Hoogbegaafd ding, kom je ook sneeuwhuppelen?

Een briesje was hoorbaar terwijl hij met zijn neutrale blik
achter zich keek. Hoefafdrukken waren duidelijk te zien, niet dat het wat
uitmaakte, het maakte nooit iets uit. Want als je ging piekeren dan
overspoelden slechte dingen je, en dat wou je toch niet? Nee, goedzo dat wou je
niet. Breezer had zijn oren ontspannen een beetje naar de zijkanten handen en
zijn neutrale blik gaf hem een duffe uitstraling. Maar een saai, duf, gebroken
paardje was hij niet. Integendeel, hij vond zichzelf best cool, hoe hij de
dingen van zijn kant zag en nooit piekerde. Hij keek even vrolijk voor zich uit
en spitste zijn oren toen hij iets hoorde, een geur dreef zijn neus binnen en
hij wist het meteen. Een paard, merrie, goed. Neutrale paarden was hij nog
nooit tegengekomen, hoewel, als die ene merrie neutraal was, dan wel. Maarja,
daarvan wist ‘ie het niet goed, e dat was raar geweest heel raar. Hij wist
veel, heel veel, en dan opeens, toef, ik weet het niet. Echt niks voor hem, maarja,
niks aan te doen, en piekeren zou hij niet gaan doen, nee, dat nooit. Vrolijk
liep hij op het paard af, maar nog wel met een neutrale blik op zijn ogen. En
ja hoor, hij had alweer gelijk. Zijn pas versnelde naar een leuk drafje en zijn
spieren waren duidelijk zichtbaar. Gelukkig het enigste litteken dat hij had
niet. Daar was hij helemaal niet trots op, en nu was het gelukkig ook niet
zichtbaar. Hij draafde op de merrie af en kwam voor haar tot stilstand. ‘Goedendag
soortgenoot van het andere geslacht.’ Zei hij waarna hij even respectvol
knikte. Respect dat kon hij er altijd wel vanaf brengen, dat was nooit een
probleem. En voor paarden had hij graag respect. ‘en wat brengt deze merrie hier terwijl het in andere gebieden 29.5 graden celcius is?’ vroeg hij, ja, het was daar precies zo warm, dat wist hij gewoon. Vragend keek hij naar de merrie.

-Jij hebt zo'n hot postsheet ding, die van mij moet nog gemaakt worden -

Zijn staart zwiepte zachtjes tegen zijn flank en aandachtig luisterde hij naar het antwoord van de merrie en wat die nog vroeg. ‘Wat mij hier brengt merrie, is eigenlijk niet zo speciaal. Ik wandelde eens wat rond, en poef, ik kwam hier terecht.’ Zei hij waarna hij even een korte pauze inlaste. ‘En ik heb het geluk gehad een aardige en mooie merrie tegen te komen.’ Vervolgde hij toen. Met nog steeds dezelfde kalme, rustige en neutrale stem. Zijn ogen bleven neutraal naar de merrie toe gericht en ook zijn houding was zo, alles aan hem was zo. Van binnen, van buiten, van boven, van onder, van recht en van links, alles was compleet neutraal. Hij keek even naar de merrie en begon toen weer te spreken, ‘Ik vind het wel zo beleefd om u mijn naam te zeggen, ik heet Breezer.’ Zei hij. Zijn ogen hadden een schittering erin die er altijd was, maar toch stonden ze zo neutraal als wat. Ja, hij wist ook niet hoe het kwam. ‘En wat zal de naam zijn van deze merrie voor mij, zo mooi als een Parel.’ Zei hij. Een player type was hij totaal niet, maar complimenten, die gaf hij nooit genoeg vond hij, die kon je nooit genoeg geven. Een tevreden uitstraling was bij hem te vinden, omdat hij gezelschap had, en omdat de kou nog te verdragen was. Een koud briesje streek langs zijn vacht, gelukkig voelde hij er niks van, want zijn wintervacht was nog niet verdwenen. Hij zette een stapje dichterbij, niet bedreigend, gewoon heel rustig en kalm. Zoals hij altijd was. Hij draaide zijn hoofd een tikkeltje schuin en met zijn dufachtige neutrale blik keek hij de merrie aan. Terwijl er wel een glimlachje op zijn gezicht te zien was.

Breezer schudde even met zijn hoofd en keek naar de merrie, die zich even later ook voorstelde als Pearl. ‘Complimenten geven is een kleinigheidje, waarmee je andere paarden hun geluk naar boven kan brengen.’ Zei hij vrolijk. Hij wist niet waarom, maar hij was toch zo vrolijk vandaag, hoewel hij achter een paar niet zo vrolijke dingen was gekomen, maar ja, veel maakte dat niet uit. Hij keek even rond en hoorde toen wat gedonder van boven komen. ‘Hoor je dat? Dat was er de laatste tijd veel hé.’ Sprak hij waarna hij even stopte. ‘Naar mijn berekeningen die ik de afgelopen dagen heb gemaakt, steeds weer opnieuw, kwam ik steeds weer bij hetzelfde antwoord uit.’ Vervolgde hij. Wat er zou gaan gebeuren zei hij maar niet, het kon ook heel goed zijn dat het niet ging gebeuren, maar zijn berekeningen klopten bijna altijd, dus ergens had hij wel een gevoel dat die zeker waar konden zijn. Telkens had hij dezelfde berekening gemaakt. 80 tot de derde macht en dan dat maal het 3^de priemgetal, dan delen door de hoogte van de zon… zo waren zijn berekeningen van de afgelopen dagen dus altijd geweest, en altijd was hij natuurlijk bij ongeveer hetzelfde uitgekomen, maar al die keren dat hij het opnieuw had berekend was het geweest om te checken. Toen Pearl iets zei over die wannabe’s die je maar wat zaten af te snauwen grinnikte hij even kort. ‘Inderdaad, ze verpesten je humeur gewoon helemaal, maar gelukkig ben ik ze nog niet zo vaak tegen gekomen.’ Zei hij en hij brieste eens. Weer hoorde je de donder rollen, hij bleef er kalmpjes bij staan. Wetend dat wat er zou gaan komen, nog eventjes zou duren, maar wel wetend wat er zou gaan komen. En weer begon hij met zijn berekeningen, deze keer andere, maar hij kwam toch bij hetzelfde uit. In gedachten verzonken zat hij wat te brabbelend ‘En dan 15 tot de 12^de macht maal de windsterkte…’ het was niet goed verstaanbaar, en hij merkte al even niet meer dat hij helemaal niet oplette.