Vaspa

Een uitgestrekte stofwolk breidde zich steeds verder uit naar de hemel, alsof hij de zon wilde grijpen. Net wanneer het hem leek te lukken, vervaagde hij. Voor hem probeerde nieuw uitgegroeid stof het nog eens en nadat die weer was vervaagd, probeerde diens voorganger de zon te grijpen. Een lange, hoge stofwolk, een mengeling van zand en stof, door de weidse vlakte getrokken. Helemaal vooraan de immense wolk, galoppeerde een wit stipje. Ze leek verzwolgen te worden door de wolk, maar wonder boven wonder bleef ze de wolk voor. Als je beter zou kijken, zou je zien dat zij degene was die de wolk veroorzaakte, door een fractie van een seconde met haar hoeven het zand op te werpen, zich afzettend van de verschroeiende bodem. Ze had nooit anders gedaan, dan door zulke omgevingen te trekken, ze had nooit anders geleerd dan overleven in deze temperaturen. Het was weliswaar winter, maar dat weerhield het zand niet om kurkdroog te zijn en elke zonnestraal in zich op te nemen.
Door de galopperen bracht de snelheid waarmee ze vooruitging, verkoeling. Anderzijds bracht het ook haar manen in de war, wat ze zozeer haatte. In de verte zag ze een zandpilaar als een boom in een weide verreizen. Ze veranderde haar koers en toen ze nog maar enkele meters hoefde af te leggen, verminderde ze vaart. De wolk achter haar werd minder groot en was verdwenen toen ze stappend in de schaduw van de pilaar koelte zocht. Het zand dat in de schaduw lag, was wonderlijk koud. Een rilling trok eerst door haar tenen, en verspreidde zich door haar benen over heel haar lichaam. Ze zuchtte, brieste het zand uit haar neusgaten. Daarna schudde ze haar hoofd, in een geslaagde poging haar manen weer te ordenen. De sneeuwwitte kleur van haar vacht en manen hadden weliswaar het licht gereflecteerd, Maar ondanks dat waren ze ook flink opgewarmd. In de schaduw bleef Aislin nog wat rondstappen, om zich daarna aan de voet van de zandpilaar te ruste te leggen. Terwijl ze daar op het koude zand lag, zag ze donkere wolken aan de horizon verschijnen. Ze kende de wolken te goed om te kunnen zeggen dat het geen zandstorm was, maar wat was het dan wel? Het fenomeen sneeuwstormen kenden ze niet, en dus de gevaren van onderkoeling daarvan niet. Koud zand ontstond nu niet alleen in de schaduw van de zandpilaar, maar ook op de weidse vlakte daaromheen. De warmte leek zich terug te trekken, zich wegdrukkend in de meest nauwe hoekjes van deze wereld, alsof het bang was. Ook de warmte in haar lichaam trok zich in het diepste van haar terug. Ondanks dat, bleef ze liggen, gefascineerd kijkend naar de naderende, bijna zwarte wolk, niet wetend hoeveel onheil het betekende.
Terwijl ze de wolk bleef volgen met haar ogen, hield ze ook de horizon in de gaten. Ze wist dat het onmogelijk was, maar stiekem hoopte ze erop. 'Goed, ik ga naar het zuiden, en jij naar het noorden'. Dat was precies wat hij had gezegd, en voor zover ze wist, hadden ze zich er beide aan houden. De kans dat ze hem hier zou tegen komen, was nihil.

Met een ruk draaide Aislin haar hoofd om, waarbij haar manen sierlijk opkwamen en in een perfecte rangschikking weer op haar nek neerstreek. Ook haar oren focusten zich op het geluid achter haar. Ze zag een paard, galoppeerdend in een hoog tempo, diens snelheid verliezen. Uiteindelijk stond het stil. Afwachtend keek ze de merrie aan, nu ze dichterbij stond zag ze dat ze een speciaal soort beige was gekleurd. Lang hoefde ze niet te wachten; de merrie viel meteen met de deur in huis, door haar naam te noemen, direct na een begroeting. Hoewel Aislin spontaan was, deed ze geen overhaaste poging om zich voor te stellen. Eerst duwde ze haar benen onder zich en drukte zichzelf met een kleine krachtinspanning omhoog. Haar hoofd hield ze laag, pas met een grote boog oprichting toen haar lichaam al overheind stond. Daardoor vlogen haar manen de lucht in, even voor haar ogen vallend en daarna in een goed model uit haar zicht verdwijnend. Ze voelde gewoon dat haar haar goed zat en dat deed haar goed. Om zich perfect te voelen, schudde ze zich traag uit, het zand uit haar vacht werkend. Uiterlijk was belangrijk voor haar, zo belangrijk dat ijdelheid zacht uitgedrukt was. Nu ze ervan overtuigd was dat ze er goed uitzag, keek ze de merrie in haar bruine ogen aan. Vreemd, het leek wel of ze het enthousiasme van het dier kon voelen. Voordat Aislin antwoord gaf, keek ze naar het paard voor haar. Haar daden maakten haar overduidelijk jonger dan haar, maar haar lichaam maakte veel goed. Misschien anderhalf jaar, één jaar jonger dan ikzelf? Nu ze de merrie volledig leek te hebben gecontroleerd, krulde ze haar nek, kort met haar kin haar borst aanrakend, als een soort van buiging. 'Aangenaam, ik ben Aislin' stelde ze zichzelf voor. Ze sprak met een vreemd accent, dat zowel mysterieus als hooghartig leek te zijn. Daarna keek ze over haar schouder naar achter, naar de donkere wolken. Direct voelde ze de kou weer, die de warmte in zich had opgeslokt, zoals een roofdier dat bij zijn prooi doet. Onwillekeurig rilde ze. 'Weet jij wat die wolken voorspellen? Het is zeker geen zandstorm. Wat kan een warmtebron als een woestijn zo laten afkoelen?' vroeg ze zich hardop af. Terwijl ze dat deed, richtte ze zich weer naar het paard voor haar, haar vragen daardoor op de merrie richtend.

Opnieuw maakte Aislin dat gebaar, haar nek krullend en kort haar borst aanrakend, toen Merle antwoordde. Ze wilde net wat zeggen, toen de merrie over die sneeuwstorm begon, toen ze als een ratelende machine verder ging. Nu stond het voor Aislin helemaal vast dat dit paard nog niet zoveel lentes als zij had gezien, maar dat baatte niet. Lange tijd had ze enkel het schorre geschreeuw van de wind in haar oren gehoord, terwijl ze landschappen doorkruiste en aan gebieden voorbij trok. Het was fijn weer met iemand te kunnen praten die daadwerkelijk antwoord gaf, in plaats van je stilzwijgend aan te blijven kijken, zoals het gras vaak had gedaan. Aislin was er dus blij mee, maar ze dacht er niet over ondankbaar te zijn in de hoeveelheid waarmee het op haar af stormde. Ze luisterde naar de woorden van de merrie en begreep dat zij nog nooit in de woestijn was geweest. Alles, va haar woorden tot haar blik, leken geen moeite te doen er een geheim van te maken dat ze de woestijn een wonderlijke plek vond. Juist omdat zij zo onervaren leek te zijn met dit natuurlandschap, besloot Aislin open te zijn. 'Ja, ik ben...' Midden in haar stopte ze, en keek verbaasd omhoog toen het uit het niets donker leek te worden. De wolken waren al tot boven hun hoofden genaderd en raasden hen voorbij. De warmte had zich al teruggetrokken, maar nu de zon werd geblokkeerd door gitzwarte wolken, leek er nooit iets als 'warmte' te hebben bestaan. 'Die sneeuwstorm van jou, hè, hoe erg is dat?' vroeg ze, er niet in slagend het luchtig te laten klinkend. In plaats daarvan klonk het bijna bijtend, alsof het de schuld van de merrie was dat de natuur zo besloten was. 'Ik bedoelde het niet zo, ik weet gewoon niet hoe erg het is' voegde ze er aan toe, daarbij alweer haar borst aantikkend terwijl ze haar nek krulde. De groet die ze telkens weer herhaalde, leek meer dan één betekenis te hebben. 'Was het maar een sneeuwstorm, dan wist ik tenminste wat ik kon verwachten' mompelde ze, terwijl ze haar hoofd weer oprichtte en naar Merle keek. Onwillekeurig brieste te, alsof dat de koud, die zich in haar botten leek te vestigen, uit haar lichaam zou bannen.

Aislin had niet veel vertrouwen in de woorden van de merrie. Ze geloofde de merrie wel, maar de kalmte die ze daarbij uitstraalde was niet logisch. Fronsend, keerde ze zich om, net op het moment dat de wind opstak. Als een zweepslag sloeg de koude wind op haar neus. Even kromp ze in elkaar, waarna ze zich weer groot maken. 'We kunnen uit de wind achter..' begon ze, maar hield stil toen Merle opeens naast haar ging staan, zo dat hun buiken elkaar raakten als ze inademden. Ook dit vond Aislin een beetje vreemd, maar dat kwam eerder door zichzelf dan door Merle. Al een jaar was ze ruimte, eenzaamheid en vrijheid gewend, en als een paard dan opeens zo dichtbij kwam, dan was dat ook weer wennen. Ze zette het van zich af, toen ze het leek alsof Merle steeds beter wist wat ze moet doen. 'Ik wilde al..' begon ze opnieuw, maar weer brak ze haar zin af toen Merle in haar oor begon te schreeuwen. Onwillekeurig draaide ze haar oren van het geschreeuw weg, maar toen ze merkte dat dat schreeuwen wel nodig was om boven de wind uit te komen, keerde ze ze weer naar de merrie. 'Goed, dan is schuilen achter de pilaar ook geen optie. We moeten hier dan weg, anders hebben weg geen beschutting' schreeuwde Aislin terug. Ze was niet gewend te schreeuwen en haar stem al helemaal niet. Bij de laatste klank sloeg haar stem over, veranderd in een hees geluid. Een nieuwe rukwind liet haar manen overeindvliegen en in een warboel weer neerkomen. Voordat Aislin de tijd had om haar manen weer te ordenen, joeg de wind haar manen alle kanten op. 'Fijn' gromde ze tussen haar tanden door. Als er iets was waar ze absoluut niet tegen kon, dan was dat als haar uiterlijk niet was zoals zij wilde. Plots voelde ze een naald in haar rug. Met een vreemde bokkensprong sprong ze naar voren. Geschrokken keek ze op haar rug, waar de ijskoude naald had toegeslagen. Haar wacht was spierwit, geen druppeltje bloed te zien. Plots voelde ze weer zo'n onaangenaam ijskoude prik in haar rug. Dit keer bleef ze staan, alles om haar heen vergetend en gefascineerd naar dat kleine witte stipje op haar rug kijkend. Het waren geen naalden die haar hadden aangevallen, het waren kleine, witte vlokjes die zo koud waren als ijs op de hoogste bergen. Al snel begonnen er meer op haar neer te regenen, maar hun valpatroon werd onregelmatig en als snel vlogen ook zij in een wanordelijke boel door de lucht, zoals haar manen deden. Een nieuwe rukwind bracht Aislin uit haar evenwicht, omdat ze nog altijd haar nek naar achter had gedraad. Wankelend probeerde ze haar evenwicht te hervinden, maar dat kon ze niet op tijd. Met een smak belande ze op haar knieën, haar achterbenen nog wel onder zich hebben kunnen zetten. Zuchtend strekte ze ook haar voorbenen en nog duizelig van de klap, keek ze achter haar. Het enige wat ze om zich heen nog kon onderscheiden, was een witte waas die af en toe ruimte lieten om de omgeving te zien. Het was alsof ze in een zandstorm stond, een koude, ijskoude zandstorm. Wind sneed in haar ogen, waardoor ze haar ogen tot spleettjes moest samenknijpen. Weer werd haar zicht ingedamt. Nog even en ik zie niks meer dacht ze bij zichzelf. Tussen het gedonder van de wind, herinnerde ze zich als een stille oase wat Merle had gezegd. 'Goed, in beweging blijven' mompelde ze, en begon op haar plaats overdreven hard te stampen. Terwijl ze dat deed, besefte ze ook dat ze bij elkaar moesten blijven. 'Merle!' schreeuwde ze. Opnieuw sloeg haar stem over en dus was het voor de wind geen partij. Alsof haar loze schreeuw om hulp nooit was uitgesproken, bereikten haar schreeuw nog maar amper haar eigen oren, laat staan die van Merle. Voorzichtig, bang om om te vallen, begon Aislin te lopen in de richting van waar ze dacht dat de zandpilaar was. Ze hoopte dat de merrie daar nog zou staan, maar de hoop dat ze wel de goede richting op liep, was groter. Terwijl ze schuifelend haar weg door de al hoefdiepe sneeuw zocht, begon ze te trillen. Ze had het koud en besefte dat ze de woorden van de merrie nooit in twijfel had mogen trekken, alleen door de klank van kalmte waarmee ze het had verkondigd.

Plots voelde ze iets naast haar, iets dat haar voor een deel van die snijdende wind beschermde. Eerst dacht ze dat ze nu bij de zandpilaar was aangekomen, maar toen ze besefte dat die haar volledig uit de wind zou hebben gehaald, dacht ze de vorm van Merle naast haar kunnen ontwaarden. Haar huid leek verdoofd te zijn door de lage temperatuur, en dus kon ze ook niet aan de dikke vachtharen van Merle voelen dat zij het was. Ze haatte het, maar ze moest er maar vanuit gaan dat het Merle was, als een blinde die zijn leider niet kon zien. Plots dacht ze iets te kunnen horen, iets dat op de stem van de merrie leek. Voordat ze het zeker wist, was het alweer verdwenen. Nu zowel blind als doof, voelde ze zich hopeloos, ook al wist ze dat ze niet alleen was. Ergens moest Merle zijn, misschien stond de shetlander wel naast haar. Eventjes stopte Aislin met het op haar plaats stappen, toen ze zich herinnerde wat Merle tegen haar had gezegd. Het had bijna spottend geklonken, alsof ze haar iets verweet. Je kan wel zien dat uiterlijk jou niet zo veel zegt dacht de merrie venijnig bij zichzelf en begon te twijfelen óf ze wel bij Merle wilde zijn. Ze kende de merrie nog geen half uur en toch stond het voor haar bijna vast dat ze haar niet mocht. Aislin was spontaan en open voor diegene die aardig waren, maar zodra ze iets negatiefs over haar uiterlijk zeiden, kon het heel naar voor diegene uitpakken. In mijn eentje red ik het ook wel hield ze zichzelf voor. En dus begon ze weer wankelend te lopen, steeds maar één been tegelijkertijd optillend, bang dat ze anders omver zou worden geblazen. Zonder een vast punt te kunnen vaststellen waarop het begon, merkte ze dat ze klappertanden. Haar neusgaten stonden wijd open, briesend en snuivend proberen iets van warmte voor te brengen en iets te ruiken dat haar veiligheid zou verschaffen. Haar oren lagen in haar nek, zo veel mogelijk kou buiten willen sluiten en de wind geen mogelijkheid gevend haar chronisch doof te maken. Ze probeerde dingen die zouden werken in een zandstorm als je echt totaal geen schuilplaats had, maar dit werkte niet, want het wás geen zandstorm. Het was alsof ze moest vliegen, terwijl ze als veulen had geleerd om te lopen, als een leeuw die moest graven en als een vogel die moest zwemmen. Het klopte gewoon niet, en des te sterker Aislin dit begon te beseffen, des te machtelozer ze zich begon te voelen. Ach, wat zou het uitmaken, hier mijn laatste rustplek te vinden? Dan zal ik hem al helemaal verslagen te hebben; wie kan er nou verder komen dan ons brein nu kan vaststellen?. Bij die gedachten stopte Aislin met doelloos ronddwalen, stopte zelfs met stappen en ging liggen. Met een diepe zucht vouwden ze haar benen zo veel mogelijk onder zich, terwijl ze haar hoofd tegen haar buik aanlegde, zo dat ze voor het eerst stilte hoorde. Terwijl om haar heen de stom raasde, begon Aislin kalm te worden. Het enige waar ze nog op hoopte, was dat Merle een schuilplaats zou vinden. Want, ondanks dat Aislin haar opmerking op z'n minst niet tolereerde, ze gunde niemand de dood.

Langzaam leek Aislin doof te worden door het eeuwige geloei van de wind om haar heen. Of eerder, het leek erop alsof haar geest zich ver terugtrok, zoals de warmte van de woestijn had gedaan. Het schreeuwen van de wind werd doffer, als iets haar oren afsloot. De snijdende pijn van haar huid die nog enige weerstand tegen de kou had geboden, botte ook af. Haar zintuigen waren volledig afgestompt; haar gehoor, haar tast, haar ogen. Die kneep ze stijf dicht, terwijl ze haar hoofd wat verschoof en nog wat strakker tegen haar buik legde. Ze kon haar hoofd niet in het fijne zand graven, de grond was helemaal bezaaid met dat witte spul. Even leek het erop alsof Merle de moed met haar had opgegeven omdat Aislin niets meer van haar hoorde. Ze was opgelucht dat de merrie zo verstandig was geweest verder te gaan. Omdat ze niet meer op het paard had gerekend, schrok ze zich wezenloos toen vlak naast haar oor een soort gesis hoorbaar was. Het klonk als woorden, maar geen van de klanken kon Aislin thuisbrengen tot iets dat ze kon verstaan. Haar ogen sprongen open, maar direct sloot Aislin ze weer met een kreun. Hoewel haar hoofd achter haar buik aan beschuttere plek had dan haar rug, nog steeds sneed de wind je in de ogen. In de korte seconde dat de merrie haar ogen open had gehad, had ze een gestalte naast haar zien staan. Ze lag en dus had ze niet goed kunnen inschatten of de schofthoogte te combineren viel met de hoogte van Merle. Toch was ze er op de een of andere manier van overtuigd dat zij het moest zijn. Nog meer gesis vond zijn plek door haar dove oren, maar nog altijd kon ze geen woord verstaan. 'Laat me met rust, breng jezelf in veiligheid' mompelde Aislin humeurig. Ze moest haar toch niet? Ga dan weg! redeneerde ze. Merle kwam nog lager op de lijst te staan van 'meest favoriete paarden' toen iets venijnigs door haar gevoelloze huid wist doorgronden. Ze gaf een trapbeweging, maar toen was het gevoel alweer verdwenen. 'Beet je me nou?' vroeg Aislin verontwaardigd, ondanks dat ze wist dat het pijn deed, haar hoofd omhoogbrengend en de witte omgeving afspeurend op Merle. 'Echt, wat moet je nou van me? Jij weet toch zo goed dat je moet blijven bewegen? Dan doe je er niet goed aan hier te blijven' schreeuwde Aislin naar de shetlander toen ze haar had gevonden. Normaal gesproken schoot ze niet zo uit haar slof, maar als iemand eerst iets slechts over haar uiterlijk zegt en haar dan ook nog eens gaat bijten, dan heeft diegene de poppen goed aan het dansen. Zonder dat ze het doorhad, kreeg ze het warm door haar woede. Sneeuw tegen haar rug smolt net even wat sneller dan het net had gedaan en haar huid begon voorzichtig te prikkelen door de nieuwe golf van warmte. Niet goed wetend wat ze deed, duwde ze haar benen onder zich en drukte ze zich omhoog. Dreigend liep de merrie naar de ander toe, wat toevallig met de wind mee was. Haar manen en staart kwamen dreigend omhoog, alsof het de slagen waren. Samen met haar furieuze blik, zou het nog sneeuw laten smelten. 'Wat moet je nou van me?' schreeuwde ze tegen de pony, vlak voor de merrie halthoudend. Waar haar stem net nog van over sloeg, hield het nu zijn vaste, harde toon.

Voor een moment was Aislin sprakeloos. Het léf, de brutaliteit van dit... van dit... van dit mormel! Nooit had ze haat voor iemand gekoesterd, maar vandaag kwam het er gevaarlijk dicht in de buurt. Toen ze ook nog eens voorstelde om sámen een schuilplaats te gaan zoeken, werd het stil om haar heen. De wind hoorde ze niet langer meer, misschien was deze gaan liggen, ze wist het niet. 'Ik denk niet dat ik nog een seconde langer bij jou in de buurt kan zijn' siste ze. Ondanks dat het voor haar meer dan duidelijk was, betwijfelde ze of Merle het had gehoord. Dat de wind in haar oren was overstemd door haar woedde, wilde niet zeggen dat de wind daadwerkelijk was gaan liggen. Ze had het immers ook niet koud, nee het leek wel of ze in brand leek te staan. Plots keek Aislin van boven op zichzelf neer. Zo leek Merle nog kleine dan ze eigenlijk was, maar dat had ze eigenlijk niet eens door. Ze keek op de witte merrie neer, die zo furieus was, dat ze niet doorhad dat de merrie, hoe onuitstaanbaar ook, haar probeerde te redden. De natuur kan verwoestend zijn, leven gevend maar ook zeker levens nemend. En toen was dat vreemde moment weer voorbij. Alsof haar lichaam de klap moest opvangen van het weer samenvoegen met de geest bij het lichaam, wankelde ze. Plots was de hitte weer uit haar lichaam verdwenen en stond ze trillend op haar benen. Haar ogen rolde naar boven weg en even leek het erop alsof ze daadwerkelijk zo vallen. Op tijd wist ze zich weer tot de orde te roepen, haar blik scherp te stellen en haar benen krachtig onder zich te werken. Toch was ze door het wankelen enkele passen van Merle verwijderd. Een kort ogenblik keek Aislin door de waas van sneeuw naar de gestalte, overdenkend wat ze had gezien. Hád ze het wel gezien, of had ze het zich ingebeeld? Ze wist het niet, maar de boodschap was duidelijk; ze moest de hulp van de merrie accepteren. Ondanks dat haar verstand erin was geslaagd dit duidelijk te maken, negeerde ze het feit. Haar eer liet dat niet zomaar over haar heen gaan. 'Vaarwel' schreeuwde Aislin, keerde zich om en begin tegen de wind, die in alle onheil weer tot haar was doorgedrongen en dus nooit was gaan liggen, in. Expres had ze de merrie geen 'tot ziens' gewenst, want ze wílde de merrie nooit meer zien, niet nadat ze haar had beledigd en haar ook nog eens had gebeten. Het drong niet tot haar door dat het allemaal nooit zo bedoeld was, maar haar eer liet er geen gras over groeien; ze zou het zelf wel uitzoeken.

Ik hoop het zo duidelijk te kunnen maken: de eerste drie en een halve regel speelt af in de tijd die jij ook al hebt beschreven. In de rest van mijn stukje gaat de tijd verder zeg maar. In jouw vorige post was het overgrote deel nog in de tijd dat ik had beschreven en eigenlijk gingen maar de laatste 4 regels verder in tijd. Hierdoor is het voor de tegenspeler heel moeilijk om verder te gaan, omdat die opeens heel veel moet verzinnen en moet er ook rekening mee houden dat de ander erop moet kunnen reageren. Deze combinatie maakt het moeilijk om nog een zinnige, lange post te maken... Snap je het nu, of ben ik nog altijd zo wazig als wat? Daarom is mijn post nu ook wat korter, hoop dat je er wat mee kan.

Sorry dat ik zo lang niets van me heb laten horen, ik had het gewoon ontzettend druk de afgelopen paar dagen en voordat ik weer een hele drukke week met toetsen in ga, wilde ik toch nog even snel reageren. Vandaar dit korte stukje. Ik hoop trouwens ook dat ik je niet chagrijnig heb gemaakt mijn mijn post; het is echt puur van Aislin op Merle en niet van mij op jou als speler. Heb ik dat wel gedaan; ook dat spijt me.

Aislin kon niet geloven wat ze hoorde. Verwachtte die merrie nou écht nog dat ze bij haar wilde blijven? Was de afscheidsgroet dan niet duidelijk geweest. Ze rolde met haar ogen en staarde nog even de schim na. Al snel verdween deze in de witte muur van sneeuw. De wind gierde nog altijd rond haar oren en na de laatste woorden van Merle, leek ze weer doof te worden. Wolken van sneeuw waren niet meer alleen om haar heen, maar ook in haar oren. De wind klonk weer dof, maar was nog net zo krachtig als toen het was begonnen. Merle had de weg tegen de wind in gekozen, waardoor automatisch voor Aislin de makkelijke weg open lag; die met de wind mee. Ze draaide zich om en begon in tegengestelde richting te lopen, bijna haar hoeven in de dikke laag van sneeuw moeten zetten om tegen te houden dat ze niet zou vlíegen. Al jaren zorgde Aislin voor zichzelf, ze had zandstormen als veulen overwonnen. Zo'n sneeuwstorm zou ze als volwassen paard ook wel te boven komen. Aislin hield zich zelf niet langer meer tegen en liet de wind haar meevoeren. Rennend vond ze haar weg door het witte landschap, blind als ze was niet verder dan enkele meters voor haar kunnen zien.

Ik beschouw hierbij dit topic als gesloten. Je kan in een PB ermee instemmen, of, als jij nog iets wil bijdragen, reageren.