Een zwarte schim bewoog zich voort, een schaduw met zich meebrengend, die haar houding aannam. Het was ook niet voor niets haar schaduw, die van haar en van niemand anders. Umbra was haar naam, eentje die als geen ander bij haar paste, in gebieden waar ze bekend was werd ze ook de koningin van de schaduwen genoemd. Een naam die vol angst uitgesproken werd. Haar naam, Umbra was Latijns voor schaduw, ze was ook bijna altijd ondergedompeld in de betekenis van haar naam. Niet dat het haar veel uitmaakte, het was een extraatje, wat bij haar bleef, zoals je hersenen, die bleven ook bij je. En de schaduw, bleef ook zowat altijd aan haar zijde. De schaduw, geen duisternis, geen licht, geen mengeling van die twee, maar de schaduw. Velen maakten, in haar ogen dan, de fout om te denken dat duisternis, en schaduw hetzelfde waren, maar ze zag die twee dingen liever als neefjes, of achterneefjes. Geen directe broers of zussen, maar voor velen was dat onbegrijpelijk, was Umbra onbegrijpelijk. Terwijl het voor haar, complete logica was. De zwarte merrie bracht zichzelf sierlijk voort, haar passen waren vloeiend en haar zwarte manen bewogen lichtjes door de wind. Haar oren stonden plat in haar nek, niet dat ze ooit anders deden. Een slag met haar staart joeg de vlieg, die naar haar zin al lang genoeg was gebleven, meteen weg. Haar ogen hielden alles goed in de gaten, zoals gewoonlijk, hield ze niet van gezelschap, maar nu vermeed ze de hengsten wel het meest. Dat niet alleen vanwege haar totale afkeur voor stoerdoenerij en het feit dat sommige hengsten nog wel eens dachten beter te zijn dan de merrie. Maar ook omdat ze hengstig was, en de geur die daar vanaf kwam trok nu eenmaal hengsten aan, nou kon ze het waarschijnlijk wel aan, maar je wist maar nooit. En ze was niet echt het type dat zichzelf met een dikke buik zag rondlopen. Terwijl ze zich met sierlijke stappen voortbracht verliet een licht snuivend geluidje haar neus. En iets aan de geur in de lucht beviel haar niet. Haar neus pikte een bepaalde geur op, een van een hengst. Dit beviel haar niet. Maar ze bleef doorlopen, niks van aantrekken, gewoon negeren. Haarhouding werd ietsjes versterkt, ze stelde zich dominanter op, en liet weten dat ze niks van de hengst moest. En de hengst niks van haar zou krijgen. Een zwarte hengst kwam in beeld, het was duidelijk dat ze langs elkaar af zouden lopen, behalve als Umbra zou veranderen van richting, maar als iemand van richting ging veranderen. Dan was het wel de hengst. Haar blik werd nog ijziger en dieper zwart waardoor het leek alsof je in een zwart gat keek, waar je zo in kon vallen, en waar je eeuwig zou blijven vallen. Haar hoofd werd iets meer geheven terwijl de hengst nu nog dichter was. En toen ze langs hem af liep, negeerde ze de hengst volkomen, ze ging vlak langs hem af en snoof even afkeurend. Maar toen er een blazend windje aankwam, die haar staart en manen naar achteren waaide zou de zoete geur nog sterker voor de hengst geworden zijn. Nog steeds doorlopend schoten haar ogen zo ver mogelijk naar links. In een poging de handelingen van de hengst te zien, hopend dat die gewoon zou doorlopen, zin om te vechten had ze niet echt.
-Azacar-
-Azacar-
VIP