Je veus zwemmen

Mattanja stapte door de omgeving heen. Anderen begrijpen was een probleem voor haar. Ze verstond de taal die ze hier spraken amper en wisselde zoveel woorden door elkaar. Ze zwiepte eens lichtjes met haar staart en briestte eens. Ze hoorde geritsel en keek op. Haar hoofd ging richting een ander paard dat tevoorschijn kwam. Ze nam de geur in haar op en knikte eventjes. Het sprak tegen haar, begroette haar. Mattanja twijfelde even wat ze zou antwoorden. "Bonjour, alles coed?" Sprak ze met haar franse accent. Een g kon ze heel moeilijk uitspreken en klonk eerder als een c dan een g. Ze hoopte dat het paard haar verstond met haar franse gebrabbel. Haar bruine ogen hadden een twinkel die haar deed stralen. Zonder dat ze het wist was ze de meest prachtige franse merrie die een paard zich maar kon voorstellen. Mattanja zach zichzelf als een doorsnee merrie die het nederlands onder de knie probeerde te krijgen. Ze had een rustig karakter en had zeker stijl. Als ze liep was alles sierlijk en elegant. Het was het franse bloed dat door haar aders stroomde. Zelf merkte ze er niets van op maar ze danste als ze galopeerde. Het paard sprak terug, vroeg hoe het met haar ging. "Avec moi? Met moi ies alless Coed." Sprak ze vriendelijk terug. Het paard grijnsde om haar franse accent maar Mattanja gunde dat geen aandacht. Ze deed tenminste moeitje om haar te verstaan en de taal te spreken. Ze vond het vreemd dat er niet meer paarden met een vreemd accent rondliepen. Waren al deze paarden uit dezelfde streek? Dat was haast onmogelijk bedacht ze zich toen. Ze was benieuwd wanneer ze een vriendin nog eens zag. dan konden ze lekker zot gaan doen en de wereld op zijn kop zetten. Ze had zin om eens lekker gek te doen en plezier te maken. "Tu weet waar meer ies? Je veus zwemmeuh." Sprak ze toen met een grote grote grijns op haar gezicht en die vrolijke twinkeling in haar ogen.

Duvessa stapte langs het zilveren meer. De meeste slechte paarden hadden een hekel aan dit gebied en kwamen hier ooit. Duvessa kon ook slecht tegen de zilveren glittering. Maar Duvessa vond het gewoon zelf wannabe als slechte paarden hier niet kwamen omdat het misschien van goede paarden is. Duvessa schudde haar uit. Met haar kille ogen keek ze rond. Ze snoof haar wijd open gesperde neusgaten roken de geur van een ander paard. Duvessa durfde te wedden dat het een goed zakje was. Het moest wel gewoon. Hier kwamen niet veel slechte paarden. Maar ooit zou zelfs Zephyr dit gebied in handen hebben. Ooit zou dit een gebied zijn van de slechte paarden. Duvessa zwiepte met haar staart, met haar dodelijke en ijskoude houding stapte ze op de merrie af. Ze hoorde de laatste woorden van de merrie. Blijkbaar was ze frans. Duvessa grijnsde en zei tegen de merrie: ''Bonjour. Votre naam?'' Duvessa had wel iets verstand van frans. Maar niet veel.

Mattanja was dan wel maar een pony maar dat maakte haar niet uit. ALs een Dpony had je ook zo je voordelen. Ze kon door dingen waar grote paarden niet door konden. Een veulen kwam op haar af. Zo klein was het veulen niet tegenover haar. Het was er waarschijnlijk eentje van een groter paard. Ze schudde haar vacht eens uit waar kleine stofdeeltjes vanaf dwarrelden. De stofjes dansten heen en weer en vielen langzaam op de grond. Haar hoeven hadden even heen en weer geschudt. Het dier vroeg naar haar naam. Mattanja moest even denken over wat naam betekende. Toen snapte ze het en grijnsde ze lichtjes. "Je heet Mattanja, Et toi?" Vroeg ze vriendelijk. De jonge merrie had totaal geen idee van wat goed of slecht was. Ze stak er gewoon geen tijd in en was tegen iedereen vriendelijk. Het leven was een feest en dan moest je niet vechten. Mattanja zou ook nooit een kant kiezen of in een kudde gaan. Een solitair leven was voor haar het beste waarbij je geen kant moest kiezen, geen enkel paard teleurstellen. Ze werd er niemand boos op haar en werd niemand teleurgesteld.

Duvessa keek naar de merrie. Ze schatte haar zo'n half jaartje ouder dan Duvessa zelf. Haar manen wapperde sierlijk mee op het ritme van de wind. Steeds weer opnieuw in steeds weer dezelfde cyclus. Duvessa grijnsde om haar vraag. Ze fronste haar wenkbrauwen eens. Ze zou hier niet zoals vele slechte paarden op antwoorden. 'gaat je niets aan.' Zeiden vele. Nee, aan namen hadden ze niks. Ze konden echt niks met namen. ''Duvessa'' Duvessa bekeek de merrie dus dit was Mattanja. Duvessa bekeek de merrie nog eens met haar priemende en snijdende kille ogen. Dit moest wel een goed zakje zijn. Duvessa hoefde niks te weten over die paarden. Waardeloos waren ze. Ze betekende niks voor de slechte paarden. Het enige dat ze van nut kunnen zijn is dat ze slecht kunnen worden. Maar dat is het ook wel. Duvessa zwiepte met haar kleine staart. En wachtte op antwoord van de jaarling.