A little kid.. all alone,~

Het had geregend, duizenden druppels die uit de hemel vielen. Ze hadden maar een doel, alles nat maken, zoveel mogelijk zo nat mogelijk. En ook hij had er niet aan kunnen ontsnappen zijn vacht was doorweekt, de strepen liepen van zijn rug over zijn borstkast naar beneden. Zijn manen hingen als touwen langs zijn hals, geknoopt en in de war. Hij gaf er niet om. Een paar bijna zwarte ogen staarden langs alle bomen voor zich uit, zochten zijn weg door de wirwar van groen en bruin. Hij kwam niet vaak in de bossen, waarom wist hij niet. De kans op goede paarden was groter, en niet dat hij ze express ontweek maar als je er eenmaal een tegen kwam leken er altijd meer te zijn en ze waren allemaal net zo irritant. Zijn staart sloeg geirriteerd tegen zijn flank en zoals altijd lagen zijn oren strak tegen zijn schedel gedrukt. Vage geuren drongen zijn neus binnen, de geur van het natte gras, het mos en de bomen. Het rook heerlijk maar daartussendoor was de geur ruikbaar van een ander iets, een dier, een paard wel te verstaan. Maar nog niet zo oud, het was een jong dier, droeg nog zo’n specifieke geur bij zich die ze droegen als ze pas een paar weken oud waren. Hij schudde even wild met zijn hoofd, irritante wezens, ze plakten enorm aan je vast zodra je ook maar een woord tegen ze sprak. In een poging om te zorgen dat hij het dier niet tegen zou komen veranderde hij van koers, hij draaide 90 graden en stapte toen krachtig door. Hij sloot zijn ogen vermoeid, de afgelopen dagen had hij enkel rondgezworven. Zijn hoofd hing een beetje maar nog altijd straalde hij kracht en imposantie uit. Toch bleven zijn gedachtes bij het veulen, hij had enkel de geur van het diertje geroken. Niet van een ouder dier geen vader geen moeder. Wat moest zo’n jong veulen alleen in het bos. Hij schudde krachtig met zijn hoofd, nee hij ging er niet naar toe en hij ging niet kijken of het hulp zou kunnen gebruiken. Hij had al een gruwelijke hekel aan die Vanilla die bij dezelfde kudde zat als hij. Maar hij bleef met slomere passen door lopen tot hij uiteindelijk stil stond. Hij kon zichzelf wel wat aandoen dacht hij terwijl hij toch omkeerde en de walgelijke geur volgde. Het struikgewas werd dikker en het kostte hem langzaam aan iets meer moeite om er door heen te komen, hij moest zijn benen hoog optillen en met de nodige kracht uit zijn achterbenen werken. Tot hij plotseling geen tot weinig weerstand meer had, hij stond op een open plek niet al te groot maar er zouden een aantal paarden kunnen staan. Hoewel die ruimte er was, was het enigste dat zijn blik ving het kleine bruine ding in het midden van de open plek. Zijn voorpluk was deels voor zijn ogen geschoven. Hij snoof even diep, zijn borstkast bewoog traag op en neer terwijl hij het tafereel op zich in liet werken.

Panarea schudde haar vacht eens uit. Ze zuchtte eens. Waarom was ze ookal weer boos weggelopen? Ze wist het eigenlijk niet. Maakte het nog wat uit? Ze wist niet waar ze was en ze was ook nog eens nat. Ze zuchtte eens en liet haar snuit tot net boven de grond zakken. Condor wist goed genoeg dat ze straks met hangende hoefjes terug naar hem zou keren. Ze had het hem al zo vaak geflikt dat ze ineenkeer verdween of boos wegliep maar altijd terugkeerde. Panarea was neit het type merrie dat graag gezelschap had. Ze leek al te veel op haar moeder voor haar leeftijd. Niet dat ze Kharrea ooit had gekend maar Condor vertelde haar veel. Haast elke avond vertelde hij over haar. Pan had dan ook vele vragen over haar. Vooral de verhalen over de oorlogen die ze had gevoerd vond ze interessant. Hoe moordlustig haar moeder was, hoe ze haar slachtoffers genadeloos afslachtte. Panarea zag er dan uit als een goedzakje en zo klonk ze misschien ook maar ze was moordlustiger als haar moeder. Ze keek naar haar eerste gevecht uit. Ze wou zelf ook paarden uitmoorden. De moordlust stroomde door haar aderen. Ze zou later domineren over de slechte kant. Panarea wou later zelf een kudde vol moordlustige paarden die een passie hadden voor moorden. Dieren die geen liefde konden voelen. Panarea schudde haar hoofdje eens. Waar dacht ze al over na? Ze was amper 2 weken. Ze rilde eens en draafde aan. Haar neusje nog steeds op een paar centimeter van de grond en haar oortjes gingen als radaren in het rond. Geschrokken keek ze op toen ze een geluid hoorde. Met grote ogen keek ze naar een hengst die een paar meter verder stond. Meteen gooide ze haar oortjes een beetje naar achteren en keek hem strak aan. Ze zette haar lichaam weer in beweging en bleef een meter of twee van hem staan. Ze hield haar hoofd eens schuin en bekeek hem eens. Hij zag er werkelijk niet uit. Zijn manen waren geklit, Panarea haatte dat. Ze was nog maar een veulen maar ze wist nu al dat ze later netjes zou zijn en goed met haar lichaam zou omgaan. Nooit zouden ze haar zien met klitten in haar manen. Ze snoof eens en ging weer recht staan. "Hallo." Sprak ze met haar prachtig zuivere stem. Als je haar nog niet kende zou je denken dat ze een goedzakveulen was. Echter was ze helemaal het tegenovergestelde en zou zo haar ware aard wel naar boven komen.

Hij bekeek het veulen uitvoerig, iets.. Iets in dit veulen deed hem ergens aan denken. Waaraan wist hij niet en langzaam voelde hij een hoofdpijn opzetten. Eentje die altijd op kwam zetten wanneer hij te diep nadacht over iets dat hij wou weten. Ze leek geschrokken door zijn aanwezigheid, had hem duidelijk eerst niet opgemerkt. Zijn oren bleven naar achter gericht duidelijk makend dat hij geen goedzakje was waarbij ze kon schuilen. Maar een lichte gloed van verbazing schoot over zijn gezicht toen het kleine ding haar oren zelf naar achter richtte en hem strak aankeek. Een waarderend glimlachje speelde rond zijn lippen bij de houding van het veulen. Toen kwam ze weer in beweging bleef op een paar meter afstand van hem staan en deed precies hetzelfde als hij. Elkaar uitvoerig bekijken, opnemen of het een beetje waardig was om in elkaars aanwezigheid te verkeren. Hoewel het veulen sowieso al een streep achter lag op zijn waarderinglijst maakte haar houding op deze leeftijd al veel goed. Zijn borst was zoals altijd wat naar voren gestoken, zijn hoofd trots geheven alhoewel op het moment iets minder anders was het veulen aankijken niet bepaald makkelijk. Hij was een grote gespierde hengst maar wie was dat tegenwoordig niet, hij was niet uitzonderlijk groot. En hoewel zijn spieren zeer goed ontwikkeld waren was dat blijkbaar bij ieder paard tegenwoordig zo. Zijn lijf doordrenkt door de regen zou normaal koud aanvoelen maar hij had het warm, zoals vrijwel altijd. De lange manen hingen als touwen langs zijn hals, als ze opgedroogd waren zou het er al een stuk beter uitzien maar nu, nu was het gewoon niet netjes. Hoewel hij nooit netjes was. Een zacht gesnuif was hoorbaar, het was vast niet zacht bedoeld maar een dreunend geluid uit een veulen was nou eenmaal niet normaal. Ze ging recht staan en sprak met een uiterst zuivere stem een groet uit. Misschien was het wel niet vriendelijk groetend bedoeld maar dat maakte niet uit. Gepijnigd keek hij naar het veulen, waar kende hij die blik van, die grote ogen, dat hoofd. Hij schudde even met zijn hoofd waarna hij om zich heen keek. De wereld zag er triets en duister uit, de donkere wolken die boven hun hoofd zwierven en eindelijk hadden besloten het te laten stoppen met regenen. Nog altijd weerklonk het geluid van druipende regendruppels op de grond. De lucht was gestopt met regenen maar de bomen ging nog wel even door. Een frisse wind raasde over de open plek waar ze stonden en tintelde over zijn vacht. “ Hoi, “ sprak hij kortaf, hij was niet bepaald goed in een gesprek openen of op gang houden, of sluiten. Kortweg hij praatte niet graag en niet veel. “ Waar zijn je ouders “ vroeg hij haar botweg. Het was zo’n standaard vraag dat het hem zelfs irriteerde maar misschien zou dat duidelijker maken waar hij het kleine ding van kende.

Panarea bekeek de hengst eens. Zoals alle hengsten was hij gespierd. Haar broer was ook gespierd, iets waar ze trots op was. Als ze over hem vertelde sprak ze over het verhaal van zijn verovering in naam van haar moeders kudde. Ze wist dat haar broer voor een korte tijd de leiding had gekregen over een deel van de hengsten uit de kudde. Veel wist ze er niet over. Ze moest er ook niet veel over weten. Het was geschiedenis en de geschiedenis was over het algemeen saai. Toch hoorde ze graag over de oorlogen die er waren geweest. Condor wist er echter weinig van en Panarea was opzoek naar iemand die haar er meer over kon vertellen. De hengst trok zijn mond open, Panarea spitste haar slanke arabische oortjes en luisterde naar hem. Haar grote donkere ogen keken de hengst aan. Ze lachtte eens schramper en keek hem aan. "Waarom wil je dat weten? Nuja als je het echt wilt weten. Mijn vader ken ik niet en mijn moeder is gestorven tijdens mijn geboorte." Sprak ze rustig uit. Ze snoof eens en rechtte haar hals. Ze mmoest naar boven kijken om hem goed aan te kunnen kijken. De wind blies door de bomen heen en liet de bladeren ritselen. Panarea keek er niet naar om. Ze had al vanaf het begin geleerd er niet op te letten. Dat je de storm moest trotseren alsof het niets was. Panarea wist hoe zwaar haar eerste week was geweest. Nu werd ze sterker en sterker. Tuurlijk was ze helemaal nog niet sterk maar nu was ze ongeveer normaal. Niemand moest weten wie haar moeder was, dat zouden ze later wel merken als ze hen de keel over beet. Dan zouden ze haar moeder vervloeken dat ze ooit het leven had geschonken aan Panarea. Ze zouden haar smeken meteen te mogen sterven. Panarea was als een kat die graag speelde met haar prooi. Telkens weer opnieuw aanvallen en daarna laten lopen. Totdat het dier uitgeput was en smeekte om te sterven. Die taak zou de merrie later met alle plezier voldoen. "hoe heet je?" Vroeg ze opeens op een nieuwschierige manier.

Hij moest toegeven het was een pittig klein ding, liet zich niet zomaar van haar stuk brengen en had een wijze en koppige blik in haar ogen. Hij pijnigde nog altijd zijn hersens met de vraag waar hij het veulen van kende, wie zouden de ouders kunnen zijn. En daarom hoopte hij op een antwoord van het kleine ding. Met een reden had hij haar net geen kleintje of mormel genoemd zoals hij gewoonlijk deed. Dan zou zijn kans op herkenning al helemaal verloren zijn geweest. Hij zuchtte even terwijl zijn blik rond ging, nee nog altijd was er niks veranderd. Dat zou ook vreemd zijn maar deze omgeving verveelde hem, altijd maar hetzelfde niks bijzonders op het veulen voor hem. Niet bepaald dat wat hij altijd tegen kwam. Over het algemeen waren het volwassen slechte paarden die hij tegenkwam. Hij richtte zijn zwarte ogen weer op het vosveulentje. Haar schelle lach vulde het bos voor een kort moment maar hij zag de lol er niet van in en zijn blik bleef net zo serieus als ervoor staan. Een van zijn mondhoeken trok iets omhoog toen het merrietje toch antwoord gaf. “ Dat is weinig informatie “ verzuchtte hij. Hij bleef naar het veulen kijken, hij was benieuwd of ze zou blijven terug staren of haar hoofd op een gegeven moment afwenden maar hij dacht eerder het eerste. Kalm zette hij zichzelf wat in beweging , stapte rond over het kleine open plekje waarop ze zich bevonden, richtte zijn aandacht op de bomen en struiken die hun omheinde. Een zachte bries liet de bladeren en het gras ritselen, liet zijn oren even ronddraaien waarna hij weer achterom keek naar het veulen, ze had haar hals opgericht. En leek diep in gedachtes te zijn tot ze plotseling naar zijn naam vroeg. Hij keek even verbaasd op hij had niet verwacht dat ze dat zou vragen maar toch draaide hij zich weer naar haar toe. “ Kyanos “ zei hij kalm, zijn stem bevatte een normale toon, hoewel hij altijd iets kils zou houden. “ wat is de naam van deze kleine merrie “ vroeg hij als tegenvraag. Voor eens was hij voor zijn doen vriendelijk tegen een ander paard, maar dit veulen had een streepje voor.

~ niet zo lang en beetje flut sorry :S