There's still that black hole in my chest ~

Haar donkere ogen keken als nachtkijkers naar de omgeving. Het was nacht in Dreamhorses, maar niet zomaar een nacht. Neen, het was dé nacht. Ze voelde al dat er iets zou gebeuren. Ze grijnsde breed bij de gedachte terwijl ze richting het zilveren meer liep. Haar passen rustig en trots. Ze zwiepte met haar lange staart heen en weer. Er was niet veel meer gebeurd in Dreamhorses de laatste tijd. Het was saaier geworden. Vroeger vond je elke dag wel een bekende of een slachtoffer. Ze snoof eens luid en liep verder. Ze stopte aan het zilveren meer en keek om haar heen. Haar oren lagen plat tegen haar schedel aangedrukt. Geen enige emotie was van de witte merrie af te lezen. Paarden die haar van vroeger kenden, zouden schrikken van de merrie. Ze was veranderd. Ze was enorm gegroeid en ze had veel meer spieren. Oké, ze had een dikkere buik omdat ze drachtig was. Normaal toch? Ze schudde met haar hoofd en liep een grote boog rond het meer. Ze bekeek haar spiegelbeeld en zag een valse merrie in een slechte bui. Een bui waarin ze snel kon aanvallen. Een valse grijns op haar snuit en een mooie trotse houding. De merrie rolde met haar ogen en staarde naar de donkere hemel. De maan verdween achter de wolken en een bekende geur drong haar neus binnen. Ze herkende hem in één keer. Ze snoof en kon elk moment een grom geven, alsof ze een leeuw was. Ze drukte haar oren platter tegen haar schedel en zag verderop een schim in haar richting lopen. De merrie hief haar hoofd hoog en dominant op. Hij weer. Ze wist nog goed wat er tussen hen ooit gebeurd was. Ze zou zoiets nooit vergeten natuurlijk. Ze grijnsde vals en keek recht in de ogen van de Fries hengst.

Unreal ~

Het enige wat je nu in eht donker kon zien waren de twinkelingen in Unreal' ogen. Niet dat het er zo leuk uitzag , aangezien het eerder angst aanjagend was. het enige wat in zijn blik te zien was, was de dood. Met alles wat Unreal mee had gemaakt was hij van binnen zo goed als dood. Hij kon dan wel een merriie hebben, maar niet om te lief hebben of om een potje te gaan staan knuffelen. Neeh, alleen voor nakomelingen. Hoe meer hij er had, hoe beter. Zijn bloed moest en zou in Dh rond blijven gaan. Zijn oren schoten naar achter, toen hij een bekende geur rook. Hmm... moest dit dan egt de 1e oude bekende zijn die hij weer tegen kwam , net 2 dagen weer in Dh. Hij snoof eens en een stoom wolkje dreef uit zijn neus gaten. Hij schudde zijn vacht uit en liep dominant verder. Zijn hoofd hoog en arrogant geheven. De merrie moest niet denken weer beidehand te gaan doen. Hij stond toch wel hoger dan haar, dat wist ze zelf ook wel. en winne zou ze niet. Daar had Unreal te veel ervaring voor. Hij was benieuwd hoe ze er nu weer uitzag. Ze vond zichzelf altijd zo angst aanjagend. Nouja tot nu toe had Unreal altijd wel erger gezien. Hij was nooit zo onder de indruk van Deina geweest. Hij moest eigelijk niks van der, en dat incident.. Tja hij had waarschijnlijk wat verkeerd gegeten. wat een fout was dat geweeest om op dat mismaksel te springen. Zijn koninklijke bloed hoort niet gekruist met dat vuilnis bakkenras. Het is dat ze de dochter was van Aza, daar had ze geluk mee. Hij zag haar witte gedaante in de verte en stapte er met een valse grijns op af. zó'n 2 meter voor haar neus stopte hij. "Goh.. wat leuk om jouw te zien meid"Zei hij sarcastis. Hij had daar dus echt geeen zin in! Dat dramatische gezeur altijd van haar.. Hij werd er al moe van om er alleen al over na te denken.

De witte merrie snoof luid en keek naar de grote hengst die op haar afkwam. Ze haatte die hengst énorm. Hij moest altijd denken dat hij alles was. Nee, dat was hij niet. Niet meer. Nu was de merrie hoger dan hem door de kudde. Het kon haar niets schelen wat hij deed of zou zeggen. Ze drukte haar oren in haar nek en keek hem strak aan. Ze luisterde naar zijn woorden. De woorden straalden enorm veel sarcasme uit. Dat had ze wel verwacht. Na hun incident waren ze enorm hatelijk tegen elkaar. Deina had geluk dat het veulen niet bestond. Die zou ze zeker niet opvoeden. Ze had hem of haar aan zijn of haar vader geschonken. Meer niet. Ze wou geen veulen van hém. Ze had nu veel beter bloed gevonden voor haar familie. Deina grijnsde vals. "Oh ja inderdaad, wat leuk toch om jou te zien hengst" zei ze ijskoud en een grom verliet haar keel. Die hengst liet ze eruit vallen. Alsof het een soort scheldwoord was. Ze sloeg met haar lange staart heen en weer tegen haar flanken. Haar donkere ogen bekeken hem even. Ze had gehoord dat hij juist terug was. Al mocht hij wegblijven voor eeuwig. Ze dacht er niet aan dat iemand hem zou missen. Hem toch niet. Ze schudde de gedachte grijnzend weg en keek hem aan. Ze had geen zin in zijn gezeur. Ze kon hem gewoon niet hebben. Hengsten dachten dat ze alles waren. Dat ze het perfecte bloed hadden en dat ze de stoerste waren. Maar ook merrie's konden dat zijn. Ze veegde de grijns van haar snuit en keek hem zonder emotie aan. Het liefst zouden haar ogen branden van pure haat.

Unreal greens. Hij genoot,, de haat van andere paarden deed hem goed. Het liet hem weten dat hij zelfs paarden die dachten dat ze alles waren, kon laten branden.. Branden in jaloerzie. Haat kwam immers uit jaloerzie. Unreal haatte niet, hij mocht sommige paarden. en sommige niet, als was het meestal zo dat hij de niet mocht. nog altijd dacht de merrie hoger dan hem te staan doordat ze een bepaalde rang had.. Of leidster was. Maar Unreal wist wel beter. Hij maakte zich niet druk. Hij vond het alleen leuk. Hij bleef even in die gedachte hangen. Even dat gevoel van genot. Hij kreeg een tevreden grijns op zijn gezicht. Hij keek de merrie aan en knikte "jaah toch" een stilte viel... Unreal's staart zwiepte heen en weer.. Hij sloot zijn ogen voor een paar seconden. "Echt zoo geweldig joh.." alweeer met een bijna misselijk makende toon. En hij opende zijn ogen weer. Hij had de geur van de merrie allang beter kunnen uitpluizen. Het rook naar een andere hengst. De sloeri. Alweer een ander? Ze wist ook niet van ophouden.. Ze dacht zeker meer dan hem te kunnen krijgen. Dat kon ze vergeten. "wie is nu je slaafje dan?" Bracht hij spottend uit. Medelijde met de hengst kwam haast boven bij Unreal. Maar neeh... Daar was hij te hard voor. Eigen schuld. Hij was benieuwd wat voor misbaksel eruit kwam. een zwak neeuwvlokje? of een lelijk grijs eendje? Het zou vast niks bijzonders zijn. Dat kon haast niet. Gadver, er ging een rilling door hem heen. Welke hengst was er zo dom geweest? Nouja hij zou het spoedig weten.

[srry voor spelfoutte af en toe hoor]

De witte merrie snoof luid en hief haar hoofd hoog. Ze keek hem ijskoud aan en haar donkere ogen begonnen kort te glanzen. Ze drukte haar oren platter en had zin haar tanden te tonen aan hem. Het liefst verscheurde ze die arrogante.. Ze schudde haar hoofd. Ze mocht haar niet druk maken. Niet goed voor het veulen, dit was een belangrijk beest. Het zou haar opvolgster worden en dé nieuwe bitch van DH. Ze wist al wat voor veulen ze krijgen zou. Ze voelde het. Ze snoof en hoorde de woorden van de hengst. "Ik? Een slaafje? Sorry, maar geen hengst verdiend zo'n rang. Ik heb buiten DH dé perfecte bloedlijn gevonden en dankzij mijn kunsten heb ik hem zover gekregen. Daarna ben ik teruggekeerd en nu komt hij zijn bloed halen. Er komt een groot gevecht." Een valse grijns sierde haar lippen toen ze aan Oscuro dacht. Hij zou zijn bloed niet krijgen. NOOIT. Het zou hier thuishoren en ze wist dat het veulen om niets zou geven. Ze zou trots op het veulen kunnen worden. Trotser dan op welk veulen ook.

Sorry moet even weg.