OPEN.~
Mijn staart waaide in de wind en ik keek met mijn donkere ogen goed de omgeving rond, waar was dat verschrikkelijk beest gebleven? Ineens hoorde ik achter me een hard kabaal en de geluid van een schreeuwende panter. Maar het was te laat, de panter was zojuist op mijn rug gesprogen en had zijn nagels in mijn rug gezet, ik voelde namelijk hoe er zachtjes bloed over mijn rug stroomde. 'Normale' paarden zouden het uitschreeuwen van de pijn.. Maar ik? Ik niet, ik moest en zou dít vreselijke beest vermoorden. Al was dat het laatste wat ik zou doen. Snel begon in rondjes te draaien, te bokken en te steigeren. Maar het had geen effect, en de panter? Die bleef maar littekens veroorzaken op mijn rug. Natúúrlijk wilde ik wat doen zodat dit beest van m'n rug was en ik hem kapot kon stampen, maar wat? Zo snel als ik kon bedacht ik een plan, en het ging lukken; met een ruk liet ik mijn lichaam op de grond vallen, op mijn rug en meteen voelde ik hoe de panter van mijn rug sprong. Meteen stond ik op en stond er een brede grijns op mijn mond en langzaam begon ik de geur van.. ijzer te ruiken, dat was zeker het bloed dat over mijn rug heen stroomde. Ik keek de panter aan met mijn donkere ogen en gaf hem een uitdagend knikje toe. Zo snel als ik kon galopeerde ik op het beest af, dit was zijn laatste gebeurtenis. De panter was even later dood, met een kring bloed om zichzelf heen liggend..Terwijl zijn benen hoog in de lucht maaide tijdens het galoperen om harder vooruit te komen bleef Kearn goed om zichzelf heen kijken, heel wakend. Nog steeds als hem iets aanraakte op diezelfde plek voelde hij een pijnprikkel zitten op die plek, door de enorm vervelende panter. Hij zuchtte even vermoeid bij die gedachte maar hij ging door. Kearn was een tijdje weg geweest uit DH, voor een opdracht die enkel alleen hij wist. Maar hij was terug, gelukkig. Hier was meer te beleven, vond hij. Hier waren ook meer soortgenoten, maar ook juist het 'ras' wat hij uit wilde roeien; de goede paarden. Als het aan hem lag dacht hij wel dat er een steekje bij hun los was, waarom was niet iedereen van het 'goede ras', dan was iedereen toch veel beter dan dat hij eerst was? Over een paar jaar zouden ze het wel inzien, die zwakkelingen. Okee, sommigen konden wel een aardig partijdje vechten maar van sommige begon hij gewoon spontaan te lachen; iets wat hij nooit deed. Er stond een grijns op zijn gezicht toen er een enorm stinkende lucht in zijn neusgaten terecht kwam en de geur zijn neusgaten er mee vulde. Automatisch liep hij door en hij wist waar hij was, hij was terug, terug in Dream Horses. Meteen gaf hij zijn staart een zwiep om zijn passen te versnellen en daarna minderde hij zijn vaart af, naar een rustig stapje. Langzaam begon Kearn zijn benen hoger op te tillen, om te voorkomen dat hij met zijn hoeven vast bleef te zitten wat voor problemen kon zorgen. De modderige drap begon na een tijdje vast te zitten aan zijn borst, benen en aan de onderkant van zijn buik. En niet te vergeten zijn staart. Kearn rolde even geïrriteerd met zijn ogen, totdat hij een geur rook. Meteen stond hij even stil maar besloot even later gewoon door te stappen. Waarvoor hij had stilgestaan? Hij had geen idee, misschien was het om te kijken wie het was. Maar één ding was zeker; het was niemand die hij kon. Nouja.. Misschien wel, maar de geur herkende hij zo 1-2-3 even niet..