Thâ Drama Queen

Met krachtige passen kwam Kharrea voort. Haar oren had ze tegen haar schedel aan gedrukt en haar hals was trots geheven. Haar haast zwarte ogen leken elk een zwart gat te zijn die je met een blik konden vermoorden. Haar ravenzwarte hoeven vermorzelden de groene grasstengeltjes die er onder kwamen. Ze schraapte het leven van de grond af terwijl ze haar geur verspreide. Hij rook helemaal niet naar DH. Het rook naar haar eigen kudde die ze onder leiding van haar zoon, Condor, had gezet. Hij moest nodig leren een kudde te leiden. Kharrea ging niet haar hele leven alles regelen. Ze leefde voor de veldslagen en was een meesteres over de gebieden. Ze ontweek geen een gevecht en liep machtig voorop in een oorlog. Ze was geen angstig paard dat zich achter haar manschappen verstopte. Ze had een kudde opgebouwd die gevreesd was en bekend. Faithfull en Condor hadden respect voor haar en zouden nooit de kudde proberen over te nemen. Dat zouden ze enkel kunnen als zij toestemming gaf. Haar zwarte manen waren redelijk verzorgd voor een slecht paard maar ze kwam er altijd fatsoenlijk voor. Haar donkerbruine vacht glansde niet maar was dof. Het leed onder de veldslagen en zou nooit echt glanzen. Ze had gehoord dat de Black rose was opgedoekt wat haar deed triomferen. Een waardeloze kudde met zwakke paarden was het geweest. Ze had spijt dat ze er ooit lid van was geworden. Ze had veel eerder uit Dh moeten gaan.
Wild schudde ze haar hoofd. Dat die rot vliegen nou maar eens ophoepelden. Ze sloeg met haar staart tegen haar flanken aan en snoof luid. Ze tilde haar hoofd statig de hoogte in en rolde eens met haar ogen. Was deze plek nu echt zo levenloos geworden? Was het moeras echt een vergeten plek geworden? Waar waren de echte badass horses die er over heersten? Eens was dit zowat het ford geweest van de echte slechte paarden. Enkel zij wist waar ze weg moesten blijven omdat er krokodillen waren. Zij wisten ook waar het moeras veel te gevaarlijk was zodat je erin zou wegzakken. Kharrea wist het allemaal zijn. Ze had hier lang genoeg rondgelopen en geregeerd over de moerassen. Toen bestond de black rose nog en had ze altijd hoge rangen gehad. Toen Cobrazarao nog leider was geweest had ze de geheime rang gehad. Een rang die enkel voor de meest sluwe slechte paarden was weggelegd geweest. Kharrea had op dat gebied al haar kuddegenoten een soort van verraden. Ze had ze allemaal verdacht gehad van verader te wezen. Als ze iemand betrapt zou hebben zou ze het meteen aan Cobrazarao hebben gemeld. Al had ze ze liever zelf uit de kudde geflikkerd gehad. Toen Satan leider was geweest was ze beta en Dark Queen geweest. Beide erg hoge rangen. Lang had dat neit geduurd. Satan gaf al snel zijn kudde op en gaf hem aan Sythka. Ook toen had ze de rang beta gehad en had ze de kudde een tijd geleid. In die maanden had ze de leden weer naar het oude black rose geleid, een gevreesde kudde waar paarden angstig van weg liepen als ze de leden nog maar zagen. Die tijd was al lang voorbij en Kharrea wist dat die terug moest komen. Ze zou hem niet meer meemaken. Snel zou ze drachtig worden en zou haar veulen komen. Ze had nog maar iets langer als een jaar, dat wist ze. Niemand anders wist het buiten zijzelf. Niemand moest ervan weten. Ze moest enkel hebben dat haar veulen nog moordlustiger zou zijn als zijzelf. Ze zou verbitterder zijn als Kharrea Thâ bitch of all the bitchess. Ze wist heus wel dat ze haar een bitch vonden maar dat kon haar totaal niets schelen. Ze was machtiger dan zovele paarden die hier rondlopen. De harde ondergrond was inmiddels in drappige blubber veranderd dat omhoog spatte bij elke pas die ze zette. Ze bewoog haar gespierde lichaam krachtig voort terwijl ze haar hoofd trots in de hoogte hield. Alsof het haar wat zou kunnen schelen wat ze van haar zouden denken. Ze zou ze vermorzelen en hun keel overbijten als ze er commentaar over zouden hebben. Ze was genadeloos en had een reputatie.

[&Rival]

Rival snoof. Nykur was zijn partner, zijn schoonheid geworden. De ijskoningin was ontdooid. Alhoewel, dat was misschien iets teveel van het goede. Nykur zal altijd een ijskoningin blijven die keer op keer een uitdaging zou blijven. Dat maakte haar aantrekkelijk, want Rival rekende erop dat Nykur onverspelbaar bleef, anders zou hij gaan zoeken na een ander scharrel. Hij wist van zichzelf dat hij geen koel ijskonijn was. Alleen een beetje verbitterd misschien. Hij had bij Azacar in de kudde gezeten, maar had zichzelf eruit getrapt door inactiviteit en veel te weinig belangstelling voor de kudde zelf. Gebrek aan inzet kon ook een reden zijn, maar dat laten we nu even buiten beschouwing. Rival blikte luchtjes rond. Een ander paard. Hij spande zijn spieren lichtjes aan maar ontspande direct weer toen hij zag wie het was. 'Aha. Ik had je hier al verwacht. Ik neem aan dat jij Kharrea bent?' zei hij nuchter terwijl hij haar goed bekeek. De bruine arabier zat onder de slecht genezen littekens, wat haar bruine vacht enorm ontsierde. Hij bekeek haar nog eens vakkundig en schudde toen afkeurend zijn kop. 'Uiterlijk telt niet, ijskoningin?' gokte Rival daarna. De toon in zijn stem was donker. Zijn houding bevatte een brutaal randje en zijn oren lagen neutraal in het midden. Een gevecht met deze merrie voelde hij weinig voor: Een troebele vacht met ontstoken wonden trok niet aan bij het vrouwelijk schoon. De merrie, die hoogstwaarschijnlijk Kharrea was, had een dominant, trots karakter aan haar houding af te leiden. Een leidster zou haar beter staan. Rival maakte een onderdrukt geluid waarvan het niet duidelijk was in welke richting hij doelde.

Ze versnelde haar passen en geleidelijk aan ging ze over in een krachtige draf. Modder vloog tegen haar benen en buik omhoog. Nog steeds zaten er vliegen bij haar oude wondes. Ze sloeg nijdig met haar staart en snoof luid. Haar neusgaten stonden wijd open. Kharrea had een goede mix van rassen in haar aderen stromen. Ze had de gespierde bouw van een echt mustang paard. Ze had de grote van een engelse volbloed en de snelheid. Kharrea was een snelle merrie die met haar wendbaarheid zeker een paar stappen voor was op andere paarden in gevechten. Het nadeel was dat een groot deel van de paarden sterker was als haar en haar kon neerhalen. Toch was ze goed in vechten. Ze liet haar zwakke punten zo min mogelijk doorschijnen zodat de andere paarden het niet zouden weten. Ze putte hen uit en sloeg dan genadeloos toe. Ze was een getrainde jager zoals je haar zou kunnen noemen. Het arabische bloed was er enkel om het plaatje mooier te maken maar ook voor het uithoudingsvermogen te verbeteren. De grote neusgaten en de expressieve ogen waren maar een toevelstreffer. Kharrea kon veel duidelijk maken met haar ogen wat sommige paarden spotaan deed rillen. Ze kreeg de geur van een ander paard binnen en stopte meteen. Haar achterhand wou nog een stuk door glijden waardoor ze nog een paar stappen moest zetten om niet op haar gat te landen. Ze snoof de geur nog eens op. De geur van de Horcrux was licht te ruiken bij het paard. Ze draaide haar slanke hoofd richting het paard. Iedereen kende haar de laatste tijd precies hier in DH. Ze werd door paarden herkend en ergens stond het haar aan. Slechte paarden zouden aan haar zeide staan, goedzakjes zouden wegrennen van angst. Zo hoorde het te gaan en zo zou het altijd blijven. Kharrea zou nooit of te nooit overwegen om met een neutraal paard vrienden te worden. Ze zou ze enkel manipuleren en daarna pijnigen. Ze kon veulens makkelijk zo ver krijgen met haar mee te komen. Ondanks de littekens kon ze heel aardig en lief overkomen. Ze kon haar ogen doen stralen en vrolijk kijken, een echt masker opzetten. Nu spraken haar zwarte kijkers weer. De doodse, moordende ijskoude blik die erin stond liet duidelijk merken dat ze geen gezelschap wou. Dat ze liever op haar eentje was en dat het beest voor haar moest ophoepelen. Niet dat hij echt een neutraal beest was ofzo. Een goedzakje leek hij ook niet te zijn. Kharrea had vandaag gewoon niet zo'n zin in aandacht van vreemden. Het jonge paard dat haar aan keek leek haar te herkennen, waarschijnlijk uit wat ze verteld hadden over haar. Het beest zou haar zoon kunnen zijn, zo jong was het dier in haar ogen. Al wist ze goed genoeg dat zij ook zo jong was geweest toen ze naar Dh was gekomen. Niet veel later had ze Ryu gehad, haar doodgeboren veulen. Het was veel te vroeg geboren geweest, anders had het een goed duivels paard geweest, dat wist ze zeker.
"Dat klopt." Zei ze op een ijzige, trotse en kille toon. Haar prachtige stem weerklonk in haar oren. De toon stond haar niet aan. Het kille moest moordend zijn. Kil was voor wannebe's, paarden die slecht wouden zijn maar het niet waren. Kharrea had geen gevoelens, kon van geen enkel paard houden. Het was een wonder dat haar hart nog klopte doordat het zo verrot was als dat het groot was. Er moest wel duister bloed doorheen stromen, anders zou het al lang gestopt zijn geweest met kloppen. Het dier bekeek haar, zij bekeek hem. Het zag er onervaren uit tegenover haar. Kharrea's lichaam had zeker geleden onder de gevechten die ze had gedaan. Een echt slecht paard zou er de wijsheid van zien. Ze moest moeite doen om geen spottende lach uit te stoten om zijn volgende woorden. "Mooie paarden zeuren om een spatje bloed op hun prachtige vacht, denk je nu echt dat ik daar om geef? Ik moord liever goedzakjes uit dan er prachtig bij te paraderen om een hengst aan de lijn te slaan. Ik zoek er mij wel eentje als ik een veulen nodig heb." Merkte ze op. Ze was niet beledigd om zijn opmerking. Kharrea wist dat ze niet de meest prachtige merrie was die er in Dh rondliep maar ze was zeker niet het lelijkste paard. Ze snoof eens en rechtte haar hals trots in de hoogte. "Wat is je naam?" Vroeg ze daarna aan het paard. Deze keer zat de moordende toon er wel in inplaats van de kille toon. Voor de rest zaten dezelfde tonen er nog steeds in. Kharrea had haar oren nog steeds tegen haar schedel aan gedrukt. Ze had geen vijandige houding maar wel een terughoudende, op zichzelf gestelde houding. De trotsheid zat er ook enorm in te lezen. Eigenlijk was ze een erg expresief paard zonder dat ze iets moest zeggen.

Rival knikte kort en bondig. 'Kharrea, meest moordlustige merrie die er in Dream Horses rondloopt. Dwingt met alleen haar blik paarden op de knie voor haar,' zei Rival. Het was een simpele, korte beschrijving van wat hij gehoord had in combinatie met was hij zag. Het oog wilde ook wat, maar Kharrea kon absoluut niet tippen aan de schoonheid die hij aan de haak had geslagen. De littekens waren werkelijk een kill voor haar uiterlijk geworden en bij het zien van sommigen vroeg Rival zich af hoeveel keer het niet was opengescheurd, gebloed en geëtterd had. Hij gruwelde bij de gedachte. Hij wierp haar een afkeurende blik toe. 'Kharrea, beoordeel niemand op zijn uiterlijk. Dat zou een flinke valkuil kunnen zijn. Ik heb geen littekens op mijn vacht en dat komt doordat ik een ijdeltuit ben. Ik sla een gevecht zo nu en dan niet over, maar mijn uiterlijk is me heilig. Je moet je prioriteiten stellen. Bovendien kan ik de aandacht van het vrouwelijk schoon wat achter me aanloopt niet missen. Maar met het gezegde 'als blikken konden doden' kom je een veel verder eind. Ben ik minder dan jou nu ik wat anders voorop stel?' Bij het laatste wierp hij Kharrea een priemende blik toe. Kom nou, die merrie mocht dan wel een arrogantie hebben en een ongezonde lading beschadigingen, dat maakte nog niet dat Rival haar hond was. 'M'n naam is Rival.' Hij hield het maar kort. De conclusie die de merrie eruit zou trekken zou alles behalve verrassend zijn. Of hij was te min voor de slechte kant omdat 'papa' Sham goed was of hij was te min voor de slechte kant omdat zijn moeder een goede boven een slechte verkozen had. In ieder geval, hij was in beide gevallen dummy af.