Familie reunie

Met staart hoog draafde een voskleurige, jonge hengst door de sneeuw. Neusgaten wijd gesperd. Zijn adem ging in horten en stoten van opwinding. Door de kou had hij weinig kunnen doen. Te voorzichtig om druk te doen maar na verloop van tijd was hij fris geworden en dit was de eerste bom van explosie. Hij moest. Hij zou. Energie kwijtraken en eens trainen. Soort van. Hij plantte zijn achterhoeven eens stevig in de ondergrond en zette zich met zijn achterhand krachtig af. Op een stevig, stabiel stukje galoppeerde hij aan. Opeens doemde er een paard op. Precies als de sneeuw ijs werd. Hij kon niet meer stoppen. Hij probeerde nog te remmen maar knalde in volle vaart tegen het paard op. Aamir ging arrogant staan en keek het paard in de ogen. ‘Kijk uit je doppen!’ Blafte hij. Er ging een schok door het lichaam van de merrie voor hem. Te laat had hij door waarom. Hij hapte naar adem. De geur was duidelijk. Heel duidelijk. ‘M- Mam?’ Stotterde hij. Toen kwam er een glimlach op zijn gezicht en hij steigerde laag van blijdschap. ‘Mam!’ Riep hij. Het voskleurige paard stond als versteend. Aamir duwde zijn snoet in haar hals. Hij kon niet stil blijven staan. ‘Ik- Jij- Ik had je nog gezocht en…- Ohja. Painted is hier ook. En. En. Padeau en- hoe gaat het eigenlijk? Waar was je die twee jaar?’ Ratelde hij. ‘Aamir?’ Klonk het zachtjes. ‘Painted?’ Vroeg ze daarna zonder op antwoord te wachten. ‘Ja. Padeau had ik al gezien.’ Zei ze daarna met een vreemde klank in haar stem. Aamir merkte het amper op. Daarna brak er een glimlach door op het gezicht van Amani. Hij hijgde zachtjes. Zijn staart sloeg vrolijk in het rond. Zijn ogen schitterden. Weer duwde hij zijn neus in haar manen en bleef staan. Zijn ogen gesloten. Eindelijk. Amani was terug. ‘Ja. Painted is hier ook.’ Zei hij blij. Amani schudde even met haar neus en gaf hem ook een duwtje. ‘Je moet hem zoeken.’ Zei hij streng. Hij meende het. Dit moest uitgepraat worden. ‘Painted vergaat volgens mij bijna en daarna moet je naar Padeau. Ze is je dochter. Net als ik je zoon ben.’ Zei hij weer ietwat bevelend. Amani liep wat achteruit. ‘Goeddan.’ Zei ze. ‘Jammer dat ik niet wat langer kan blijven.’ Zei ze vervolgens. Aamir knikte, ookal kon ze het niet zien. Aamir draaide zich om. Hij galoppeerde hyper aan en galoppeerde zo minstens een halfuur voordat hij begon te stappen. Hij was bezweet maar dat zou wel goed komen. Na nog eens een halfuur gelopen te hebben was hij weer zo goed als droog. De wind bracht een geur mee. Padeau. Zijn oren gingen weer rechtop staan en hij briesde blij. Hij draafde naar zijn zus. ‘Padeau!’ Riep hij uit om haar vervolgens te bespringen zoals Padeau dat twee jaar geleden ook bij hem gedaan had. Hij sprong weer van haar af en keek haar in haar ogen aan.

Padeau

Ze zuchtte. Haar hoofd hing laag, ja ze had spijt. Inderdaad, ze had spijt dat ze ruzie had gehad met haar moeder. Dat ze haar niet had gesteund in de moeilijke tijden. Een kleine traan gleed over haar wang. Nee, waarom huilde ze nou? Wat was ze ook weer een watje... Padeau schudde haar hoofd. Ze stapte stevig door. Een geur volgde de wind. Padeau haar hoofd ging hoopvol in de lucht. Toen steigerde iemand naast haar, besprong haar vanaf de zijkant. Padeau hoorde haar naam geroepen worden. Hij deed het precies hetzelfde als Padeau bij hem gedaan had. Een kleine waterig glimlach vulde haar gezicht. Terwijl ze haar neus eventjes tegen zijn witte neusje duwde. ''AAMIIIIRRR!!'' Riep ze vrolijk. Ze bokte eventjes speels. Haar glimlach werd breder en breder. ''Lang niet meer gezien!'' Zei ze vrolijk


~INKOMER VRESELIJK~

Zijn enthousiaste begroeting werd vrolijk begroet met een schreeuw en zijn naam. Aamir wierp zichzelf vrolijk in de lucht en sloeg zijn voorbenen uit. Padeau was gegroeid. Volwassener geworden. Aamir was ook gegroeid. Zijn luie indruk was veranderd tot een druk gezicht. Zijn bles stond zo dat je kon zeggen dat hij speels was. Zijn kleine ogen waren vriendelijk en uitnodigend. Zijn oren gespitst. En natuurlijk zijn langgerekte neusgaten. Die waren altijd hyper opengesperd.
Hyper en fanatiek gooide hij zijn hoofd in de lucht. Ook Padeau bokte vrolijk. Toen kwam er op zijn smoel een nog grotere grijns. ’Toevallig! Mama was hier net. Ze is terug Padeau! Ze is eindelijk terug!’ Riep hij blij uit. ’E- En jij bent ook terug!’ Vervolgde hij blij. Zijn neus ging ook langzaam langs de hare. Dit was niet te geloven. Dromerig duwde hij zijn neus in haar manen en snoof haar geur op. Aamir was voor een kleine periode ook niet in DH geweest. Wel in een buurland. Om op onderzoek uit te gaan. Daarna werd het saai en keerde Aamir weer terug. De jonge tweejarige barste van energie en kon springen als geen ander. ’Mam zei dat ze kon springen daar. Waar ze was. Padeau? Denk je dat mama daar gelukkig was? En denk je dat mam het gepland had? Om terug te komen?’ Vroeg hij zacht en aarzelend. Een bange ondertoon zat in zijn stem. Amani had er anders uitgezien net. Afwezig. Misschien zelfs wat bedroefd.
Aamir snoof luid en zwiepte zijn staart tegen zijn flank. Zijn lange wintervacht pluisde en plakte aan elkaar vast door het zweet. Maar het deerde niets. Hij was veel te blij. Aamir had zijn hele familie weer gezien. Behalve Painted, zijn vader. Zijn echte vader. Padeau kwam van een onbekende hengst die Amani had gedekt zonder haar wil. Daarna bleek ze nog eens drachtig te zijn van Painted. En toen floepte hij eruit. Whie. ’Padeau. Denkje. Dat mam Pharaon nog ziet?’ Vroeg hij weer aarzelend. Damn. Hij zat vol met vragen. Logisch.