Never again, its murdering you.

Hij is een zoon. Maar tot zijn tweede wist hij wel anders. Hij had een moeder net als alle andere paarden. Als hij verdriet had was er altijd wel iemand die hem kon troosten, voor zijn tweede altijd diezelfde merrie altijd. Die me rustig troostte. Haar hoofd tegen die van hem aan drukte, en zacht suste. Om hem te troosten. En nooit ging hij slapen om iemand een goeden nacht te wensen, al was het tegen een vogel. En vaak zongen de vogels hem in een slaap. De melodie kent hij nu nog. En enkele klanken weerklonken nog steeds in zijn hoofd door. En als met December de winter vlokken naar beneden dwarrelden, was er altijd wel iemand die hem warm hield en maakte. En als hij langs de bermen en heides op iets paste dan was er altijd wel iemand die hem tegen moet kwam met een onweersbui. Of hij wilde of niet, altijd moest hij zich onder iets laags beschutten. En nu heel wat jaartjes later, liep hij hier. Had hij geen zorg meer nodig. Kon hij zichzelf nog steeds redden. Maar toch de klank van de vogels om mee in slaap te vallen had hij nog altijd nodig, en was nog altijd fijn. De plek waar hij opgroeide heette alles behalve Dream horses de plek waar hij nu was. Het was vredig hier, liefdevol. Zacht behalve op sommige duistere plekken. En de warmte die sommige paarden af straalden, bleef nog steeds teder bij hem. Remember was zijn naam, waarover dit levens verhaal ging. Hij schudde zich uit. Maar dat was niet alles, ook hij had familie. Twee lieve ouders. Een te gekke broer een kudde leider. Een nog zo te gekke lieve zus. Arwen, Remember had haar toen achter gelaten, iets waar hij heel veel spijt van had. Maar gelukkig had hij Sultan nog, en al zijn andere vrienden. Magnifico, en Daesha het mooiste veulentje, dat er was. Remember zuchtte. Sloot zijn ogen, en verging in zijn eigen gedachten. Een luide hinnik weergalmde over het gebied. Remember zijn ogen sprongen open, hij sloot zijn mond, en zijn voeten lande langzaam op de grond. Terwijl zijn hinnik weg stierf. Zíjn hinnik aan Magnifico. Hij zwaaide wat met zijn staart. Liet zijn hoofd een beetje hangen, en wachtte af op een beweging. Een teken van haar komst, een geur. Een geluid. Het geluid, dat er voor zorgde dat Remember wist dat ze kwam.

~Magnifico~

Hij had haar al zo lang niet meer gezien, te lang naar zijn gevoel. Veel te lang niet meer. Maar hij had het gevoel het sterke gevoel. Dat deze meeting de laatste zou kunnen zijn, of in ieder geval de laatste waarin hij nog van haar hield. Haar niet steeds dingen verwijd. Die misschien niet eens haar schuld waren. Hij wou het niet inzien, hij hoopte zo dat hij het fout voelde. Maar alles in hem zei dat het niet zo was. Het was zo raar, zo had hij iets nog nooit gevoeld. Nog nooit, hij had nog nooit iets gevoeld tot op zijn botten. Dat hij het bijna 100% zeker wist. Remember sloot zijn ogen. Met de gedachte aan zijn veulen, klaarde hij weer een beetje op. Maar hij kon het niet helpen, en steeds maar weer gleden zijn gedachten naar een nieuwe Magnifico. En erg blij was hij niet met wat hij zag. Ze was nog steeds even prachtig. Met haar egale bruine huid. Maar hier en daar had ze een litteken. Ze had meer spieren, ze was mooier dan ooit. Stoerder dan ooit, perfecter dan ooit. Maar ze zoog het leven uit iemand. Steeds als Remember dat zag, was het alsof de wereld naar voren racete. Maar hij bleef staan, totdat hij weer opschrok uit zijn gedachte. Hij wou het niet. Maar hij moest, hij moest het vragen. Anders zou hij nooit meer iets met zekerheid zeggen. Zou zijn vertrouwen in zichzelf beschaamd zijn. Zou hij nooit meer iets met zekerheid kunnen doen.
Langzaam naderde er een geur, een geur die zijn hart sneller deed laten kloppen, een geur die zijn hele dag perfect zou maken. Vroeger tenminste. Alles was nu anders. Niks zou ooit meer hetzelfde worden, en zijn. Hij zou nooit meer van iets kunnen houden. Zijn vertrouwen in iets zou nooit meer hetzelfde zijn. Het zou eindigen zoals het begon. Langzaam naderde ze. Ze stond stil, keek hem aan met haar ogen wijd open. Remember liep langzaam naar haar toe. Drukte zijn neus even tegen de hare. ''Magnifico.'' fluisterde hij zacht. ''Lang niet gezien.'' Vervolgde hij. Toen zette hij een pas naar achteren. Keek naar de grond, nam een hap adem. Zwaaide even met zijn staart. Keek de bruine merrie toen recht in de ogen aan. En begon met praten. ''Klopt mijn vermoeden?'' Begon hij langzaam, en zacht. ''Heb je het leven uit een paard gezogen? Meedogenloos toegekeken, terwijl het smeekte om niet gedood te worden. Heb je hem afgemaakt. Langzaam, smaakte je het bloed van een ander op je lippen? Heb je je toegewijd aan de dood? Het leven uit een paard gezogen. Niet alleen je eigen vertrouwen, maar ook het mijne in jou beschadigd? Is het waar.'' Vroeg hij zacht en kalm. Toen liet hij zijn hoofd weer hangen. Laat het niet zo zijn, laat het niet zo zijn. Schoot er door zijn hoofd heen. Maar hij was bang, bang voor de waarheid.

Hij wachtte en wachtte. Tot de merrie sprak. Een simpel woordje. Hij liet de merrie uitpraten. ''Blijkbaar.'' Was het enige wat hij zei. ''Ja, blijkbaar.'' Hij sloot zijn ogen. Haalde die erge nachtmerries van de afgelopen weken weer bij hem op. ''Weken lang heb ik zo'n beetje hetzelfde gevoeld als waar jij je hele leven mee opgescheept zit. Het moet afschuwelijk zijn.'' Rolde er uit zijn mond. Soepel als het leek. Moeilijk als het was. ''Al weken had ik een zelfde droom. Ik zag een klein bruin veulentje, een grote zwarte hengst. En twee bijna dode paarden. Die vermoord werden. En toen sprong me droom over, naar nu. Naar het heden. Ik zag jou, en die zwarte hengst. Nou, de rest weet je zelf wel.'' Remember gooide zijn hoofd opzij. Het was alsof hij in haar verleden had gekeken. Het gevoel wat hij had na iedere droom. Het was onvoorspelbaar. En pijnlijk. Het was vreselijk. Zo moest zij zich altijd al gevoeld hebben. Binnen in hem stormde het raasde het. Hij had weer buik pijn, net als de vorige keer. Net als bij Sultan. Maar toch was het anders. Het leek een ander soort van buikpijn. Alsof er een wrede gedachte door hem heen raasde. Een gedachte die voor het grijpen lag. Maar Remember was bang. Hij was bang om de gedachte te grijpen. Hij wou hem niet weten. Het zou hem pijn doen. Het zou hem moorden. Langzaam zou hij gewurgd worden door de gedachte.

~Flutje, moet weer inkomen.~

Ze hoorde aan wat de hengst zijn. Inmiddels stroomden de tranen als watervallen langs haar wangen. Zo als de waterval waar ze bij stonden. De waterval, waar zij hem als eerst had ontmoet. De plek waar ze direct ruzie met hem had gekregen. Haar ogen keken de hengst aan. De hengst had een woordje gezegd. Vervolgens hetzelfde woord. ‘Hoe kun je nou zó wreed zijn Remember,’ snikte ze. Het deed haar echt pijn. Al had hij waarschijnlijk niet door hoe hij dat had gedaan. ‘Mijn hele fucking leven lang heb ik ook een kutleven gehad,’ vloekte ze zacht. ‘Jij kan je dat niet voorstellen Remember. Jij bent altijd omringt geweest door familie. Mijne werden een voor één weggehaald. De enige familie die ik heb, komt van jouw kant. Kijk dan toch, Daesha kent niemand van mij. Ze zijn gewoon allemaal dood,’ zei ze bitter. Ze keek de hengst aan. Haar ogen stonden vol tranen. Toen begon hij te vertellen. Ze bleef maar door janken. Als een emotioneel wrak. Het kon gewoon niet meer stoppen. Bij de laatste zin keek ze naar de grond en kneep haar ogen dicht. Haar schouders schokten eens. ‘Nu ben ik zelfs jou kwijtgeraakt,’ piepte ze zacht. Ze keek de hengst met waterige ogen aan, en keerde toen haar blik weer af. Nieuwe ideeën schoten door haar hoofd. Ze was hier al een jaar, ze was hier gekomen met een doel. En daarin was ze gefaald. Amourette was hier niet, niemand was hier. Nu ze Remember kwijt was geraakt, kon ze beter oprotten. Ze had hier niets goed gedaan, alleen maar meer levens verwoest. Ze was een mislukkeling. Alleen haar eerste levensjaar was goed. Daarna ging alles berg afwaarts. En nu had ze het dieptepunt bereikt. Haar leven kon niet meer slechter. Ze keek naar de grond, haar hoofd laag. Ze zuchtte eens trillerig. Ze moest haar emoties weer op een rijtje zetten. Ze was nu bijna zeker wat haar volgende stap zou zijn. Dream Horses verlaten. En haar dochter meenemen.

~FLUT

Hij wist alles nog zo goed. Hun eerste ontmoeting, hun tweede ontmoeting. Toen ze de ruzie goed maakte. De liefde die ontsprongen was bij hem tijdens hun ruzie. Maar hij had het kunnen weten, aan ieder begin kwam een eind. Hij had alleen zo graag gewild, dat dat einde de dood van een van de twee was. Alles leek zo goed, zo vredig. Zo perfect.... En nou. Nou was alles in een keer verscheurd. Alles, en hoe moest het nu verder met Daesha? Ze was nog zo klein, zo kwetsbaar. Zo makkelijk te buigen. Hij zuchtte zwaaide met zijn staart. En luisterde naar Magnifico. Hij liet zijn hoofd hangen, keek even naar de grond. En sloot zijn ogen. Terwijl hij bleef luisteren. Hij tilde zijn hoofd weer op. ''Magnifico, ik.......'' Hij stopte met praten toen hij haar laatste woorden hoorde. Hij zette wiebelig een pas naar achteren. Liet toen zijn hoofd hangen, zuchtte eens diep maar zacht. Hij sloot zijn ogen. ''Sorry.'' Was het enige wat hij uit wist te brengen. ''Ik weet inderdaad niet hoe het is. Maar ik kan je wel zeggen dat het zo leuk nog niet eens altijd is om familie te hebben. En zelfs ik ben wel eens alleen geweest. Zelfs ik voelde me wel eens in de steek gelaten, alleen op de wereld. Maar inderdaad ik weet niet hoe het voelt oké. Maar ik weet wel dat het ongeveer zo zou moeten voelen als ik me nu voel..'' Zei hij zelfverzekerd. Hij zuchtte even diep.

Ze zuchtte eens diep. Ze keek de witte hengst niet meer aan. Dat wilde ze niet. Hij was alles voor haar. Geweest. Het was niet meer. Het wilde niet meer. Het lúkte gewoon niet meer. Daesha was haar dochter. En misschien niet eens de zijne. Om het allemaal nog maar eens compleet te maken. Zou ze hem de waarheid vertellen. Nog nooit had ze dat gedaan. Daar schaamde ze zich voor. Maar nu kon dat er ook nog wel bij. Alles was toch al verpest. Ze hief haar hoofd weer een beetje, keek de hengst met haar donkerbruine ogen aan. De tranen waren gestopt, ze had zichzelf gedwongen. Ze wilde niet zwak zijn. Dat moest niet. Het was weer het begin. Het was weer een kennis van haar. Ze had weer ruzie. En daar zou ze wel weer spijt van krijgen. Ze had altijd ruzie, met alles en iedereen. Ze was mislukt, en eindelijk zag ze dat in. Hij probeerde iets te zeggen, maar dat kapte hij af. Vervolgens begon hij opnieuw iets te zeggen. Iets om haar bewering te verzwakken. Hij wilde gelijk hebben, evenals zei gelijk wilde hebben. Ze keek weg. Ze keek hem toen weer aan. ‘En dit kan er dan óók nog wel bij. Misschien ben jij Daesha's vader niet,’ zei ze zonder daar later spijt van te krijgen. Ze was niet meer bang voor de waarheid. Ze draaide haar ogen naar de grond. Misschien was Dracoz de vader, misschien Remember. Ze leken in bouw zo op elkaar. Ze was ook zo opgelucht dat het diertje voskleurig was, maar misschien. Ze wist het niet. Ze wist het echt niet. Maar Daesha kende als haar vader de witte hengst voor zich. Maar misschien was het de zwarte hengst wel. Ze wist het echt niet. En dat bleef haar achterna zitten. ‘Misschien verlaat ik Dream horses wel. Misschien. Ik heb hier toch niks beters gedaan. Amourette is hier niet. Nooit geweest. En dat betekend, Daesha is mijn dochter. Misschien de jouwe. Dus ik heb het meeste gezag over haar. Dan gaat ze met mij mee,’ zei ze zelfverzekerd. Ze keek de de hengst in zijn ogen aan. Dat ze het meende. Ze zuchtte nogmaals. Keek weer naar de grond.

Remember dacht hij dacht over allerlei dingen. Tot de merrie weer begon te praten. Hij zette wanhopig een stapje naar achteren. Liet zijn hoofd zakken, en sloot zijn ogen hij zuchtte wanhopig. Alles was weg, alles... Het enige wat hij hier nog had was Sultan. En Daesha. Maar misschien was ze zijn dochter niet eens. Hij tilde zijn hoofd lichtjes op toen ze weer begon te praten. Tranen prikte achter zijn bruine oogjes. Wat had hij gedaan? Wat had hij fout gedaan om het zover te krijgen? Waarom had ze het hem niet meteen verteld. Meteen toen ze gedekt was? Waarom niet. Waarom in hemelsnaam niet... Remember zette weer een pasje naar achteren. Eerst liep hij eventjes naar voren. Zuchtte eens. En toen liep hij langzaam, heel erg langzaam naar achteren. ''Waarom zei je het niet meteen?'' Begon hij met praten. ''Het vertrouwen is gewoon weg. Je hebt het weggeveegd, in een keer.'' Hij slikte de brok in zijn keel weg. Tranen prikte achter zijn ogen. ''Ik wil geen partner zijn met iemand die ik niet vertrouw. Niet kan vertrouwen.'' Maakte hij zijn verhaaltje, met de vele pauzes erin af. Remember sloot zijn ogen. Zuchtte diep. Enkele tranen gleden over zijn wangen. Toen schoot hij zijn voorbenen de lucht in. Hij draaide zich om op zijn achterbenen. Hij zwaaide met zijn staart. Die tot zijn spijt, Magnifico lichtelijk raakte. Hij keek nog een keertje in haar ogen. Haar prachtige ogen. Hij zuchtte weer eens. En toen sprong hij weg. In een draf snelde hij weg. Weg van haar, en haar verhalen die ze veel eerder had moeten vertellen. Tranen vielen langzaam op de grond. Hij hield ze tegen, tenminste dat wou hij. Maar hij was er nu eventjes te slap voor. Zijn wil was weg. Alles was weg. Hij wou niets meer, het enige wat hij nu nog wou was weg van haar. Weg van zijn 'bekende'