Who Dare's ~ Magnifico

Een diepe zucht verliet zijn keel, zijn ogen bezaten een geirriteerde blik en zijn hele houding maakte duidelijk dat hij er vandaag echt totaal geen zin in had. In niets of in niemand. Zijn staart sloeg tegen zijn flank, een met littekens bezaaide flank die veelal tot verbazing leidde bij die smerige goedzakjes. Ze konden niet geloven hoe hij aan zoveel littekens kon komen hoewel het voor hem niet meer als normaal was. Ieder litteken had zijn eigen verhaal, en van bijna iedere kon hij ze nog herinneren. Zijn zwarte gestalte viel niet op tussen de duistere bomen. De schaduw die over hem heen geworpen werd was net een tik zwarter waardoor hij erin opging. Zijn krachtige passen maakte soppende geluiden in de bagger onder hem, het liet een korte afdruk achter die al snel volliep met water en modder. Zijn hoofd was een grote waas, hij dacht nergens meer lang over na. Al snel gooide hij het achter zich in de hoop dat hij eindelijk eens niet werd achtervolgd door al die vervloekte gedachtes. Een vaag geluid drong tot hem door, nee.. Hij kon geen anderen gebruiken nu, hij had niet eens zin om degene die hem durfde te naderen op een koelbloedige manier te doden. En dat zei toch heel wat over hem, hoewel. Hij vocht niet vaak zonder reden, hij vocht liever als andere hem uitdaagden of hem echt een goeie reden gaven. Eentje die het uiteindelijke moorden veel aangenamer was en voor veel meer adrenaline zorgde. Toen hij zichzelf uit zijn gedachtes haalde merkte hij pas dat het geluid alweer afgezakt was. Waar maakte hij zich in godsnaam druk om, het had totaal geen reden. Op het moment werd hij gek van zichzelf. Hij sloot zijn ogen en vervolgde kalm zijn pad, nogmaals een diepe zucht. Het luchtte wat op, zijn leven bij de Valkyrie was nog niet bepaald spannend geweest. De leidster Fawn kon hem ongelovelijk irriteren maar haar manier van denken had hem aangesproken. Ze had gedacht dat hij simpelweg een leider nodig had wat niet waar was maar hij had haar in die waan gelaten. En daarnaast, een goede leider kon geen kwaad. Het was niet voor niets dat hij uit de Horcrux was gegaan op het moment dat Satan de kudde in handen kreeg. Hij had gehoord dat die inmiddels in handen van Azacar was gekomen, een waardige leider zo hoe hij had gehoord. Misschien moest hij binnenkort weer eens Fawn opzoeken, vragen hoe het stond met de kudde en wat haar plannen waren. Hun laatste ontmoeting waar het ging om de witte hengst die zich in hun gebied had bevonden was nogal vreemd ten einde gekomen. Ze boorde hem de grond in iets wat hij niet zomaar over zijn kant liet gaan. Sindsdien had hij rondgezworven, geen enkele roep van de merrie had zijn oren bereikt wat voor hem duidelijk maakte dat de kudde relatief dood viel. Achja hij zou wel zien. Nogmaals een geritsel, zijn hoofd schoot opzij keek om zich heen met zijn donkere ogen. Niemand was te zien maar het weinige licht dat hier zijn weg vond maakte het er niet makkelijker op. Wie durft zich hier te wagen? sprak zijn rauwe en bovenal verveelde stem.

Haar oren waren naar achter gericht, en draaiden enkel als ze geluiden hoorden die van andere kanten kwamen. Ze ploeterde vooruit in het vreselijk drassige gebied, waarom had ze er ook maar voor gekozen om hier te komen? Ze wist dat het een slecht, en dan ook gevaarlijk gebied was. Wat nou als ze een slecht paard tegenkwam, en ze kon ook nog eens vast komen zitten in de drap. Dus ze móest gewoon doorlopen. Haar staartpunt was ook al nat, en zat onder de modder. Evenals haar hoeven en onderbenen. Ze snoof even en haar donkerbruine ogen flitsten heen en weer. Ze had nog geen enkel dier gezien, behalve een paar vieze, glibberige moeraskikkertjes. Maar erg mooi, vriendelijk of ook maar een beetje hygiënisch zagen ze er totáal niet uit. Ze brieste even nukkig, en probeerde zo dicht mogelijk langs de bomen te lopen, hopend op de kans dat daar de ondergrond iets steviger was. Wat in de meeste gevallen ook wel wat was. Ze had haar hoofd laag gehouden, en had haar spieren aangespannen. Je kon ze daarbij ook zien onder haar buine vacht, rollend bij elke stap die ze zette. Niet een geweldig uiterlijk voor een merrie, maar dan toch had ze een hengst ontmoet. Een geweldige hengst. Waar ze waarschijnlijk ook nog drachtig van was ook! Een glimlach sierde haar gezicht bij de gedachte dat over elf maanden misschien een kleine replica van haar rond huppelde. Ze grinnikte eens, maar snel was de glimlach weer verdwenen doordat ze met moeite haar voorbeen uit de drap had moeten trekken. Ze moest uit dit vreselijke gebied.
'Wie durft zich hier te wagen?' hoorde ze ineens een rauwe stem zeggen. Verveeld klonk hij, dat zou wel anders worden als hij z'n prooi had gevonden. Een grijns sierde haar gezicht, Magnifico zou die niet krijgen. Maar even spelen met een slecht paard en deze vervolgens niet meer tegen te komen was een leuk spelletje dat ze met plezier speelde. Vooral als het paard dan ook mooi meespeelde, zonder dat hij het doorhad. Dat was het toppunt. Daar amuseerde zich haar aan, en was haar dag weer goed. Ze grinnikte en ving een glimp op van een donkerbruine vacht. Zonder ook maar enige angst liep ze richting het paard toe. Naar korte blik merkte ze dat het een hengst was, en zijn flanken waren bezaaid met littekens. Oftewel, omgedoopt naar slecht paard. Haar ogen stonden emotieloos, en een grijns was op haar gezicht getekend. Haar oren waren naar achter gericht, en haar neus een tikkeltje dominant in de lucht geheven. Maar van angst was er dan ook maar geen greintje te bekennen in haar houding. Ze draaide haar hoofd een beetje schuin en inspecteerde de hengst met haar donkerbruine ogen die over zijn lichaam gleden. 'Ik,' zei ze kort, droog en ietswat geamuseerd. 'En wat hebben we hier?' sprak ze vervolgens met haar zuivere, lichte stem die boven alles zeer geamuseerd was.

Ja het geluid kwam wel degelijk hier uit de buurt, en er kwam toch zeker iemand aan. Hij rolde met zijn ogen terwijl hij zijn hoofd wat de lucht in hief en zijn ogen een angstaanjagende blik kregen. Hoewel hij ook wist dat het niet genoeg zou zijn voor sommige paarden. Enkelen werden erdoor afgejaagd maar tegenwoordig was dat niet genoeg meer om alleen te kunnen zijn. Hij snoof even verontwaardigd, al die irritante goedzakjes vonden maar dat ze geweldig waren en dat ze geen respect meer hoefden te tonen, dat ze geen zogenaamde angst meer kende. Hij schudde even wild met zijn hoofd waarna zijn manen en voorpluk warrig terug vielen op zijn vacht. Een diepe vrouwelijke geur drong zijn neus binnen, het was altijd zo duidelijk of er een hengst of merrie naderden. De hormonen sprongen ervan af, en dat was ook zo bij hem en dat wist hij. Vanuit de verte kwam een donker gestalte tussen de bomen door, de bedroefde sfeer die hier hing deed hem niks en hij was benieuwd in welke stemming deze merrie zou arriveren. Ze werd steeds zichtbaarder en ze stonk steeds meer naar die overbekende merrie geur. Een donkerbruine merrie, diverse aftekening zoals een kolletje op haar hoofd en een klein hoog snebje. Althans hoe je het ook noemen mocht.. Het boeide hem ook eigenlijk niet. Haar onderbenen zaten evenals de zijne onder de bagger hoewel zij er meer om zou geven dat haar perfecte vachtje besmeurd was. Ze had een smerige grijns rond haar lippen eentje die hem niet aanstond en eentje die duidelijk maakte dat hun ontmoeting waarschijnlijk niet lang zou duren. Of misschien ook wel, het kon ook zeer intressant worden. Een paar donkerbruine ogen inspecteerde hem, hij had het wel door. Vrijwel niets ontging hem, maar ook hij was god niet en misde zo af en toe ook eens wat. Haar stem was vreemd, droog en licht geamuseerd. Het irriteerde hem hoewel hij het niet al te duidelijk maakte. “ Jij “ antwoorde hij kort en botweg op haar ík. Ze dacht overduidelijk niet na over haar woordkeuze, ’ en wát hebben we hier ? ‘ fout gekozen. “ we hebben hier niks “ antwoorde hij. Het antwoord sloeg werkelijk alles, had totaal geen vat in dit ‘gesprek’. “ wat doet zo’n merrie als jij hier in het moeras “ even leek het alsof hij serieus verwonderd hierover was en dat hij serieus een normaal antwoord verwachtte, maar bij het zien van haar houding bij het aanlopen had hij al gezien dat dit niet bepaald normaal zou verlopen. Maar als ze ook maar een stapje te ver ging zou ze niet lang meer genieten van haar tocht door het moeras. Dan zou haar laatste rustplaats het moeras wezen, hij snoof even geirriteerd. En liet zijn blik maar eens rondgaan nu hij toch stilstond en zich maar wat stond te vervelen. Hij kon natuurlijk ook gewoon bot weglopen en de merrie hier achterlaten maar hij had dan toch zeker nog enige waardigheid.

[ bleach.. ~flutflutflutterdieflút ]

De hengst zag er geïrriteerd uit. Précies. Het was bijna een hobby geworden om andere paarden geïrriteerd of geërgerd te maken. Bij Amani en Nojin was het al gelukt, nu nog deze makker. Een vrolijke grijns was nog steeds op haar gezicht getekend en in haar ogen was een lichte twinkeling te zien. Ze was niet bang voor deze hengst, en hij zo te zien ook totaal niet voor haar. Ze wist dat zo'n slechte hengst de persoonlijkheid had om te genieten van het proeven van bloed, maar dat deerde niet. Ze was dan wel een Quater Horse, en deze stond bekend om zijn behendigheid. Hij antwoorde net zo kort op haar eerste antwoord, en dat deed haar plezier. Hij deed wel bot, maar dat was enkel omdat hij ten eerste geïrriteerd was, en ten tweede een slecht paard was. Bij sommigen dachten wel dat Magnifico een slecht paard was, maar ze was dan wel echt goed. Ze mocht zich dan niet altijd erna te gedragen -oké, ze gedroeg zich meestal zo, ze was wel degelijk goed. Ze verachte de walgelijke misdaden die de slechte paarden deden, en daarom was ze in de Eternal Guardians gegaan. Een goede kudde onder leiding van Sultan, de broer van Remember. Ze zei verder niks tegen de hengst en wachtte op het volgende antwoord. Kort grinnikte ze bij het antwoord. 'We hebben hier wel degelijk 'iets' makker,' antwoordde ze droogjes, en opnieuw geamuseerd. Ze stapte enkele passen dichterbij en keek hem uitdagend in de ogen terwijl hij zijn volgende zinnen sprak. 'Ik ga meespelen met jouw spel makker. Ik doe hier niets. En jij dan makker? zei ze even droog en blies lucht tussen de plek van zijn ogen en zwiepte vervolgens haar staart, die een modderspoor op haar flank achterliet en bleef vlakbij hem staan. 'Zullen we maar enkele vriendelijkheid in het gesprek mengen en vertellen wat onze namen zijn? zei ze nu nuchter en bleef de hengst aankijken. Ze bekeek de details van zijn gezicht, en probeerde enkele uitdrukkingen te vinden. Maar enkel deze waren bot en geïrriteerd. Even uitdagend keek ze de hengst aan, wachtend op zijn reactie. Wachtend op zijn aanval of verdediging. De hengst moest wel iets doen, maar ze verwachte de eerste. De aanval. Misschien met woorden, misschien met daden. Misschien zou het gesprek geëindigd worden, of misschien zou deze nog een poosje doorgaan met de bal naar elkaar kaatsen. Een spel was het voor Magnifico, ze vreesde niet voor de hengst. Ook al zou hij haar aanvallen, zij zou terugvechten. Hij moest haar kracht niet onderschatten, en zij wist dat zijne ook niet min zou zijn. Ze tilde al haar voeten even uit de modderige drap, om niet te ver erin te zakken. Ze draaide haar hoofd opnieuw een beetje schuin, en kon het niet onderdrukken om het woorde 'en' te zeggen.

~ Ook een flutje, ik hoop dat je er iets mee kunt.

Ze leek het niet erg te vinden dat hij geirriteerd was, dat hij misschien bij een volgende move van haar kant wel eens haar strot door kon bijten. Ze leek er haast blij mee dat hij geirriteerd was door haar, misschien was ze daar wel op uit. Dat maakte die idiote grijns althans wel duidelijk dat ze hiervan genoot. Het scheelde dat ze niet wist wat er in zijn hoofd omging, ze had geen fláuw idee wat hij dacht en wat hij misschien wel van plan was. Dat zorgde ervoor dat zijn mondhoek lichtjes trilde, en vervaarlijk omkrulde in een vals grijnsje. Een kleine weliswaar maar hij was zichtbaar, en over het algemeen betekende het niet veel goeds. Misschien dat de merrie toch nog iets indimde waardoor hij haar zou sparen. Hij was ervan overtuigd dat moorden zonder reden kansloos en typisch een wannabe actie zou zijn. Dat was waarom hij zo vaak zijn geduld bewaarde en ze het er uiteindelijk wel levend maar misschien toch wel ietjes gewond vanaf brachten. Deze merrie had hem nog niet zover dat hij haar zomaar zou aanvallen. Tuurlijk waren er ook paarden die het gezelschap van andere compleet níét van waarde stelden. Maar daar behoorde hij niet toe, er waren paarden die een relatief prettig gezelschap waren, je kon ermee praten als dat nodig was althans. Ineens schoot een vaag beeld van een schitterende zwarte merrie voor zijn ogen. Ziyada, een van de weinige waar hij goed mee kon opschieten. Wel beter dan opschieten ook. Een diepe geirriteerde zucht verliet zijn keel. Het schoot niet bepaald op zo met hem. De woorden van de merrie schalmden door het moeras en met een snelle draai keek hij haar weer recht aan. Zijn bijna zwarte emotieloze ogen staarden ongegeneerd naar de merrie. Niet dat ze iets speciaals was om te zien een simpele bruine merrie met wat witte aftekeningen en nu bovenal besmeurd onder de modder. Hadden ze hier iets? Zijn ogen gingen snel rond, over de slijmerige bruine bomen waar geen enkel stukje groen aan te vinden was. Naar de stukken bagger waar je met mazzel een klein stukje hardere grond zou kunnen vinden. Nee hier was zeker niks, enkel de 2 paarden die elkaar op een onfortuinlijke manier hadden ontmoet. Ze gedroeg zich niet alsof ze een goedzakje was en dat was dan wel iets wat hij kon waarderen, maar ze was het zo overduidelijk wel. De glans in haar ogen, haar uitstraling alles maakte het duidelijk. Ze had enkel het lef om op zo’n toon tegen hem te spreken. Ze kwam dichterbij het soppende geluid verried haar, zijn ogen volgden iedere stap die ze zette. De uitdagende blik in haar ogen ontgingen hem niet. Ze zou meespelen in zijn spel, mooi. Dan moest hij alleen nog even bedenken wat voor spel dat nou eigenlijk was en wat de regels waren. “ ik zit hier opgescheept met een merrie die overduidelijk niet weet wanneer ze zou moeten stoppen “ sprak hij kalm, misschien niet exact de beste woordkeuze maar praten en dan vooral de juiste dingen zeggen was niet zijn sterkste punt. Dat ze lucht blies snapte ze niet bepaald maar het zou voor haar wel een reden hebben. Ze stond dichtbij, misschien wel dichterbij als enig goedzakje ooit had kunnen doen. Maar hij wachtte kalm af, het zou snel over kunnen zijn. Zijn tot nu toe nog tolereerbare gedrag, een fout woord en ze kreeg met hem aan de stok, hoewel hij wist dat haar kracht zeker niet onderschat zou mogen worden. Nogmaals had de stem van de merrie tot hem door kunnen dringen en hij richtte zijn ogen weer op de hare. Nog altijd emotieloos. “Voorstellen húh..” hij bleef stil staan sloot zijn ogen even kort en zuchtte zachtjes, het leek alsof hij werkelijk aan het nadenken was terwijl het antwoord allang duidelijk was. Iedereen mocht zijn naam weten, dan konden ze hem vrezen, eren of het liefst nog haten. “ Kyanos, “ sprak hij kalm, beheerst. Hij ging niet vragen naar haar naam, waarschijnlijk zou hij het toch vergeten en anders was het toch niet belangrijk om te weten. Maar haar laatste woord, dat ene kleine licht dwingende woordje maakte dat hij het niet hierbij ging laten en sprak het op dezelfde toon uit zoals de merrie net zelf had gedaan “ én? “ ten teken dat het nu van haar kant moest komen wou dit gesprek nog voortgezet worden.

~ mwua.. ik kan héél goed nutteloze posten neerzetten xD veel tekst amper wat waar je mee kan xD Goodluck ^^

Bijna vals keek ze naar de hengst. Ze moest moves bedenken om hem te irriteren. Ze was niet bang voor de hengst, en hij niet van haar. Hij was geïrriteerd en zij geamuseerd. Prima, in haar ogen was alles volgens plan. Ze wist wel dat de hengst nu nog eerst nog afwachtte, voordat hij zou aanvallen. En als hij zou aanvallen, zou ze zichzelf wel uit de knoop helpen. In het begin vermeed ze gevechten en ruzies, nu liep ze er gewoon vrijwillig naar toe. Ze had er plezier in, maar slecht? No way, dat zou ze echt nooit gebeuren. Ze brieste even en zwiepte haar staart opnieuw tegengaat flank, waarbij er een nieuwe streep drap op haar flanken ontstond. De hengst leek even er ook plezier in te hebben, zijn mond leken kwamen omhoog tot een kleine grijns. Geen grijns van amusement,maar een vals, klein grijnsje dat niet zomaar iets was. Even draaide ze haar hoofd schuin en eracht wat het allemaal zou kunnen betekenen.. Een, hij wilde aanvallen, twee, hij wilde vals meespelen en haar misbruiken, meer kon ze even niet zo snel bedenken. Hij zuchtte vervolgens geïrriteerd, weer de wreden dat haar doel deels was gebruikt, maar het zou nog wel hogere irritatie vormen, nog groter. Ze grinnikte en haar donkerbruine ogen keken in zijn zwarte, emetieloze ogen en grijste nog eens vals. Haar oren draaiden iets meer richting de hengst terwijlhij zijn volgende woorden vertelde. Ze grinnikte, en even later kwam er een spottende lach tegen hem over haar lippen rollen. 'Wat? Stoppen? Ik ben pas begonnen makkertje, en van jou zou ik nu al moeten stoppen? Laat me niet lachen. Ik weet precies waar ik het over heb. Maar jij denkt enkel dat ik een merrie ben met de beetje lef niet? Nee nee makker. Ik ben meer. Veeel meer,' zei ze volop tegen de hengst. Ze meende het,maar hij dacht zeker dat ze niet helemaal goed vas in haar hoofd. Helemaal niet, echt niet. Waarom zouze? Ze was opgevoed als een paard. Als een goed paard. En dat was ze gebleven, altijd. De argumenten die haar moeder had genoemd waren zo overtuigend. Ze zou die in dream horses moeten noemen.maar ze wist dat al die slechte paarden toch niet zouden luisteren. Ze geloofden enkel zichzelf, en hun eigen argumenten. Ze wilden niet eens luisteren. Ze wilde de goede paarden uitroeien, maar wat als dat was gebeurd? Wat dan. Dan zouden ze heersen, en dan zouden ze niet meer een doel hebben. Dan hadden ze hun doel berijkt, en dan? Wat gebeurde er dan? Nee,slechte paarde dachten niet vooruit. Er waren ook paarden van de andere geaardigheid nodig omde wereld in balans te houden. Maar dat zagen ze niet in, en sommige goede paarden zelf ook niet. Ze zag dat de hengst haar door had, en haar woorden spraken hem zeker wel aan. Ze had het woord vriendelijkheid gesproken, en hij stemde er ook nog mee in. Dacht ze te eerste. Eerst zij iets wat met erg intelligente klanken uit zijn mond kwam. Het woordje huh, deed haar wel even een klein lachje maken. Hij bleef stil, en ze wachtte af of hij zijn naam zou zeggen. Hij sloot zijn ogen, was hijnou aan het nadenken of wat? Hij was af en toe erg onduidelijk bezig qua zijn lichaamshouding en trekken op zijn gezicht, terwijl hij niks met zijn ogen zei. Kyanos was zijn antwoord. Geen bijster interessante naam wat haar liet denken, of deed bewonderen. Ze grinnikte even. 'Ik had trouwens niet verwacht dat je je naam zou zeggen aangezien ik het woord 'vriendelijkheid' ter sprake had gebracht, maar toch. Een slacht paard kan blijkbaar toch enkele vriendelijkheid in zich hebben. Bravo Kyanos, ik ben trots op je vriend,' zei ze nuchter, droog en wat spottend. Ze grinnikte nogmaals. 'Maar dan zou ik ook zo vriendelijk moeten zijn. Mijn naam is Magnifico. En ik verwacht dat je die zult onthouden makker. Je zult hem herinneren, en onthouden dan ik niet een doorsnee 'goede' merrie was,' zei ze nuchter, iets vriendelijker dat ze had dan eerder, maar de laatste twee zinnenhad ze dwingend naar de hengst gesproken, en dominantie was toen in haar lichaamshouding te vinden. Ze keek de hengst toen in zijn donkere ogen aan. En toen de hengst haar imiteerde keek ze grinnikend de hengst aan. 'Je sprak het net niet goed uit makker, maar ach. Mijn kant is nu gedaan, ennu wacht ik op antwoorden van jou zo dat ons gesprek dan weer kan vervolgen, of eindigen,' zei ze er achterna en keek de hengst even verwachtingsvol aan, en toen gleden haar ogen weer op de littekens op zijn flanken. En bedacht, hoe in hemels aam deze daar waren gekomen.

Deze merrie begon hem inmiddels toch wel op zijn zenuwen te werken, het idiote dier dacht geen angst te kennen. Dacht zijn dag zomaar te mogen ruineren. Een diepe geirriteerde zucht verliet zijn keel, hij wist dat ze hierop uitwas, maar inmiddels was hij ook serieus geirriteerd. Een merrie die zo met haar leven te koop liep kon haast niet goed bij haar hoofd zijn. Zelfs hij als ‘slechte’ hengst liep er niet mee te koop. Tuurlijk mocht de dood hem komen halen zou hij zijn lot ondergaan maar niet zonder te vechten, hij zou vechten voor zijn leven maar bang voor de dood was hij niet. Haar woorden galmden door zijn hoofd, ja hij dacht dat ze enkel een merrie was met een beetje lef. Meer kón ze simpelweg niet wezen, in zijn ogen zou ze dat ook nooit worden. Misschien zat ze wel in een identiteitscrisis dacht ze dat ze wel even een slecht paard kon worden terwijl haar opvoeding altijd ten goede was gedaan. Opgevoed als een goed paard, altijd een goed paard. Ze dachten te verschillend na over dingen, hij kende geen angst geen medelijden, moordde zonder geweten maar niet zonder reden. Zijn bijna zwarte ogen stonden strak op de merrie gericht, een doorsnee goede merrie niet bijzonder. Zodra hij weer op zichzelf was zou hij haar alweer vergeten zijn, haar naam zou verloren zijn gegaan tussen de zoveel belangrijkere gedachtes. Onzin was het enigste wat haar mond verliet, en het intresseerde hem niks. Deze ontmoeting en gesprek waren kansloos en als ze uitgesproken was zou hij zich omkeren en haar achter laten. Het was te verwachten dat ze niet had verwacht dat hij zijn naam zou zeggen het was ook niet een daad van goedwil. Eerder om van haar af te zijn. Haar woorden irriteerde hem, hij was haar vriend niet en de enigste vriendelijkheid die hij had laten merken was het feit dat ze nu nog niet levenloos op de grond lag. Maar blijkbaar zag de merrie het anders. Kort schudde hij zijn hoofd, en wierp haar een haast dodelijke blik toe. Ze vertelde haar naar, Magnifico. Waardeloos. ” hoe hebben jou ouders je ingodsnaam die naam durven te geven, Magnifico. “ een spottend lachje verliet zijn keel. “ Bij zo’n naam verwacht ik toch wat meer páárd voor me en niet simpel een merrie die denkt dat ze lef heeft en zonder angst op alles en iedereen af denkt te kunnen stappen. Vergeleken met sommige mag ik nog mild zijn, maar er zijn er genoeg die je zonder pardon al vermoord hadden. Er niet eens over nagedacht te hebben om je ook maar iets te laten zeggen. “ Hij zuchtte diep, waarom nam hij eigenlijk ook maar de moeite om haar iets aan het beetje verstand wat ze had te brengen. Hij draaide zich om, keerde zich van de merrie af en sloeg eens met zijn staart om een aantal vliegen te verjagen. Kalm maar met krachtige passen zette hij zichzelf in beweging liet de merrie met iedere stap verder achter zich. Hij was haar zat, maar had bovenal geen zin om nog meer tijd en energie aan haar te besteden. Zonder ook nog maar een woord was hij weggestapt, Er niet om gevend of hij de merrie had beledigd.

[ Kort en waardeloos >.< ]

Zacht kwam er even een hikkend geluidje uit haar mond, waarna ze direct weer haar mond dichttrok. Het was een half lachje, grinnikje, maar hopelijk had de hengst even even niet gehoord, aangezien het raar bij zijn oren zou aankomen. En ook in de hare. De hengst zuchtte diep, geïrriteerd. Mooi mooi, perfect kerel. Prima meewerkend, geweldig in haar spel meespelend. Hmm, hij had nog niet aangevallen, alleen maar geïrriteerd blijven toekijken. Prima, man. Ze was dan helemaal niet bang voor de hengst. Ze had zich al eerder uit een greep gewerkt van een ander, met alleen maar een snee in haar hals overhoudend, waar je op het moment niks meer van zag. Misschien, áls de hengst zou aanvallen zou hij waarschijnlijk meer wonden opleveren dan die andere, walgelijke merrie. In die storm, met die hevige wind die je manen woest heen en weer gooide. Ze mocht die merrie zeker niet, ze viel zomaar, zonder reden aan. En dat deed deze hengst tenminste niet, terwijl hij waarschijnlijk al genoeg redenen had om haar te vermoorden. Maar ach, waarschijnlijk was hij op een of andere manier zo in zijn gedachten gevallen dat hij het niet helemaal nodig vond. Maar dat zou zij ook al niet weten. Het viel haar zeker op dat ze veel meer uit haar mond liet vallen en op de hengst wierp. Hij antwoordde niet eens op haar vorige zegje. Hij bleef maar staan, en wierp haar vervolgens nadat ze gezegd had dat hij enkele vriendelijkheid in zich had een dodelijke blik toe. Whaha, blijkbaar toch niet. 'Ze te zien niet helemaal vriendelijk, aej?' zei ze rustig tegen de hengst, terwijl ze bij het laatste woordje haar hoofd kantelde en de hengst scheef in zijn donkere ogen aankeek. En toen kwam het, de hengst, met zoveel lef hij die verdomde woorden uitsprak. Dat was een druppel die de emmer liet overlopen. Ze had de hengst dan wel zeker laten irriteren, maar haar ouders erbij trekken. Wat een ongelooflijke klootzak. Serieus. En dat vreselijke lachje erbij. 'Denk jij dan dat jou ouders een haar beter waren dan? Helemaal niet klootzak. Hoe durf je op het moment mijn ouders te beledigen terwijl ze er niks mee te maken hadden,' zei ze duidelijk beledigend, en woedend tegen de hengst, haar oren waren weer plat in haar nek gevlogen, en haar bovenlip trilde even. 'Ik was ook meer paard. Dat was ik ook toen ik een klein ukje was. Jij bent mild, ach ja. Anderen hadden me misschien aangevallen, ik bijt net zo hard terug,' snauwde ze naar hem. De laatste zin was zowat letterlijk als figuurlijk. De hengst zuchtte weer eens. Haar oren waren in zijn nek. De hengst ergerde zich, en nu was het zeker geen pretje meer voor haar. Witje wat een rotzak. Hij keerde zich om en zwiepte met zijn staart. Ze hapte naar het vieze ding, maar miste hem. Hij liep weg, weg van haar. Wat een lafaard. Godsamme wat een lafaard. 'Jaa, vlucht maar lafaard! Vlucht maar. Jij bent net zo'n lafaard als die mijn ouders had vermoord.. Ach ja, wat kun je ook verwachten van een paard van jouw ras,' schreeuwde ze de hengst achterna. 'Nou, vermoord me maar. Ik sta ervoor open. Kan ik mijn ouders weer eens zien.'


[FLUUTT]