the ice and the stallion

Imora keek ongeintereseerd rond. Het was hier gewoon weg kaal. Het enige kleur dat ze zag was wit en af en toe de kleur van de zee onder haar hoeven. Het zag her hier wel gevaarlijk uit maar een hevige kick krijgen zag ze wel zitten. Ok dat dacht ze in het begin.
Nu begint Imora toch wel te twijfelen.
Ze gaf een diepe zucht toen er wat verder op van haar ijs begon te kraken. Ze zou hier zo snel mogenlijk wegmoeten. Heel snel.

Ze schudde even hard met haar hoofd zodat haar manen niet meer voor haar ogen zouden liggen want die heeft ze nu nodig om te zien waar ze zou kunnen staan en waar niet. Langzaam zette ze een hoef neer maar trok die snel terug toen het daar begon te kraken. Zo deed Imora het langzaam een hele lange tijd. Maar na een tijdje had ze het door waar ze zou kunnen staan en waar niet. Daardoor ging ze gelukkig niet meer zo traag. Ze was nu in een snele stap bezig toen er een geur van een hengst haar neusgaten binnen kwam. Haar oren direct plat in haar nek gedrukt keek ze gespannen naar alle kanten en bleef toen hangen toen ze in de verte een bruine hengst zag stappen. Even probeerde ze de hengst te negeren en stapte door. Maar toen ze de hoeven van de hengst dichter hoorde komen schoot haar hoofd automatisch omhoog en keek de hengst toen maar strak aan.

(kyanos...wist geen titel Xd)

Het ijsmeer, hij kwam hier eigenlijk niet zo vaak. Vrijwel nooit, hoewel hij dat een ‘slecht’ paard was hield hij nog altijd niet van de kou. Gaf hem maar liever de warme zon op zijn vacht brandend. Hij wist dan ook niet precies waarom hij hier was. Zijn mond was vertrokken tot een smalle streep. Met een felle klap kwam zijn staart tegen zijn flank. Hij rilde kort door de ijzige wind die langs zijn nog niet al te dikke vacht streek. Snel schoten zijn ogen over de vlakte, en draaide wat met zijn oren bij het horen kraken van het ijs. In de verte was een kleine zwarte stip te zien, blijkbaar liep die van hem af en daar was hij eerlijk gezegd blij om. De afgelopen tijd had hij amper op zichzelf kunnen zijn, geen moment rust had hij gehad. Een diepe verveelde zucht verliet zijn keel, hoewel niet al het gezelschap fout gezelschap was geweest. Zijn gedachtes voerden hem terug naar de 2 zwarte merries beide slecht maar beide zo verschillend. Een luid gekraak haalde hem uit zijn gedachtes en zijn ogen schoten open. Hij boog zijn hals en keek naar het ijs onder zijn hoeven. Een diepe barst had zich gevormd en uit instinctie wist hij dat hij hier weg moest komen. Hij verzette zijn linkerhoef naar rechts, schaarde zo een aantal passen op. Weg van de barst. Zijn blik gleed naar het zwarte stipje dat onbedoeld groter was geworden, zo diep in zichzelf verkeerd had hij niet doorgehad dichter bij de merrie te komen. Haar geur was nu overduidelijk aanwezig. Hij schudde geirriteerd met zijn hoofd waarom was hij hier dan ook in godsnaam naar toe gegaan. Langzaam maar zeker kwam de merrie steeds dichterbij, ze stond naar hem te staren iets waar hij een hekel aan had bij een verkeerd persoon. Hij stapte op een aantal meter afstand langs haar. “ heb ik iets van je ?” snauwde hij haar pissig toe. Terwijl zijn bijna zwarte ogen een zekere woede uitstraalde.

( ook niet echt groot maar goed :') )

Een licht geirriteerde zucht kwam uit haar keelgat. Toen ze zag dat hij nu pas merkte dat ze in haar buurt was gekomen. Even zwipte ze rustig met haar staart tegen haar zwarte flanken. Weer kraakter er iets wat verder op. Al dat lawaai maakte haar nerveus en maakte haar zenuwachtig. Ze zal niet nog eens snel naar hier komen. Nu zou ze wel nog eens twee keer nadenken voor ze het koude gebied in wil trekken. Weten dat het er dus wel ijskoud zou zijn. Ze wist dat in het begin ook wel maar nu voelde ze het echt. Ze had dan ook nog niet haar dikke vacht. Ze had het niet echt nodig gehad omdat ze warmte absorbeerde. Maar hier hier kon ze dat helemaal niet. “ heb ik iets van je ?” snauwde hij haar pissig toe.

Even keek ze hem wat geirriteerd aan. "eigenlijk niet nee, maar jij moest zo nodig in je gedachten verdiept zijn en in mijn richting stappen" kaatste ze direct terug. Het leek wel alsof het haar schuld was dat ze keek naar de hengst. Als hij gewoon niet zo in gedachten was verzonken zou hij haar hebben ontwijkt waar ze nu de duppe van is omdat dat niet zo was gegaan. Het is helemaal haar schuld niet ze had teminste een poging gedaan om hem te ontwijken. Hij moet al blij zijn dat zij het heeft geprobeerd. Een zwaar gezucht kwam uit haar keel toen er weer wat wind kwam opsteken en haar een rilling bezorgte. Dit gebied was niks voor haar. Ze was hier eigenlijk alleen maar naar toe geweest omdat er hier bija nooit paarden kwamen, maar zo te zien koos ze altijd wel weer het verkeerde tijdstip om er naar toe te gaan. typisch iets voor haar weer. Nu pas keek ze echt recht in zijn ogen die woede uitstraalde. Imora negeerde dat gewoon en keek even naar de omgeving om hem niet weer een kans te geven dat ze naar hem zou 'staren' Af en toe flitsen haar ogen wel weer naar de hengst omdat ze hem in de gaten zou houden.