The magic sound of water...

De topaaskleurige ogen lieten nieuwsgierigheid zien, terwijl de witte pony kalm over de vochtige rotsen liep. Hij stapte met lange, maar rustige passen. Hij had geen haast, hij was nergens op uit. Hij was alleen nieuwsgierig. Zijn hoeven vormden een ritmisch melodie doordat ze telkens met een zacht geluid op de antracietkleurige rotsen terecht kwamen. Don Diëgo moest oppassen waar hij liep, het smalle pad dat hem naar zijn doel leidde was steil en glad. Het geruis van water was namelijk zijn kleine, frêle oren binnengedrongen, toen hij op een van de vele vlaktes aan het grazen was. Don zou Don niet zijn als hij de herkomst van het geluid niet ging achterhalen. Hij had nog lang niet alles van DH gezien en dat wilde hij maar al te graag. Dus nu was de pony opgewekt op weg naar zijn bestemming. Een koele bries zorgde ervoor dat er een rilling door zijn lichaam ging. Hij was bijna onderaan de rots en hij kon nu in een sierlijke draf overgaan, de ondergrond waarop hij nu liep was van mos en vlak genoeg. De melodie van zijn hoeven verstompten en geruisloos zette hij zijn weg voort, nog steeds met zijn oren strak naar voren. Zijn dikke witte staart was fier opgestoken en voer als een prachtige, zijden lint met hem mee. Het geluid van het water werd luider en hij kon horen hoe woest water door de rotsen werden gebroken. De hengst vertraagde weer naar stap en hij manoeuvreerde tussen varens door. Ze bogen soepel mee in zijn richting en bevochtigden hem, doordat er glinsterende druppels op de grote bladeren hadden gelegen. De ondergrond was erg drassig en spetters modder bevuilden zijn zilvere benen. De zee van varens verminderde en toen stond hij langs de oever van het prachtige meer. Links kletterde het water agressief van de rotsen, maar het kalmeerde al vrij snel doordat er een paar rotsen uit het water omhoog staken. Het meer was strak en rustig. Don stapte voorzichtig het water in, dat langs de oevers nog maar tot zijn koot reikte. Enthousiast draafde hij aan en de spetters sprongen in het rond. Toen hij in het midden was aangekomen reikte het water tot zijn schoft. Hij zwom verder, iets meer in de richting van de watervallen. Zijn vacht was weer stralend wit na het verfrissende bad. Het wildere water sloeg tegen zijn borst. Hij bracht zijn hoofd naar beneden en hapte speels naar de schuimkraag die op het water ontstond. Het kinderlijke deel van de pony kwam omhoog en hij brieste verontwaardigd toen het water in zijn neus terecht kwam. Opeens hoorde hij iets achter zich, hij draaide zijn hals en stak zijn oren naar voren. Op de hoge rotswand - waar lange, ineengestrengelde slingerplanten langs omhoog klommen - stond een paard. Don Diëgo keek tegen het licht in dus details kon hij niet zien, alleen het gracieuze silhouet van het dier. Hij sperde zijn mond open en een hoge hinnik kwam eruit voort. Hij draaide zijn hele lichaam om en liep in de richting van de oever.

[Don & Aleyne]

een witte merrie draafde op haar gemakjes naar ergens. ze dacht er niet echt overna waar ze naar toe wou gaan. Ze volgde gewoon haar instinct. Ze dacht ondertussen over van alles en nog wat. Haar licht grijze ogen waren naar de grond gericht, alsof ze ver van de wereld was wat eigenlijk ook wel zo zou kunnen zijn. Haar manen waren als de rustige golven van de zee alleen maar wit met een silveren schijn in door de schijnende zon, haar staart leek als een witte vlag die werd geleid door de bries die was komen opsteken. Mischien zou ze ooit wel nog een tijdje uit DH gaan. Aleyne weet nog niet precies wanneer. Dat kan morgen zijn maar dat kan ook pas binnen een maand zijn dat ze vertrekt. Een lichte zucht verliet haar keel. Het stromende geluid van vele wateren samen verstoorde haar verwarende gedachten, zodat aleyne niet anders kon dan opkijken. Even keek ze om haar heen en merkte dat ze op een hoge rots stond. En nu leek ze meer silver dan wit. Haar manen leken nu onrustige golven omdat ze zo hoog stond. En daar zag ze zin de verte een witte hengst. Hij had har blijkbaar oook gezien want hij hinnikte naar haar. Even dacht ze na en stapte toen van de rots richting de hengst. Enkele steentjes brokkelden af maar haar hoeven hoorde je helemaal niet ze stapte geruisloos. Ze was nu eindelijk van de rots af en stazpte nu door het water waardoor ze nat werd door haar stappen, daardoor bleven haar manen nu wat plakken aan haar witte hals. Het begin lichtjes te kietelen, dus begon ze sierlijk even met haar hoofd de schudden waardoor haar manen van haar hals vlogen. Het voelde goed om dat te doen. Even keek weer rond. Hier was Aleyne nog nooit geweest. Of toch niet dat ze kon herinerren. Waarschijnlijk niet want ze kan toch nog goed dingen onthouden. Haar witte staart sloeg eens hard tegen haar flanken waardoor eer spetters in het rond vlogen. Niet dat het haar iets kon schelen dat ze nog natter werd dan dat ze al was, ze kon best wel tegen een stootje.Ze haalde eens goed diep in door haar neus zodat ze de geur zou onthouden, van deze hengst waarvan ze straks meer zou weten. " Hallo, en wie mag jij zijn" vroeger ze met haar zuivere zangerige stem. Nieuwsgierig wachtte ze af.

Alleen zijn onderbenen waren in het water gehuld toen hij halt hield. De witte merrie kwam als een godin de rots af, met veel elegantie en flair. Haar hoeven raakten lichtvoetig de harde ondergrond. Haar manen en staart sierden haar lichaam, als prachtige satijnen mantels die haar uiterlijk tot recht lieten komen. Uiteindelijk kwam ze tot stilstand, een aantal meter van hem vandaan. Haar benen stonden minder diep in het water, omdat de omvang van beide dieren nogal verschilde. Het onderste deel van zijn staart - die eerst een lichte zandkleur had - dreef als een witte lelie op het water. Don Diëgo boog eerbiedig zijn hoofd. Zijn neus rustte even op het wateroppervlak, waarna hij haar vanonder zijn dikke maantop aankeek. De sterke en weeïge geur kwam zijn neus binnen, de instinctieve reactie hierop was dat zijn neusvleugels even lichtjes trilden. De geur van een merrie was anders dan die van hengsten. Het had een andere, bepaalde invloed op hem. De melodieuze klanken van de merrie klonken zangerig in de ruimte. De zoete stem paste perfect bij haar uiterlijk. Hij richtte zijn aandacht volledig op haar en geconcentreerd luisterde hij naar haar woorden. "Hallo, en wie mag jij zijn?" was haar beleefde vraag. Don Diëgo tilde zijn been op en gooide hem met een sierlijke beweging naar voren. Hij klapte op het water, waardoor er wat spetters op zijn lichaam sprongen. Dit korte gebaar was bedoeld om zijn woorden meer kracht bij te zetten. "Ik luister naar de naam Don Diëgo." Brieste hij. "Mag ik zeggen dat je er wonderschoon uitziet?" Zijn stem was beleefd, terwijl hij de woorden zorgvuldig uitsprak. "Wat is jou naam?" Zijn ogen twinkelden, hoewel dat van het zicht ontrokken werd. Beleefd bleef hij naar het paard kijken, terwijl hij wachtte op haar antwoord. Ze stond nog steeds in een op een trotse manier voor hem. Aan haar postuur en chique houding kon je afmeten dat ze waarschijnlijk Spaans of Arabisch bloed in zich had. De specifieke houding en trots die die paarden bezaten waren erg kenmerkend voor dat type ras en het had Diëgo altijd al verbaasd dat ze meestal zo mooi waren. Soms baalde hij ervan dat hij in een ponylichaam zat. Hij hield van zijn uiterlijk en was daar ook erg zelfverzekerd over. Merries vonden hem vaak ook erg charmant en stoer. Maar het liep altijd uit op een goede vriendschap, omdat ze hem zagen als "de kleine, schattige ponyvriend". Je had ook merries van zijn grootte, maar hier in DH waren het er niet zoveel. Zijn gedachte gingen uit naar een merrie in het speciaal, die hij eigenlijk heel erg miste. Maar hij kapte zijn gedachten af en richtte zich weer op de onbekende, die waarschijnlijk snel al wat bekender voor hem zou gaan worden.