Gewoontjes

Saai. Dat was blijkbaar het synoniem voor prairie. Recht voor haar uit zag ze alleen maar zand. Nar draaide haar kop negentig graden naar rechts. Zand. Vervolgens draaide ze haar hoofd naar de linkerkant. Zand. Ugh. Die paar plantjes die er stonden waren zo minnetjes dat Nar niet de moeite nam ze serieus te bekijken. Puh. Nar schudde haar kop. Wellicht was het enige leven dat hier voorkwam kleiner dan de één meter twintig. De roetzwarte merrie brieste en likte langs haar lippen die droger werden door het weer. Yuk. Verkeerde keuze. Verkeerde kant. Verkeerde plek. Het was hier gewoon geen fluit aan. Nar brieste verveeld, schudde nog eens haar kop, duwde de schedel met haar bovenlip iets naar boven door haar hoofd achterover te doen. Het was niet eens zo koud voor de tijd van haar jaar bedacht Nar zich niet lang daarna. Het vroor in ieder geval nog niet, de sneeuw lag er niet en bovendien was de bodem nog niet vastgevroren. Natuurlijk, in de ochtenden was het weliswaar iets kouder, maar om dat nou direct winter te noemen was Nar een beetje "to much". De zwarte merrie brieste en krabde zich met haar rechterhoef achter haar oren, een standaard iets waar haar hoeven eigenlijk net een millimeter of twee te kort voor waren. Nar brieste nog eens en sjokte uiteindelijk maar verder om toch nog iets te doen te hebben. Saai. Oersaai. Dodelijk saai. Allemaal bijna perfecte beschrijvingen voor deze plek. Nar spitste uiteindelijk haar oren toen ze wat aan hoorde komen. Welk zachtgekookte beest waagde zich nog meer hier op deze dodelijk vervelende plek?

Een vrolijke hinnik klonk over de prairie. Hoewel degene van wie de hinnik afkomstig was niet veel reden had om vrolijk te zijn, was ze het wel. Het was zelfs zo erg dat ze bijna zou gaan huppelen. Deze merrie was Courage. Vrolijk huppelde ze over de heuvels en genoot van alles wat ze zag. Ondanks dat ze al bijna vijf was, gedroeg ze zich nu even als een veulen. Vrolijk sprong ze van de ene plek naar de andere, en keek om zich heen alsof alles nieuw was voor haar. Ze drentelde vrolijk verder, zonder zich echt bewust te zijn van haar omgeving. Daar kwam verandering in toen er iets op haar rug ging zitten. Courage schrok zich rot en bleef stokstijf stilstaan. Angstig draaide ze haar hoofd zo ver mogelijk om, en probeerde te kijken wat er met haar meereisde. Ze kon nog net iets zwarts zien en een scherpe snavel. Een kraai. Courage grinnikte even omdat ze zich rot was geschrokken, en huppelde weer vrolijk verder. Ze had verwacht dat het dier wel van haar rug af zou gaan, maar hij bleef zitten waar hij zat. “Dus je wilt het zo spelen?” Zei ze tegen het dier, en ze steigerde. De kraai verroerde zich niet, wat ze ook deed. Ze zuchtte en liet het beest maar zitten. Ze richtte haar blik weer naar voren, en keek verbaast toen ze aan de horizon een paard zag. Ze versnelde haar pas wat, en hield op met huppen van de ene naar de andere heuvel. Met haar blik gericht op het paard versnelde ze haar pas nog wat tot ze in galop zat, en denderde verder. Uiteindelijk bereikte ze het andere paard. De kraai zat nog steeds op haar rug, maar Courage was het dier al weer vergeten. Nieuwsgierig keek ze naar de merrie diie nu dichtbij haar was. Toen haalde ze diep adem en deed haar mond open. “Hallo.” Zei ze weer helemaal serieus geworden. “En wie ben jij?” Vroeg ze geïntereseerd.

Nar trok haar wenkbrauw op toen ze het schepsel voor haar zag. Het galoppeerde alsof haar leven ervan af hing. Nar rolde met haar ogen: Patser! Je was geen jong veulen meer dat overal maar onschuldig en dartel kon huppelen. Life ain't always a party. Plus dat het er belachelijk uitzag, was je hele imago aan gort geholpen. Waarschijnlijk had dit mormel dat toch al niet, maar och; dat was haar probleem. Nar brieste en schudde nog eens haar kop. Getikt. Iedereen zijn eigen invulling daarvan en het is allemaal niets persoonlijks, maar deze merrie voor haar was gewoon zwaar belachelijk aan het doen.
'Klaar?' vroeg Nar koeltjes toen de merrie haar met een nieuwsgierige blik bekeek. De bonte was noch interessant om te zien, noch had het een interessant karakter, voor zover Nar dat nu kon inschatten. Nou ja, dat werd interessant op deze toch al zo boeiende omgeving. Fantastisch... Nar trok haar wenkbrauw op toen het paard haar mond even open liet hangen en vervolgens woorden vormde.
'Standaard begin. Laat ik dan ook maar heerlijk cliché beginnen: Hoi.' De zwarte merrie brieste en zwiepte met haar staart. God o god, hier hoefde ze toch geen hele middag mee door te brengen? Dat werd zwaar dramatisch. Nar mocht dan weliswaar neutraal zijn, ze had toch een beter gevoel bij de donkere kant van het leven dan dat alles over rozengeur en maneschijn ging. De maneschijn kreeg ze trouwens nooit zoveel van mee, omdat Nar zo'n typisch figuur was dat standaard om die tijd sliep. Dan was ze nog met geen kerncentraleontploffing wakker te krijgen. Meestal droomde ze ook nergens over, en als ze dan toch al droomde, was het zou nietszeggend dat het niet de moeite loonde het te onthouden.
'Je naam, merrie.'

[Sowrie, ik had niet gezien dat je gepost had]

Courage trok een wenkbrauw op. Arrogant paard zeg. “Ja, ik ben klaar.” Deelde ze met dezelfde koelte mee als dat de merrie had gedaan. "En ik weet dat het een standaard begin is, maar het zou nogal raar zijn als ik hier aan kwam stormen en iets zou zeggen als: 'Kijk een man met drie koppen op een ezel' toch?” Vragend keek ze de merrie aan. Niet wachtend op een antwoord ging ze verder met de volgende ‘vraag’ die de merrie had gesteld. Het was niet meer dan een opdracht, een bevel geweest, maar Courage was wel berijd antwoord te geven. “Ik ben Courage.” Zei ze met haar neus omhoog, lichtelijk arrogant. Wat de merrie kon, kon zij ook wel.
Courage wierp nog een snelle blik op de merrie en ging toen verder door de merrie wat te vragen. “En wat mag jou naam dan wel zijn?” Ze verwachtte niet echt antwoord te krijgen. Courage had wel vaker types zoals het paard voor haar ontmoet, en vele hadden hun naam ook niet willen zeggen, ook al snapte Courage niet wat voor kwaad het kon om gewoon even je naam te zeggen. Het was niet zo dat ze misbruik kon maken van een naam.

{maakt niet uit hoor!}

Nar likte haar lippen af die inmiddels weer droog waren geworden. Ah, dat waren dus haar gekke vijf minuten. Nar knikte nietszeggend.
'Mooi. Ik ben gesteld op mijn rust. Denk ik,' voegde ze er aan toe. Ze liet haar blik nog eens over de merrie glijden en dwong zichzelf het met de ogen rollen niet te doen. Nar grinnikte toen de merrie een poging deed tot sarcasme.
'Geen punt. Dan was er in ieder geval een verrassend gesprek geworden waarvan ik de uitkomst niet had voorzien. Nu kan dat nog, maar is dat een stuk minder waarschijnlijk, denk je niet?' antwoordde Nar zonder er ook maar enige interesse in te stoppen. Het was saai. Heel saai. Nar richtte haar ogen op wat anders in de verte en werd ervan afgeleid toen de merrie begon te praten. Heette ze nou moed? Nar trok een wenkbrauw op. Grappig. Nar wist dat je een boek niet op z'n kaft moest beoordelen, maar het leek haar stug dat dit dier voor haar uit één of ander misplaatst idee de held uit te moeten hangen anderen ging redden. Het hoorde niet zo. Nar wist dat ze alleen al door instinct gedreven een watje eerste klas was wat vuur betreft. Nar wist niet of ze dit "moedige" paard ook zo moest zien, maar haar gevoel zei van wel.
'Nar,' zei de roetzwarte merrie. Die naam onthield de Moedige vast wel voor haar.
'Mag ik je trouwens de Moedige noemen? Met mijn verknipte gevoel voor humor vindt dat namelijk wel grappig. Je moet er overigens niets achter zoeken hoor,' mompelde Nar, toch duidelijk hoorbaar. Ze likte langs haar mondhoeken voor de zoveelste keer vandaag. Een droge mond irriteerde en was knap vervelend. Nar schudde haar hoofd en zwiepte met haar staart om de meest levenloze beestjes, vliegen en muggen, weg te jagen. Het punt was dat deze zich er verdraaid weinig van aan trokken. Nar knorde geïrriteerd, draaide haar kop, hapte naar een beest en draaide zich weer terug.
'Die vervloekte beesten ook altijd,' gromde ze terwijl ze haar blik weer op de Moedige richtte.

De merrie klonk aardig verveeld toen ze reageerde op Courage opmerking. Dit paard leek haar niet een bijster interessant persoon, had vast ook een heel saai leven. Toen de merrie haar naam vertelde knikte Courage alleen maar. Nar. Het was wel een leuke naam. “Mag ik je trouwens de Moedige noemen? Met mijn verknipte gevoel voor humor vindt dat namelijk wel grappig. Je moet er overigens niets achter zoeken hoor,” Mompelde de merrie. Courage snapte wel waar ze dat vandaan haalde. Courage betekende moed. Het enige minpunt was dat haar naam totaal niet bij haar paste. Courage was zo moedig als een bos wortelen, niet dus. “Als jij je daar goed bij voelt.” Antwoordde Courage. “Ik heb niet zo’n creatief brein,” Vervolgde ze half spottend, half gewoon. “dus voor mij ben je gewoon Nar.”
Ze zou wel een naam kunnen verzinnen, maar die zou niet al te vriendelijk zijn, en Courage had nog wel zoveel verstand dat ze niet echt gemeen zou zijn tegen iemand, tenzij diegene erom vroeg. Nar beet naar wat vliegen en muggen op haar rug en richtte zich toen weer op Courage. “Die vervloekte beesten ook altijd,” Courage knikte begrijpend. Zelf had ze niet heel vaak last van de beestjes, alleen als het heel warm was, maar dan irriteerde ze zich er ook mateloos aan. inmiddels waren er ook een paar beestjes van Nar op haar vacht gaan zitten, en Courage probeerde ze weg te jagen. Toen ze zich omdraaide zag ze ineens dat de kraai nog op haar rug zat. Ze beet naar het beest, maar hij bleef rustig zitten waar het zat. “Weet jij toevallig hoe je van lastige vogels af moet komen?” Vroeg ze aan Nar. Ze ging schuin voor Nar staan zodat die de kraai ook kon zien. Het dier stak zijn snavel hoog in de lucht en keek minachtend op de twee neer. Arrogant beest, schoot er door Courage hoofd heen. Toen keek ze smekend naar Nar. Ze wilde die kraai echt van haar rug, hij had nu al lang genoeg met haar meegereisd. Nog een keer hapte Courage naar het dier, dat zich nog steeds niet verroerde, en wachtte toen maar op de reactie van Nar. Zij was haar laatste hoop.

In tegenstelling tot wat de Moedige klaarblijkelijk dacht, was Nar's leventje behoorlijk interessant. Nar brieste een keer afwezig voor ze zich weer naar de merrie toe wendde.
'Heeft niemand je ooit verteld dat als je niets boeiend te vertellen hebt, je beter je smoel kan houden? Onzin heb ik namelijk niets aan,' antwoordde Nar nogal bot. Het was haar heus wel opgevallen dat de Moedige een poging deed tot lichte spot, maar daar besteedde ze geen aandacht aan. Ze trok haar wenkbrauw op toen Courage opmerkte dat het gewoon Nar bleef.
'Niet meer dan logisch?' vroeg ze nuchter. Ze likte langs haar inmiddels droog geworden lippen en blikte achter de merrie langs toen ze een figuur achter haar langs zag lopen. Het bleek gewoon een prairiehond te zijn, dus draaide Nar uiteindelijk haar kop maar weer terug naar de gevlekte merrie. Een kraai? Had ze nou de hele tijd een kraai op haar rug zitten? Nar onderdrukte een brede grijns en bekeek het dier grondig. Eigenwijs, koppig. Had de Noorse God Odin ook niet raven aan zijn hand? Die beesten vlogen volgens de verhalen rond de wereld om wijsheid en kennis te verzamelen. Een waardig bestaan, interessant en niet vervelend. Nar hield haar kop iets scheef terwijl ze met priemende ogen het dier bekeek, dat hooghartig terug keek. De raaf was tevens ook het symbool voor het kwade. Altijd als je dode dieren, mensen of beesten zag, waren daar standaard raven en doodgravers bij te vinden. Wellicht vond je er ook massa's insecten die zich te goed deden aan het kadaver. Nar grijnsde een keer voordat ze antwoordde.
'Waarschijnlijk krijg je deze niet weg, tenzij je deze vollemaans nacht drie keer rond de verlaten eik op de verhoogde heuvel in de woestijn ronddanst,' zei Nar, uiterst serieus. Ze brieste en likte nog eens langs haar mondhoeken. Ze zwiepte met haar staart de overige vliegen weg. Als Nar de laatste hoop was, was de Moedige wel heel erg wanhopig, niet?