Was je maar hier. // open.

Het geklapwiek van vleugels was hoorbaar. Even wat gekras, en verder klonk er alleen een paard, die door de modder draafde. Een zwarte merrie, boven haar vloog een zwarte kraag, met een raar wit randje om haar heen. De modder spoot alle kanten op. En de zwarte benen van de merrie, zaten onder de modder. Vol afkeer keek ze erna. Stom gebied was dit. Dus dit… Noemde ze… Ze… Hoe heette dit gebied eigenlijk? Ja, dit was een moeras, maar in welk gebied lag deze plaats? De merrie zal het vast wel weten. Praatten lag haar alleen wat moeilijker af. Ja, ze hoorde enorm slecht. Maar als je luid en duidelijk praatte, dan kon ze het wel horen. Praten, was alleen een ander verhaal. Sommige zeiden dat de merrie haar verstand kwijt was. Maar ze kon zeker wel denken. Ze kon alles, behalve praten. Horen, kon ze niet goed. Zien ook niet, beetje wazig. Maar ruiken daarin tegen. Dat kon ze als de beste. Ze rook het verse sappige gras, ze rook in wat voor plaats ze was. In een vies gebied, vol slechte dieren. Vol met modder, wat ze kon zien. Ze rook wanneer de regen kwam, de frisse lucht die dan te ruiken was, dat kon niks anders betekenen dan regen…

Uiteindelijk stopte ze, met draven. Ze had het al gemerkt, de onder grond werd anders. Heel anders. Hij veranderde van zacht naar hard. Ze was aangekomen in een nieuw gebied. Het water knalde tegen de randen op. Ze kon het goed horen. Alsof het gewoon iets was, dat ergens tegen opknalde, maar het maakte geen hard geluid. Maar zo te horen, uit wat ze kon horen. Was dit een woeste waterplek. Ze snoof. Liep een klein stukje vooruit. Ze zag de rivier best wazig, maar ze zag hem. Ze zag vooral met haar neus. Ze zuchtte even. Wat was het toch lastig zo leven. Ach zij mocht niet zeuren. Of wel… Misschien wel… Wie weet… Langzaam liep ze door, iets verder dichter naar de rivier. De Morgan, want dat was het immers keek naar de rivier. Geïnspireerd, door de geluiden, de vorm, de woestheid. Alles, maakte deze rivier interessant, hoe zou het zijn om erin te zijn? Hoe zou het proeven? Zou ze het kunnen proberen? Langzaam gleed haar neus naar beneden, de raaf was inmiddels tussen haar oren gaan zitten, net zoals altijd. Haar neus kwam dichter, en dichter bij. Langzaam deed ze haar mond in het water, nam een slok. Trok haar mond terug, en slikte het water door. Heerlijk, fris, het leek wel net nieuw. Paarden konden dat heel goed, weten of water vers was. En door de stromingen van het water, werd het juist lekker vers… Rustig liep ze door, haar oren… Tja, haar oren… Die stonden neutraal. Haar ogen, daar was geen emotie in te vinden. En haar staart, die hing gewoon normaal. Haar hals, was licht geheven. Maar dat lag in haar bloed. Zij, was de trotse leider van Equus Caballus. Haar kudde, al heel lang regeerde haar familie over deze kudde. Niemand had hem kunnen overnemen. Haar over overgrootouders hadden de kudde opgericht. Dus de ouders van haar overgrootouders. En dat… Was iets om trots op te zijn. Langzaam liep ze weer voort. De raaf, nog steeds tussen haar oren. Raven, zo werd de merrie genoemd… Het kwam allemaal door die raaf, vroeger, toen ze de raaf nog niet gevonden had. Had ze geen naam, toen noemde ze haar gewoon dochter. En toen, kwam die raaf… Toen kwam haar naam. Ravena… En de raaf? Die kreeg ook een naam. Amenia, dat was de naam van de raaf. De raaf, en Ravena waren onafscheidelijk. Tot de dood waren ze bij elkaar. Het was gezellig, je was nooit alleen. Nooit, nooit was je alleen. De raaf was er altijd. Altijd… En Ravena was altijd bij de raaf. Ze zuchtte. Sloot haar ogen, en dacht eens na. De raaf sloot haar ogen ook. Dommelde in, tussen de oren van Ravena. Ravena opende haar ogen weer. Ze liep rustig verder, de raaf zal wel slapen. Ze keek rond. Ravena, de zwarte koningin van Equus Caballus.. Zij was de zwarte koningin. ’’I am the white qeeun.’’ Probeerde ze zacht. Ravena haar mond gleed even open. Maar ging weer snel terug. Was zij dat nou net? Nee, dat kan trouwens niet. Zij was de witte koningin niet. Dat was haar zus, dat misbaksel. Dat zich betrok tot de goede kant. Ze hadden gezworen, van alles wat te zijn. Maar dat mormel moest natuurlijk weer naar de goede kant. Ravena snoof even. Ze zou dit niet laten rusten. Ze zou een goed leger maken. En haar zus leren. Ze zal weten dat ze haar belofte niet had moeten breken. De merrie was inmiddels al in de Taiga aangekomen en begon toch wel echt aardig moe te worden.

Ze gaapte even wat. Klauterde toen overeind, en schudde haar zelf eens uit. De naalden prikte in haar glanzende zwarte vacht. Haar twinkelende zwarte kijkers keken rond. Ze snoof even de frisse ochtend geur van de Taiga op. Maar het was niet alleen maar Taiga. Er zat een paard tussen. De geur van een paard. Het was toch gewoon te gek, dat zij een paard nu al rook. En dat een paard haar pas vijf minuten later zou ruiken. Maar ja, alles kon. Haar zicht was namelijk slechter dan normaal. Niet heel veel slechter, maar wel slechter. Net als haar oren. En dat samen maakte dat ze enorm goed kon ruiken. Maar ook nu kwam er al langzaam een vage witte schim in haar zicht. Ze moest zich concentreren om er een paard uit te herkennen. Maar het lukte. Aardig snel kwam ze dichterbij. Ravena ging voor de witte arabische merrie staan. Zwiepte even met haar staart, om duidelijk te maken dat zij niet de gene was die zou beginnen.

De merrie was gestrest. Dat zag Blitser onmiddelijk, de merrie had schrik, en dat wou Blitser niet erger maken. Blitser bleef staan, en ging op rust staan. Om de merrie te tonen dat hij helemaal niks zou doen. Als hij haar nu meteen ging troosten, zou het dier alleen maar nerveuzer worden, en misschien weg lopen. En ze leek helemaal de weg kwijt te zijn. Verdriet, onzelfzekerheid en angst was vooral te lezen. Maar ook Respect. De merrie knielde zelfs. Blitser schudde zijn hoofd. En keek even naast hem waar de zwarte merrie stond. Meteen daarna nam hij weer de witte merrie in zich op, en keek haar aan in haar gifgroene ogen, toen ze begon te praten. "Ik ben Blitser, aangenaam, lady's." Zei hij rustig. Hij wisselde van been om op te steunen, en stond dan weer op rust. Regen begon al te vallen, en het liefst wou hij nu in een grot ofzo gaan. Maar hij kon de witte merrie niet hier hopeloos alleen laten staan. Het dier had hulp nodig. "Het zou me eren je te kunnen leiden naar een grot, en voor je te kunnen zorgen tot je hersteld bent. Je hoeft niks te zeggen van wat er gebeurt is, als je dat niet wilt. Maar als het je oplucht, zou ik degene zijn die je een luisterend oor aanbied en zwijgt. Dit is helemaal aan jou. Ik beloof , dat de paardenkreigers in de hemel mij horen, dat ik je niets zou aandoen.. Maar u hebt hulp nodig?" Zijn stem bleef rustig en ook zelfs een beetje troostend. Hij meende het, hij zou haar echt niets aandoen. Maar als hij haar echt niet mee kreeg dan...Dan zou hij blijven staan, en zou hij al het mogelijke doen om haar warm te krijgen, of te minste te laten stoppen met zweten. Het werd ook stil aan donker, en als Blitser en de andere merrie de witte merrie zouden achterlaten, dan vreesde Blitser dat hij ze de volgende dag dood terug vond, en hij vond het altijd spijtig als er levens verloren gingen, buiten dan die 2 onozellaars van een vader en die merrie. Die levens mochten verloren gaan. Hij draaide zich om, keek naar achteren en zei het volgende op een rustige toon"Het word donker, dus u moet nu kiezen."

Sorry beetje inspiloos.

Waar was ze? Waar was ze? Waar was Amenia? Waar o waar? De zwarte merrie had haar al de hele dag niet gezien, ze brieste zacht. Straks was er iets gebeurd. Ja, de merrie was wel zeker bezorgd om de raaf. Ze bleven altijd bij elkaar. Het was raar dat de raaf opeens weg was. Heel raar. Ach, ze zou wel op jacht zijn. De merrie moest zich niet zo zorgen maken, maar stel dat ze haar niet meer terug kon vinden? Nee, dat kon niet. De raaf, kon de merrie zelfs vinden in duizenden zwarte paarden. Dan zou het ook wel lukken in dit gebied. Snel ging ze verder met zoeken, ze keek overal. De vogel kon toch niet ver weg zijn? Nee, ze zou nooit heel ver weg van de merrie scheiden. Maar wat als ze er genoeg van had? Ja, dan was ze weer alleen. Dan ging ze weer eenzaam door het leven. Nooit eens gezelschap. De merrie kon nu drie woordjes zeggen, ze had ff geen behoefte meer in oefenen. Ja, natuurlijk iedere dag zei ze de drie woordjes wel even. Dat kostte niet zo veel moeite, maar ze had geen zin om complete nieuwe woorden te gaan leren. Later… Nu eerst zoeken. Misschien zou het helpen als ze de naam zei. Wie weet… ’’Goedendag.’’ Zei ze heel even. ’’Ravena.’’ Zei ze dat was haar naam. En toen kwam de raaf. ’’Amenia.’’ Niks, geen reactie. Ze zou het harder moeten zeggen, maar eerst zoeken. Misschien was de raaf wel gewond, wist zij veel. De blaadjes kraakte onder haar voeten, en donkere wolken vormde zich. Ze waren asgrijs, bijna zwart. Sinister was het. Verdomme ging het ook nog eens regenen. Dikke druppels gleden langs haar lichaam naar beneden. Ja, ze had het allang geroken. Dat het ging regenen. Maar altijd hoopte ze weer, dat het een misverstand was. En dat ze iets anders had geroken wat meestal niet zo was.

Al snel begon het ook te stormen. Ze schudde haar zelf uit. Steigerde hoog, hinnikte hard. Waar was die raaf. ’’AMENIA!’’ Schreeuwde ze hard, boven het lawaai van de onweer uit. Opeens verscheen er een raaf in de verte, zal dat er dan zijn. Ze vloog wel op de zwarte merrie af, ze keek toe, hoe de raaf versnelde. Het waaide best hard. De raaf ging tussen haar oren zitten De roos bleef zitten. Maar de veer achter de roos, en achter haar oren waaide sinister. Alsof het elk moment kon wegvliegen, wat het natuurlijk niet deed. Maar dat maakte even niets uit. Het zat al zo lang vast. Sinds ze veulen was, de roos was een geschenk van haar ouders. Er zaten twee scherpe puntjes aan, aan de onderkant. Die hadden haar hoofd doorboord, en de wonden waren nu dichtgegroeid, waardoor de roos ervoor altijd zou zitten. De veer zat ook vast, maar het was een raadsel hoe dat kwam. Heel veel in het leven van de zwarte merrie was een raadsel. Waarom kon ze nog maar drie woordjes zeggen? Waarom kon ze zo slecht zien en horen? Hoe kon het dat de veer vast zat? Waarom kreeg zij een wonder uit de natuur, de raaf. Hoe kon het dat zij een kudde leidde? Zoveel vragen duizelde door haar hoofd heen. Zoveel… Te veel, veel te veel. En op alles wou ze een antwoord, ze wist alleen dat ze niet op alles een antwoord zou kunnen krijgen. Sommige dingen waren geheim. Het waren wonders, Ravena was een geschenk uit de hemel. Dat was zeker, hoe kon het anders dat zij dat allemaal had? En toch nog leefde? Hoe kon het dat zij had overleefd als veulen, in deze toestand. Terwijl de meeste veulens dan zouden sterven? Dat, was zeker wel een wonder. Misschien kwam het daardoor, misschien kwam het door het feit, dat ze al zoveel doorstaan had, dat ze wist, dat ze de rest ook zou overwinnen. Ze hield moed, ze gaf niet op, als vele paarden deden. Ze vocht terug, vocht door. Totdat zij had gewonnen, ze zou nooit opgeven. Ze zou doorgaan. Doorgaan met alles. Ze zou ooit haar legers kunnen trainen. Dan zou ze haar zus kunnen terug pakken, de schoft. De schoft die had beloofd dat ze geen kant zou kiezen, niet neutraal, niet slecht, niet goed. Alles bij elkaar, en ze werd toch goed. Dat.. Was een schande. Die merrie was geen wonder, ze was een ramp. Een ramp… Bij de zwarte merrie haar gebied, haar leefplek, moest je geen beloftes breken. En dat wist de merrie heel goed, de witte merrie. Eagles was haar naam. De zwarte merrie had ook een naam, natuurlijk. Ravena, ze kreeg die naam, toen ze de raaf had gevonden. De raaf die nu tussen haar oren zat, zoals zo vaak. Ravena glimlachte bij al die gedachtes, ja zij mocht niet zeuren. Ze had een geweldig leven. Ondanks haar vermogen om te zien, haar vermogen om te horen. Had ze een prachtig leven. Ja, Ravena was heel blij met haar leven.

Ze keek even achteloos rond. De naalden prikte nog steeds in haar glanzende zwarte vacht. Ze keek wezenloos naar de witte merrie. Die nerveus op haar plek stond te dribbelen, of wat ze ook deed. Ze leek in ieder geval erg nerveus. Sjeesz, speeskees. Weer zwaaide Ravena met haar staart. Nu stampte ze even ongeduldig op de grond met haar hoef. Die merrie moest opschieten, anders zou Ravena gewoon klakkeloos langs haar oplopen. Uiteindelijk kwam een andere geur aan bod. En al snel hoorde ze een paar woorden. Sjeesz, hoe klassiek kon je zijn. Ravena draaide haar zelf snel om. Opende haar mond, om even iets enorm brutaals, en uitdagends te zeggen. Maar bedacht zich en keerde zich weer naar de merrie. Ze zette even enkele passen naar achteren zodat ze beide paarden kon zien. Toen zag ze de beweging van de merrie de buiging. Haar mond vloog open. En een krankzinnig geluid kwam eruit. Een krankzinnig angstaanjagend gelach. Zo ging dat even door, zo'n vijf minuten. Daarna klapte haar mond dicht. En was er geen geluid meer te bekennen. Ze hoorde de woorden van de merrie. En daar ging ze weer vijf minuten lang. Met haar angstaanjagende gelach. Daarna klapte haar mond weer dicht. Wat een raar geluid veroorzaakte. ''A little shine on you, will make everything different.'' Zong ze dromerig. Daarna kwam ze weer op aard, schudde haar hoofd even. En begon met het bedenken van wat woorden. ''Ik ben de ravenzwarte merrie, met een bloem onder haar linkeroor. Een raaf genaamd Amenia, die altijd met haar mee trekt. Witte sokjes, onder alle vier haar benen. De merrie die niet zo heel goed kan zien. De merrie die niet zo heel goed kan horen. Ik ben ook de merrie die beter dan welk paard dan ook kan ruiken. Ik ben de merrie, zonder geaardheid. Ik ben de botte maar lieve merrie. De merrie die stevig in haar schoenen staat. Die een kudde leidt. De merrie die altijd weet wat te doen. De merrie die altijd wel een antwoord klaar heeft liggen. De merrie die het laat merken als ze je niet mag. Kortom, ik ben Ravena.'' Haar stem was melodieus, zuiver, puur, gevuld met zelfverzekerdheid. En trots. Dit.. Was Ravena. Opeens keek ze naar de witte hengst die nu ook ging praten. ''Aaaah.. Jij bent dat type paard, dat iedereen wilt helpen.'' Merkte ze even op.

Blitser zuchte toen de merrie begon te lachen. Even wende hij zijn blik naar de zwarte, een blik dat zei: Hou je kop. Maar echt reageren deed hij er niet op, hij vond het maar tijdverspilling, als hij daarop reageerde, reageerde zij erop en zo begon het spelletje. Dan schoten ze nog niks op. De merrie begon aan haar verhaal, en rustig wachte hij tot ze gedaan had. Daarna begon de witte merrie weer te praten, en warm keek hij haar aan. "Paarden zoals u verdienen zorgen van anderen. Ik zou ook graag hulp krijgen als ik in zo'n situatie zat. En lady, dat is zeer graag gedaan." Zei hij warm en vriendelijk. Opeens hoorde hij gesnauw van de zwarte merrie. Och gottekes, was zij dan zo'n type dat dacht overal tegen te kunnen? Net toen hij ertegenin wou gaan, deed de witte merrie het al. Hij knikte dankbaar naar de merrie. "U moet u excuzes niet aanbieden." Zei hij weer rustig. Daarna draaide hij zich om. "Kijk ik help paarden die mijn hulp nodig hebben.En als jij daar iets mee inzit, kan je beter oprotten. Of je helpt me haar in veiligheid brengen en te verzorgen, en je krijgt respect en vriendschap in de plaats. Of je draait je om en galoppeert hier weg. Het is nu niet de moment om ambras te maken, dan schiet er niks op. " Even keek Blitser in haar ogen. Hij was neutraal. En in zijn oren was dat hetzelfde, dan hoe zij haar eigen voorstelde. Blitser kon erg slecht overkomen, maar omdat hij dat niet graag doet, en liever voor iemand zorg draagt, is hij dus: Neutraal. Het maakte niet uit hoe de zwarte erop reageerd. Blitser ging naar de merrie toe en knikte vriendelijk naar haar. "Kom maar mee. Ik weet nog een schuilplaats."
Een 5 tal minuutjes later.

Regendruppels vielen van blad naar blad en zo belande ze op de grond. Het was best wel gezellig maar het zou gezelliger zijn geweest als regen wat warmer was, maar alles had zijn voor- en nadelen. Blitser leide de merrie(s) naar een grot. De grot was klein, maar groot genoeg voor 4 paarden. Naja voor 2 grote paarden en 2 pony's. De ingang van de grot was smal, wat het voordeel was, dat er weinig wind naar binnen kon komen. Raar genoeg was hier ook nog gedroogt gras waar ze op konden gaan liggen. Blitser nam gedroogt gras in zijn mond en wreef het op de zweetplekken van de wite merrie. Zodat ze wat opdroogde. Na even zag je dat het effect had. Toen het meeste gedaan was. Vroeg hij. "Ik weet dat dit niet gepast is...maar...Waarom boog je? Ik weet wel dat je respect wou tonen, en dat is echt vriendelijk....Maar je verlaagde je meteen voor ons. Daarom schudde ik met mijn hoofd. Ik ben gewent om Respect te verdienen, en niet om het zomaar te krijgen. Ik maak hier geen misbruik van, maar er zijn er veel die daar wel misbruik van maken." Zei Blitser op een rustige toon. Blitser ging liggen, en deed een teken dat zij dat ook mocht. Hij wou niet behandelt worden als een meerdere maar wel als een vriend.

Als eerste reageerde de witte merrie. Op de witte hengst, Blitser. Toen stapte de merrie een paar passen naar voren richting Ravena. Ravena maakte even een schamper geluidje, stapte toen naar voren. Haar neus raakte die van Leonesse bijna aan. Ze bleef oogcontact houden, en bleef de merrie maar aankijken. Licht uitdagend, en enorm brutaal. ''Ik maakte een opmerking ja, goed gezien. Blijkbaar, zijn jullie zo naïef om meteen te denken. Dat het slecht bedoelt is.'' Zei ze kalm, en lichtjes bot. ''Welkom in mijn wereld.'' Siste ze daarna, bijna boos. Gewoon boos, op haar wereld. Op haar stomme wereld. De Taiga was echt prachtig, iedere naald, iedere tak. Iedere boom, viel op. De prachtige, bruin groenige kleur van de naalden, glinsterde in het prachtige zonlicht, van de felle zon. De huid van de zwarte, glansde. En haar ogen twinkelde een beetje. Toen ze daarna de woorden van de witte merrie hoorde. Maakte ze weer een schamper geluidje. Wat dacht die merrie wel niet? ''Mij??? Mij, op mijn plek zetten. Wie denk je wel niet dat je bent? Je moet veel leren, in Dream Horses zet je een paard niet even zomaar op zijn plek. Dat gebied waar jij vandaan kwam, heeft je misschien dingen bij gebracht. Waar je je aan houdt. Vergeet het. Je overleeft het hier echt niet zo.'' Fluisterde ze in het oor van de witte merrie. Ze moest de feiten leren. Slechte paarden zouden dit niet bepaald waarderen. Hij hoorde de woorden van Blitser. Zuchtte, en volgde hem toen langzaam. Het prachtige gebied, met de kleine maar toch scherpe naaldjes achterlatend. De wind fluisterde zijn liederen in haar oren. Ze zuchtte, en sloot haar ogen. Terwijl ze de geur en het geluid van de twee paarden voor haar volgde. Hier en daar kraakte een takje. Toen Ravena, er met haar 500 kilo aan gewicht op ging staan. Ze moest vergeten, vergeten en weer verder leven. Alle verliezen, alle tegenslagen. Het waren er te veel. Maar ze was niet slap, dat was een ding wat haar was bijgebracht. Ze kon voor haar zelf zorgen. En sloeg iedere hulp af, die ze maar kreeg aangeboden. Zelfs als ze in wereld gevaar was. Hulp vragen was een teken van zwakte. Dat was het gene wat haar bijgebracht was. Haar karakter mocht ze niet zelf bepalen. Dat werd haar opgedragen. Ravena zal nooit vriendschap sluiten. Je raakte je vrienden toch alleen maar kwijt, en wat had je dan? Juist, verdriet. Alleen maar verdriet. Ze had geen vrienden kring. Alleen Amenia, had een plekje in haar leven. Zelfs haar dierbare ouders niet meer. Haar trouwste kudde lid niet. Niemand. Ze wou geen vrienden. Zo was ze opgevoed. Zo, precies zo. Met al die dingen. En nu hadden haar ouders een harteloze, maar prachtige dochter gemaakt. Wat moest Ravena toch doen? Ze snoof even. Het zou zo gaan regenen, ze rook het gewoon.

In de grot


Rustig hoorde ze het gebrabbel van de hengst aan, terwijl ze kalm rond keek. Ze stond in de opening, van de grot. Met hier en daar wat stenen die uit de muur staken. Hij was ongeveer zo groot als 6 paarden. Dus daar paste ze wel in met zijn drieën. Haar blik gleed over de Taiga. De bomen waaide heviger, en het zicht werd steeds minder duidelijk. Het werd mistig. Uiteindelijk zag je geen hand meer voor ogen. Alleen in de grot kon je nog zien. Het zachte getik van de regendruppels was goed hoorbaar. Ravena snoof de frisse geur op. De regendruppels tikte nog steeds zacht op de grond. Of gleden langzaam van de naaldjes af. Op weg naar de grond. Ravena draaide haar zelf om. Ze zette een paar passen naar voren. ''In mijn wereld overleven jullie het niet.'' Daarna liep ze met grote passen naar de hoek. Zette haar zwarte, glanzende, en redelijk bolle kont erin. En keek wat rond in de grot.

Ravena luisterde verveeld naar de witte hengst, sjeesszz. Wat een speeskees. Ze keek de hengst even achterlijk aan. Knipperde wat met haar ogen, en luisterde verveeld naar zijn woorden. Terwijl ze nadrukkelijk, en uitgebreidt gaapte. Om maar even te laten merken, wat voor een onzin de hengst wel niet allemaal brabbelde. Ze zette dreigend een paar passen dichterbij. Hun neuzen raakte elkaar bijna. Haar ogen spoten vuur. En vele paarden zouden er doodsbang van worden, om Ravena zo woeden en dichtbij te zien. ''Ik heb zo veel te zeggen hengstje, zoveel. En ben je nou echt zo naïef, zo stom, om te denken dat ik alleen maar afhankelijk ben van mijn kudde? Dat ik zonder mijn kudde niet zou overleven? Denk voortaan maar eens na met wat je zegt.'' Daarna viel een stilte. Ravena zuchtte even. De grot was een mooie plek voor onderdak. Toen ze de woorden van de hengst hoorde, vloekte ze hard. Kwam woedend tevoorschijn uit haar hoekje, en stapte weer naar de hengst. Weer konden hun neuzen elkaar bijna raken. ''Jij weet half nog niet wat ik allemaal heb meegemaakt. En ik weet zeker dat dat meer is, dan wat jij ooit heb durven dromen. Nee, zelfs als ik respect voor jou zou moeten hebben, heb ik het nog niet.'' Zei ze venijnig, terwijl haar woorden zijn ziel inbrandde. En door de grot weergalmde. ''Jij?? JIJ, biedt MIJ, onderdak? Ben je gestoord geworden of zo. Ik ben hier als ik hier wil zijn, jij biedt mij geen onderdak. En je biedt Leonesse ook geen onderdak. Zie je hier ergens je naam staan? Nee, precies. Weet je een plek te noemen ergens in Dream Horses waar jou naam staat? Nee, precies.'' Spuugde ze uit. Ze hoorde de woorden van Leonesse. Gaf Blitser geen blik meer, dat was hij gewoon niet waard. ''Hier hebben we geen regels, hier hebben we geen wetten. Je bent zoals je bent, je bent waar je wilt zijn. Alleen uit de kudde gebieden moet je blijven. Het moorden van veulens, is schandalig. Je merkt gauw genoeg tegenover wie je respect moet hebben. Maar als je hier buigt, ben je slap, dan ben je zwak. Paarden misbruiken dat.'' Zei ze kalm. Toen richtte ze haar zelf weer op Blitser. ''Het spijt je? Het spijt je? Wat kan je ertegen doen dan? Wou je alle paarden van Dream Horses bij elkaar roepen, om dit eens eventjes te veranderen?'' Wees ze hem simpelweg op de feiten. Die hengst moest eens weten waar hij allemaal over praten. En hij moest ook eens weten wat hij allemaal zij. En dan zo'n domme les gaan geven. Hij wist nog half niet hoe de wereld in elkaar zat. Domme, domme hengst.