Just be yourself

Prins galoppeerde zo snel als hij kon door het gebied. Hij rende er al zijn frustraties eraf. Hij was zo kwaad,hij wist niet waarom. Had iemand hem verrraden? Nee. Hij wist het zelf ook niet. Hij had geen vrienden,geen vijanden,niets. Hij had niets,alleen hemzelf en daar had hij genoeg aan. Hij moest geen andere paarden om hem heen hebben. Hij zou er alleen ambras mee maken,ja,dat zou hij zeker doen. Achter hem waaide sneeuw op. Dat waren zijn sporen die hij achterliet. Andere paarden zouden gemerkt hebben dat er hier een paard helemaal alleen ronddwaalde. Hij keek naar boven. Geen straaltje zon te bekennen,alleen grote,zwarte wolken die elk moment konden openspatten. Hij zuchtte,maakte een overgang naar stap en bleef toen staan. Hij zuchtte en keek naar omlaag. Zijn hoef was een beetje afgesleten. Zijn vacht zat vol met klitten en zijn manen en staart zaten helemmal in de war. Hier was echt geen leven te bespeuren hier. Niemand was hier. Zelfs geen wolf ofzo. Niks. Hij hinnikte,maar niet naar iemand. Hij hinnikte gewoon. Er zal hem wel iemand horen. Misschien ook niet. Hij wachtte. Zijn oren draaiden rond,vingen de geluiden rond hem op,het geruis van de wind. Af en toe een huil van een dier. Hij gaf zijn ogen de kost. Hij speurde heel het gebied af. Hij zag een klein sneeuwhoopje wegwaaien. Het vervaagde in de lucht,en toen was het verdwenen,net zoals hij dat zou doen. Hij bleef gewoon voor hem uitstaren.

Kai galoppeerde door de woestijn. Haar lange, witte manen wapperden vrolijk mee. Het was hier niet zo koud als in rest van DH. Het was tenslotte ook de woestijn. En in een woestijn was het meestal warm. Hier, in deze woestijn, lag wel sneeuw. Een dun laagje dan. Niet dikker dan 7 centimeter. Kai galoppeerde er met gemak doorheen. De witte, Arabische merrie keek om haar heen. Haar donkere ogen speurden de woestijn af. Dit was niet de veiligste plek voor een merrie zoals Kai, die in een goede kudde zat. De woestijn behoorde tot slechte paarden. Kai was diep in haar hart eigenlijk ook slecht. Ze wist het, maar ontkende het. Ze zat nu pas een korte tijd bij de Dénali. Ze kon dus niet zomaar opeens vertrekken. Ook al dacht ze daar soms wel eens aan. Om zich bij een slechte kudde aan te sluiten. Of misschien bij een neutrale. Dat was ook nog goed. Plotseling hoorde Kai een geluid. De merrie spitste haar sierlijke oortjes. Een paard dat hinnikte, zomaar. Er zat geen betekenis in. Eigenlijk wilde Kai er niet op ingaan, maar haar nieuwsgierigheid won het zoals gewoonlijk. Dus draafde ze in de richting van de hinnik. Een hengst verscheen in beeld. Hij stond voor zich uit te staren. Kai bekeek hem nieuwsgierig. Hij was duidelijk jonger dan haar. 'Hey,' groette Kai vriendelijk. Ze wachtte tot de hengst zou antwoorden.

_{Ben ik welkom?}

Hij werd uit zijn gedachten gerukt door een stem. Jeetje,wat was hij geschrokken. Hij draaide zich om en zag een witte merrie. Hij zei hoi terug,maar wel wat afwezig. Hij keek haar aan . Wit was een kleur van goedheid en een teken van vrede. Hij wist van zichzelf dat hij neutraal was,hij had ooit in een slechte kudde gezeten maar die was gestopt,wat hij eigenlijk wel jammer vond. "Zit jij in een kudde?" Zijn stem klonk rustig en langzaam. Hij werd bekeken en hij bleef ook nog altijd naar de merrie kijken. In dit gebied was het niet zo koud als de andere gebieden. Een woestijn was en bleef ook altijd warm,als het nu wonter was of niet. Geen tegenspraak nodig. "wat vind jij eiegnlijk van de sneeuw?" Hij vond de sneeuw maar niks. Je kon alleen maar doodvriezen van die drets.