Where Are They? *(Saronse)*

Net zoals zij had de zwartbonte hengst –duidelijk ouder dan zij maar toch ook niet zo oud dat hij nog steeds qua leeftijd gezien een jonge hengst was – lange manen die zijn hals bedekte. Hierdoor kon ze deze niet zien. Aan de andere kant dekte ze het mooi af, hoewel de hals helemaal niet dik ingedekt hoefde te worden. Paarden vatte geen kou met een natte hals, ze werden pas ziek als de achterhand en het kruis doorweekt waren. En in dit geval was dat bij hen beide zo, maar alleen de dekharen waren nat. Hun wintervachten waren lang en dik, een regen of sneeuwbui kon niet zomaar doordringen tot de vetlaag op de huid die hun lichaamstemperatuur op orde hield met deze baggere winter temperaturen. En ondanks het leed dat de winter kon brengen, vele jonge dieren en de ouderen waren niet tegen de lage temperaturen van de winter bestand, hield Verdiana van de winter. Elk seizoen had volgens de jonge merrie wel iets, in ieder geval waren ze stuk voor stuk uniek met hun eigen eigenschappen en eigenaardigheden. En de winter zorgde nu eenmaal voor een mooi plaatje. Uitgestrekte heuvels bedek met maagdelijk sneeuw. Om vervolgens aan het eind van de dag allemaal sporen te vertonen van ieder die er langs was gekomen. Zijzelf kon uren kijken naar al die verschillende sporen, op zoek naar iets van logica of een vast steeds herhaald patroon. En toen ze jonger was had ze zoals iedereen ervan genoten om in de sneeuw te ravotten met haar twee oudere zussen, soms hadden ze elkaar achterna gezeten, soms hadden ze hun ouders lopen pesten door sneeuw hun kant op te gooien, voor zover dat met vier hoeven ging. Zijzelf vond het in ieder geval goed werken om vanuit volle galop in de remmen te gaan zodat de sneeuw alle kanten op schoot of om eens goed achteruit te trappen en de grond niet te raken maar de sneeuw wel naar achteren schoppend. Het had tot gevolg dat de drie merrieveulens uit de kudde van haar vader ’s avonds doorweekt tegen de anderen aankropen en uiteindelijk na wat giechelwerk in slaap vielen. Ja, voor Verdiana had de winter wel wat moois.

Saronse antwoorde ontkennend op haar vraag en met een knikje van haar hoofd liet ze weten dat ze het gehoord had. Er was verder niets om over door te gaan, ze had hem immers als ’n compliment gegeven. Of in ieder geval iets waarmee ze aan had gegeven dat zijn naam haar beviel. Een compliment was meer hetgeen wat hij over haar naam had gezegd; en met die woorden was hij de eerste geweest. Natuurlijk hadden haar ouders haar geen naam gegeven die ze zelf niet mooi hadden gevonden, maar dat wou niet zeggen dat iedereen ervan gecharmeerd zou zijn. Zijzelf had er niets op tegen, dit was de naam die ze gekregen had en ook niet voor niets. Als ze zichzelf nu als een ander voor zou doen zou ze haar ouders toch op een gebied verraden? Nee, dat kon ze niet maken. Daarnaast hoorde haar naam gewoon bij haar. Ze wist niet beter dan dat ze zichzelf voorstelde als Verdiana en ze reageerde er ook gewoon op als iemand haar met die naam riep of haar aandacht vroeg. Verdi voldeed in de meeste gevallen ook, maar dat zou ze alleen accepteren van diegene die dicht bij haar stonden. En op dit moment was dat helemaal niemand uit deze omgeving. Ook haar vader niet die hier in de buurt was, daarvoor had hij haar teveel gekwetst door haar moeder weer achter te laten. Zelfs Saronse aan wie ze op dit moment aandacht besteede zou haar niet bij haar roepnaam, haar koosnaampje, mogen noemen. En als hij dat zou doen zou ze het hem duidelijk maken dat ze er niet van gediend was. Maar voor zover ze hem op dit moment kon inschatten wist ze dat hij dat niet zomaar zou doen, gelukkig maar. Dat zou voor haar de hele boel wel direct verpesten. Zijn vraag deed haar raar opkijken en ze moest moeite doen de frons op haar voorhoofd weg te werken. ”Waarom? Dat is heel simpel Saronse. Wat zou ik waard zijn als ik je in de kou buiten zou laten staan, waarom zou ik mezelf zo verlagen door langs je heen te lopen zonder je een blik waardig te keuren. Nee, nooit. Ik zou het mezelf nooit vergeven hebben” was haar antwoord. Ze werd er niet minder van om zijn zorg op zich te nemen, veel moeite kostte het niet. En of ze nu alleen of met z’n tweetjes in deze grot schuilden, dat maakte ook geen ene bal verschil. Het was eerder positief dan negatief, deze kleine ruimte zou warmer zijn naar mate er meer aanwezig waren, met z’n tweeën was dus beter dan alleen. Ondertussen bleven haar blauwe ogen op de zijne gericht, op zoek naar enige vorm van expressie nu ze haar woorden had uitgesproken. Vond hij het heel raar wat ze gezegd had? Of kon hij er wel een gevoel bij krijgen?

”Zeg dat niet, Saronse. Je houd me niet op, ik heb hier niets te doen in deze grot behalve de bui afwachten, en dat doe ik liever met jou dan alleen” antwoorde ze nog steeds zachtjes terwijl een warme glimlach over haar gezicht trok. Met haar neus wreef ze even langs haar flink behaarde linker voorbeen, het voorbeen met de witte aftekening en dus witte sok. Op haar rechtervoorbeen was geen wit te herkennen, haar sok was daar ook net zo beige/bruin als de rest van haar vacht. Rustig stapte ze richting de opening van de grot. Het waaide en stormde nog steeds hevig. Met een zucht zette ze haar linker achterbeen op rust en sloot haar ogen een beetje om zo weg te doezelen tijdens het wachten, maar haar oren die alert bleven op de kleinste geluidjes.

Beyond my wildest dreams.