My lovely daughter, you're training ~ Duvessa

Het was tijd voor een training. Het was al een tijd geleden dat ze haar dochter nog eens zelf en alleen getraind had. Daarom was het tijd voor haar echte training. De witte merrie liep door de dikke sneeuw. Hier had ook zij een training gekregen van niemand minder als Cobrazarao. Daarom zou ze zijn training voortzetten en geven aan haar dochter. Het was een goede training en perfect. Ookal was haar dochter nog niet zo oud, ze zou het kunnen. Deina kon het en ze had haar genen doorgegeven. Deina grijnsde bij de gedachte. Jammer eigenlijk. Ze zou graag samen willen trainen met haar dochter. Samen lopen, samen oefenen. Maar spijtig genoeg ging het niet. Ze was net bevallen en nog steeds ernstig gewond. Ze had rust nodig. Anders had ze alles samen met haar dochter gedaan. Dan kon ze een voorbeeld geven en meedoen. Deina zuchtte heel even. Ze was echt moe, maar speciaal voor haar dochter deed ze dit. Ze had het nodig en verdiende het ook. Haar donkere ogen gleden over het witte gebied. Ze hinnikte daarna luid en duidelijk naar haar favoriete dochter. Ze gaf nog een zucht terwijl ze de omgeving bekeek. Het was een rustige dag en ze zou de hele dag wel bezig kunnen zijn met haar veulens. Ze was eigenlijk best gelukkig voor zo'n chagrijnige merrie te zijn. Deina grinnikte even vals. Ze wilde eigenlijk nog eens wat doen, nog eens iets afmaken. Ookal was ze nu halfdood. De merrie schudde haar vacht uit en keek om haar heen. Deina liep een paar rondjes of heen en weer, terwijl ze wachtte op de kleine merrie.

Duvessa liefje ~

Duvessa stapte kil door de sneeuw heen. Het was niet raar dat deze plek de Sneeuw vlakte genoemd werd. Het was een en al sneeuw. Hoewel de vlakte gevuld werd met het zonlicht, en de hitte van de stralen. Zou het hier nooit warm zijn nooit. Altijd zou het bedorven worden door de kou die zich in een cyclus door de sneeuw werd afgestoten. Maar Duvessa deerde het niks. Haar onvoorspelbare kilte maakte ruimte voor de kou, die haar niks deerde. Ze was hier voor gemaakt. Om puur slecht te zijn, net als haar ouders. Deina en Twillight. Duvessa wist zelf dat ze puur slecht was, wat anderen over haar te zeggen hadden dat maakte haar niets uit. Ze liet de paarden maar gezellig kletsen, terwijl zei door ging met haar sluwe plannen. Duvessa greens, en keek rond. Het leek hier wel uitgestorven, maar toch had ze het mis. Ze rook de geur van een paard. Duvessa galoppeerde aan, een tijdje probeerde ze de geur van het paard te achtervolgen, maar het was alsof hij steeds verder ging, dichterbij kwam, naar rechts ging, en dan weer naar links. Misschien was dat ook wel zo. Gelukkig hoorde ze snel een hinnik. Ze veranderde haar pad, racete richting het geluid. En zag haar moeder al staan wachten. Ze stopte voor haar, met een beroemde sliding stop. Knikte even. En maakte toen een zin in haar hoofd: ''Moeder. Je riep me.'' Zei ze respectvol. Het was fijn haar moeder hier te zien. Fijn dat ze nog leefde. Niet fijn om haar zo te zien pijn lijden. Maar dat kwam later misschien wel. Daar zouden ze wel op terug komen. Duvessa zwiepte met haar staart. Keek kalm rond. En keek toen weer naar haar moeder. De grote wond op de schoft van Duvessa prikte nog lichtjes na. Ze keek er even bezorgd naar, als het maar niet ging ontsteken.

Oké, weer even zin om in een postsheet te posten

De witte merrie keek om haar heen. Haar donkere ogen zochten naar een kleine schim. Ze wist zeker dat ze haar dochter in de verte nooit zou zien aankomen. Ze was nu eenmaal wit en dit gebied ook. Deina was ook niet zichtbaar. Ze snoof zacht en een bekende geur drong haar neus binnen. Ze wist dat het haar dochter was, maar waar? Ze bekeek de omgeving en zag opeens erg dichtbij haar dochter verschijnen. De merrie grijnsde toen het veulen een makkelijke sliding stop maakte. Dat ging dus al goed. Zoiets hoorde ook deels bij haar training. Deina bekeek haar dochter en hoorde haar woorden. Respect toonde ze. Super. Deina knikte heel zacht. "Ik riep omdat het tijd is voor je training. Ik weet dat je er al zolang op wacht." Zegrijnsde naar haar veulen en wachtte heel even af. Ze had allang opgemerkt dat ze redelijk bezorgd om haar wonde was. Deina snapte het. Het zag er niet super uit. "Maar voor we beginnen. Herinner me eraan dat we straks langs de rivier gaan om je wonde te wassen, dan zal het zeker niet ontsteken." Deina knipoogde naar haar dochter terwijl ze afwachtte. Deina wou eerst even op een volgende reactie wachten voordat ze het zou uitleggen wat de bedoeling was.

De witte merrie keek naar haar dochter. Even keek ze naar de omgeving en dan weer naar haar. Ze vroeg of het wel goed was om nu een training te geven. Deina wist dat ze bezorgd om haar was. Ze begreep haar enorm goed, maar het was nu echt tijd voor een training. Ze had het nodig en verdiende het. "Tuurlijk. Normaal zou ik graag alle trainingen voordoen en samen met je doen, maar nu gaat dat niet. Al kan je dit perfect helemaal alleen doen. Ik zal nu heus niet doodvallen." Deina grijnsde bij de woorden. Ze voelde haar al beter dan gisteren. Dus waarom zou ze opeens doodvallen? De merrie snoof zacht en haalde diep adem. Nu zou ze het maar uitleggen zodat ze snel konden beginnen. "De training die ik nu ga geven heb ik vroeger ook gekregen. Hij is bedacht door Cobrazarao. Die ken je vast wel. Daarom wil ik hem overdragen aan jou. Het enige wat je moet doen is in volle galop naar de overkant galopperen. Je moet meteen omdraaiden zonder enige stop of zonder te remmen. Daarna kom je terug. Het moeilijke hieraan is om niet uit te glijden en te vallen. Dat heb ik vroeger ook gehad. Ik heb het zeker vijf keer moeten overdoen." Deina keek even naar de overkant en dan weer naar haar dochter. "Dus, als je klaar bent mag je beginnen."