x Open voor iedereen die wilt x
De gulle wind die langs haar hals streek zorgde er voor dat de ogen van de merrie alleen maar ellendiger gingen staan. Ellendig, misschien het enigste woord wat de merrie tot nu toe in haar leven kon. Het enigste woord wat ze ondertussen zonder moeite over haar tong liet rollen, een woord dat ze ondertussen dagelijks gebruikte. Niet gezond voor een merrie van nét drie jaar, ze had nooit jong kunnen zijn, lekker zonder zorgen of problemen over heuvels kunnen crossen, zich even laten gaan en de wind door haar manen voelen strelen. Waarom was het toch zo moeilijk geweest voor haar zus om haar los te laten, haar een fijn leven te geven nadat hun ouders gestorven waren? Ook kon haar zus het niet hebben dat ze eindelijk gelukkig was met een hengst, een veulen kreeg en enorm jaloers op de Palomino merrie was. Met bruut geweld haalde ze Miou bij haar weg en nog steeds weet Symphony niet wat er met haar kleine meid is gebeurd. Dood? Mishandeld en vervolgens ergens achter gelaten, terwijl haar kleine meid nu nog steeds naar haar mama opzoek was? Het hield haar bezig, dagelijks. Er was geen minuut zonder dat ze aan haar lieve dochtertje dacht, het was een enorm gemis en daar zat de merrie nog het meeste mee. Haar zus, waarvan ze de naam niet eens meer kon uitspreken of er überhaupt over na kon denken, had Miou zonder enige reden bij haar weggehaald. Harteloos was die merrie en dat was ook de reden dat ze haar nooit meer hoefde te zien. Het enigste wat ze terug wilde was haar kleine veulen, waar ze zo hard voor gevochten had, haar leven bijna voor had gegeven.. Het mocht niet baten. Alles pakte haar zus haar af, alles wat haar lief was en waar ze echt alles voor over had. Jaloers kreng. Die merrie was puur slecht, gaf geen fuck om wat andere ervan dachten en leefde in haar eigen wereld. Toch gaf ze haar ouders niet de schuld, die konden er niets aan doen dat haar zus zo geworden was. Aan de ene kant had ze enorm veel verdriet van haar verleden, maar nu ze eindelijk vrij was moest ze genieten en positief in het leven staan. Niet dat dat mogelijk was, aangezien haar zus nog steeds naar haar opzoek was. Desondanks had ze het idee dat ze hier aardig veilig was, al wist ze nog niets over het gebied en voelde ze zich een beetje hulpeloos. Het was enorm groot; dat was een ding wat haar al was opgevallen.
Symphony brieste een enkele keer, schudde haar lange manen door de lucht en richtte haar met tranen gevulde ogen richting de volle maan. De weerspiegeling in haar ogen was helder, maar desondanks was er duidelijk in op te merken dat de merrie bang was. Bang om weer door zo'n hel te gaan met haar zus, alsof ze een gevangenen was van haar bloedeigen zus. Rillingen liepen over haar ruggengraat, maar op de een of andere manier kwamen de gedachten telkens weer terug en kon ze ze niet van haar afzetten. Symphony wás een sterke merrie, was nu een compleet wrak en ze had niet het idee dat dat ooit nog helemaal goed zou komen. Een beste vriendin of eventueel iemand die er voor haar was, gewoon iemand die ze kon vertrouwen. Dat had ze nu echt nodig, maar aangezien ze hier pas net was en nog niemand kende was dat onmogelijk. Haar vertrouwen won je sowieso niet snel, daar was ze veel te bang en onzeker voor geworden. In haar ogen meer dan logisch, want in die korte drie jaren had ze al meer meegemaakt dan een paard van vijftien jaar. Het was koud, het enigste licht dat scheen was de weerspiegeling van de maan op het kleine meertje, niet ver van de woestijn af. Zand stofte op zodra de merrie een overgang maakte tot stilstand en vervolgens haar hoofd liet zakken. Een kleine kuch verliet haar keelgat zodra het stof zich in haar luchtpijp vervoerde. Damn, ze was goed verkouden en voelde zich echt enorm beroerd. Waarom was er dan niemand hier die haar even een kleine rondleiding kon geven? Voelde ze zich toch niet zo eenzaam, want dat voelde ze zich nu zéker. Symphony had echt behoefte aan een beetje gezelschap, gewoon een vriendelijk iemand die haar een beetje de weg wilde wijzen. Geen slecht paard, echt niet. Daar had ze zó geen behoefte aan nu. ''Hallo? Is hier iemand?'' klonk haar zachte stem, terwijl de tranen over haar wangen rolde. Verdomme, had ze eindelijk een gebied gevonden was er nog niemand! ''HALLO!'' schreeuwde ze uiteindelijk, terwijl ze elk moment in elkaar kon zakken. Ze was echt een wrak, en als ze het nu bekeek kwam dat nooit meer goed. Symphony was verloren en had echt even iemand nodig.
[Inspiratieeeeee.
]
De gulle wind die langs haar hals streek zorgde er voor dat de ogen van de merrie alleen maar ellendiger gingen staan. Ellendig, misschien het enigste woord wat de merrie tot nu toe in haar leven kon. Het enigste woord wat ze ondertussen zonder moeite over haar tong liet rollen, een woord dat ze ondertussen dagelijks gebruikte. Niet gezond voor een merrie van nét drie jaar, ze had nooit jong kunnen zijn, lekker zonder zorgen of problemen over heuvels kunnen crossen, zich even laten gaan en de wind door haar manen voelen strelen. Waarom was het toch zo moeilijk geweest voor haar zus om haar los te laten, haar een fijn leven te geven nadat hun ouders gestorven waren? Ook kon haar zus het niet hebben dat ze eindelijk gelukkig was met een hengst, een veulen kreeg en enorm jaloers op de Palomino merrie was. Met bruut geweld haalde ze Miou bij haar weg en nog steeds weet Symphony niet wat er met haar kleine meid is gebeurd. Dood? Mishandeld en vervolgens ergens achter gelaten, terwijl haar kleine meid nu nog steeds naar haar mama opzoek was? Het hield haar bezig, dagelijks. Er was geen minuut zonder dat ze aan haar lieve dochtertje dacht, het was een enorm gemis en daar zat de merrie nog het meeste mee. Haar zus, waarvan ze de naam niet eens meer kon uitspreken of er überhaupt over na kon denken, had Miou zonder enige reden bij haar weggehaald. Harteloos was die merrie en dat was ook de reden dat ze haar nooit meer hoefde te zien. Het enigste wat ze terug wilde was haar kleine veulen, waar ze zo hard voor gevochten had, haar leven bijna voor had gegeven.. Het mocht niet baten. Alles pakte haar zus haar af, alles wat haar lief was en waar ze echt alles voor over had. Jaloers kreng. Die merrie was puur slecht, gaf geen fuck om wat andere ervan dachten en leefde in haar eigen wereld. Toch gaf ze haar ouders niet de schuld, die konden er niets aan doen dat haar zus zo geworden was. Aan de ene kant had ze enorm veel verdriet van haar verleden, maar nu ze eindelijk vrij was moest ze genieten en positief in het leven staan. Niet dat dat mogelijk was, aangezien haar zus nog steeds naar haar opzoek was. Desondanks had ze het idee dat ze hier aardig veilig was, al wist ze nog niets over het gebied en voelde ze zich een beetje hulpeloos. Het was enorm groot; dat was een ding wat haar al was opgevallen.
Symphony brieste een enkele keer, schudde haar lange manen door de lucht en richtte haar met tranen gevulde ogen richting de volle maan. De weerspiegeling in haar ogen was helder, maar desondanks was er duidelijk in op te merken dat de merrie bang was. Bang om weer door zo'n hel te gaan met haar zus, alsof ze een gevangenen was van haar bloedeigen zus. Rillingen liepen over haar ruggengraat, maar op de een of andere manier kwamen de gedachten telkens weer terug en kon ze ze niet van haar afzetten. Symphony wás een sterke merrie, was nu een compleet wrak en ze had niet het idee dat dat ooit nog helemaal goed zou komen. Een beste vriendin of eventueel iemand die er voor haar was, gewoon iemand die ze kon vertrouwen. Dat had ze nu echt nodig, maar aangezien ze hier pas net was en nog niemand kende was dat onmogelijk. Haar vertrouwen won je sowieso niet snel, daar was ze veel te bang en onzeker voor geworden. In haar ogen meer dan logisch, want in die korte drie jaren had ze al meer meegemaakt dan een paard van vijftien jaar. Het was koud, het enigste licht dat scheen was de weerspiegeling van de maan op het kleine meertje, niet ver van de woestijn af. Zand stofte op zodra de merrie een overgang maakte tot stilstand en vervolgens haar hoofd liet zakken. Een kleine kuch verliet haar keelgat zodra het stof zich in haar luchtpijp vervoerde. Damn, ze was goed verkouden en voelde zich echt enorm beroerd. Waarom was er dan niemand hier die haar even een kleine rondleiding kon geven? Voelde ze zich toch niet zo eenzaam, want dat voelde ze zich nu zéker. Symphony had echt behoefte aan een beetje gezelschap, gewoon een vriendelijk iemand die haar een beetje de weg wilde wijzen. Geen slecht paard, echt niet. Daar had ze zó geen behoefte aan nu. ''Hallo? Is hier iemand?'' klonk haar zachte stem, terwijl de tranen over haar wangen rolde. Verdomme, had ze eindelijk een gebied gevonden was er nog niemand! ''HALLO!'' schreeuwde ze uiteindelijk, terwijl ze elk moment in elkaar kon zakken. Ze was echt een wrak, en als ze het nu bekeek kwam dat nooit meer goed. Symphony was verloren en had echt even iemand nodig.
[Inspiratieeeeee.
]