a call for only Azacar!!!

Een gitzwarte merrie draafde rustig naar de rivier die nog een einde van haar weg was. Ze had besloten bij een kudde te gaan... En ze weet al welke Haar ijzig grijze ogen gingen ongeintereseerd de omgeving rond. Ze had tegenwoordig ook niks interesants gedaan...Ze zal nog wraak nemen op Zero..Hij kan zich niet voor eeuwig verstoppen. Wat een lafaard is hij geworden. Een Geirriteerde zucht verliet haar keelgat waardoor een licht grijs wolkje tevoorschijnt kwam en langzaam naar de lucht ging en toen uiteindelijk verdween. Haar dikke golvende staart sloeg eens hard tegen haar flanken waardoor er verschillende geplette vliegen op haar flanken bleven kleven. Die irritante insecten ook.Met tegenzin versnelde ze haar pas naar een slome maar stevige draf richting de rivier, Ze was helemaal vies. Niet dat het haar iets deed want het was maar veiligheid maar Ze zou De hengst roepen en ze wilt niet dat ze er als een doolende zwerver eruit zag. Toen ze haar ogen voor haar keken zag ze de rivier, ñet haar brede schouders sprong ze er toch sierlijk in de wilde rivier en ze voelde hoe al het vuiligheid van haar af spoelde en met de stroom meeging. Zonder enige probleeñ klom ze uit de rivier, spande haar spieren, haalde een hele teug lucht in haar lokken en begon te steigeren en hinnikte zonder enige emotie's naar...Azacar.

( kijk naar de titel 0o ^^ Azacar ofcourse)

Leegte. De eindeloze leegte. Duisternis. Het leek wel het enigste dat hem scheen te omringen. Maar hij voelde zich er niet minder door. Integendeel. Het sterkte hem. Had zijn ogen geopend. Hij voelde zich misselijk. Misselijk van zichzelf dat hij zich zo zwak had gedragen. Waar was de hengst gebleven die hij ooit was geweest. Waar was de tijd geweest dat paarden bang voor hem waren. Die angstige blikken bleven uit. Omdat hij zwak was. Dom uilskuiken dat hij was geweest! Maar nu waren zijn ogen geopend. Hij was gegroeid, geestelijk. Niet dat hij zijn stemmingswisselingen onder controle had. Dat niet. Of hij dat überhaupt ooit wel zou kunnen zou ook maar de vraag zijn. Want in samenhang met die stemmingswisselingen kwamen ook zijn woedeaanvallen voort. Die nog best wel eens beangstigend konden zijn. Het was tijd om het beest los te laten. Te lang had hij de teugels strak gehouden. Hij moest ze weer durven laten vieren. Een duistere blik verscheen op het gezicht van de ravenzwarte hengst. Als het moest zou hij alles en iedereen op de planeet vermorzelen. Zelfs diegene die hij ooit lief heeft gehad. Zelfs zijn eigen kinderen mocht het nodig zijn. Azacar verwachtte niet dat het ooit zo ver zou komen maar je moest met alles rekening houden. In koele bloede had hij ook zijn ouders vermoord dus waarom zou hij dan met iemand anders wel moeite hebben? Die kant moest hij weer op. Anders kon hij net zo goed bij een goede kudde aansluiten. Hij moest alleen voor zichzelf leven. Niet rekening houden met een ander en diens gevoelens. Hij voelde zich dan zo opgesloten. Dat hij zichzelf niet meer kon zijn. Maar het tij was gekeerd. Duistere tijden zouden aanbreken. Goedzakjes zouden moeten vrezen voor hun leven. Moord, bloed, doodslag. Een valse grijns trok over zijn gezicht. Het roer ging helemaal om in DH als het aan hém lag. Zijn hoofd richtte hij op en zijn oren spitste hij bij het horen van een hinnik. Een hinnik voor hem bestemd. Dat was lang geleden.. Soepel bracht de enorme ravenzwarte hengst zich in beweging waarbij zijn lange manen sierlijk langs zijn hals meedeinden. Twee ijsblauwe ogen doorzochten de omgeving. Zijn reukorgaan ontdekte al snel de merrie. Met een harde trek rond zijn mond stapte hij in haar richting tot hij haar werkelijk ontdekte. Zijn ijskoude ogen gleden over haar lichaam. Beoordelend. Inschattend. Voor haar hield hij halt en boorde zijn ijsblauwe ogen in de hare. "Wel. Hier ben ik dan." zei hij koeltjes zonder haar blik los te laten.

Terwijl Kairi toch moest wachten keek ze even om zich heen. Haar grijze ogen gingen langzaam naar beneden en bleven hangen bij een plukje gras. Sierlijk boog ze haar gespierde hals en begon rustig op haar gemakjes te grazen. Ze wou in de kudde, maar een andere gedachten trok haar aandacht/ Nee ze zou er ooit wel in gaan ,aar neit vandaag, eerst moest ze Zero vinden. Natuurlijk heeft ze de hengst niet voor niets geroepen, ze zou zeggen dat ze even iets anders moest gaan regelen. Even werden haar gedachten onderbroken omdat ze het veulen voelde bewegen. Een stille pijnscheut drong door haar beenderen maar ze probeerde het te negeren. Ze zeggen dat ze wanneer haar veulen er klaar voor is ze het veulen naar Azacar zou sturen en dan later zich ook bij de kudde zou voegen. Als hij dat natuurijk goed vind... Een lichte zucht kwam uit de keelgat van Kairi. De bekende geur van Azacar begon sterker te worden. Kairi hief rustig har hoofd op en keek de hengst aan die nu voor haar stond. ZE zou totaal niet onderdanig doen maar respect tonen doet ze alleen voor deze hengst. Daardoor boog ze heel eve lichtjes har hoofd en hield het toen weer gewoon recht. Kairi voelde zijn ogen over haar glijden, Een rilling ging door haar heen ookal snapte ze niet waarom..."Wel. Hier ben ik dan." zei hij koeltjes, hij liet Kairi haar blik maar niet los. ZE haalde even adem en hield die toen meteen in toen ze voelde dat het veulen weer bewoog, van haar part mocht die toch een tijdje even stil liggen."Azacar ik was van plan om in jou kudde te gaan maar heb juist weer ontdekt dat ik nog iets....anders, te doen heb.." Even dacht Kairi na hoe ze het zou formuleren." Ik weet dat ik onder weg een veulen zou krijgen, het enige wat ik wil van het veulen is dat die gezond en sterk word, en natuurlijk toch redelijk gevreesd, daarom was ik van plan om het naar jou te sturen wanneer het zo ver is." Even haalde ze adem en wachte op zijn antwoord. Daarna sprak ze verder" Natuurlijk wanneer ik het heb geregeld dat ik nog moet regelen zou ik me graag ook in jou kudde voegen, Als dat voor u gaat natuurlijk." gespanenn wachtte ze af.