I'm really sorry

De hengst was uitgeput, maar eindelijk was hij terug in Dreamhorses. Hij wou het zo graag goedmaken, het was veel te erg. Voor één iemand was hij teruggekomen, en hij zou er alles aan doen om haar terug te zien en het goed te maken. Hij had er problemen mee, hij kon aan niks anders denken. Hij moest haar gewoon zien. Ja hij moest, hij was kwaad op zichzelf. Zijn bruine ogen namen alle bewegingen op, misschien vod hij haar. Hier. Er kwam een zachte hinnik uit zijn mond, maar ze was er nog niet. Nu had hij tijd om te kijken waar hij was. Hij herkende het meteen, dit was de plek waar ze elkaar ontmoette. Een zucht verliet zijn mond. Hij verlangde om haar te zien. Hij stopte ineens, hier was het. Het midden van het bos, de ontmoeting plek van hem en haar.

Hij zou deze plek nooit vergeten. Hij zuchtte nogmaals, harder. Hij miste haar.. Hij liet zijn hals zakken, zijn spieren ontspande en zijn linker achter hoef zette hij op rust. Hij brieste zachtjes met de gedachten in zijn hoofd. Hij zei zacht “Waarom heb ik het ook gedaan?” Hij slikte even, hij was echt enorm kwaad op zich zelf. Even legde hij zijn oren in zijn nek, maar daarna zuchtte hij weer en spitste zijn oortjes. Hij rook is, geen geur. Treurig schudde hij zich uit. Hij dacht aan de ontmoeting. Toen de pony tegen hem botste en dacht dat hij een boom was. En hij vroeg of het ging. Hij deed zijn hoofd omhoog en keek voor zich uit. Hij snoof nog is. Een geur. Een bekende geur! Er kwam weer een hinnik uit zijn mond. Hij liep naar de geur, met zijn staart in de lucht. En ja, na even lopen vond hij wat hij zocht. Puck. Zijn bruine ogen keken de kleine merrie aan, hij ging dichter. En fluisterde “Puck” Hard genoeg dat de pony het kon horen. Hij ging nog dichter, hij stond nu een millimeter van de pony. “Ik... Ik heb je gemist” hij hapte naar adem en zei “Ik ben zo stom geweest.. Puck.. Ik.. Kun je me vergeven? Ik doe er alles voor. Echt alles.” Hij zuchtte en zei “Ik hou echt van je, Puck” Hij snikte even. Je zag in zijn bruine ogen hoop, liefde en verdriet..

&&Puck

Het was zo ongeveer midden op de dag. Puck lag bij een boom op de grond. Ze was een beetje slaperig. De zon scheen. Het was natuurlijk winter dus heel hard zou hij niet schijnen, maar ze werd er toch een beetje warm van. Dit deed ze altijd zo graag in de zomer. Een beetje in de zon voor zich uit liggen mijmeren. Vorige zomer kende ze Kenzo nog niet. Op dat moment kwam ze ongeveer nietsvermoedend Dh binnen waar ze binnen no time Kenzo tegen kwam. Ze miste hem zo verschrikkelijk! Voor hem was ze Dh eigenlijk ook weer uit gegaan. Ze kon er gewoon niet tegen als ze hem tegen zou komen. Ze was helemaal in de war geweest. Nog steeds eigenlijk. Het liefst wilde ze naar hem toe. Tegen hem aan staan. Hem onder zijn buik krabbelen. Maar aan de andere kant, hij scheen haar niet te willen zien. De tranen sprongen haar weer in de ogen bij het denken aan de hengst waar ze nog steeds zo ontzettend veel van hield. Ze haatte zichzelf. Waarom kon ze hem niet gewoon vergeten? Ineens hoorde ze een hinnik. W-w-was dat Kenzo? Binnen twee seconden stond ze op haar benen. Ze stond niet heel sterk en de tranen rolden langs haar lange wimpers. Met haar oortjes gespitst keek ze naar een grote zwarte vlek die steeds dichterbij kwam.“Puck” fluiserde hij. "Kenzo." antwoordde ze moeilijk. “Ik... Ik heb je gemist” Had hij haar gemist?! Nu huilde ze nog harder. “Ik ben zo stom geweest.. Puck.. Ik.. Kun je me vergeven? Ik doe er alles voor. Echt alles.” Binnen no time na die zin stond Puck tegen hem aan te snikken met haar hoofd tegen zijn hals. De onderkant dan. Hoger kwam ze niet. “Ik hou echt van je, Puck” hoorde ze nog net. "Ik hou ook ontzettend veel van jou." Puck wist niet meer wat ze met zichzelf aan moest. Hoe kon hij hier nou ineens zijn en het dan nog goedmaken ook?

Puck had tranen in haar ogen en leunde tegen hem aan, ze zei "Ik hou ook ontzettend veel van jou." Kenzo was blij met de gedachten, maar hij.. Hij kon nu niet glimlachen.. Zacht fluisterde hij “Puck, dit zal raar voor je zijn. Ik had niet zomaar moeten weggaan. Ik ben zo boos op mezelf.. Ik weet echt niet waarom ik het deed. Ik wil gewoon terug.. terug bij jouw zijn.. Echt. Ik snap het als je me haat, of me niet wil vergeven. Ik wil gewoon dat je weet dat het me spijt en dat ik van je hou” Er kwamen nog meer tranen. Hij had haar ontzettend gemist. Hij had pijn omdat hij zo stom was. Hij duwde zij neus tegen die van puck. Als ze het niet meer wou kon ze weg gaan. Stiekem hoopte hij op een kans. Een tweede kans. Een nieuwe kans. Het spijte hem echt. Hij zei "Sorry" Hij hield echt van haar

Flut

Kenzo drukte zijn neus tegen de hare aan. Ze kreeg meteen we de bekende vlinders in haar buik. “Puck, dit zal raar voor je zijn. Ik had niet zomaar moeten weggaan. Ik ben zo boos op mezelf.. Ik weet echt niet waarom ik het deed. Ik wil gewoon terug.. terug bij jouw zijn.. Echt. Ik snap het als je me haat, of me niet wil vergeven. Ik wil gewoon dat je weet dat het me spijt en dat ik van je hou” Puck deed een stapje terug. Niet omdat ze boos was ofzo, maar op deze manier kon ze hem niet aankijken. Dat maakte het heel moeilijk om in te schatten of hij het meende of niet. "Sorry" Ze wist het zeker. Hij meende dit echt. "Kenzo, je weet echt niet hoe ik over jou denk...." ze moest even stoppen omdat ze haar stem niet vertrouwde. Ze haalde diep adem en zei: "Ik ben nooit echt boos geweest op jou. Alleen maar verschrikkelijk verdrietig. En ik ben ook weggegaan. Ik kon er niet tegen alles te zien wat me aan jou herinnerd." Ze drukte haar hoofd tegen hem aan. Was hij echt voor haar teruggekomen? Hield hij dan toch net zo veel van haar als zij van hem? Ze begon weer een beetje hoop te krijgen voor de toekomst. Hij was haar na een half jaar nog niet vergeten.

-Ik heb nu wel mooi inspyratie voor haar XD Ik kan me zo ontzettend goed voorstellen hoe ze zich voelt.....-

Puck stapte achteruit, de hengst keek naar de grond. Puck zei "Kenzo, je weet echt niet hoe ik over jou denk...Ik ben nooit echt boos geweest op jou. Alleen maar verschrikkelijk verdrietig. En ik ben ook weggegaan. Ik kon er niet tegen alles te zien wat me aan jou herinnerd." Daardoor begon hij zich echt schuldig te voelen. Hij durfde haar net aan te kijken, het zou trouwens niet lukken door de tranen in zijn ogen. . Hij fluisterde “Sorry” Tot eindelijk keek hij haar aan, ze leek zo dik.. Nee, het zal toch niet? Hij moest het weten dus vroeg hij “Heb.. Je iemand anders? ” Hij slikte bij de gedachte. Hij wou haar nog, maar misschien was hij te laat. Nee, het kon niet.. Hij liet zijn hals zakken, hij werd kwader op zich zelf met de gedachten dat ze nu iemand anders leuk vond. Waarom ging hij dan ook weg. Hij was ook zo een sukkel. “Je bent precies…” drachtig wou hij zeggen, maar hij kon het niet “dra-ra-a-chtig” fluisterde hij zacht. Hij haatte de gedachten, maar hij moest erachter komen. Hij had haar een half jaar geleden goed bestudeerd. Ze leek dikker. Nee, ze was dikker. Kon hij maar alles terug draaien. Dat hij niet was weggegaan...

“Sorry” zei hij. Daarbij keek hij zo zielig dat Puck hem een likje over zijn neus gaf. "Het geeft niet. Oke, misschien wel, maar je hebt er spijt van. Ik ook trouwens." Puck stroomde over van medelijden. Oh wacht. Hij voelde zich schuldig tegenover haar. Dan moest zij geen medelijden hebben! Ineens keek hij nog banger. Wat was er nu weer? “Heb.. Je iemand anders? ” vroeg hij. Puck keek hem verbaast aan. Iemand anders? Hoe kwam hij op het idee dat zij aan iemand anders kon denken dan hij? Hoe stelde hij zich dat in vredesnaam voor? Ze had de afgelopen weken alleen nog maar aan hem lopen denken. Was hij daar echt zo bang voor? Blijkbaar wel. "Ik kan echt niet aan iemand anders denken hoor..."Ze zuchtte. Er was maar een keer een hengst in de buurt geweest. En die had ze met grof geweld weggejaagd. En dat was gelukkig een hengst van haar lengte geweest dus die had ze aangekund. Hij had naast haar gestaan toen ze wakker werd. “Je bent precies…” Nu keek Puck nog verbaasder. Wat was ze??? “dra-ra-a-chtig” Ze schrok. Maar dat kon toch helemaal niet? "I-i-ik ben niet drachtig hoor!" zei ze vooral om zichzelf te overtuigen. Ze had inderdaad laatst een kriebeltje in haar buik gevoeld. Had die hengst dan toch iets gedaan?

"Het geeft niet. Oke, misschien wel, maar je hebt er spijt van. Ik ook trouwens." begon Puck. Waarop Kenzo antwoorde "Waarom heb jij spijt? Het is allemaal mijn schuld, ik was dom" Daarna stapte hij naar achter, door een schuldgevoel. "Ik verdien eigenlijk zelfs niet om jou nog te zien, ik wil het maar ik verdien het niet. Daarom zou jij mogen kiezen, want het gaat tenslotte over jou." kwam er ineens snel uit. Hij beet op zijn lip, misschien zou ze het niet willen. En dan, dan was hij verloren. Hij zou eeuwen spijt met zich mee dragen en pijn.
Door de volgende woorden had hij toch een gevoel dat Puck voor hem koos. Ze zij namelijk "Ik kan echt niet aan iemand anders denken hoor..." Dus misschien.. Nee, zij moest kiezen. Niet hij.
"I-i-ik ben niet drachtig hoor!" zei puck ineens. Hij was opgeluch niet zeker. Ze was echt dikker hoor.. Misschien de winter vacht..

"Waarom heb jij spijt? Het is allemaal mijn schuld, ik was dom" zei Kenzo terwijl hij een stapje naar achter deed. Puck wist niet of ze het aankon om hem op dit moment recht aan te kijken. Maar op de een of andere manier dacht hij dus dat het niet haar schuld was. "Nou, ik ben jou toch ook niet gaan zoeken?" fluisterde ze terwijl ze naar haar hoefjes keek die eigenlijk een beetje rafelig begonnen te worden. Door het droge weer waren ze een beetje gaan barsten. Aan de randjes dan. Dat kon niet zo veel kwaad, maar het viel haar toch ineens op."Ik verdien eigenlijk zelfs niet om jou nog te zien, ik wil het maar ik verdien het niet. Daarom zou jij mogen kiezen, want het gaat tenslotte over jou." Puck deed toch maar een poging tot aankijken. "Ik mag kiezen? Als jij niet wilt dan is er niet zo veel keuze hoor!" zei ze zo dapper mogelijk. Man! ze ging half dood hier! Waarom waren hengsten zo verschrikkelijk ingewikkeld! Ze wist niet echt wat ze met de situatie aan moest. Oke, eerst even ophouden met huilen. Ze slikte. Oke, dat viel af. Dat was zo ontzetten onmogelijk! Toch maar een poging. Dan keek ze hem maar niet aan. Ze voelde zich echt verschrikkelijk dom. Normaal huilde ze helemaal niet snel. Nou ja, tot Kenzo in beeld was gekomen. Hij had echt haar hele leven in de war geschopt. Ineens kreeg ze een soort van steekje in haar buik. "au!" zei ze met haar oren heel even in haar nek en hapte ernaar. Wat was dat? Een beetje bang verbaast keek ze naar haar buik. En toen naar Kenzo. "Dat was niks hoor!"

Het werd iets warmer, de zon kwam lichtjestussen de bomen. Maar Kenzo genoot er 2 secondjes van en toen fluisterde Puck "Nou, ik ben jou toch ook niet gaan zoeken?" hij beet op zijn lip en zei redelijk dapper "Als ik niet weg was gegaan, zou je sowieso al niet moeten zoeken..." daarna fluisterde hij "Het is mijn schuld, ik was begonnen" Hij wou weer huilen, maar hij moest stoer lijven, dus keek hij naar de grond en probeerde niet te wenen.

"Ik mag kiezen? Als jij niet wilt dan is er niet zo veel keuze hoor" zei Puck. Kenzo keek op, hij wou wel, maar verdiende het niet. "Ik wil het, maar eigenlijk.." Hij maakte zijn zin niet af want Puck riep ineens "au!" Meteen reageerde kenzo door puck te bekijken. Oohh, jawel. Zij was drachtig! Echt wel, hij kende haar goed, dit was niet haar maat van breede. En hij zag net precies iets. "Dat was niks hoor!" zei puck weer. "Ik weet het niet.. Wat was het dan? Wat kan het anders zijn dan...dat..?" zei hij twijfelend, er was dus zo wel iets. Echt waar, dat wist een ezel zelfs. Kenzo is namelijk een ezel precies. Toch zeker de laatste maandenn

Hoopdatjeerietsmeekan.

"Als ik niet weg was gegaan, zou je sowieso al niet moeten zoeken..." Ja, eigenlijk had hij daar wel gelijk in. Maar hij zag er zo zielig uit! Puck kon daar echt niet tegen. "Het is mijn schuld, ik was begonnen" Fluisterde hij. "Ik denk dat het echt helemaal niks uit maakt wie er is begonnen." zei ze terwijl ze probeerde hem een klein beetje minder zielig te laten kijken. Ze kon duidelijk zien dat hij zich echt rot voelde maar het niet probeerde het te laten merken. Het was niet echt gelukt. "Ik wil het, maar eigenlijk.." Puck begon weer een beetje hoop te krijgen. Maar ze wilde niet dat ze nog een keer zoiets meemaakte. De laatste maanden waren verschrikkelijk geweest. Stel je voor dat het nog een keer uitging. Dat zou ze waarschijnlijk niet overleven. Maar aan de andere kant, als ze het nu niet goedmaakte zou ze het zich nooit vergeven. Ze kon gewoon niet zonder hem. Eigenlijk was ze nog nooit verliefd geweest, maar nu was ze het overduidelijk. "Ik weet het niet.. Wat was het dan? Wat kan het anders zijn dan...dat..?" Met een schok werd ze uit haar gedachten getrokken. Hij had wel een beetje gelijk. Met bange ogen waarin het wit te zien was keek ze hem aan. "D-d-d-denk je dat echt?" ow, zeg dat het niet zo is! dacht ze ingespannen. Ze wilde het echt niet. "Ik kan niet gedekt zijn! Ik neem aan dat ik dat nog wel zou weten!" zei ze terwijl ze met moeite de paniek uit haar stem bande. Het kon gewoon niet. Het mocht niet! Absoluut niet!

De stralen werden breder en warmer. Maar kenzo bleef gespannen, hij wou nu alles zeker weten. Puck begon "Ik denk dat het echt helemaal niks uit maakt wie er is begonnen." Misschien had ze gelijk.. Maar hij kreeg weer een raar gevoel, hij zei "Ik denk deze keer wel. Als ik niet als gegaan, was dit niet gebeurd." Zijn zin was niet af, want hij begon meteen weer "Ik heb teminste geluk" En daarna in 1,2,3, zei hij "Dat jij nog met me praat" en fluisterend zei hij daarna "En mij hopelijk een nieuwe kans geeft." Hij wende zijn hoofd weer naar de andere kant.

"D-d-d-denk je dat echt?" zei puck angstig. Kenzo antwoordde niet omdat haar zin niet af was. Eigenlijk moest er gewoon nog een zin bij."Ik kan niet gedekt zijn! Ik neem aan dat ik dat nog wel zou weten!" was de tweede zin. Kenzo antwoorde na 3 secondjes al, zonder echt na te denken over zijn woorden; "Eigenlijk wel.." Hij slikte en ging verder "Misschien in je slaap. Dan kan er veel gebeuren. Nie dat ik het wil. Zeker niet, maar je weet het nooit. Ik.." Hij wist het niet meer, wat hij moest antworde. Hij keek Puck recht in de ogen aan, en ging weer dichter. Hij stond weer dicht bij haar. Hij deed zijn ogen toe en dacht weer aan de tijd vroeger van deze twee. Toen hij nog geen ezel was. Hij duwde zijn hoofd weer tegen de hare. Nu was het goed, nu kon ze kiezen. Zou ze hem vergeven of hem laten. Nu kon ze kiezen, dus hij moet echt 100% van dit moment genieten, want als ze namelijk koos voor te gaan, dan kon hij dit nooit meer. Nooit..

Yeahhh, maak je keuzee maar xd

"Ik denk deze keer wel. Als ik niet als gegaan, was dit niet gebeurd."
"Ik heb teminste geluk......Dat jij nog met me praat" zei de hengst tegenover haar serieus. Puck wist echt niet meer waar ze moest kijken. "Natuurlijk praat ik met je. Jij hebt echt geen flauw idee hoeveel je voor mij betekend hé?" "En mij hopelijk een nieuwe kans geeft." voegde hij er nog aan toe. "Ik wil je wel een nieuwe kans geven... Maar.... Ik wil niet nog een keer zoiets meemaken." ze stopte even omdat ze haar stem niet volledig vertrouwde. Inmiddels leek de hele wereld wel overstroomd met haar tranen. Dat dat kon! Ze had verwacht dat ze op een gegeven moment geen tranen meer over had. Maar niets bleek minder waar. "wil je dat beloven?"Ze keek hem smekend aan. Ow, zeg asjeblief ja! dat bleef ze maar denken.

"Eigenlijk wel.." Er ging een schok door haar heen. Hoe?...."Misschien in je slaap. Dan kan er veel gebeuren. Nie dat ik het wil. Zeker niet, maar je weet het nooit. Ik.." In haar slaap? Dat kon ook nog. Puck had het gevoel alsof de hele wereld draaide en ze stond te wankelen op haar benen. M-m-maar dan kon je nooit weten wat voor groot dier haar had gedekt! Straks was het een shire.... Ze moest er niet aan denken. Ook had ze geen flauw idee wanner het dan was gebeurd. Op dat moment zakte ze echt bijna door haar benen en kreeg ze grote zwarte vlekken voor haar ogen algauw zo groot werden dat ze helemaal niks meer zag en ze merkte niet meer dat ze omviel....

"Natuurlijk praat ik met je. Jij hebt echt geen flauw idee hoeveel je voor mij betekend hé?" zei Puck zacht. Kenzo luisterde nog "Ik wil je wel een nieuwe kans geven... Maar.... Ik wil niet nog een keer zoiets meemaken." Daarna zei Puck "wil je dat beloven?" Daarna zei Kenzo vastberaden "Ik beloof het..Het is eigenlijk een schok dat je me og een kans geeft. Voor mij dan" Daarna keek hij de merrie aan. Die ineens viel. Flauwviel. "PUCKK!" riep hij. Hij ging bij haar liggen en duwde met zijn neus tegen haar aan. "Puck, word wakker. Alsjeblief" zei hij bezorgd. Hij duwde zijn warme lichaam tegen haar aan. Misschien kwam ze zo bij

Puck lag in een soort van zwart iets. Het enige wat ze hoorde was een stevig gesuis. Toen kreeg ze een steek bij haar rib die haar weer een beetje bij positieven bracht.Het suizen in haar oren nam af. "PUCKK!" riep de pijnlijk bekende stem. Had ze het echt niet gedroomd? Puck merkte dat ze op de grond lag. Hoe was ze daar gekomen? Het laatste dat ze wist was dat ze Kenzo had gezien. Nu wist ze het zeker. Alles wat maar iets te maken had met hem droomde ze. Behalve dan de pijn die ze de hele dag voelde omdat ze hem meer miste dan goed voor haar was. En die elke keer als ze aan hem dacht als een steek van verdriet door haar heen trok. Maar de steek die haar wakker had gemaakt was er geen van dat soort. Dit was meer fysieke pijn. Haar rib. Ze kreunde een beetje. Toen voelde ze een warme neus tegen zich aan. Het leek wel alsof ze werd geëlektrocuteerd. Het soort schok dat ze altijd kreeg van... Die geur... "Puck, word wakker. Alsjeblief" Voorzichtig deed ze haar ogen open. Ze durfde het eigenlijk niet. Bang dat het allemaal weg zou zijn. Dat ze definitief een einde maakte aan de droom. Maar daar stond hij! "Kenzo" fluisterde ze. Verliefd keek ze hem aan. Ze probeerde op te staan en wankelde nog een beetje. "Wat gebeurde er? Wie trapte mij?" ze keek een beetje bang om zich heen. Er was toch geen gevaar? En toen voelde ze het nog een keer. Zachter nu gelukkig. Een schopje van binnenuit. Voorzichtig legde ze haar neus tegen haar buik. "Rustig maar. Het is weer goed." Zei ze tegen het kleintje, Kenzo en eigenlijk ook zichzelf. Ze kreeg een kleintje....