~Running away will never make you free.

Vier jaar geleden. Vier jaar geleden was hij hier in Dream Horses geboren. Tezamen met zijn tweelingbroertje Rebirth. Twee ijsblauwe ogen struinden het gebied af. Op zoek naar anderen. Mogelijke vijanden, slachtoffers. De jonge hengst zou opeisen wat hem toe behoorde. Want hij kon de tijd nog goed herinneren dat zijn vader leider van een kudde was geweest. Van een echte slechte kudde. En net zoals zijn vader had hij de haat voor Satan ook over genomen. Of het nou erfenis was of niet hij had een hekel aan die wannabe badeend. Zijn borst drukte hij naar voren terwijl een zachte bries over zijn lichaam streek en zijn manen deed wapperen langs zijn gespierde hals. Hij had getraind. Ooh ja, om diegene uit te dagen en diens kudde over te nemen. Saten. En hij was er klaar voor. Zo goed had hij zich nog nooit gevoeld dus was het voor hem de tijd deze kans te grijpen. Sommigen zouden hem te jong vinden maar aan ervaring ontbrak het de grote Fries niet. Dáár! In de verte zag hij beweging. Meteen spande hij al zijn spieren in zijn lichaam aan en sprong naar voren. In een krachtige galop stoof hij over de droge vlakte. Omringt door kale rotsen en geen enkele begroeiing. Als een zwarte schaduw schreed hij voort. Zijn passen leken gelijk te gaan met zijn hartslag. Rambam, Rambam, rambam. De vreemde kwam steeds dichterbij, steeds dichterbij. Zijn ijsblauwe ogen straalden niets anders uit dan haat, woede. Woede, waar kwam het toch vandaan? Een reden kon hij er niet voor vinden. Het was niet zo dat hij er om treurde dat hij zijn vader niet veel gezien had en dat hij zijn moeder helemaal niet meer gezien had. Voor zijn part was ze dood. Wat zou hem het? Net zoals zijn tweelingbroertje Rebirth. Waar the hell hing hij eigenlijk uit? Het was nu zeker een jaar geleden sinds ze elkaar voor het laatst hadden gezien. Nog maar niet te spreken over zijn vader. Dat was misschien nog wel langer. Maar hij was weer in DH had hij vernomen. En zo ook zijn vorige partners. Daar kon hij ook echt met zijn hoofd niet bij. Welke fatsoenlijke hengst bond zich nou aan één enkele merrie terwijl je er ondertussen ook vijf of tien kon hebben? Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kon toch? Zuchtend schudde hij zijn hoofd en bracht zijn tempo terug tot hij van galop over ging in draf. Na nog even doorgedraafd te hebben verzamelde hij zijn draf tot een imponerende pas en ging toen weer stappen. Zijn ogen scherp gericht op de vreemde die nu nog maar enkele meters ver weg was.

[who dares? >3]

Fael was gegroeid, of beter gezegd flínk gegroeid. Hij was nu ouder en had alle lessen van Azacar succesvol afgerond. Iets waar hij trots op was want die lessen van zijn vader waren zwaar geweest, naar hij had nooit opgegeven, nóóit. Zijn poederwitte vacht glansde in de zon. Hij had er zelf niet voor gezorgd dat hij zo glansde hoor, dat was gewoon zo. Hij haatte het eerder dan dat hij het had gewild. Hij was veel liever hetzelfde geweest als Azacar, een zwarte, Friese hengst. Die waren tenminste beter, want hoe zwarter hoe beter volgens hem. En wat was hij júist? Ja, wit dus. Een kleur die hem bijna niet aan stond, die hij wel uit kon kotsen. Het liefste zou hij zichzelf in de zwarte verf rollen en het er nooit meer af halen. Maarja, waar zou dat kunnen? Fael schudde zijn hoofd om uit zijn gedachtes te ontwaken en hij brieste even van irritatie. Hij sprong aan in een galopje om door deze grote zandbak te komen. Het was er droog en de zon scheen fel op zijn vacht. Maar desondanks bleef zijn blik hetzelfde; kil en ijzig. En hij gaf ook niet op, hij bleef maar door gaan. Er zou hier ergens wel een einde zijn, dat zou wel moeten en hij zou die vinden. Of de Woestijn gewoon helemaal uitlopen, dat kon ook. Toen hij ineens de geur van een ander paard in zich op nam keek hij strak voor zich uit en soms om zich heen. Waar was dat paard in godsnaam? Hij zag hem simpelweg niet zo even 1-2-3, maar hij zou het paard wel vinden, ongeacht wie het mocht zijn. Ineens zag hij een zwarte schim, in de verte verderop en hij grijnsde even lichtjes. Ja, daar was het paard. Fael' hoeven kwamen bij iedere pas hard op de grond terecht omdat zijn lichaam best breed en gespierd was en dus zorgde het voor een geluid dat steeds ontstond bij iedere pas. Maar hij kon er niks aan doen, dat was altijd als hij aan het galoperen was. Toen hij ineens dicht bij de andere hengst stond ging hij over naar stap en keek de zwarte, Friese hengst aan. Deze leek hier en daar wel wat op Azacar, of niet soms?