There's nothing more than rain

Opvliegende vogels - het geluid van de natuur die rustig en met een enige symphonie klanken spaarde en ze tegelijkertijd de lucht liet zuiveren. Ogen die het opkomende kadaver, omhuld met een mist van een natuurlijke schaduw, bekeken. Het heftige geklapper dat manen veroorzaakten die tegen een fiere hals werden gedrukt weerklonken door bomen, door merg en been. Niet bijzonder, niet opvallend. Wegstervend in het geruis van de levende wezens die zich in holen hadden verscholen. Die met hun meerderheid zorgde voor overwinning. Ervoor zorgend dat het geluid van hoeven geen inpact meer had op geluiden. De symphonie ging verder, terwijl het galopperende gedaante gehuld in zwarte schaduwen de weg met gedender overstak.
It's a damn cold night - try to figure out this light. Won't you take me by the hand - take me somewhere new.
Regen spatte uiteen nadat ze het huidoppervlak van het gedierte bereikten. Ook dit keer bleken het harde geluid van een bewegend paard geen invloed te hebben op de zachte slaapliedjes die de wind verzorgde voor zijn natuur. Geen enkel spoor van leven, geen enkel spoor van dood. Een spoor van een ondergane zon, vergezeld met dikke en grijsgekleurde wolkjes die deze vuurbal omringden.
Geduld - het woord wat in het denkende hoofd bleek rondspoken. Alsof het iets belangrijks was en of het haar leven zou redden. Eigenlijk was dit ook het geval, als je het letterlijk wilde bekijken. De zandkleurige manen van het paard tikten uitzonderlijk en ritmisch tegen een fierig opgekrulde hals. De rest van het lichaam was op verscheidene plaatsen bedekt met resten van verlorenheid. Verlorenheid die alleen met geduld overheerst zouden kunnen worden; waardoor het zou kunnen stoppen. Het geluid stopte, iets waardoor er geen enkel geluid meer te horen was. Enkel het gedruppel van de regen en de propere insectjes die zich in bloemen hadden genesteld weergalmde lichtjes door het dichtbegroeide en ondertussen donkerwordende bos.
"Goedenavond" De stem klonk zuiver. Zowel zuiver als beeldschoon. Klanken die wel het recht hadden boven de perfecte geluiden van de natuur te staan. De merrie had haar woorden gericht aan een paard, een witte hengst die zich tot haar genoegen in haar gezelschap had gevoegd. Tenminste, nog niet. Het was het feit of hij in zou gaan op haar vriendelijke begroeting, die heel misschien ietsjes mager was. Normaal gesproken was deze jonge merrie niet zo proper. Op dit moment was ze letterlijk uitgeteld, maar ondanks die redenen verlieten haar woorden nog steeds als een melodieus lied haar keel.

Kalm stapte hij voort, zijn ogen twinkelden, en zijn zachte oren stonden vrolijk naar voren. Zijn hoeven zakte een beetje weg in de zachte grond bedekt met naaldtakken. De lucht was zuiver, en dynamiek vlogen de vogels hun lied, terwijl de avond geluiden van de Taiga opklonken. De witte hengst keek vrolijk rond. Zijn hoofd bewoog op en neer mee om het ritme van de passen van de hengst. Hij keek rustig rond. Remember stapte weer door. Niets was zo rustgevend, als even door de Taiga heen wandelen, met het geluid van fluitende vogels, het geklapwiek van vleugels, en de mysterieuze avond gloed bij je. Remember keek weer even verstoord achter zich. Weer dat rare vogeltje, al de hele tijd volgde hij hem. Al de hele dag! Misschien moest Remember hem een naam geven… Nee, dat zou echt waanzin zijn. Remember zuchtte, hij was moe, er was zoveel gebeurd de afgelopen tijd. Zoveel paarden hadden kuddes overgenomen. Waren naar de andere kant over gelopen, of waren weggegaan. Drie kuddes maarliefst waren over genomen, en dat zouden er vier worden. Lucardi de Quiet Sparkle, de goede kudde. Nirvana The Fire Flame, de neutrale kudde. Azacar the Horcrux. En waarschijnlijk neemt Remember de Eternal Guardions over. Zo veel dingen waren er gebeurt. Remember snoof eens toen een geur zijn neusgaten bereikte, hij keek op. En zijn blik viel op een schim, hij spelde het veulen rond 9 maanden. ’’Goedenavond.’’ Waren haar zuivere woorden. Alle gekheid op een stokkie! Ooit een veulen horen praten met zo’n zuivere stem? ’’Goedendag merrie. Ik ben Remember en jij?’’ Vroeg hij vriendelijk en beleefd. Remember was een grote hengst, die soms bij veulentjes in eerste oog opslag, een beetje eng en duister over kon komen. Maar hij was niet slecht noch neutraal. Remember was puur goed, maar hij was niet als de alle goedzakjes, hij beet van zich af, hij kon streng zijn, maar ook heel lief. ’’Zeg eens. Wat doe jij hier?’’ Vroeg hij vriendelijk. Hij glimlachte van hier tot Tokio, keek het veulentje doordringend aan, terwijl zijn bruine ogen twinkelden en weer spiegelden in het zonlicht.

De glinstering van heel lichtgroene ogen blonken lichtjes in de donkere schaduwen van de bomen. Evenals haar goudgekleurde vacht: de zonnestralen die door de boomtoppen wisten te priemen bereikten haar bronskleurige vacht. Door deze raking van stralingen leek haar lichaam op te glimmen in het goud. Genietend stond ze daar, zonder enige bewegingen te vertonen liet ze de wind haar manen lichtjes meedeinzen, liet ze de zon haar lichaam verwarmen en liet ze de klanken van de vogels haar oren bereiken. De blik waarmee haar groengegoten ogen die van de hengst bereikten stond vriendelijk, beleefd zelfs. Om de enkele seconde knipperde ze, en haar zwarte en lange wimpertjes flikkerden dan voor even mee met haar oogleden. Verkennend stonden haar oren lichtjes naar voren, maar soms richtte ze ze naar achteren als de wind snijdend langs haar hoofd sneed. Gelukkig gebeurde dit niet vaak, op een uitzonderlijk prachtige dag als deze was de enige wind die rond het gebied zwerfde rustig en kalmpjes. Niet iets wat voor narigheid kon zorgen. Het leek net alsof de wind rekening wilde houden met het bos en de vrede wilde bewaren die op deze dag doordrong. Precies zoals je haar kon vergelijken: altijd in zo staat zo lang mogelijk de vrede die rustte te bewaren. De manier waarop ze sprak, waarop ze keek, waarop haar lichaam gebouwd was - allemaal tekenen die haar niet tot de veulengroep zouden berekenen. De bijzondere intelligentie, schoonheid en aardig verfijnde bouw deden veel raar opkijken. Pas nu ze zo naast de grote, breedgebouwde witte hengst stond kon je zien dat ze niet ouder dan een anderhalf jaar kon zijn. Toch leken de cijfers die haar leeftijd onthuldden niet mee te werken met de snelheid van haar ontwikkelingen. De manier waarop de hengst tegenover haar stond - vriendelijk, evenals haar - zorgde ervoor dat haar lichaam zich niet direct aanspande maar dat ze nog steeds zo kalm kon staan zoals ze daarvoor had gedaan. Toen hij antwoordde, richtte ze haar kijkers op de hengst en luisterde aandacht naar zijn sociaal klinkende woorden. Hij was dus van plan de vrede die rondhing niet weg te slurpen met negativiteit, net zoals de wind. "Hallo Remember." Begroette ze de hengst voor de tweede keer, ditmaal zijn naam over haar tong rollend. Nog steeds straalden de woorden die voor haar simpel haar keelgat verlieten ongelovelijk beleefd en zangerig. Net alsof de woorden zich hadden vermengd met het gezang van de vogels. "Mijn naam is Bloom, vernoemd naar de bloemen die als engeltjes in het zonlicht staan te blinken op dit moment." zei ze, met een lichte en nog steeds kenmerkende beleefde glimlach. Zijn nieuwe woorden liet ze even op zich inwerken en ze had vrijwel meteen een antwoord klaar. Wie wou zich op dit moment nou niet hier bevinden? "Ik wou graag omringd worden door schoonheid. Ik dacht dat ik hier juist was, en ik had inderdaad gelijk. Het is hier prachtig." Antwoordde ze, haar blik nog steeds op de hengst gericht, maar haar oren wat naar achteren gepriemd om geluiden op te kunnen vangen. "En waarom bent u hier, Remember?" Vroeg ze terug, terwijl ze zoals altijd geduldig wachtte op een antwoord.

De zon deed zijn huid prachtig glansen. Zijn bruine ogen twinkelden, en je kon je eigen spiegelbeeld er goed in zien. Het was heerlijk weer voor de stormachtige herfst die er eigenlijk heerste. De witte manen van Remember glansden in het felle zonlicht, en dansten regelmatig mee op het ritme van de wind. Het was net of de wind zijn liederen fluisterden in de oren van Remember. Zo klonk het tenminste. Het gesuis van de wind in je oren. Gaf je een ongelofelijk slaapverwekkend gevoel, maar Remember bleef alert. En keek het veulen vrolijk aan. Zijn oren bewogen dynamiek in de richting van het geluid. Abrupt stopte ze met bewegen, toen hij een takje hoorde kraken. Langzaam draaide Remember zijn hoofd. Tot zijn opluchting stond er alleen maar een hert. Die hem even achteloos aankeek, en toen weg vluchtte. Remember keek het beest na, en glimlachte van hier tot Tokio. Remember had een warme, vriendelijke uitstraling. Je kon altijd respect in zijn houding zien voor iedereen. Zelfs voor Azziepazziekevertje, en zwaantje had hij respect. Alhoewel dat toch wel wat lastiger was. En er kwam zeker iets dat de slechte macht zouden krijgen, of er kwam een oorlog. Het kon niet anders, nu Azacar en Fawn allebei aan de leiding waren. De kracht van Azacar, en de intelligentie, gingen geweldig samen met het feit dat Fawn, gek was, maar dat ze ook buitengewoon slim was. Net als Azacar. Ja, die twee, die konden prima samenwerken. Remember schudde zijn hoofd en richtte zij aandacht weer op het veulen. Het stond daar zo, zo… Zo slim, hij kon het niet anders verbrengen. Zo slim, haar manier van doen, haar schoonheid. Haar fijn gebouwde lijf, niets wees erop dat ze niet gewoon klein gebouwd was. Helemaal niets. Maar als je haar zo naast Remember zag staan, wist je wel degelijk dat ze nog jong was. Remember dacht aan zo’n 10 maanden. Wist hij veel. Hij glimlachte even bij het horen van haar stem. Glimlachen, wacht.. Dat deed hij altijd. Hij knikte, en luisterde verder naar haar woorden. ’’Aangenaam Bloom, leuke naam heb je.’’ Het leek net alsof Bloom met haar zinnen, en woorden een gedicht schreef. Ze zou het niet geloven. Automatisch knipperde hij met zijn ogen en kneep ze goed dicht. In de veronderstelling, dat er nu een volwassen, beeldschoon paard stond. Maar nog altijd was het kleine mooie veulen er. ’’En gelijk geef ik je.’’ Zei hij vriendelijk en oprecht. Terwijl hij rustig om zich heen keek. Het was hier inderdaad prachtig. Dit was het gebied van de neutrale. Toch moest Remember zich overgeven, en zeggen dat de vallei mooier was. Wat hij gewoon vond. Hij was heel benieuwd hoe het eruit zou zien als het bedekt zou worden met prachtige sneeuw. ’’Ach. Ik liep gewoon door mijn gebied, de vallei. En toen kwam ik bij de gletsjer, en nou ben ik hier. Aan het genieten van de vogels. De prachtige bomen, en de wind die zijn liederen in mijn oren fluisterd. Heb jij dat ook?’’ Vroeg hij nieuwschierig. Remember glimlachte, hij merkte wel dat de merrie U had gezegd, maar hij zei er niks over. Hij vond het goed, dat de nieuwe generatie beleefd was. En niet zo brutaal, als de slecht zak veulentjes.

Een vogeltje die blauwkleurige met witgemengde veren had huppelde op een takje wat lichtjes meeboog op de punten waar de kleine pootjes het takje raakten. Niet veel later spreidde het beestje die er nog bijhoorlijk uitzag haar vleugeltjes om zich vervolgens aan de wind over te laten. Plotseling voelde Bloom een lichte kriebel op haar lichaam, iets waardoor ze haar hoofd omdraaide en iets achter haar schoft het blauw vogeltje zag huppelen. Ze glimlachte bij het tevreden aanbeeld dat het vogeltje uitstraalde, en zachtjes en verwarmend brieste ze. Niet wetend dat de vogel hiervan zou schrikken en vervolgens verward weg zou vliegen - denkend dat de handeling van de jonge merrie een alarm voor iets slechts was. Haar twee ogen volgden het vogeltje nog even, totdat de blauwe kleur langzaam wegwoekerde tot een klein puntje en vervolgens niet meer te zien was. Ze zag toen ze terugkeek richting de prachtige, witte hengst hij ook zijn blik afwendde. Zijn blik ging richting een ritselend iets wat haar oplettende oren ook vrijwel meteen in het vizier kregen, en toen ze haar hoofd met een sierlijke beweging omdraaide zag ze een hert staan. Het beest leek geschokt van hun te zijn, keek hun met een schuin en vragend hoofdje aan, om vervolgens met snelle passen verder het bos in te struinen. Een zangerig gegrinnik ontnam de stilte die voor even rond hen hing, totdat de stem van Remember het bos weer vulde. "Dankuwel. Remember klinkt ook erg mooi, bijzonder. Het heeft in elk geval een mooie betekenis, in mijn oren." Haar lichte manen krulden sierlijk langs haar ietsjes opgekrulde hals, iets waar de wind de grootste veroorzaker van was.
Hij scheen het met haar eens te zijn door zijn bevestigende woorden, iets waarmee hij aanduidde dat hij ook oprecht bleek te genieten van het weer. En de natuur. De verschillende bomen, de verschillende dieren die het bos bewoonde.. Allemaal bleef het een raadsel hoe het aan de wereld geschonken was. Iets waar zij elke dag van genoot, door middel van alles goed te bestuderen en zo over een zeldzame informatiebron te bezitten. Door elke dag geduldig de beesten, bomen en andere levende dingen te bestuderen kreeg je uitermate veel informatie binnen. Iets waar zij haar dag graag mee vulde. "Uw gebied zegt u? Houdt dat in dat u hier over een eigen gebied regeert, als ik het zo mag verwoorden?" vroeg ze, de nieuwsgierigheid doordringend in haar stem. Tenminste, niet persé nieuwsgierigheid, maar meer een teken van interesse.

Ook Remember volgde het blauwe vogeltje, met zijn witgemengde veren, die op de schoft van Bloom kwam zitten. Het was een leuk gezicht, hoe het veulentje het vogeltje weg jaagde, omdat ze niet wist dat hij zou schrikken van de bries van het veulen. Remember glimlachte nog steeds van hier tot Tokio terwijl hij het vogeltje vrolijk na keek. Remember keek het hert na, tot het enkel een vage bruine stip was, met iets raars boven hem zwevend leek het wel, totdat het uit het zicht was verdwenen. Ook Remember grinnikte eventjes. Daarna keek hij weer naar Bloom. Haar goudachtige vacht was fascinerend om te zien. Het leek alsof ze gevlekt was, maar ook weer niet. Remember zijn staart, sloeg even tegen zijn flanken aan, wat een zwiepend geluid maakte. Boos hapte hij naar een vliegje. Remember keek vrolijk rond. Zijn hals was lichtelijk gekruld, en zijn manen golfden er sierlijk langsop. Dit alles leek lang te duren, al zijn bewegingen, het leek allemaal heel lang te duren. Maar eigenlijk duurde het maar een fractie van een seconde want, vlak daarna weerklonk de zangerige stem van Bloom, die weergalmde tussen de prachtige bomen. Een groot avontuur begin, tot alle van hun bezweken. ’’Dankje. Onthouden, het betekent onthouden, ik weet niet waarom ik zo genoemd ben, het is ook best raar. Want ik ben de middelste.’’ Vertelde hij vriendelijk. Hij keek rustig rond, volgde de vogeltjes, die zigzagde tussen de hoge bomen, nou ja bomen.. Naaldbomen, pijnlijke pinnen zaten eraan, leek het wel. Remember brieste zacht, liet zijn blik nogmaals over het lijf van het veulen glijden. Het was zeker een fascinerend veulen. Geen allerdaagse. Maargoed zelfs dit veulen kon, en moest nog leren. Vooral over Dream Horses bleek maar weer. Remember knikte, hij keek nog even naar zijn eigen litteken en sloot zijn ogen. Het was een groot litteken. ’’Dream Horses, heet dit gebied. Dit grote gebied. In Dream Horses zijn vijf plekken. Het noorden, het zuiden, het oosten, het westen, en het midden. Wij bevinden ons nu in het midden. Er zijn in deze vijf plekken veel gebieden. In het noorden: De drakenberg, de sneeuwvlakte, de geisers, de ijsgrotten, het ijsmeer. In het zuiden: De heuvels, de prairie, de bloemenvelden, de korenvelden. In het oosten: De bossen, het zilveren meer, het wilgenwoud, de watervallen, het meander. In het westen: De Ash Valley, het moeras, de rivier, en de zee. En dan het midden: De Taiga, de Gletsjer, de Vallei, de Woestijn. Dat zijn de gebieden van Dream Horses.’’ Remember stopte even met en laste een pauze in. Hij had al veel verteld. Remember was verbaasd, dat hij alle gebieden kende, heel verbaasd. Hij was verbaasd over zijn eigen kennis. ’’Wij zijn nu in de Taiga, dit is een neutraal gebied, van de neutrale kudde. Fire Flame, onder leiding van Nirvana. De Woestijn is slecht gebied, van de twee slechte kuddes. Horcrux, onder leiding van Azacar. Valkyrie onder leiding van Fawn. Blijf maar uit de buurt van de woestijn, kan ik je aanraden. Dan heb je nog de vallei, van de goede kuddes. Quiet Sparkle, onder leiding van Lucardi. En Eternal guardians onder leiding van mij.’’ Remember laste weer even een pauze in. ’’Nou is het aan jou de keus om te zeggen of ik over dat gebied regeer, ja of te nee. Het is hoe je het zelf verwoord, natuurlijk mag ik de slechte verjagen uit mijn gebied, dat is juist de bedoeling. Maar ik kan niet bepalen wie er wel of zeker niet in komt. Het is maar net hoe je het zelf wilt verwoorden.’’ Remember zijn ogen twinkelden vrolijk, terwijl hij het veulen even doordringend aan keek. Waarnaar zijn blik weer rondkeek. Geduldig wachtend op antwoord, en het moment dat het veulen deze lappen met tekst heeft verwerkt.

"Onthouden.. U heeft deze naam vast gekregen omdat uw ouders ervan overtuigd waren dat u iemand zou worden die over een goede kennis zou moeten beschikken, het moest onthouden, omdat u het later nodig zou hebben." zei ze, hardop denkende woorden uitsprekend. De nieuwe woorden die hij sprak, die een uitleg bevatte, wekten meteen haar interesse.
"Dream Horses, heet dit gebied. Dit grote gebied. In Dream Horses zijn vijf plekken. Het noorden, het zuiden, het oosten, het westen, en het midden. Wij bevinden ons nu in het midden. Er zijn in deze vijf plekken veel gebieden. In het noorden: De drakenberg, de sneeuwvlakte, de geisers, de ijsgrotten, het ijsmeer. In het zuiden: De heuvels, de prairie, de bloemenvelden, de korenvelden. In het oosten: De bossen, het zilveren meer, het wilgenwoud, de watervallen, het meander. In het westen: De Ash Valley, het moeras, de rivier, en de zee. En dan het midden: De Taiga, de Gletsjer, de Vallei, de Woestijn. Dat zijn de gebieden van Dream Horses. ’’Wij zijn nu in de Taiga, dit is een neutraal gebied, van de neutrale kudde. Fire Flame, onder leiding van Nirvana. De Woestijn is slecht gebied, van de twee slechte kuddes. Horcrux, onder leiding van Azacar. Valkyrie onder leiding van Fawn. Blijf maar uit de buurt van de woestijn, kan ik je aanraden. Dan heb je nog de vallei, van de goede kuddes. Quiet Sparkle, onder leiding van Lucardi. En Eternal guardians onder leiding van mij."
De gehele bron van informatie drong maar al te goed door haar door. De hengst bleek door al deze gebieden goed te weten ook al over een bijzondere kennis te beschikken in feite over het genaamde Dream Horses. Tevreden met deze informatie knikte ze, bedankend voor het feit dat hij deze kennis met haar wilde delen. Een aantal gebieden wist ze al, maar omdat ze zich sinds een korte periode die drie dagen telde in Dream Horses verkeerde kon ze niet over zulke informatie beschikken. Anders had ze dit zeker wel gedaan: met de verkennende instincten die zij overvloedig in haar lichaam had. Nogmaals knikte ze, een beetje in haar eigen gedachtes, en keek weer op. Ze moest haar elegant gebouwde hoofd ietsjes omhoog laten fieren en haar hals uit de krulsituatie halen, om Remember tot het recht aan te kunnen kijken. Niet dat ze zo klein was in vergelijking met de witte hengst, toch bleef zij kleiner, iets waar dan ook een logische verklaring voor te bedenken was.
"Fijn dat u me wilt laten informeren met uw kennis. Ik ben hier pas drie dagen, iets waardoor ik nog geen tijd heb gehad alle gebieden tot aan het einde toe te bekijken en te onderzoeken. Anders had ik mijn kansen al zeker vergrepen." Reageerde ze, en een stralende glimlach verscheen rond haar zachte, evenmin goudkleurige neus. Een glimlach die zelfs de moordlustigste beesten op aarde even een sprankeltje van geluk en liefde in hun harten kon laten weervullen. Een glimlach die op dit moment de gelukkigheid van haar bepaarde, een aangename tevredenheid. Ze probeerde de namen van de kuddes en hun bijbehorende leiders in de warboel van informatie die zich in haar hersens bevonden op te sluiten. Ze herhaalde de namen nog eenmaals in haar hoofd, tevreden aangezien ze het op dit moment nog scherp kon herinneren. Elke kudde had een gebied waar de leiders samen met hun leden over regeerden, waar zij de zogenaamde koning van waren, om het simpel te verwoorden. Ze had het feit waar hij op duidde gesnopen, iets waardoor ze nogmaals eventjes knikte en haar ogen weer naar boven liet varen. Nieuwe klanken overstemdde het vogel gezang - het geluid van de zingende vogels was verminderd, veel waren er vertrokken of leken met verassende en intereserende blikken richting het paar te kijken. "Het is me een genoegen te horen dat u een kudde leidt. Naar mijn mening bent u daar inderdaad te baas, een gedeelde leiding samen met de leidster van de andere goede Lucardi, begrijp ik." Merkte ze op, de theorie vattend en begrijpend. Ze had de overtreffende lap van een tekst bijzonder snel opgenomen in haar geheugen en wist de belangrijke dingen snel te ontcijferen. De theorie die over Dream Horses werkte had ze nu dus aardig in gedachten, ze wist in elk geval hoe het er hier aan toe moest gaan. "Bedankt dat u me hebt gewaarschuwd voor het woestijngebied. Daar kan ik me zeker in vinden. Ook wil ik u nogmaals bedanken voor uw tijd om mij dit uit te leggen." Bedankte ze hem, de woorden beleefd en bedankend haar mond uit rollend.

’’Wie weet.’’ Zei hij even kort, terwijl zijn ogen twinkelde vrolijk, en glimlach vulde zijn gezicht. Daarna begon hij te vertellen, hij praten aan een stuk door, met misschien maar een pauze, hij praatte door, zonder echt te stoppen, zonder echt even een tijd te wachten. Nee hij praatte door. Remember glimlachte, het veulen knikte een paar keer, in haar gedachte verzonken. En Remember vroeg zich toch echt af, of ze wel door had dat ze knikte. Zo ver weg van de wereld leek ze. Zo ergens in een ander tijdperk, een andere periode, in een ander universum. Remember glimlachte, en knikte dat mocht hij graag geloven. Heel graag. Hij merkte wel dat het veulen nog steeds bezig was de informatie te verwerken. Niet gek, ze was nog een veulen, en de meeste veulens van haar leeftijd waren al lang afgehaakt toen Remember over de kudde´s zou gaan beginnen. Veulens wouden immers spelen. Maar voor de een, die tijd maakte om te leren, wou hij maar al te graag zijn kennis meedelen. De witte hengst zijn vacht glansde in het licht, van de felle zon. Die het water deed schitteren en glinsteren. ’’Dat heb je dan goed begrepen.’’ Zei hij glimlachend, zijn ogen twinkelden, en hij volgde een vlindertje met zijn ogen, de laatste vlinder die was overgebleven. Tot zijn spijt, vloog het vlindertje steeds lager, en viel uiteindelijk op de grond. Dat was het laatste, wat ze ooit zou meemaken. Het laatste wat ze ooit zou voelen, of zou zien. ’’Huh, wat zei je?’’ Remember keek het veulen verbaasd aan. ’’OOh sorry, ik was er even niet bij met mijn gedachten.’’ Zei hij snel, voordat er verdere reactie van het veulen zou komen. ’’Geen probleem hoor, voor iedereen die wil luisteren en leren heb ik de tijd.’’ Remember keek rond. De naalden maakte een kleine snee in het been van Remember, die keek er even pijnlijk aan, maar vervolgde toen zijn blik op het veulentje weer.

Haar blik werd voor even vervuld met het aanzicht van een roodgekleurde vlinder, die zich tussen de twee paarden in liet meesleuren met de wind die hun tere lichaampjes meezogen alsof het niets was. Vlinders waren één van de zovele dieren die voor de medewereld niets was, niets betekende. Die van hun part vermorzeld konden worden, alsof deze wezens geen levend iets waren en er weinigen mochten zijn. Iets waar zij zich niet in kon vinden, ze vond het wreed. Elk dier, elk insect en elk ander levend wezen op de aarde had een recht op leven, zonder angst om vertrapt te worden. Ze zuchtte even onhoorbaar, waarna ze haar blik afwendde van het rondzeulende dier en keek naar Remember. Hij was het eerste paard wat ze ontmoet had, en ook meteen aandacht voor haar leek te tonen en de tijd te nemen te praten. Ze had anders verwacht: meer van het feit dat er als ze een stap in Dream Horses gezet had er een vijandigheid werd opgesteld en dat ze niet gemogen zou worden. Omdat ze.. anders was. Omdat ze vrédig was, ongelovelijk. Ondanks dat ze zelf in gedachtes was hadden haar hersens zich ondertussen ontwikkeld om andere woorden toch nog duidelijk op te vangen. Iets wat ook gebeurde: toen de stem van Remember de stilte overtrof vervaagde haar gedachtes en kwam hetgeen weer terecht bij het heden. "Fijn. Het was heel veel informatie, maar ik weet zeker dat dit me bij zou blijven. Het is een interessant iets." antwoordde ze oprecht, terwijl haar lichte ogen die van Remember vonden die er naar haar mening vrolijk uitzagen.
Het vlindertje bevond zich nog steeds tussen hen - af en toe haar beeld verminderend omdat het kleine lichaam zich precies voor haar ogen bevond. Plotseling hielden de vleugeltjes abrupt op met heen en weer bewegen, de herhalende beweging die hun in de lucht hield. Voordat ze het kon beseffen zonk het dier naar beneden, met een zachte en onhoorbare plons neerkomend op de aarde. Ze keek weer omhoog, Remember had het tafereel schijnbaar ook gevolgd. Ze zuchtte teneergeslagen en schudde even haar hoofd. "En zo verliezen elke dag de onschuldigste wezens hun leven." zei ze mistroostig.
"Ik vind het nogmaals heel fijn van u. Ik wou dat ik een moeder had die me informatie kon bijbrengen terwijl we samen door de natuur liepen." zei ze, nadenkend over het feit waar haar moeder was en of ze überhaupt nog leefde. Om alle nare beelden uit haar hoofd te zetten zette ze de gedachtes van haar af en besloot over leuke dingen na te denken. Ze had immers een hengst ontmoet die naar haar mening ontzettend vrijgevig en sociaal was, iets waar ze de glorie van moest inzien.