Come you hottie ~ Nevaeh

Het was verleden tijd. Alles dat gebeurd was lag diep en ver in zijn geheugen. Niet dat hij een goed geheugen had. Het meeste dat hij had waren de flirtende woorden waarmee hij vele merrie's op hun knieën kreeg. Heerlijk was het. Merrie's die verliefd waren en gewoon gek werden door hem nog maar aan te raken. Of als ze zijn geflirt hoorde met die oh zo charmante stem. Hij vond het wel eens fijn om het te doen, maar niet altijd bij die irritante goedzakjes. Liever een mooie slechte merrie aan zijn zijde, dragend van zijn bloed. Dat was nog niet jammer genoeg. Hij zocht er wel naar. Hij zou haar vinden. Nu was het eerder wat spelen met de vrouwtjes. De bruine ogen gleden over de omgeving. Het waren donkere ogen met een lichte charmante blik in. Maar die blik was alleen voor de merrie's. Hengsten kregen een valse blik. Hij verscheurde ze graag. Hij hield van vechten en bloed. Hij was nieuw. Hij liep rond door de vallei, die enorm saai was. Het was stil, té stil. Geen geuren van merrie's in de buurt, alleen van hengsten. Bah. De grote gespierde hengst stopte in het midden van de vallei. Kon het nog saaier? Hij drukte zijn oren tegen zijn brede schedel en hief zijn hoofd geïrriteerd op. Hij sloeg met zijn zwarte staart heen en weer terwijl hij verderliep. Hij zou wel iemand tegenkomen, ooit. Quint was een echte versierder, maar dat erge gedoe was verleden tijd. Nu deed hij het nog af en toe. Al zou hij stiekem een heleboel merrie's achter hem hebben lopen. Pech, het was voorbij. Hij zou beginnen aan het echte werk met af en toe speelpauzes. Hij schudde zijn hoofd en stopte aan een boom. Hij bekeek de omgeving en dan de boom. Het enige dat misschien interessant werd, nee niets. Het was te saai voor woorden. Hij had er geen woorden voor. Quint hief zijn hoofd hoog op, spande zijn spieren en rook eens goed. Ja, hij rook het. Een merrie. Hij grijnsde breed en keek om zich heen. Eindelijk. Daar was ze. Een zwarte merrie. Hij bekeek de merrie van ver en wachtte nieuwsgierig af. Kom hottie.. Kom bij mij. Hij hief zijn been op en had zijn donkere ogen strak op de merrie gericht die in zijn richting kwam. Hij veegde de grijns van zijn snuit en keek haar rustig aan.

Nevaeh ~

Haar passen weergalmden tusen de doodstille contouren van de grille bergen. Het enige geluid wat er te horen was was het ritmische splatsj van haar brede hoeven die steeds weer in de vele plassen troebel water terecht kwamen. Het was een koude dag, wat typerend was voor de late herfst. Het was nog te vroeg om het een vroege winter te noemen; toch zou het mooise en fijnste seizoen van het jaar niet lang meer op zich laten wachten. Ze bleef geduldig wachten totdat de eerste sneeuw, die hemelse witte materie, totdat hij de aarde aanraakte met haar zachte vingers en zich als een deken van poedernseeuw om de aarde nestelde. De zwakkeren onder de dieren zouden het niet overleven, Nevaeh kende geen medelijden met hen. zij was jong, sterk en topfit. Haar inktzwarte vacht glansde als nooit tevoren, ondanks haar wat dikkere wintervacht. Haar lange, ietwat krullende manen werden door de gure wind luchtig langs haar hals geblazen. Haar hals was in een lichte krul, haar kin leunde op haar borst. Ze gooide haar inktzwarte benen vluchtig vooruit in een snelle galop. Nu die andere hengst zowat uit haar leven was geband, werd het onderhand wel weer tijd voor een nieuwe. Night Dancer had voor Deina gekozen. Ze begreep de witte merrie die de Horcrux leidde niet. Hij was zo standaard, zo normaal... Toch had ze een mooie dochter ter wereld gbracht, die deels zijn bloed droeg. Een onbekende geur dorng haar neus binnen. Ze rook hengst. Een vals lachje verscheen rond haar mond toen ze uiteindelijk voor een hengst stopte.

[Moest het einde even afraffelen, misschien edit ik hem nog :3

De donkere ogen schoten van links naar rechts. Hij zocht haar. De oorzaak van die heerlijke geur. Al was hengstigheid wel véél heerlijker. Hij grijnsde breed toen hij eindelijk de schim in zijn richting zag komen. Hij hoopte maar dat het iemand was die van aandacht hield. Geen die verlegen zou reageren, dat was.. Walgelijk. Oh, wat ben je lief. Oh mooierd. Oh.. Ieuw. Hij rolde met zijn ogen en richtte ze daarna op de Fries. Zijn grijns verdween en hij bekeek haar eens goed. Ze was niet mis, helemaaaal niet. Hij knikte kort naar haar en bekeek haar nog een keer. Hij vond het leuk om iemand te bekijken. Zeker zo'n stuk. "Zozo. En wat doet zo'n prachtige merrie hier alleen? Moet je niet bij een partner lopen?" Zijn stem klonk zowel koud en kil als licht charmant. Hij hield niet altijd van charmant gedrag, maar voor haar? Waarom niet! Hij grijnsde nogmaals en begon uitdagend rond de zwarte merrie heen te lopen. Zijn passen rustig en zijn spieren gespannen. Hij was natuurlijk niet groter dan haar. Hij was misschien een oor kleiner, meer niet. Het viel nog mee. Hij was natuurlijk enorm bespierd en geblokt. Hij stopte weer voor haar en snoof eens om haar geur te herkennen. Je weet nooit wanneer je haar nog eens tegenkomt. "Mijn naam is Quint trouwens, maar je mag altijd een bijnaam geven. Dat wil ik jou ook wel geven. Maar, hoe heet je schoonheid?" De hengst knipoogde eens naar haar en wachtte dan geduldig op antwoord. Nooit ongeduldig reageren bij iemand, dat was fout.