And who are you?

Courage liep langs het meer. Takken streken over haar hoofd, en kleine blaadjes bleven in haar vacht hangen. Ze had een poosje in galop gerend, en had daar dorst van gekregen, dus was ze naar het dichtstbijzijnde meer gegaan om daar wat te drinken. Langzaam liep ze naar de waterkant en bracht haar hoofd naar het water. Langzaam begon ze te drinken, maar hield daar abrupt mee op toen ze de geur van een onbekend paard rook. Argwanend zocht ze naar het paard dat ze rook, maar zag het nog niet. Misschien was het paard wel niet dichtbij, maar was de geur meegevoerd door de wind, ook al wist Courage dat dat niet zo was. Wat ze rook was dichtbij, en ze wist niet of dat positief of negatief was.



[Amani]

Amani liep rustig het wilgenwoud in, dit was ook weer een gebied die ze nog moest verkennen. De merrie keek mysterieus om zich heen maar stelde vast dat er in de verte een paard was dus Amani bleef mysterieus kijken en doen. Een vogel schoot vlak voor haar hoeven weg maar het enige wat zij deed was stoppen en de vogel nakijken. Amani's blik gleed even langs het gebied, het paard was dus nog ver. Toch zette ze haar mysterieuze masker niet af en liep doodkalm verder. Er schoof een wolk voor de zon, Amani stoorde zich er niet aan. De zon zorgde voor de planten maar schaduw en regen ook, alles wat de natuur deed had een reden, of andere paarden het nou wilden of niet. Amani vond paarden die hekel aan de zon hadden maar wannebe, zonder zon was er geen wereld en dus, geen paarden. Zonder zon zouden de slechte paarden klagen dat ze zon wouden en dat zou dan verder gaan. Nee, Amani vond dat de natuur alles besliste, dat was goed want dat deed 'ze' al miljoenen jaren zonder problemen, waarom zou er nu wel iets veranderen? De merrie tilde mysterieus haar hoofd op en keek naar het bonte paard daar verderop. Zonder te aarzelen liep ze ernaartoe en knikte even. "Goedemorgen edel paardgenoot. Men noemt mij Amani." Zei ze mysterieus. Geduldig wachtte Amani op antwoord.

Courage had gelijk gehad toen ze dacht dat het paard dichtbij was. Vanachter een paar bomen kwam een bruin paard te voorschijn, dat zonder aarzelen naar Courage liep en haar begroeten en zich voorstelde. Ze heette Amani. Mooie naam vond Courage. “ Goedemorgen!” Zei Courage vrolijk. “Ik word Courage genoemd.” Het paard leek niet slecht, en Courage was blij dat ze gezelschap had. Alleen is ook maar zo alleen. “Wat brengt jou hier in het Wilgenwoud?” Vroeg ze nieuwsgierig. Er was een wolk voor de zon geschoven, en Courage vond dat het bos er griezelig uitzag nu er minder zonlicht was. Er stak een wind op en Courage manen wapperden met de wind mee. Ze vond het een fijn gevoel, ondanks dat haar manen dan voor haar ogen hingen. Ze schudde met haar hoofd om haar manen uit haar ogen te halen maar het had weinig nut. Ze lachte verontschuldigend naar Amani.

"Oké, u wordt bedankt voor het feit dat u aardig doet." Zei Amani mysterieus tegen Courage. "Ik bevind mij in onbekend terrein, ik vond het genoodzaakt dat ik het moest verkennen edele jonkvrouwe. Nu zal ik u hetzelfde vragen, wat brengt u hier in het wilgenwoud?" Antwoordde Amani Courage' vraag mysterieus. Helaas keek Amani met haar goede oog door een dikke pluk haar die voor haar ogen schoof. Het leek alsof ze Courage' glimlach zag maar ze was blind aan 1 oog en zag het dus niet. "Het spijt mij, ik kon uw actie niet zien. Ik ben blind aan 1 oog, snapt u?" Weer klonk alles mysterieus. Amani keek Courage mysterieus aan.

Even knipperde ze met haar ogen, haar goede oog begon weer te infecteren, het zou niet lang meer duren voordat ze echt blind werd. Amani luisterde naar Courage en glimlachte mysterieus. "Nou omdat je het zo lief vraagt. Maar het is niet leuk. Mijn vader heeft mijn moeder vermoordt toen ik een paar dagen was, ze had geen nut. Ze was er om veulens te baren, verder was ze gewoon een pop en dus ik ook. Mijn vader wou me slecht maken en trainde me daarin. Ik moet toegeven dat ik een jaar een moordend slecht paard was." Amani stopte even, het was ook wel een pijnlijk verhaal. "Ik wou niet meer dus weigerde te trainen, hij luisterde niet en ik liep weg. Mijn vader had me gauw weer opgespoord en had me geprobeerd weg te geven. Ik liep die nacht daarvoor weer weg. Nu maakte mijn vader echt jacht op me en wou me vermoorden. Na een half jaar had hij me weer gevonden en verwond, aan mijn oog dus. Ik werd vlak daarna blind aan mijn oog. Hij gaf me weg aan een slechter paard en die gaf me weer weg, ik werd als een pop heen en weer geslingerd leek het wel." Tranen welden op maar ze duwde ze weer weg. "Na een tijdje liep ik weer weg en zo kwam ik hier." Dit was niet helemaal waar maar dat deel wou ze voor zichzelf houden. Weer knipperde Amani met haar ogen, dit werd irritant. Haar oog begon te prikken en Courage werd een wazig vlekkerig beeld. Na een tijd was het wazige beeld weg en was alles zwart. Alle tranen kwamen eruit, niet van pijn ofzo maar van opluchting. Opluchting dat haar pijn aan haar ogen voorbij was. Amani glimlachte naar Courage en zocht haar met haar ogen. "Sorry voor dit maar nu zie ik dus niets meer, dat is niet erg zo is het voor mij beter. Ik zag het al aankomen en heb me ervoor getraind." Stelde ze haar gerust -als ze ongerust was dan XD-

Het verhaal van Amani was niet erg vrolijk, maar Courage was wel wat gewend. “Je ziet er niet echt uit als een moordend slecht paard.” Zei Courage verrast. Ze had niet verwacht dat Amani ooit slecht was geweest. Ze kreeg ondanks alles toch medelijden met Amani. Courage had zelf ook al wat meegemaakt in haar leven, maar haar vader had haar moeder, dacht ze, niet vermoord. Amani vertelde verder, en toen haar verhaal afgelopen was, kwamen er tranen uit haar ogen. Eerst wou Courage haar gaan troosten, maar de woorden van Amani hielden haar tegen. Ze was zojuist blind geworden. Dit had Courage niet verwacht, en ze was daarom ook even stil. Toen realiseerde ze zich pas echt wat er zojuist voor haar ogen was gebeurt. Het paard was blind geworden. BLIND! Amani zou nooit meer iets kunnen zien, nooit meer. In een opwelling legde Courage haar hoofd troostend tegen dat van Amani. Toen trok ze het weer terug omdat ze dacht dat Amani haar medelijden helemaal niet wou. “Zie het echt helemaal niets meer?” Courage vond het een domme vraag aangezien Amani echt blind was, maar ze moest iets zeggen om de stilte te doorbreken, en ze wist niet wat je normaal zei als iemand net blind was geworden, aangezien ze nog nooit zoiets had meegemaakt.

Amani draaide met haar oren naar achter en naar voren en glimlachte naar Courage. Ze zei nogmaals dat ze zich erop had voorbereid, en het stelde Courage een beetje gerust. “Mag ik vragen, als het niet te onbeleefd is, hoe je je erop kunt voorberijden om blind te worden?” Het was Courage echt een compleet raadsel hoe je jezelf kon trainen op blind worden. Zelf had ze geen idee hoe ze zou reageren, maar waarschijnlijk zou ze helemaal doordraaien en dan zou iedereen haar voor gek verslijten, wat ze tegen die tijd dan ook wel was. Ze snapte niet hoe Amani er zo rustig onder bleef. Ze kreeg bewondering voor de merrie en haar moed, die, ondanks dat ze nooit meer het water zou zien glinsteren in de ondergaande zon of het koren zou zien waaien, toch zo kalm bleef en alles onder controle leek te hebben.

“Mag ik vragen, als het niet te onbeleefd is, hoe je je erop kunt voorberijden om blind te worden?” Vroeg Courage. "Dat is een goede vraag, ik heb vaker infecties gehad zoals ik al zei en dus moest ik me wel voorbereiden." Antwoordde ze met een glimlach. Vriendelijk glimlachte ze weer naar Courage. Ze oogde rustig maar toch was ze zenuwachtig, altijd had ze geweten dat het na een weekje weer voorbij was maar nu, nu was ze voor altijd blind. Weer spitste ze haar oortjes en graasde wat. "Het zal wel wennen zijn, ik zie geen zonsopgangen meer. Geen paarden meer, niets." Zei Amani zacht, het was ondanks alles niet verdrietig maar weer mysterieus.

Een zacht windje speelde met haar manen, Amani merkte er niets van. Ze was in gedachten, over vroeger, wat ooit haar thuis was. Amani zag het gezicht van haar dode moeder voor zich, ze schudde haar hoofd krachtig. "Danku Courage, ik vind het fijn dat u zo lief bent. Tja, wat noemt u gek? Gek omdat u bang bent? Dat is niet gek, noch raar. U moest eens weten toen ik voor het eerst een tijdje niets kon zien, het had me totaal overvallen. De eerste paar dagen was ik bezig om tegen bomen aan te knallen." Glimlachte Amani bij de gedachte. Ze lachte even naar Courage en liep een stukje, Amani ontweek nog net een boom. "Waarvoor denkt u dat u gek bent en waarom bent u af en toe onzeker?" Vroeg ze weer mysterieus.

Amani leek in gedachten verzonken, toen ze opeens haar hoofd krachtig schudde. "Danku Courage, ik vind het fijn dat u zo lief bent. Tja, wat noemt u gek? Gek omdat u bang bent? Dat is niet gek, noch raar. U moest eens weten toen ik voor het eerst een tijdje niets kon zien, het had me totaal overvallen. De eerste paar dagen was ik bezig om tegen bomen aan te knallen." Sprak Amani, en ze glimlacht. Courage moest zacht lachen. Ze zag het voor zich, Amani, blind, tegen elke boom opknallend die ze tegenkwam. Het was een grappig gezicht. Maar om het tegendeel te bewijzen, liep Amani een stukje en ontweek net op tijd een boom. Courage grinnikte bewonderend. Zijzelf zou tegen elke boom aanknallen die haar ook maar enigszins in de weg stond, en ook die niet in de weg stond. "Waarvoor denkt u dat u gek bent en waarom bent u af en toe onzeker?" De vraag overviel Courage. Even stond ze met haar mond vol tanden, en toen schudde ze even haar hoofd, en dacht toen na over een antwoord op de vraag. “Ik noem het zelf liever niet gek, eerder prettig gestoord, wat het weer positief maakt, en waarom ik af en toe onzeker ben? Ach, ik heb wat meegemaakt, waardoor ik soms het gevoel heb dat…nou ja… dat sommige personen denken dat ik niets ben en me gaan behandelen alsof ik minder ben, alsof ik eigenlijk helemaal niets waard ben.” Haar hoofd ging naar het litteken op haar scheenbeen, dat er was gekomen als gevolg van vele zweepslagen van een van haar eigenaars, waardoor haar zelfvertrouwen een aardige deuk had opgelopen.

“Ik noem het zelf liever niet gek, eerder prettig gestoord, wat het weer positief maakt, en waarom ik af en toe onzeker ben? Ach, ik heb wat meegemaakt, waardoor ik soms het gevoel heb dat…nou ja… dat sommige personen denken dat ik niets ben en me gaan behandelen alsof ik minder ben, alsof ik eigenlijk helemaal niets waard ben.” Zei Courage, Amani knikte mysterieus en schudde haar hoofd. "U bent niet niets, niemand is niets. U heeft een goede instelling dat wel, als je denkt dat je alles bent wordt u kleiner. Bent u bescheiden dan is het goed maar wees niet te bescheiden. Durf gek te doen, maar durf ook boos te worden. U heeft net zoveel waarde als ik dus neem uw waarde en wees er." Sprak ze wijs maar weer mysterieus.

Amani voelde dat Courage vrolijker werd en greens licht. "Ik bedank u voor het luisteren naar dit gebrabbel." Greens ze weer. Licht geïrriteerd beet ze een wesp dood die haar had gestoken op haar neus. Er kwam al een bult op haar neus, Amani likte over het bultje en greens weer naar Courage. Duisternis vulde haar ogen maar erg vond ze het niet. "Galopje?" Vroeg ze breed grijnzend. Gelijk sprong ze aan en genoot van het gevoel van de wind in haar manen. Ze gaf zich helemaal over aan haar omgeving en ontweek alle bomen. Ze lachte hard en sprong sierlijk over de bomen die omgevallen waren.

Amani greens en vertraagde, ze voelde een soort... Poepdrang opkomen. Ze tilde automatisch haar staart op maar het poep kwam maar niet, vreemd! Het gevoel werd sterker maar meer lachwekkender dan net. Het was..... MELIGHEID! Opeens schaterde Amani het uit. Ze hikte en slikte. De merrie rolde en bolde -XD- en noem maar op. "Wat een mop, ik dacht dat meligsyndroom niet bestond! Maar blijkbaar HAHAHAHAHA!" Schaterde ze luid, dit was lachwekkend. Waarom wist ze niet, het was gewoon! "Rozen zijn rood, olifanten zijn blauw, ik lieft jouw! Haha, grapje natuurlijk!" Nu kwamen de LOL schater tranen, het leek een soort race:

En daar zijn ze bijna bij het oog, 3.. 2.. 1.. JA, JA, JAAAAAA! Oke, nu is de race begonnen. De druppel zit vlak achter de tha druppel en tha druppel zat vlak achter de LOL druppel. LOL druppel staat eerste en nadert de wang. 3.. 2.. 1... JAAAA DE LOL DRUPPEL HEEFT GEWONNEN!!!!

Amani zag het beeld helemaal voor zich en lachte zich suf. Haar buik ging snel op en neer, dit was hilarisch! "HAHA De LOL druppel heeft gewonnen, hilarisch! Hij werd gevolgd door thâ druppel en die werd gevolgd door de druppel... Wat een kneus! Sorry Courage, het spijt me voor dit gedoe maar ik kan het niet helpen. Na al die stress... HAHAHA Ik doe later wel verslag. Hihi!" Amani staakte het gelach even om te kunnen ademen, anders zou ze stikken. Na een tijdje gelachen te hebben stond ze droogjes op en draaide haar hoofd naar Courage. "Klaar." Zei ze fijntjes en droogjes. Amani deed alsof ze net niet een uur ofzo had gelachen. Rustig hikte ze na.

[JAAAAA IK BEN MEEEEELIG!!! ]

Amani's ogen straalden iets twijfelends uit, was het wel klaar? NEEEEEEEEE! "WHAAAAHHAAAA IK BEEN ZOOHOO MELIG HAHA, nee ik ben klaar." Zei ze na een minuutje lachen. Dat andere zei ze er gelijk achterna. Heel droog 'keek' ze naar Courage. Het was grappig hoe ze zo keek. Niet dat ze iets vond. Nou ja, duisternis dan en een beeld van een LOL traan met een gezichtje eraan. Verder was er helemaal niets. Heel rustig stond ze op en zwiepte kalmpjes met haar staart. Dit waren bui'tjes vergeleken de buien die ze normaal had. Rustig zuchtte ze en keek naar de duisternis. Er kwamen gele sterren en blauwe, paars kwam er ook in voor. Oh en groen! Amani schaterde het weer uit, dit was echt zo gek! "WHAHAA! Ik zie sterren, in de kleur van de regenboog. HAHAHA! Oke, sorry Courage, nu is het hopelijk over. Of... Wacht nog heel even, HAHAHAHAHAHAHA LOL DRUPPEL HEEFT EEN LEUK GEZICHT! MUHAHAHA." Lachte ze. Nu stopte ze weer en probeerde serieus te kijken -hopeloos-

Ze luisterde met een 'serieus' gezicht naar de giechelende Courage, dat had ze niet moeten zeggen. Amani dacht nu aan haar eerdere zin 'rozen zijn rood, olifanten zijn blauw en ik lieft jou!' Nu dacht Amani aan blauwe Courage olifanten, geeeen gezicht! "BWAHAAAA NU BEN JE BLAUW MET EEN OLIFANTEN HOOFD, HHHIIILLAARISCH!!!!!!!! HAHAHA, ECHT WAAR!" Lachte ze kei en kei hard. Nu hield ze het niet meer van het lachen en pieste ze in het rond. (omg ik ben zo terug, ik moet naar de wc ) Nu lachte ze nog meer, het was hilarisch gewoon! Amani kon het niet meer houden, helaas moest ze stoppen met lachen om naar adem te snakken. DOLKOMISCH! "BWAHA Ik vind je wel mooi met die olifanten hoofd, grapje. Zal ik stop*hik*pen?" () Vroeg ze weer 'serieus'.

Nu moest ze nóg harder lachen, haar stembanden deden pijn en haar buik ook. Dit was echt leuk! "Met pijn in mijn *hik* hart zal ik proberen te stoppen met lachen. ALS JIJ UIT MIJN HOOFD VERDWIJNT ALS BLAUWE OLI*HIK*FANT!" Gierde ze. Even sloot ze haar ogen maar het hielp niets, de olifant verscheen weer. Uiterst droog opende ze haar ogen en stopte met lachen meer dan duisternis zag ze niet maar ja, zo dat was voorbij. Ze voelde het gewoon. Heel droog schudde ze zich uit en wachtte op Courage. Ze greens en likte weer met haar tong over het wespen bultje. Weer greens ze lichtjes, dat een paard zoveel lol kon hebben. Vermakelijk gewoon. Amani deed gewoon alsof ze nooit zo hard heeft gelachen.