It's my style and no one takes over

Kleine korte manen waren gegroeid aan de hals van het jonge veulen. Nu het winter was had ze een enorm dikke vacht en leek ze ouder. Ze was nog maar drie maanden oud, maar dankzij haar grote ouders een beetje groter dan een gewoon normaal veulen van die leeftijd. Ze briesde eens luid terwijl het veulen door het oosten wandelde. Ze had zoals altijd niets te doen. Normaal zou ze elke dag moeten trainen, maar dat weigerde ze. Ze wilde van het leven kunnen genieten nu ze jong was. Ze kon nog niet super goed op die lange stelten lopen en daarom wilde ze nog niet trainen. Vaak liep ze weg als ze enige hinnik of woord hoorde vallen over training en haar naam. Ze was het beu nu. Dit was veel leuker. Je kon toch niets leren in die stomme sneeuw. Het veulen sprong over de dikke laag sneeuw en viel er middenin zodat er een groot gat ontstaan was én een veulen vol met sneeuw. Het kleine merrietje schudde haar vacht uit en liep verder. Ze kon nog beter schuiven door de dikke laag. Dat veroorzaakte een groot diep spoor dat zonder sneeuw was. Zij nam alle sneeuw mee of duwde het opzij. Haar geheime gang. Ze briesde vrolijk terwijl ze nog een keer goed met haar hoofd schudde om de nattigheid van haar af te krijgen. Ze hief haar hoofd de lucht in en sprong eruit. Ze sprong op een stuk rots die boven de sneeuw uithing. Vlak naast een boom. Het veulen bekeek de boom en snoof de geuren op van het bos. Ze was hier nog niet vaak geweest, maar ze vond het hier gezellig met al die bomen. Ze spitste haar oren naar voren terwijl een kleine geur haar neus binnendrong. Een paard was door het bos aan het wandelen en kwam in haar richting. Anaïs keek nieuwsgierig rond totdat ze uiteindelijk een paard in haar richting zag komen. Ze wist niet wie of wat het was voor paard. Ze zou er wel snel achterkomen.

Open

Het was winter geworden en er lag alweer een dikke laag sneeuw in Dreamhorses. Ze was al een lange tijd verdwenen van deze bodem maar ze was er terug en ging de boel maar verder terroriseren.Ze had ook van tevoren al in een kudde gezeten, de Horcrux. Onder leiding van Satan en daarvoor waren er nog meer leiders. Maar die waren niet goed genoeg om de kudde te leiden. Ze deden niets.Bijna geen enkele activiteit. Daarom was de merrie ook weggegaan van de Horcrux. Ze ging nu maar op haar eentje DreamHorses verkennen en meer te weten komen over de goedzakjes en hun plannen. Ze wist niet wie er nu aan het hoofd van de Horcrux stond. In feite moest ze dat ook niet echt weten, het waren haar zaken ook niet meer. Topaz was vroeger bang van elk slecht paard, dat was sterk veranderd nu ze een tijd weg was geweest. Dat was wel beter dan daarvoor. Ze rook een geur, de geur van Horcrux. Ze zuchtte en beetje en ging verder met rustig stappen over de dikke laag sneeuw. Haar oren draaiden een beetje alle kanten op om alle geluiden vast te stellen. Ze moest oplettend zijn, nu zeker voor andere dieren die een gevaar konden betekenen en ze kon makkelijk uitglijden. Ookal had ze daarop geoefend, je kon nog altijd uitglijden en in een ravijn vallen als je bijvoorbeeld bij de drakenberg ofzo was. Ze zag in de verte een bruin veulen in de sneeuw liggen. In de eerste gedachte zou je kunnen denken dat het dood was. Topaz nam een lichte drafpas aan en keek nieuwsgierig maar onopvallend naar het merrieveulentje. Ze schraapte haar keel een keer om te laten weten dat ze er stond. Het kon haar niet schelen wie haar moeder was. 'Wat doet zo'n veulen hier alleen?' Vroeg ze met een rauwe stem.

[hoi ]

Ze briesde. Ze snoof. Ze keek. Ze grinnikte even luid en schudde haar dikke wintervacht uit. Ze had niet veel te doen eigenlijk. Ze zuchtte diep en liep wat rondom een dikke boom heen. Ze stopte na een tijd toen de geur sterker werd. Een hele oude vlaag van de Horcrux was er ook goed te ruiken. Vast iemand die er nu niet meer bijhoorde. Een merrie kwam in haar richting. Ze was ouder dan Anaïs, véél ouder. Rond de leeftijd van haar moeder ongeveer. Het veulen snoof zacht toen de merrie haar keel schraapte en vroeg wat het veulen hier zo alleen doen. Ze zweeg en keek omhoog naar de merrie. "Ik verken het gebied een beetje. Ik moet altijd bij de kuddegebieden blijven, maar ik wil alles kennen voor ik aan mijn trainingen begin." Ze hief haar hoofd trots de lucht in en zwiepte een keer met haar staart. Ze draaide haar ene oor naar achteren en het andere had ze naar de zwarte merrie gericht. Ze wist niet wat ze moest zeggen nu. "Mijn naam is Anaïs, wie ben jij?" Haar stem klonk kalm. Ze had zin om te zeggen: dochter van Deina, maar ze deed het niet. Dat klonk zo arrogant. Dat was haar moeder, zij niet. En ze wilde het niet zijn. Nu was ze nog neutraalachtig en alles aan het verkennen tot de trainingen zouden beginnen.