Returning, again

De reden dat gij weg ging was onbekend, de reden dat hij terugkeerde was zelfs een groter misterie. Waarschijnlijk zou niemand hem meer kennen of herinneren, echter heeft hij dan wel een grotere reden om andere de duisternis te laten voelen, daar zal hij voor zorgen, zéker. Wie of wat hem tegemoet zou komen was een raadsel er waren waarschijnlijk vele nieuwe paarden én kudde's de slechte kudde's die hij gekend heeft zijn weg maar veel kon hij er ook niet van herrinneren. De Valkyrie en de Horcrux waren de nieuwe slechte kudde's in de goede kudde's en neutrale had hij geen intresse. Een zucht verliet zijn neus terwijl hij zijn hoofd in de lucht hief en trots over het gebied keek staand op één van de hogere heuvels, zijn manen waaide mee op de wind, als er één ding was wat hij niet zal afstaan was het zijn trots, dát zal nooit sterven.

Hikaru, vroeger bekend over vele paarden nu zouden waarschijnlijk maar enkele paarden van hem gehoord hebben, de oudere leden van Dream Horses maar die andere paarden zouden snel genoeg weten wie Hikaru was en wáárom ze voor hem zouden moeten oppassen, hij had een nieuw doel. Echt nieuw was het niet te noemen maar hij zal ooit Dream Horses in angst laten staan, en een kudde leiden maar voor die tijd gekomen is zal er nog veel gebeuren. En liefde dat zal hij niet meer kennen of voelen, het enigste wat mogelijk is zal bedrog zijn.

Haar kastanje bruine vacht schitterde in de zon die vervolgens neerkwam op de heuvels. Ze was hier ver vandaan, ze herkende niets en alles was nieuw voor haar. Een nieuwe plek om opnieuw te beginnen. In haar verleden heeft ze genoeg gedaan, het is tijd om een nieuw hoofdstuk te gaan schrijven. Een nieuw hoofdstuk in dit boek. Haar benen gingen vlug heen en weer, terwijl haar manen in de wind klapperde. Het was heerlijk weer, normaal had ze niet zo’n gedachtte. Normaal keek ze nooit zo positief, maar dit was anders. Haar donkere ogen speurde het gebied af. Op zoek naar andere, ze wou andere leren kennen. En ze wist dondersgoed dat hier niet alleen maar goede paardjes rond huppelde. Nee ook de slechte kwamen hier vandaan. Verhalen deden haar gruwelen. Plots remde ze af en keek vluchtig om zich heen. Haar manen waren tot stilstand gekomen en haar hoofd stak ze fier in de lucht. Haar donkere manen schudde ze voor haar ogen weg terwijl ze in de verte een zwart paard bespeurde. Een hengst als ze het goed rook.Donkere paarden staarde haar nooit aan, het was niet iets voor haar. Om de een of andere reden deed het haar aan haar vader denken. Hoe verschillend ze ook van karakter waren. Ze deden haar altijd weer aan hem denken. Goedschiks of kwaadschiks. Rustig zette ze een stap in terwijl ze de zwarte hengst naderde. Niet besluipen, nee zeker niet. Ze liet duidelijk weten dat ze eraan kwamd door met haar rug tegen de wind in te staan. Zo kwam haar geur op alle plekken terecht waar de wind hen meenam. Terwijl ze afwachten naar de hengst keek versnelde ze iets haar tempo. Net groene gras werd langzaam klein wanneer zij er met haar hoef overheen ging. Mingo was de naam van de merrie.Haar nam kwam van het woord Mango, zo heette ook haar moeder. Een zucht verliet haar mond terwijl ze iets achter de hengst ging staan. ''boe'' grinnikte ze. Ze zetten een paar stappen achteruit en hield haar hoofd iets schuin. Vervolgens briesde ze zachtjes. Wachtend op zijn reactie.

Gevoelens er waren duizenden soorten van en bijna al die gevoelens had hij afgestaan, enkele bleven over, haat was daar één van. Maar wat écht haten was? Echt duidelijk was dat niet, goede paarden haten was iets, slechte paarden was iets. Maar één van beide haten was onzin, haat ze allebei of geen als een slecht paard je 'medesoort' als gelijke beschouwen en 'aardig' doen en de rest als oudvuil behandelen, dat was niet slécht te noemen, ze zaten dan praktisch gezien in dezelfde categorie als de goede paarden, aardig maar ze kunnen andere ook haten net als ieder paard kan. Het was bewolkt en het gras kraakte onder zijn hoeven, een ander paard kwam deze kant op. Een merrie aan de geur te ruiken, het was verder onbekend maar natuurlijk zou hij vele geuren niet kunnen onthouden van andere paarden die hij vroeger had gekend en die hier misschien ergens rondliepen of in de aarde weggerot waren. "Boe" de geur was dichtbij, nog steeds onbekend dit keer klonk er echter ook een stem afkomstig van een merrie. Hij draaide zijn hoofd om waarna zijn lichaam volgde, zijn blik was koud en hij bewoog verder niet, enkel zijn manen vlogen mee op de wind. "Wie ben je?" een standaard vraag, maar de woorden klonken koud, ijskoud de meeste paarden zouden er rillingen van over hun rug krijgen, echter is elk paard anders zowel in uiterlijk als in karakter.

Even schudde ze haar zwart gekleurde manen weer weg. Doordat ze lang waren gleden ze vaak terug achter haar oren vandaan en viel het weer voor haar ogen. Terwijl ze de zwarte hengst zich vlug om zag draaien zag ze de ogen die niets uitstraalde. Ze had stiekem gehoopt op een vrolijk beest, en niet op een of andere badass. Rustig schudde ze haar hoofd on zien baar heen en weer. en keek weer naar de gitzwarte hengst. "Wie ben je?" zijn stem klonk als duizenden. Altijd was het hetzelfde, niet alleen de toon waarop het gezegd werd, koel en toonloos, ook de manier waarop hij het vroeg. Alsof hij eigenlijk helemaal niet weten wou wie ze was, maar het gewoon vroeg om het doen. Om een gesprek op te starten en uit te vogelen wat haar zwakke punten waren. En vervolgens pure van haar te maken. Langzaam trok ze haar mondhoek omhoog bij de gedachten. Waarom, waarom lachte ze bij een gedachte dat er van haar pure gemaakt werd. Ze miste iets. Dat had ze altijd. Iemand die haar vertelde wat ze wel en niet moest doen. Iemand die vertelde welke weg ze op moest, en vertelde waar en wanneer ze net iemand het best kon afspreken. Een zucht ontsnapte uit haar neus terwijl ze de zwarte hengst weer aan keek. Er ging altijd zoveel om in haar hoofd. ''Ik ben Mingo, aangenaam. En hoe mag ik jou noemen?'' Haar stem klonk als bijna elk normaal neutraal paard. Er was niets verkeerds aan. Het klonk niet huppelig en altijd vrolijk, nee zeker niet. Maar het klonk ook zeker niet koel en kil. Even keek ze van de hengst af om over de heuvels aan te kijken. De lucht werd langzaam donkerder, en de wolken leken gevuld met water te zijn. Alsof er ieder moment een regenbui uit kon barsten.

Sorry voor de late reactie, heb het erg druk :d