Memory's

De wind vloog door haar wilderige witgrijze manen, het hoefgetrappel van de groep zal al van een grote afstand te horen zijn, ja ze was niet alleen. Bruine paarden, zwarte paarden, schimmels, voskleurige vanalles en nogwat galopeerde om haar heen over de uitgestrekte vlakte's. Ze probeerde de paarden om haar heen in te halen, het was tenslotte een vriendschappelijke race en ze wou winnen en die titel bemachtigen. Toen iemand haar inhaalde versnelde ze, ze lag aan kop echter werdt ze al door 2 jonge hengsten ingehaald, ze kwam niet verder dan de 3e plaats.
Wat was het toch heerlijk, samen.

Dát waren pas tijden, en die tijden waren vroeger, vroeger is het verleden. Ookal zou je het verleden terug willen, je zal eindigen het te kopiëren en een kopie is niet half zo goed als het orgineel. Daarom zou ze haar verleden minder laten lijken in vergelijking met de toekomst. Alsof. De toekomst ooit beter zou kunnen zijn dan haar verleden, pure onzin, gewoon onmogelijk een onmogelijke taak. Daarom zou ze gewoon voortleven zonder zorgen, dat zou ze proberen. Hoop en Wanhoop, je leven ging één van die twee kanten op bij elke splitsing die je tegen kwam. Waarschijnlijk zou ze verder trekken en dit gebied vergeten, ze wist niet hoe het heette, het boeide haar ook weinig, al wou ze het toch weten misschien zou ze dan minder snel de verkeerde splitsing nemen. Dit zou uiteindelijk ook verleden worden, ze zou weer in een totaal ander gebied lopen zonder dat ze ooit nog aan dit gebied zou denken, óf ze zou iets zeer interessants moeten tegenkomen maar de kans daarvan was klein. Abnormaal klein, je zou er eigenlijk niet aan kunnen denken, zo klein was het. Toch dacht ze eraan, even want die gedachten waren al snel uit haar hoofd gevaagd tenslotte zou ze niet hopen op een kleine kans.
Niet ver in de verte zag ze een bruine schim naderen, toen deze eenmaal dichterbij was richtte ze haar blik op het gezicht van het paard. Het stond... verdrietig. Zonder iets te zeggen passeerde ze het paard, een andere geur drong ook haar neus binnen, misschien hadden deze paarden iets met elkaar te maken. Het zal wel. Ze staptte ongestoord verder zonder aandacht aan de merrie te besteden, misschien zou ze stoppen bij de tweede geur, waarom wist ze niet misschien zal het lot iets naar haar toe brengen.
Het was een zwarte schim, ze keek hem aan, er was geen emotie in haar gezicht. Nee, die was er al heel lang niet meer en deze zou ook niet terugkomen, het was maar een kleine kans en daar zou ze niet voor hopen.
"Kiekeboe"

Sultan hield zijn lippen stijf op elkaar zodra de merrie omdraaide en van haar problemen wegliep. Het was allemaal haar eigen schuld dat het zo gelopen was, als ze gewoon nórmaal had gedaan was dit nooit gebeurd. Háár schuld. Nuffig snoof hij eens, schudde zijn edele hoofd door de lucht en draaide zijn lichama vervolgens om, om in een rustige draf de afstand tussen hem en Fayne te verbreden. Dit was het teken voor hem om Fayne met rust te laten, althans; hij had het idee dat dat was wat ze wilde.

Sultan schudde een enkele keer met zijn hoofd, sperde zijn neusgaten en zuchtte eens verveeld. Alles wat zó snel gegaan destijds, de ene dag was hij nog samen met zijn merrie en de andere dag lag enkel haar levenloze, ijskoude lichaam vol met bloed tegen de grond. Hij zou Fayne mijden, hij wilde níets meer met haar te maken hebben; vooral niet nadat ze hem verrader noemde, terwijl ze zelf zijn merrie had vermoord. Ondertussen was het al vier jaar geleden en Sultan had geaccepteerd wat er was gebeurd, je kon wel je hele leven zitten piekeren over iets wat gebeurd was, maar wat bereikte je ermee? Precies, níets. Het verleden was nou eenmaal niet terug te draaien, hoeveel pijn hem dat ook deed; van fouten leerde je, zo ook van de grootste fout van zijn leven. Partner worden met Fayne, dat had hij nooit moeten doen. Dan was al deze bullshit ook niet gebeurd en was hij nu nog samen met Nana, al was hij ook dolgelukkig met Pearl natuurlijk.
Toch miste hij de aanwezigheid van Nana, haar uitstraling.. Álles was perfect bij haar, daarom deed het ook zo'n verschrikkelijk pijn dat ze er niet meer was. Toch wilde hij het nu achterlaten, want er was een kans dat het zijn relatie met Pearl zou verpesten en dat was het láátste wat hij wilde. Zodra een witte schim op zijn netvlies verscheen en ze steeds dichterbij kwam, snoof hij kort en bekeek haar een enkele keer. Dámn, wat leek zij véél op Nana.

Haar ogen waren op de zwarte hengst gericht, totaal onbekend was hij net als deze plaats en geur het was iets nieuws om te ontdekken en daarna weer achtertelaten. Tijd zal weten wanneer ze het zou moeten achterlaten. Hij sprak niet, ze wachtte op hem om de ijzige stilte te doorbreken enkel een zachte wind was hoorbaar, het was Herfst, dacht ze. En de wind was op z'n ergst in dat seizoen, ze had niks tegen wind, ze had tegen weinig dingen wat en waar ze iets tegen had kon ze gewoon niet opnoemen, waarom wist ze zelf niet. Dat was een raadsel, voor haar, als het voor haar een raadsel was zou het voor iedereen een raadsel zijn. "Nanami, noem me Nana" haar stem was niet gemeen, niet koud, niet warm, het was eenzaam en helder als het water van een helderblauwe beek.

De wind speelde voorzichtig met haar manen alsof het heilige slierten waren die iemands dood zouden bezorgen als ze braken. Wind, Water, Vuur en Aarde, ookwel de 4 elementen genoemd. Het was met niks te vergelijken, in kracht dan. Wind, oorkanen, Water, tsunami's, Vuur, uitdroging en Aarde en aardbevingen. Het was allemaal dodelijk, maar we hadden het ook nodig in ons leven, vuur voor warmte aarde om op te lopen water om niet uittedrogen en wind om te ruiken en ontdekken.

Alles heeft een doel en daarom is niks onzin