Hye lieve DH lidjes,
Omdat ik nu vakantie heb, heb ik weer iets meer tijd.
Toch zou ik het zonde vinden om Panarea weer voo even op te starten en haar daarna terug te moeten stilleggen. Daarom maak ik dit topicje aan. Hier komen jullie Panarea's 'avonturen' te weten die ze meemaakt buiten DH. Zo zou ik haar, wanneer ik weer meer tijd heb, gewoon terug kunnen opstarten.
ik zou zeggen, Enjoy Panarea's life:
Leaving the place where I wass born
Panarea zuchtte eens. Vier maanden ha ze hier geleefd. Nu had ze er genoeg van. Ze zwerfde meer alleen rond als iets anders. Ze had haar kleine oortjes tegen haar shedel aan gedrukt. Ze had een beheerste uitdrukking op haar gezicht. Ze leek helemaal niet zoveel op haar moeder als sommigen dachten. Haar moeder was inpulsief, Panarea dacht veel meer na. Ze dacht na bij elke pas die ze zette, elk woord dat ze uit zou brengen. Ze snoof luid, vloog in een galop. Ze strekte haar hals en gooide haar staart trots in de hoogte. Ze had een geur opgesnoven dat op die van haar moeder leek. Ze droeg hem bij haar toen ze stierf. Panarea wou weten van wie die geur was. Ze zou koste wat kost te weten komen welk paard er bij haar moeder was geweest voor haar dood.
Na een lange tijd te hebben gegalopeerd ging ze over in een stap. Haar bruingrijze vacht was doorweekt van het zweten. Panarea had nog maar amper conditie. Ze snoof eens goed, keek om haar heen. Waar was ze beland? Ondanks dat ze haar oren tegen haar schedel aan had gedrukt en haar hoofdje dominant in de hoogte hield, was ze toch een beetje bang. "Wat moet je mormel?!" Hoorde ze een luide stem achter haar. Panarea schrok en draaide zich om. Ze keek recht in de ogen van een gigantische grijze hengst. De linkerkant van zijn gezicht zat onder een litteken van een brandt. Panarea slikte eens. De hengst rook naar haar moeder. "Je" Even zweeg ze eens. Bekeek ze de hengst eens goed. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en dacht even na. "Je ruikt naar mijn moeder." Maakte ze de zin af. De hengst snoof luid, stootte een lach uit. Hij zette zijn gigantische lijf in beweging en liep een rondje om haar heen. "Welkom, mijn dochter." Sprak hij toen hezig. Nog nooit had ze zo'n trotse, verbitterde hengst gezien. De hengst was enger als al de paarden die ze al had gezien. Zijn vreemde pas maakte het plaatje van een duistere heerser compleet. "Hoe heet je?" Vroeg hij nadat hij teken had gedaan hem te moeten volgen. Panarea kwam met haar schoft niet eens tot bij zijn buik. De hengst had zijn lange slanke oren tegen zijn schedel aan gedrukt en zijn hals hoog de hoogte in. Hij moest zeker 2.15m zijn. Kleiner zou hij echt niet zijn. "Panarea. En waarom ben jij zo zeker dat je Mijn vader bent?" Vroeg Panarea op haar hoede. Ze snoof eens en bleef koppig staan. Ze hield haar kleine arabische hoofdje schuin. De hengst draaide zich om. Stampte met zijn hoef dreigend voor haar neus. Hij brieste en hapte richting haar hals. Panarea bekeek het schouwspel eens en ontweek de hap en beet hem in zijn hals. Zonder veel moeite schudde de hengst haar van zich af. Panarea kwam neer op de grond en keek de hengst aan. "Omdat Kharrea de enige merrie is die hier durft te komen. En ze rook naar mij, denk na Mormel. En wees niet zo koppig als dat beest van een moeder dat je hebt." Morde hij met ijn hese stem. Panarea snoof eens en stond recht. Zonder nog een woord te zeggen volgde ze hem.
first real fight
Panarea opende haar ogen. De eerste lente zonnestralen priemden in haar ogen. Ze sloeg eens met haar zwarte staart tegen haar grijze flank. Ze kreunde eens en opende haar ogen. Ze zag de gigantische grijze hengst nergens. Panarea stond recht en schudde haar slanke lichaam uit. ze was een heel stuk gegroeid. Vandaag werd ze precies een jaar. Ondanks dat het lente was en de zon nog scheen, zag je in de verte de donkere wolken. Het leek alsof haar moeder iedereen eraan wou herinneren dat ze nog steeds voort leefde. Panarea leek dan niet op haar moeder, ze had enorm veel respect voor haar. Ze hoorde het zware geplof van hoeven achter haar. Ze liet haar hals automatisch een beetje zakken toen haar vader naar haar toe kwam. "Kom mee, we gaan kijken hoe je hierop reageerd." Zei hij streng. De gigantische hengst beweegde nogal stroef door de brandwonde op zijn achterbeen. Panarea volgde de hengst. Panarea reikte tot halverwege zijn buik. Ze zou nog groeien maar ze zou nooit zo groot worden als hem. Ze had nu al de lengte van een klein volwassen paard. Ze hoorde het gegrom van een wolf. Panarea schrok op uit haar gedachten en keek haar vader aan. Wat was hij van plan? Liet hij zijn dochter daadwerkelijk met een uitgemergelde, eenzame wolf vechten? Daar leek het wel op. Luid grommend kwam het dier op haar af. Panarea snoof luid, zette haar benen verder uit elkaar. Ze had haar slanke oren tegen haar schedel aan gedrukt en sloeg uitdagend met haar staart. "Kom maar op mormel." Zei ze tegen het beest. Ze had een valse grijns op haar gezicht terwijl ze het dier voor haar uitdaagde.
*knipt vechtscène er tussenuit*
Panarea stond uitgeput te hijgen. Ze trilde op haar benen. Ze had verschillende wondes opgelopen. Ze keek naar het levenloze lichaam van de wolf voor haar. Ze hoorde de hoefstappen van een paard achter haar. Hij duwde met zijn immense neus tegen haar achterhand. "Kom" was het enige wat hij uitbracht. Panarea zuchtte eens. Nog nooit had ze een compliment gekregen van de hengst. Hij was bikkelhard en enorm streng. Hij haalde het beste uit zijn dochter. Elk gevoel werd verbannen uit haar lichaam. Zelfs de pijn van haar wonden leerde ze te verbijten. Hoeveel ze nu ook mocht hebben, ze zou moeite moeten doen om hem bij te houden.
Omdat ik nu vakantie heb, heb ik weer iets meer tijd.
Toch zou ik het zonde vinden om Panarea weer voo even op te starten en haar daarna terug te moeten stilleggen. Daarom maak ik dit topicje aan. Hier komen jullie Panarea's 'avonturen' te weten die ze meemaakt buiten DH. Zo zou ik haar, wanneer ik weer meer tijd heb, gewoon terug kunnen opstarten.
ik zou zeggen, Enjoy Panarea's life:
Leaving the place where I wass born
Panarea zuchtte eens. Vier maanden ha ze hier geleefd. Nu had ze er genoeg van. Ze zwerfde meer alleen rond als iets anders. Ze had haar kleine oortjes tegen haar shedel aan gedrukt. Ze had een beheerste uitdrukking op haar gezicht. Ze leek helemaal niet zoveel op haar moeder als sommigen dachten. Haar moeder was inpulsief, Panarea dacht veel meer na. Ze dacht na bij elke pas die ze zette, elk woord dat ze uit zou brengen. Ze snoof luid, vloog in een galop. Ze strekte haar hals en gooide haar staart trots in de hoogte. Ze had een geur opgesnoven dat op die van haar moeder leek. Ze droeg hem bij haar toen ze stierf. Panarea wou weten van wie die geur was. Ze zou koste wat kost te weten komen welk paard er bij haar moeder was geweest voor haar dood.
Na een lange tijd te hebben gegalopeerd ging ze over in een stap. Haar bruingrijze vacht was doorweekt van het zweten. Panarea had nog maar amper conditie. Ze snoof eens goed, keek om haar heen. Waar was ze beland? Ondanks dat ze haar oren tegen haar schedel aan had gedrukt en haar hoofdje dominant in de hoogte hield, was ze toch een beetje bang. "Wat moet je mormel?!" Hoorde ze een luide stem achter haar. Panarea schrok en draaide zich om. Ze keek recht in de ogen van een gigantische grijze hengst. De linkerkant van zijn gezicht zat onder een litteken van een brandt. Panarea slikte eens. De hengst rook naar haar moeder. "Je" Even zweeg ze eens. Bekeek ze de hengst eens goed. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en dacht even na. "Je ruikt naar mijn moeder." Maakte ze de zin af. De hengst snoof luid, stootte een lach uit. Hij zette zijn gigantische lijf in beweging en liep een rondje om haar heen. "Welkom, mijn dochter." Sprak hij toen hezig. Nog nooit had ze zo'n trotse, verbitterde hengst gezien. De hengst was enger als al de paarden die ze al had gezien. Zijn vreemde pas maakte het plaatje van een duistere heerser compleet. "Hoe heet je?" Vroeg hij nadat hij teken had gedaan hem te moeten volgen. Panarea kwam met haar schoft niet eens tot bij zijn buik. De hengst had zijn lange slanke oren tegen zijn schedel aan gedrukt en zijn hals hoog de hoogte in. Hij moest zeker 2.15m zijn. Kleiner zou hij echt niet zijn. "Panarea. En waarom ben jij zo zeker dat je Mijn vader bent?" Vroeg Panarea op haar hoede. Ze snoof eens en bleef koppig staan. Ze hield haar kleine arabische hoofdje schuin. De hengst draaide zich om. Stampte met zijn hoef dreigend voor haar neus. Hij brieste en hapte richting haar hals. Panarea bekeek het schouwspel eens en ontweek de hap en beet hem in zijn hals. Zonder veel moeite schudde de hengst haar van zich af. Panarea kwam neer op de grond en keek de hengst aan. "Omdat Kharrea de enige merrie is die hier durft te komen. En ze rook naar mij, denk na Mormel. En wees niet zo koppig als dat beest van een moeder dat je hebt." Morde hij met ijn hese stem. Panarea snoof eens en stond recht. Zonder nog een woord te zeggen volgde ze hem.
first real fight
Panarea opende haar ogen. De eerste lente zonnestralen priemden in haar ogen. Ze sloeg eens met haar zwarte staart tegen haar grijze flank. Ze kreunde eens en opende haar ogen. Ze zag de gigantische grijze hengst nergens. Panarea stond recht en schudde haar slanke lichaam uit. ze was een heel stuk gegroeid. Vandaag werd ze precies een jaar. Ondanks dat het lente was en de zon nog scheen, zag je in de verte de donkere wolken. Het leek alsof haar moeder iedereen eraan wou herinneren dat ze nog steeds voort leefde. Panarea leek dan niet op haar moeder, ze had enorm veel respect voor haar. Ze hoorde het zware geplof van hoeven achter haar. Ze liet haar hals automatisch een beetje zakken toen haar vader naar haar toe kwam. "Kom mee, we gaan kijken hoe je hierop reageerd." Zei hij streng. De gigantische hengst beweegde nogal stroef door de brandwonde op zijn achterbeen. Panarea volgde de hengst. Panarea reikte tot halverwege zijn buik. Ze zou nog groeien maar ze zou nooit zo groot worden als hem. Ze had nu al de lengte van een klein volwassen paard. Ze hoorde het gegrom van een wolf. Panarea schrok op uit haar gedachten en keek haar vader aan. Wat was hij van plan? Liet hij zijn dochter daadwerkelijk met een uitgemergelde, eenzame wolf vechten? Daar leek het wel op. Luid grommend kwam het dier op haar af. Panarea snoof luid, zette haar benen verder uit elkaar. Ze had haar slanke oren tegen haar schedel aan gedrukt en sloeg uitdagend met haar staart. "Kom maar op mormel." Zei ze tegen het beest. Ze had een valse grijns op haar gezicht terwijl ze het dier voor haar uitdaagde.
*knipt vechtscène er tussenuit*
Panarea stond uitgeput te hijgen. Ze trilde op haar benen. Ze had verschillende wondes opgelopen. Ze keek naar het levenloze lichaam van de wolf voor haar. Ze hoorde de hoefstappen van een paard achter haar. Hij duwde met zijn immense neus tegen haar achterhand. "Kom" was het enige wat hij uitbracht. Panarea zuchtte eens. Nog nooit had ze een compliment gekregen van de hengst. Hij was bikkelhard en enorm streng. Hij haalde het beste uit zijn dochter. Elk gevoel werd verbannen uit haar lichaam. Zelfs de pijn van haar wonden leerde ze te verbijten. Hoeveel ze nu ook mocht hebben, ze zou moeite moeten doen om hem bij te houden.