Een dikke mist benam haar van haar zicht, zorgde ervoor dat ze niet meer dan twee meter voor zich uit kon kijken. Haar hoeven tikte zachtjes op de rotsige bodem, waterdruppels kleefde aan haar schimmel kleurige vacht. Een rustige grijns speelde op haar lippen, na enkele weken buiten een oud gebied te hebben geleefd was ze uiteindelijk naar hier gekomen. Simpelweg omdat ze wist dat dit haar thuis was, ze hoorde hier en nergens anders. Hier was ze op gegroeid. Hier was haar familie, of beter gezegd wat daar nog van over was. Hier waren haar vrienden, al waren dit er nooit veel geweest. Al vanaf jongs af aan was ze erg op zich zelf geweest, door haar grote mond en scherpe tong hadden de meeste wolven het niet zo op haar. Maar hier had ze weinig problemen mee, ze had geen behoefte aan vrienden bij wie ze niet zichzelf kon zijn. Nee, ze vond het wel best zo. Ze redde zich prima alleen. Het zachte getik ging over in een licht geplons, zonder het in de gaten te hebben was ze aangekomen bij de rand van het meer. Het water was lauw, iets wat begrijpelijk was voor de tijd van het jaar. Al was daarvan rond het mistige meer weinig te merken, de mist brak de zonnestralen en zorgde ervoor dat maar enkele de grond bereikte. Waardoor het hier niet zo verschrikkelijk warm was als in de rest van DH. Iets waar ze blij om was, ze had het niet zo op die hitte. Rustig liep ze een eindje het water in, staarde naar de golfjes die zij veroorzaakte. De rots bodem veranderde; werd modderig, haar benen zouden hoogst waarschijnlijk onder de modder zitten als ze dadelijk uit het water zou komen. Ze liep door tot ook haar buik het water raakte. Zwijgend staarde ze naar het water, dat nu ze stil stond weer zo strak als een spiegel was. Waardoor ze zichzelf kon zien, haar nachtblauwe ogen stonden rustig. Vlak boven haar rechter oog zat een donkere snee, die ze over had gehouden aan een gevecht buiten DH. Een gevecht dat voor haar goed uit had gepakt, de hengst had het er slechter dan haar van af gebracht. Zijn gehele lichaam zat onder de wonden en hij had aardig wat bloed verloren. Het zou haar niks verbazen als hij ten prooi was gevallen aan de jonge beren die er leefde in het gebied waar ze korte tijd had verbleven. Of hij was bezweken door de hitte, dan kan natuurlijk ook. De kans dat hij nog leefde leek haar vrij onwaarschijnlijk. Ze concentreerde zich weer op haar spiegel beeld, nam de jonge merrie die haar aan staarde rustig in zich op. De afgelopen maanden was ze nauwelijks veranderd, ze leek nog precies op de merrie die ze korte tijd geleden was geweest. Iets wat eigenlijk niet zo vreemd was, nu ze volwassen was zou ze niet meer zo snel veranderen als vroeger. Zou Cyndar nog steeds op haar lijken? Waar was hij eigenlijk? Zou hij nog in DH zijn of zou hij het gebied onderhand hebben verlaten? En Accalla? Waar was haar moeder? Zou die nog altijd in DH leven? Hoe zou het met haar gaan? En met Arak? Zou hij nog altijd zijn goede zelf zijn? Of had hij eindelijk voor het slechte pad gekozen? Nee, nooit. Haar halfbroer zou altijd een goed paard blijven. Synn daarintegen zelf was neutraal gebleven, wat knap was na alles wat er in zijn verleden afspeelde. Hoe zou het met Paell gaan? De jonge zwarte hengst had ze al lange tijd niet meer gesproken, het zou haar niks verbazen als hij onderhand bij in een kudde zat. Of zou de test nog niet geweest zijn? Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, ze zou er vanzelf wel achter komen. Binnenkort zou ze naar hen hinniken, dan zou ze met haar eigen ogen kunnen zien hoe het met hen ging. Een geluid trok haar aandacht, onmiddellijk liet ze haar gedachten varen. Concentreerde zich op haar omgeving, haar oren draaide zich in de richting van het geluid. Een waarschuwende brom verliet haar keel. “Wie is daar?” Haar stem had iets dwingends, langzaam draaide ze zich om. Met haar ogen zocht ze naar degene die het geluid veroorzaakt had.
;Iedereen;
;Iedereen;