Sunlight by twilight. Almost by midnight.

Sometimes when we fight
I think maybe I
should just let you leave and push you out of my life
I don’t decide
'Cause I know that I
Just can’t survive without you

Zijn ogen streken neer op het donkergroene gras. Kwaad bries hij door zijn neusgaten. Verdriet, verlies, en haat. Alles wat hij maar heeft gekend in zijn leven. Hij was ontzettend kwaad op zichzelf, op iedereen die ooit in zijn leven gekomen is. Zijn broers, zus, moeder, partner. Allemaal hadden ze hem verraden. Woedend wreef hij met zijn hoef wat aarde van de grond weg, plukte bruut grasplukken uit, stijgerde uit woede, en stampte met zijn sterke hoeven op de grond. Hij galoppeerde een beetje door het hoge verdorde gras, om eventjes te kalmeren. Hij heeft enkel dieptepunten in zijn leven gekend. En dat zou dan ook nooit beteren. Onder een half opgebrande appelboom; althans wat er van over bleef; ging hij gaan liggen, en rustte een beetje uit. Hij moest niet meer terug denken aan zijn verleden. Hij moet zich focussen op zijn toekomst. Langzaam aan sloot hij zijn ogen, en viel in slaap in de open lucht. Hij legde zijn nek op zijn gekruiste voorpoten, en viel in slaap. Zonder enig besef dat hij kon bespied of opgmerkt worden door iemand.

And I know inside
I’ll never let you go
'Cause I’m sure you’re the one
Even through the rain its clear
That you’re the one I want
And know matter how we fuss and fight
Girl you should always know
I just can’t stop loving you
[Akano en zijn zonen]

'Wie ben jij? En waarom lig jij voor mijn voeten?' Akano opende geïriteerd zijn ogen, en stond recht. Het was niets voor hem, om kleiner te lijken dan iemand die vast jonger was. Zijn grote, bruine,gepierde torende hoog boven dat van de hengst uit. Kwaad keek hij op hem neer, en begon woest te briezen. Hij gebruikte geen woorden. Alleen geweld. Dus sloeg hij met zijn gespannen nek tegen het lichaam van de hengst, en begon voor hem te stijgeren. Net op dat moment niet ver van hen vandaan, werd er een bliksemschicht zichtbaar. Akano sprong met zijn voorpoten terug op de grond net voor het lichaam van de andere hengst." Maak dat je hier weg komt." Zei hij tegen hem, en dreigde hem te pijnigen. Akano keek de hengst nog één keer heel goed aan, en herkende iets in hem, dat hij vroeger al tegengekomen had. Opeens drong het tot hem door. Het litteken, de gitzwarte vacht, zijn lichaam. Akano's oogpupillen verwijden zich toen hij wist wie hij was." Fharaon?" Akano keek hem nog één keer aan, en stapte toen naar hem toe.

[flut]

De hengst keek het geirriteerd aan. Net alsof hem dat zou intresseren! Blikken konden niet doden, jammer genoeg niet, anders waren er genoeg doden gevallen, waar onder deze hengst. De hengst steigerde en riep; Maak dat je hier weg komt." Het intresseerde hem weinig. Pharaon keek geirriteerd terug, zijn dag was al verpest en dit ding maakte het er niet makkelijker op. ''Pharaon?" vroeg de hengst en hij liep naar hem toe. Wat? Hoe kende hij zijn naam? Vast van de vele verhalen, die er verteld waren. Met een geheven, zelfvoldanen houding antwoorde hij ''Zeg hengst, hoe ken jij mijn naam?'' Ook dat intresseerde hem niet uitermate, het zal vast wel een hulpje zijn geweest van zijn respectloze vader, een vader zonder enige moeite om zijn zoon op te voeden, zijn zonen. Hij hief zijn hoofd en snoof. ''Nou? Krijg ik nog antwoord?'' vroeg hij geirriteerd. Zijn dag kon echt niet erger worden dan dit. Tenzij..

' Heel grappig, paard' Akano rolde alweer met zijn ogen. Hij was verbaasd dat zijn eigen zoon hem niet herkende. En geloofde. Een zucht verliet zijn keel. Hoe moeilijk was het om je eigen vader te herkennen? De verdorde bloemetjes onder hun hoeven waaiden mee met de wind, die als bloed door zijn manen sijpelde. Akano bukte zich, en begon op een pluk gras te kauwen. Hij mocht geen liefde tonen. Ookal was het tegen zijn zoon. Sinds je liefde vind ben je er kwetsbaar voor de buitenwereld. En dat wilde hij niet. Hij was fier om zijn zoon weer terug te zien, maar er was bij hem nog geen liefde te herkennen.'Va...vader?' Akano richte zijn hoofd weer naar zijn zoon, en keek hem strak aan.' Nee! Je liegt' Akano keek hem doordringend aan, en bries. Zijn zoon, die hem niet herkendde en geloofde. Net boven hun hoofd vloog een kauw. Akano steigerde, en sloeg met een klap van één van zijn voorpoten de vogel neer tegen de grond. Het beest leefde nog, maar Akano sprong terug op vier benen, en begon de vogel te pluimen.

[Gehaast]

De hengst rolde even met zijn ogen en zuchte. Pharaon schudde even zijn hoofd, eigenlijk moest hij weg lopen, dat hij allang aan moeten doen. Een zucht verliet zijn keel en hij huiverde. Al die tijd vaderloos en nu beweerde een of andere gek dat hij zijn vader was. ''Wat is je naam, hengst?'' vroeg hij om de stilte te verbreken. Hij verwachtte de volgende vraag al en schudde zijn hoofd. ''Pharaon.'' was hij hem te slim af. Net boven hun hoofd vloog een kauw. De hengst steigerde, en sloeg met een klap van één van zijn voorpoten de vogel neer tegen de grond. Het beest leefde nog, maar de hengst sprong terug op vier benen, en begon de vogel te pluimen. Grijnsend keek hij naar de hengst, hmm, misschien was hij dan toch wel aardig.

Flutterdeflutflut. (Sorry, moet nog 6 topic's xd)

Akano luisterde wat naar e woorden van 'zijn zoon' die hem niet geloofde. Nog voor hij die vraag aan Pharaon stelde antwoorde hij al terug. Een glimlachje kwam weer tevoorschijn op zijn snuit. Dit kon nog eens leuk gaan worden." Mijn naam is Akano." Zei hij ietwat rustiger. Akano streek neer naar de kauw onder zijn hoeven. Hij boog zijn nek wat voorover naar de kauw, en raapte hem zo op. Hij trok de laatste veren uit de dode kauw, en overhandigde hem aan Pharaon. Akano trok zich wat meer naar achteren, en begon de omgeving af te keuren. Bij de struiken hoorde hij wat geritsel. Met zijn dodelijke blik keek hij op de struik neer waar een eekhoorn zich verscholen had. Akano probeerde naar de eekhoorn toe te happen, maar hij vluchte al weg. Hij kon nog net een zachte trap tegen de eekhoorn geven waardoor deze enkele seconden door de lucht vloog. Akano ging weer terug naar de hengst, en streek neer naar zijn hoeven die onder het modder zaten.



[flut dag]

Pharaon hief zijn hoofd. Aah, dus het paard dat zich 'zijn vader' noemde, heette Akano. Hij keek naar het geplukte beest dat hem werd overhandigd. Hij legde het voorzich neer. Hij nam geen voedsel aan van andere, dat maakte hem zwak. Hij was sterk genoeg om zelf zijn voedsel te verzamelen. Voorzichtig liep hij naar de hengst toe. ''Dus. Je beweert dat je mijn vader bent en hoe weet ik dat zo zeker?'' galmde zijn stem. Zijn linkerhoef stond nu in het water en hij schraapte er even mee. Elk paard kon beweren dat het zijn vader was. ~

' Dus. Je beweert dat je mijn vader bent en hoe weet ik dat zo zeker?' Akano moest lachen om wat hij zei. Ongelovige thomas." Ik ben Akano, zoon van *...* en *...*. Afkomstig uit the wild west of America. Ik ben weggevlucht van m'n vader's kudde omdat hij slecht was. Ik ben jouw vader en je moeder heet *...*" Zei hij op een kalme elegante manier. Hij mocht hem nu nog niet geloven, maar dat was ook de waarheid, en dat wist Pharaon maar al te goed. Het viel Akano op dat Pharaon met zijn hoef in het water wat stond te schrapen. Hij moest lachen. Dit deed hij vroeger ook. Toen hij, en zijn moeder eventjes 'wegliepen' van de kudde van zijn vader om tot rust te komen. Hij had veel te danken aan zijn moeder. Maar het allergelukkigste maakte hem zijn vader's bloed. Daar was hij het trotste op. Akano schudde zich wakker uit zijn gedachte's, en focusde zich weer terug op het heden.



*...*= naam moeder/vader/partner.