hoe je heet dan, of niet?” Madness draaide weer met haar ogen en stampte een keer op de grond, er was een stom lieveheersbeest die haar wou pesten door op het grassprietje van Madness ging zitten. (Da's nie de echte reden ^^) "Misschien, misschien ook niet." Zei ze weer charmant. Toch ontblootte ze haar tanden een beetje, de oren lagen nu nog platter in de nek. Waarschuwend bokte ze in de lucht. Misschien was het een beetje wannebe maar Madness was hengstig en dat haatte ze! Madness zwiepte nog een keer met haar staart en hief haar hoofd. Ook haar staart werd trots en dominant geheven. Madness wachtte maar af en besloot met tegenzin dat haar naam toch wel van nut was. "Prent mijn naam goed in je oren, Madness. En spreek die naam met de nodige respect uit!" Zei ze trots en kil.

De merrie gaf antwoord met ‘misschien, misschien ook niet.’ en Courage had zin om haar helemaal af te bekken, maar hield zich in. De andere merrie zei het charmant, maar ondertussen ontblootte ze haar tanden en legde ze haar oren wat platter in haar nek. Als waarschuwing bokte ze in de lucht. Courage brieste boos. Wie dacht dat paard wel niet dat ze was. De merrie nam een dominante houding aan, en tot Courage grote verbazing, gaf ze antwoord op haar vraag, al klonk het niet erg aardig. "Prent mijn naam goed in je oren, Madness. En spreek die naam met de nodige respect uit!" Zei Madness kil. Courage had zin om een kattig antwoord terug te geven, en deed het ook. “Was dat nou zo moeilijk, Madness?” Zei ze met de nodige spot in haar stem. Het was niet slim van haar, en ze zette zich ook al schrap voor een mogelijke aanval, maar ze vond dat Madness het had verdient.

"Is het nou zo moeilijk om het met respect te zeggen?" Snauwde ze terug. Courage had geen waarde in haar ogen en dus behandelde Madness haar ook zo. Snel sprong Madness naar voren en beet Courage hard in haar neus. Madness liet niet los en rukte hard aan haar neus zodat Courage wel moest vallen of vechten. Ze beet nog een keer in haar achterhand en likte het bloed van haar lippen. Met een grijns bleef Madness staan, het was een waarschuwing voor haar. Weer bokte ze tegen Courage aan, het raakte haar net niet. Met de oren in de nek keek Madness haar dreigend aan.

Madness was sneller dan Courage had gedacht. Ze probeerde de aanval nog te ontwijken, maar daar had ze geen tijd meer voor. Courage voelde een paar sterke kaken in haar neus zo hard rukken dat het we moest gaan bloeden. Madness beet nog een keer, en likte toen het bloed van haar lippen. Courage gruwelde bij het idee van bloed van je lippen likken. Madness grijnsde naar haar. Courage dacht dat het als waarschuwing was bedoelt voor haar. jammer dan, Madness had er nu een vijand bij. Madness bokte bijna tegen Courage aan, en die brieste woedend. Madness keek haar dreigend aan met de oren in haar nek. Courage keek kil naar haar. Toen deed ze plotseling een uitval naar Madness. Ze beet haar in haar oor. “Ja, het is echt moeilijk om iets met respect te zeggen, als diegene geen zelf geen respect voor je heeft.” Siste ze woedend. Madness was nu echt te ver gegaan. Courage stapte kalm weer achteruit, en spuugde Madness haar bloed op de grond, ze zou het echt niet aflikken. Uitdagend keek ze Madness kil aan, wachtend op de reachtie van de merrie.

Madness werd gebeten in haar oor maar bleef rustig staan, pijn deed het niet en ze luisterde kalm naar de woorden van Courage. "Wie heeft er gezegd dat ík respect voor je zou hebben." Spotte ze kalm. Madness sprong weer naar voren en trapte hard tegen haar benen. Terwijl Courage viel hield Madness haar manen vast. Natuurlijk had Madness de losse pluk nu in haar mond en greens breed terwijl ze het plukje haar liet vallen op Courage's hoofd. Langzaam liep Madness achteruit en keek weer dreigend naar haar. "Domme merrie." Siste ze vals, het klonk zo vals als een slang en er was maar een iniemini beetje charmantheid te bekennen. Madness deed weer een uitval en schoot naar voren, nu deed ze echter niets en sprong naar achteren. Bliksemsnel draaide Madness zich om en bokte nu vol tegen Courage aan. Er zat bloed op haar hoeven en benen. Nu keerde Madness zich weer om en sprong woest naar voren. Madness knalde tegen Courage op en bleef staan. Haar tanden zaten woest in Courage's schoft gedrukt. Het bloed stroomde haar mond in. Heerlijk, het gaf Madness een kick en liet echter pas los toen ze kramp in haar kaken kreeg.

Courage werd woedend. Niemand mocht haar dom noemen, zeker geen omhooggevallen wannabe. Madness bokte tegen haar aan, en het deed verschrikkelijk veel pijn, maar Courage weigerde om ook maar een blijk van welke emotie dan ook te geven. Madness had ook al een pluk haar uit haar getrokken, en dat was ook niet een prettig gevoel geweest. Madness sprong woest naar voren, en knalde tegen haar aan. Courage voelde een verschrikkelijke pijn in haar schoft, en ze wist dat Madness daar in zat te bijten. Het duurde lang voor Madness losliet, maar Courage bleef rustig staan, alsof ze de pijn niet voelde, het bloed niet zag. Ze keek de merrie met een glazige blik aan, en viel toen aan. Ze steigerde en trapte daarbij Madness meerdere malen. Toen ze weer op de grond kwam, pakte ze Madness manen vast, en gaf er een harde ruk aan, zou zij ook weten hoe dat voelde. Ze spuugde de haren op de grond, en deed weer een aanval. Dit keer greep ze Madness bij de zijkant van haar nek, zo dat ze net haar keel een beetje dichtdrukte, maar dat ze nog wel adem kon halen, ook al was het dan moeizaam. Ze beet nog iets steviger, tot ze zeker wist dat het pijn deed, hield het even vast, en duwde Madness toen van zich af. “Ik ben niet dom!” Sprak ze woedend.

Opgetogen wachtte ze geduldig tot Courage klaar was met haar te laten stikken. Zo stond ze kalmpjes te wachten tot Madness vond dat het te lang duurde. "Even dat je het weet, pijn vind ik fijn. Veel littekens zijn door mij omdat ik pijn wou! Dus ik sta een beetje te genieten hiero." Omdat Courage's hoofd onder de hare was kon Madness gemakkelijk in haar oor fluisteren. Met een simpele trap omhoog klemde Madness Courage tegen haar been en hoofd en liet weer los. Gelijk pakte Madness Courage achter haar oor en dwong haar naar beneden. Madness liet nog niet los en schudde krachtig haar hoofd. Courage knalde tegen de grond en Madness stampte hard op haar buik. "Wie zegt dat je niet dom bent?" Fluisterde ze weer. Madness had een obsessie voor bloed en beet een stukje vel van Courage's oor. Het bloedde best wel en Madness liet het bloed stromen.

Madness was ziek! Niet gewoon ziek, ziek in haar hoofd! Welke gek hield er nou van pijn en bloed. Madness trapte omhoog, en Courage zat klem tussen haar hoofd en been. Ze probeerde los te komen, maar ze zat goed vast. Madness pakte haar ook achter haar oor, en Courage voelde de tanden van de merrie in haar vlees. Courage werd naar beneden gedwongen, en ze stribbelde niet tegen, wetend dat ze het dan alleen maar erger zou maken. Toen ze op de grond lag liet madness nog niet los, en begon wild met Courage hoofd te schudden. Ze knalde met haar hoofd tegen een steen, en verloor bijna haar bewustzijn, maar ze weigerde de zwarte vlekken die haar ooghoeken binnendrongen te laten winnen, en ze slaagde erin om bij bewustzijn te blijven. Terwijl Courage zo aan het vechten was tegen de zwarte vlekken, stampte Madness op haar buik. Courage kromp ineen, en keek met een gekwelde blik op naar Madness. Een toepasselijke naam. "Wie zegt dat je niet dom bent?" Fluisterde Madness. Ze beet een stuk vel van Courage oor, en het begon gelijk verschrikkelijk te bloeden. Het bloed stroomde overal, zo ook in Courage oog. Ze bleef knipperen om te voorkomen dat het bloed hard zou worden, maar dat mislukte. Fijn nu zag ze dus niets maar aan één oog. “Ik zeg dat. En ik ben in ieder geval slimmer dan jij!” Zei ze, afgezwakte door al het bloedverlies.

Madness zag dat Courage vocht om bij haar bewustzijn te blijven en greens breed. Langzaam liep ze achteruit en wachtte op Courage. "Je bent niet slim, als je slim was geweest had je je mond gehouden." Haar fluistering was angstaanjagend en dreigend. Maar ook mierzoet en schuldig. Madness warme adem maakte wolkjes, de wind stak op en huilde in haar oor. Madness bokte even, niet tegen Courage maar tegen een vogel die niet weg wou gaan. De vogel leefde nog tot Madness blijheid. Kalm, met een gruwelijke blik hief ze haar hoef. Eventuele blikken van Courage negeerde ze. Kalm en langzaam liet ze haar hoef zakken en drukte. Een krakend geluid vulde de lucht en Madness' been zag vol met bloed. Het dier piepte hard en trilde nog voor de laatste keer met zijn poot. Met een grijns keek Madness naar Courage.

TOok hier: Het zou prettig zijn als de tegenstander zich kan verweren. Niet elke verwonding hoeft per definitie te bloeden. Kneuzingen en botbreuken kunnen bijvoorbeeld ook en wie weet is het niets eens gewond geraakt

"Je bent niet slim, als je slim was geweest had je je mond gehouden." Courage wierp een vuile blik naar Madness. Wie was hier nou dom? Haar woede werd alleen maar groter toen Madness bokte naar een klein, weerloos vogeltje. Madness kreeg een gruwelijke blik in haar ogen, en Courage gruwelde al bij die blik. Toch werd de gruwel alleen maar erger toen Madness langzaam maar hoef op het arme vogeltje plantte en begon te drukken. Een misselijkmakend gekraak klonk van onder haar hoef, en Madness been zat vol met bloed. Courage huiverde. Hoe kon iemand zo harteloos zijn? Alsof het nog niet genoeg was, begon het vogeltje te piepen. Courage ogen vulden zich met tranen. Waarom zou je dat arme vogeltje zo’n pijn doen? Madness stampte nog een laatste keer op het vogeltje, en Courage was daar eigenlijk blij om. Zo hoefde hij tenminste niet onnodig te lijden. Madness grijsde breed naar haar. “Je bent echt een harteloos monster, hè?” Vroeg ze met walging in haar stem.