Cause you're in the class A team

Streya boog haar hals sierlijk, en leunde met haar neus tegen haar borstkas. Ze had zo haar manier van omgaan met paarden. Als ze vond dat een paard slecht genoeg was, dat kon ze zien aan ook zijn/haar uiterlijk. Maar ook zijn/haar doen en houding. Streya had haar staart fier en trots de lucht in geheven. Haar spieren bewogen zich een voor een, bij iedere stap die ze zette op nieuw. Streya brieste, ze rook een ander paard. Stre draafde sierlijk in dezelfde, slechte, trotse houding richting hem. Ze maakte een noodstop. Haar houding was nog steeds fier en trots. Maar niet dominant. Dat was nergens voor nodig, helemaal nergens voor. ''Wat is je naam hengst?'' Dat was haar enige zin, haar stem was charmant, uitdagend en moordlustig. En die zin zou beantwoord worden. haar ogen priemde in die van hem. haar staart zwaaide eventjes wat heen en weer, en haar oren rustte -zoals meestal wel- in haar dikke manenbos. Enkele sluiken met haar, hing boven haar rechteroog. Het littekentje op haar witte kolletje was goed te zien, net als het litteken op haar neus. Geen enkele hengst zou dichter dan twee meter komen, ook geen enkele merrie. Alleen wanneer Streya dit zelf deed. Of wanneer ze toestemming gaf. Nogmaals zwaaide haar staart tegen haar flanken aan. De meeste hengsten waren al gelijk betoverd door haar uiterlijk, en de manier hoe ze met haar ogen hun ogen vast hield. Maar schrijn bedrieg. Respect moest je verdienen...

~Thron

Thron draafde naar de merrie toe. Hij zag haar in verte al staan. Toen hij bij haar kwam zach hij dat ze sierlijker was dan hem. Nou het was een merrie voor iets. Ze vroeg zijn naam. "Nou,Thron,klinkt als een superhelden naam,vind je niet? Maar ik BEN geen superheld,neenee ik ben slechterikje." Hij grinnikte. Zijn ogen dwaalden over haar lichaam heen. Hij liep een rondje om de merrie heen en knikte . Ze was goedgekeurd. Alleen als hij ze wat beter leerde kennen. "Zo en wat brengt jou hier, Paard zonder naam? Wat is je naam eigenlijk?". Diep in zijn stem kon je een spoortje van kilheid opvangen. Hij liet zijn geest gesloten voor haar. Ze was tenslotte een vreemd paard voor hem. Hij geeuwde en keek haar aan. Hij wendde zijn ogen niet van haar af. Zij bleef ook in zijn ogen kijken . En zo wachtte hij op een antwoord.

Flutpostje

De hengst was al aardig snel genaderd. Streya keek hem strak en emotieloos aan. Ze haalde uit met haar hoef en ontblootte haar tanden, om hem te zeggen dat hij te dichtbij stond. Ze trok haar wenkbrauwen eventjes op. Ze werden steeds meer wannabe, die gekken die zichzelf slecht noemde. Streya kon ze zo opnoemen, de echte slechte. En daar behoort ze toe, ze zou nog wel zien of die hengst daar tot toe behoort. . Ze negeerde zijn eerste woorden. Zwaaide nogmaals met haar staart. Har blik doorboorde de zijne. Haar oren ruste nog steeds in haar manenbos. Ze keek toe hoe de hengst een rondje om haar liep. ''Stoer doen, stoer doen. Neuriede ze zachtjes. Zonder zich ook maar en keertje zorgen te maken of hij het zou horen of niet. Toen begon hij te spreken. ''Wat doen namen er toe? Zo dadelijk kruizen onze wegen, en dat zien we elkaar nooit meer. Wat wou je met een naam?'' Sprak ze met haar zoete, charmante, moordlustige stem zonder enkele emotie. In haar ogen lag een kwaadaardige gloed. De hengst had zijn naam gegeven, zonder er ook maar een keer bij na te denken.

Hij glimlachte. Maar in die glimlach was er een spoortje kwaadaardig in. Wat hij met een naam moest? Wel,geen idee eigenlijk,hij verzon wel iets. Een beetje liegen kon toch geen kwaad zeker? Dat een paardje dat voor hem stond,deed een beetje heel chagrijnig. Hem kon dat niks schelen. "Nou,als je een naam hoort of weet,zal ik maar zeggen,als je dan dat paard tegen kwam die je ontmoet had,dan is dat toch super handig? Vind ik toch." Hij zuchtte en keek weg. Hij draaide zich om,weg van de merrie,als zij zo stom moest doen,dan moet ze dat maar tegen iemand doen,zijn gedachten dwaalden weg en opeens was hij leeg vanbinnen,niets kon hem nog schelen,als de merrie zo deed ,best,hij ging gewoon weg,hij gunde haar geen blik meer. "Nou,als je het me niet kwalijk neemt,ik moet nog ergens anders naartoe,dag." Zijn stem klonk kil,emotieloos. Zonder een straaltje vriendelijkheid. Hij stapte door de sneeuw,de merrie achterlatend,weg van alles,hij ging naar een warmer oord,alleez,warmer? Overal was het evenkoud,dus warm zou je het bepaald niet noemen. Zijn hoeven lieten sporen na,zo kon je perfect zien waar je naartoe ging. Zijn staart maakte lichte golfbewegingen in zijn rustig tempo,hij deed alles op zijn gemak.

De hengst was misschien net kwaadaardig te noemen. Wat die zei, hoe die het zei, wat die deed, en hoe die dat deed. Hij glimlachte naar haar, en het was zeer lastig iets van slechtheid te vinden. Streya rolde eventjes met haar ogen. Zette een paar pasjes naar voren, waardoor ze nu op zo'n 2 meter afstand van elkaar waren. Niet echt veel dus, maar toch het min. van afstand dat je bij Streya moest houden. Anders had je het gedaan hoor, dan had je het geflikt. -Wat geflikt? Dat weet ik nog niet, nog geen een paard heeft het namelijk gedaan. We zullen zien. Oké, laten we weer serieus worden.- Haar staart zwaaide tegen haar flank, wat eventjes een koude tocht stroom veroorzaakte. Streya had wel eens zin in een goed gesprek, of een fikse ruzie. Het was lang geleden, en paarden pesten die dachten dat ze slecht waren was gewoon het leukste. Daarom zou dit haar volgende slachtoffer worden. ''Dan mag jij me voortaan merrie noemen.'' Siste Streya met het stemgeluid dat ze altijd had, het voor de meeste dieren verleidelijke stemgeluid. Maar niets was minder waar. Streya mepte nog maal met haar staart. Toen liep het wezen weg. De mondhoeken van Streya krulde eventjes sinister op. Ze draafde op haar gemak achter de hengst aan. Eenmaal naast Thron stopte ze met draven, en liep op het zelfde tempo. Ze hield zo'n twee meter afstand van hem. ''Je was toch niet bang?'' Ze keek hem vals en uitdagend aan, zonder enige emotie. Ze zwaaide nogmaals met haar staart, en raakte Thron lichtelijk met haar staart puntjes.

Hij werd nu behoorlijk pissed. Hij liet zich niet doen door een of andere onnozele feeks. Hij was niet bang,voor niemand niet,voor niemand. De merrie sloeg lichtjes met haar staart in zijn gezicht. Ze was hem aan het uitdagen. Zeker en vast. Hij draaide zich terug om en keek haar kwaad aan. "Wie dacht je wel dat je bent? Merrie?" Hij was kwaad,hij maakte geen grapje. In zijn stem was dan wel op het laatste woord van de zin sarcastich. Hij stampte hard op de grond. "Zo,merrie,wat ga je nu doen? Me opeten? Vermoorden? Of ga je gewoon weglopen? Ik ben heus niet bang voor jou hoor." Hij siste naar de merrie en legde zijn oren plat tegen zijn schedel,zijn ogen werden vuurrood en hij ontblootte zijn tanden. Zijn staart zwiepte heen en weer. Hij ging dichter bij de merrie staan,zo dicht dat ze haar ademhaling hoorde. Hij wist dat hij in haar comfortzone stond,maar dat kon hem geen rete schele. Hij grijnsde gevaarlijk en wierp een sluwe en kwade blik op haar. "Nog iets te zeggen? Hij lachte,zonder klank in zijn stem.

Ha, nu had ze hem. Nu was hij pissed of. Een kleine grijns kwam op het gezicht van Streya, maar die verstrakte weer toen de hengst zijn eerste kwade woorden naar haar toe gooide. Een klein deeltje van genoegen kwam in Streya op. Bang voor de hengst was ze zeker te weten niet. Ze kende geen angsten, voor niemand niet. ''Zoals als jij net al zo mooi zei, ik ben merrie.'' Sprak ze sarcastisch en pesterig, met toch haar zelfde stemgeluid als altijd. Streya imiteerde de hengst door ook op de grond te stampen. ''Sinds wanneer zijn paarden vlees eters?'' Vroeg ze quasi geïnteresseerd. Haar staart mepte tegen haar flanken aan en lieten enkele striemen achter zich. sommige bloedde lichtelijk, haar oren lagen plat tegen haar dikke manenbos gedrukt. Haar manen rukte soms eventjes aan haar hals, en haar voor pluk aan haar rechteroor. Haar littekens glinsterde in het licht van de felle zon. De hengst ging dicht bij haar staan. De spieren van Streya waren gespannen, haar neusgaten schoten wijd open. Haar borstkas ging snel op en neer. Ze hoorde de hengst ademen. Haar ogen waren wijd open gezet. Ze steigerde, met haar voorbenen mepte ze een paar keer raak tegen de hengst. Toen ze met een klap weer op de grond kwam, nam ze haar oude houding weer terug. Nu was ze ook dominant, in haar houding. Haar hoef haalde nogmaals uit naar de hengst. Om hem nog een keer te waarschuwen, dat hij verder weg moest staan. ''Nee, eigenlijk niet neutraaltje.'' Siste ze vals terwijl ze de nadruk legde op neutraaltje, wachtend op de reactie van de hengst.

Hij werd gestampt tegen zijn borstkas. Moest dat pijn doen? Hij was geen neutraaltje,anders zou hij niet in de kudde van Deina zitten. "Wel,dan ben jij voor mij ook een neutraaltje dan,en ik ben er geen,anders zou ik niet in de kudde van Deina zitten." Thron was nu dominant,hij beschermde zichzelf en het respect van de kudde. Hij liet zich niet beinvloeden door een miserabel mormel. De merrie siste naar hem. Hij haalde zijn neus op en briesde,het slijm vloog uit zijn neus,recht op de snuit van dé merrie. Hij lachte,maar niet op de manier van goedzakjes,nee op de manier van slechterikjes. Hij maakte zich groot en keek over haar heen. Nu was hij groter als haar en kon ze niks doen. "Zo,en zeg nu nog eens wat je gaat doen?" Hij klonk neerbuigend en wraakzuchtig. Zijn staart mepte op zijn benen en zijn flanken. Hij wachtte af. Of ze iets zou doen. Hij stampte nog eens op de grond en keek haar nu,vol zelfvertrouwen en kwaad aan.

Ze rolde met haar ogen en snoof eventjes woest. Haar neusgaten waren wijd open gesperd, verveeld gaapte ze uitgebreid toen hij begon te praten. Iets over Deina. ''En wie zegt dat Deina ook geen neutraaltje is?'' Siste ze naar hem. Nog steeds haar dominante houding aanhoudend. Toen hij op haar neus met slijm snoot, trok ze eventjes haar wenkbrauw op. Ze brieste schudde haar hoofd. En pakte de hengst beet bij zijn neus, om daar vervolgens een gigantische ruk aan te geven. ''Met een beetje paarden met slijm bekogelen en sissen kom je er niet hengst.'' Siste ze, oké zij siste ook. Maar dat was het punt niet. Weer begon de hengst iets tegen haar te praten. ''Jij bent wel een beetje vol van jezelf hé?'' Begon ze haar woorden, met een moordlustige ondertoon. ''Zoals ik al zei, paarden zijn geen vleeseters, angsten zijn voor mij onbekend. Dan zit er nog maar een keuze op of niet soms?'' Sprak ze uitdagend en wraakzuchtig. Ze ontblootte haar tanden, haar spieren spande zich. En haar ogen trok ze tot spleetjes.


~Meow, inspiratie loos ~

Oeps,nu had ze teveel gezegd. Hij werd nu pas echt kwaad. Hij werd bij zijn neus beetgepakt. Daar kon hij tegen. Er kwam wel een beetje bloed uit,maar daar gaf hij niet om. Hij zuchtte en keek haar aan. Een paar tellen later begon hij weer rond te lopen,hij kon helaas niet stilstaan,hij moest bewegen. "Ik sis wanneer ik wil,waar ik wil en hoe ik wil,daar kan jij me niet in tegen houden,en ik moest gewoon niezen,kon ik niks aan doen? Hij grijnsde breed. Nou,eigenlijk was het wel expres."Nou,ik ben beter vol van mezlef dan een bang en idioot paard te moeten zijn,en ohja,Deina is wel een slecht paard,door en door slecht." Nu was hij stil. Zij was ook vol vn zichzelf,hij had het wel niet over Deina,maar op dé merrie.

Pff,er komt niks meer op in mij,dus ik laat het hierbij Xd

De hengst bleef bewegen, dit keer liep hij om haar heen. Ze rolde eventjes met haar ogen. En snoof de geur van de hengst op. Bij de woorden van de hengst krulde haar mondhoeken eventjes sinister en kwaadaardig op. Maar verder ging ze er niet op in. Haar hoofd was dicht bij de hengst gebracht, en haar hals gestrekt. Af en toe verplaatste ze haar gewicht eventjes. De hengst begon weer te praten, iets over dat hij geen bang en idioot paard was. Streya proestte eventjes. Haar staart mepte tegen de hengst aan. Haar tanden waren ontbloot. Vals en moordlustig keek ze de hengst aan. Bloed zou vloeien, de sneeuw zou roodgekleurd zijn. Ze maalde op een antwoord op de laatste woorden van de hengst. ''Wou je zeggen dan... Superheldje... Dat je niet idioot bent?'' Haar stem sneed door zijn ziel heen. Het woord 'Superheldje' spottend uitgesproken. Haar hoef stampte eventjes op de grond. Toen ging ze naast hem staan. In een seconde ritste haar tanden langs zijn buik. Bloed spoot over het hoofd van Streya heen. De prachtige smaak van bloed gleed door haar keel heen. Streya snoof eventjes. Het bloed spoot op de grond. Ze zag niet of het nog steeds bloedde omdat ze haar volle aandacht weer op de hengst richtte. Naar wie ze steigerde, haar benen maalde in de lucht. In de hoop dat ze een paar flinke meppen uit deelde aan de hengst. Wat vast wel gebeurde. Het bloed hing in grote klitten door haar manen heen. Streya was niet vol van zichzelf.....

Thron werd door de merrie aangevallen. Zijn buik werd opengereten door haar tanden. Zijn blode hing overal . Op hem,op de merrie,in de sneeuw. Nu was het zover. Hij stond overeind en beet in haar hals. Zijn tanden boorden in haar vlees. Hij zou zich niet zomaar overgeven. Hij proefde het bloed. Het smaakte koperachtig. Hij had nog nooit bloed geproefd. Het smaakte wel goed. Onder hem lag een plas bloed. Hij keek haar kwaadaardig aan en zei : "Neen,dat ben ik niet." Hij steigerde en zijn hoeven sloegen op het hoofd van de merrie,vol in haar gezicht. Hij zou die stomme grijns wel eens van haar gezicht vegen. Niemand spot met Thron,hij was geen superheld,hij was Thron,en Thron was zoals hij is. Sterk,krachtig,vol zelfvertrouwen en niet te vertrouwen. Vanaf nu vertroude hij niemand meer. Nu werd de merrie op de grond gesmeten in plaats van hem. Dit was belange nog niet gedaan. Hij draaide zich om en stampte nog eens tegen haar,nu harder en sterker. Hij voelde de adrelanine in zich stromen. Dit was het. Hij moest als laatste blijven rechtstaan. Niet zij. Hij spuwde nog eens op haar en stampte voldaan op de grond.

Ze hoorde zijn woorden amper. Alles om de hengst heen vervaagde, alleen hij was nog scherp. Alleen haar doelwit was wat ze zag. Ze mepte met haar staart tegen zijn flanken aan. Zijn hoeven beukte op haar hoofd. Een klap was hoorbaar. Streya zelf steigerde ook, haar spieren waren gespannen, haar tanden flikkerde in het licht van de felle maar niet warme zon. De hengst probeerde haar op de grond te werpen. Maar ze hield haar evenwicht. De hengst trapte harder en sterker dan eerst tegen haar aan. Streya snoof eventjes dominant. Ze draafde een eindje van hem weg, toen draaide ze haar zelf om. Schoot zichzelf af in de sneeuw. Het spoot alle kanten op. Ze vloog op de hengst af, beukte met haar voorhoeven tegen hem aan. Haar tanden ritste langs zijn nek. Ze draaide haar zelf om, bokte snel, vaak en hard. En probeerde hem overal waar ze maar kon te raken. Toen pakte ze zijn luchtpijp beet. Bloed stroomde in haar keelgat naar beneden. Ze mepte met haar benen tegen zijn hoofd. Doffe bonken waren te horen. Het sneeuw kraakte onder haar voeten. Streya steigerde woest, sloeg haar benen om de hengst, om zichzelf vast te houden. Mepte de hele tijd met haar staart tegen het hoofd van de hengst aan met een grote kracht wat enkele striemen veroorzaakte, zou moeten veroorzaken. Haar staart vloog op topsnelheid door de lucht heen. Haar tanden sloten zich om zijn schoft. Ze sprong van hem af, racete naar achteren. Draaide haarzelf om, en rende weer op de hengst af. Het laatste deel vloog ze op hem af, pakte zijn staart beet, en rende door. Met een gigantische kracht rukte ze aan zijn staart. Enkele stukken haar bleven in haar mond haken. Met haar spieren gespannen racete ze weer op de hengst af, doelbewust naar zijn luchtpijp.

De merrie steigerde naar hem,hij ontweek haar aanval,maar net niet snel genoeg. Ze kwam op hem afgestormd en raakte hem. Hij voelde tanden in zijn nek,slappe aanval,vond hij toch. Hij werd overal geraakt,waar hij kon denken ook. Hij lachte en siste "Kan je niks beters verzinnnen?" Hij werd bij zijn nek gepakt en eventjes ging zijn luchtpijp dicht. Hij snakte eventjes naar adem en sleuder hem toen los in haar greep. De merrie haar staart kletste tegn hem aan,in zijn gezicht. Een paar strepen kwamen er te staan. Hij spande zijn spieren en schopte terug. Hij bokte en steigerde en beet zoveel hij kon. Hij proefde bloed. Hij werd sterker en sterker. Hij hinnikte en keek haar weer aan. Zijn ogen schoten vuur. Zijn oren legde hij plat tegen zijn schedel,zijn staart sloeg heen en weer. Zijn hoeven graafden zoals een stier ging aavallen. Nu was het zijn beurt. Hij lette niet op de hoeveelheid bloed die uit hem kwam. De energie stroomde door zijn lichaam. Nee,het gierde door zijn lichaam. Van zijn staart werden stukken afgereten en hij slaakte zijn kreet. De merrie kwam nu voor de derde keer op hem afgestormd en ontweek hij haar aanval nu echt. Hij sprong opzij,pakte de merrie haar been vast. Beet er in,stampte er naar. Hij gaf een ruk aan haar lichaam en even wankelde ze en hij ook. Het zweet brak hem uit en drupte over zijn lichaam. Hij draaide zich om en bokte naar haar. Hij steigerde weer en stopte niet. Hij pakte haar keel vast en beet er in. Hij schudde met zijn hoofd,totdat er een stuk vlees van haar hals kwam. Hij smeet het weg en pakte haar staart vast. Hij gaf er een snok aan en hij had toen nog grotere stukken haar vast. Alles wat ze bij Thron deed,kreeg ze drie keer terug. Drie keer harder,bloederiger en pijnlijker. het bloed druipte uit zijn mond en hij likte het voor haar neus af. Hij grijnsde bitter en keek haar uitdagend aan. Nu was het terug haar beurt. Maar het ging nu niet lukken bij hem.

________________________________________________________________________________________________________________________

De hengst dacht blijkbaar alles drie keer zo erg bij haar te doen. Streya voelde steken hier en daar. Maar ze negeerde het. Dus als hij het erger ging maken bij haar. Kon hij het nog erger terug verwachte. Terwijl de hengst Streya aanviel, beet ze hem nog maal hard in zijn strot. Ze rukte eraan. Greep zijn oor, en rukte ook daar aan. Haar benen sloegen tegen zijn hoofd, doffe bonken waren hoorbaar. Bloed droop over Streya haar lijf, maakte haar haren in grote doorbloede klitten. Haar kleine sokken waren rood van al het bloed, dat her en der uit haar wonden droop. Haar oren waren woest naar achteren gedrukt. Ze snoof. Haar staart mepte met veel kracht tegen hem aan. Ze beet hard in zijn schoft, in zijn voorpluk, om er aan te trekken, en enkele haren uitdagend voor zijn neus uit te spuwen. Ze beet hem in ze nek, in zijn been. In zijn andere benen. Ze beet hem in zijn neus, rukte er hard aan. Haar tanden gleden over zijn huid, sneden hem open. Ze trapte hem overal hard. Bokte tegen hem aan, steigerde tegen hem aan. Gooide haar gigantische gewicht in een keer tegen hem aan. Ze wankelde soms allebei. Dit was een gevecht zoals Streya het wou. Zoals het hoorde. Ze snoof woest, mepte nog steeds met haar staart tegen hem aan. Het ging niet om de grootte van de tegenstander, maar om het vertrouwen in jezelf, en je hulp.

~Flutje~

En toen ging het kleine gevechtje weer verder. Oooh wat leuk. Hij vond het zo leuk. Hij grijnsde kwaadaardig. De oren van de merrie waren naar achter gedrukt. Dat kon hij ook hoor. Hij deed het ook. Hij deed het al, de hele tijd. Hij werd weer bij zijn strot beetgepakt en sloeg een klein kreetje. Hij haatte dat ze dat deed bij hem. Zijn neus werd beetgepakt en werd aangesleurd. Hij sleurde hem er weer uit haar greep,hij liet haar niet winnen. Welke hengst verloor er nou van een merrie? Misschien een watje? Maar hij was geen watje. Er werd tegen hem gebokt en gestampt en er werden haren uit zijn voorplukt gerukt. Dat ging erover. De merrie liet haar met haar volle gewicht tegen hem vallen. Hij draaide zich om en spandde zijn spieren op om te bokken en te stampen. Nu pakte hij haar neus beet en rukte er eens stevig aan. Het bloed droop uit zijn mond en uit haar neus. Nou,lekker pech dan. Hij pakte haar voorpluk vast en rukte er allerlei haren uit. Wie laatst lacht,best lacht. Nou,hij lachte niet dus. Zijn huid werd weer opengereten en hij deed het bij haar. Hij grijnsde weer ,maar lichtjes zodat zij het niet kon zien.