Hello stranger #

Haar donkere ogen werden alweer geopend. Zowel met zin als tegenzin. Ze geeuwde eens luid en knipperde met haar ogen. Ze bekeek de omgeving. Het had deze nacht heel hard gesneeuwt en dat merkte ze goed op aan haar wintervacht die koud aanvoelde. De jonge merrie schudde haar vacht uit zodat de sneeuw al uit haar vacht ging. Ze dacht eens na wat ze vandaag zou gaan doen. Haar bruine oren draaide de jonge merrie licht naar voren om een beetje van de geluiden op te vangen. Je weet maar nooit. Er liepen nu genoeg roofdieren rond nu de veulens zo zwak waren. Veel paarden waren zwakker, nouja de goedzakken bedoelde ze. Vele goedzakken vonden niet genoeg voedsel of veulens waren hun moeder kwijt. Daar kende de jonge merrie genoeg van want zijzelf had een veulen ook vermoord. Het veulen wilde spelen en was zijn moeder kwijt. Daarom vond ze dat hij dood mocht. Zacht snoof de jonge merrie en voorzichtig zette ze haar lichaam in beweging. Ze begon het een beetje fris te krijgen. Het was nog steeds midden in de winter. Ze had liever een ander seizoen. Niet dat ze echt zou bibberen van de kou. Het was fris. Ze snoof nog een keer om de warme damp uit haar neus te kunnen voelen. Dat deed echt deugd. Anaïs sloeg met haar staart heen en weer terwijl ze rustig aan naar de korenvelden stapte. Een gebied waar ze nog niet geweest was. Daarom was het tijd om dat wel eens te doen. Ze vertrok uit het kudde gebied, vanuit de grot die ze ingenomen had. De wolven die er woonden waren weg en eentje had ze een dag geleden nog gezien. Die had haar aangevallen, maar ze was gewonnen natuurlijk. Een grijns sierde haar lippen terwijl ze rustig doorliep. Haar donkere ogen bespeurden de omgeving. Veel was er nu niet te zien omdat de koren allemaal dood waren door de sneeuw. Een hele dikke laag was te vinden op de grond en haar hoeven zakten af en toe een beetje in. Ze zuchtte even en stopte na een tijd met lopen. Haar blik gleed over de witte omgeving en zacht snoof ze de geuren eens op. Een bekende geur drong voorzichtig haar neus binnen. De hengst die ze van haar kudde herkende was in aantocht. Ze liet het maar zo. Een praatje kon helemaal geen kwaad.

Tornado

Tornado wou nog is gaan verkennen en ging naar het korenveld. Hij stapte uit de bossen en zag een lege vlakte. Hij zetten stap voor stap, zodat hij niet zou uitglijden. Hij keek eens rond en snoof een bedreigende geur op. Hij ging wat verder en noof nog een keer, deze keer was het wat korter bij. Even later sprong er een wolf op de rug van Tornado. Tornado legde zijn oren stevig in zijn nek en steigerde, bokte voor de wolf er vanaf te krijgen. De wolf liet niet los. Hij was dan ook uitgehongerd. "Hmm... Hoe zou ik die van mij af krijgen? Een boom!" Dacht hij stilletjes in zijn hoofd. Hij galoppeerde naar de bomen vanwaar hij kwam, draaide soms een rondje om te kijken of hij nog niet loste. Hij zag een boom en ging er in volle galop naar toe. Hij draaide zich om en glee verder naar de boom toe, botste er tegen, natuurlijk had hij zelf ook pijn maar daar letten hij niet op. De wolf was van hem af en lag tegen de boom, sloeg hem in het gezicht, zijn kaak hing aan zijn hoofd te bengelen. Tornado sloeg hem nog een keer en toen was die dood. Hij ging terug naar de open vlakte. Snoof luid en herkende de geur van ergens, maar van waar? Hij keek met zijn donkere ogen rond en zag er een merrie staan. "Hoe hete ze weer?" dacht hij heel stil in zijn hoofd. Hij draafde met een sierlijke beweging naar toe. " hallo, Tornado is de naam." zei hij met een luide stem. Zijn oren waren gespitst en zijn staart laag. "Wat doet zo'n veulen als jij hier alleen?" Hij was kalmer dan anders. Keek de merrie toch aan zonder emotie.

De geur kwam dichter en een zwarte hengst was in de verte te zien. De hengst was breed en gespierd. Groot en hij had dikke manen. Ze herkende hem dan ook meteen. De Friezen in de kudde leken niet echt op elkaar. Je zag altijd wel een duidelijk verschil. Ze kende hem nog niet echt eigenlijk. Ze had hem een keer in hun kudde gebieden gezien, maar voor de rest had ze alleen zijn geur nog maar geroken. Zoals bij paarden die ze allebei hadden leren kennen. Dit was nu een soort leren kennen fase. Je moest toch veel paarden leren kennen. Zeker als ze in je kudde zaten. Hoe meer paarden je kende hoe beter. Zo dacht zij erover. De jonge merrie schudde haar wintervacht een keer uit en knikte als begroeting naar de hengst die bij haar stopte. Zo te zien had hij wonden en die waren heel vers. Ze bekeek de wonden en grijnsde breed toen ze de geur herkende. De wolf. Ze wist dat het één van de wolven was die ze uit de grot gejaagd had. Rustig grijnsde ze naar de hengst, maar zodra hij begon te praten veegde ze de grijns weg. "Hallo Tornado. Aangenaam. Ik ben Anaïs, dochter van Deina maar dat wist je misschien al wel." Voor een veulen had ze een harde stem. Je hoorde de duivel er duidelijk in. Ze snoof even en met haar emotieloze blik staarde ze hem aan. Hij vroeg, net zoals veel paarden, wat zij hier alleen deed als veulen. Anaïs lachte kort, maar vals. Een lach die de goedzakken bang zou maken. Je zou de rillingen krijgen als goedzak. Slechte paarden waren het gewend. "Ik loop hier rond. Ik vervloek de sneeuw en ik lijd af en toe koud. En jij? Jij bent hier ook dus ik kan dezelfde vraag stellen. Wat doe jij hier?" Nogmaals die harde duivelse veulenstem. Anaïs sloeg met haar staart heen en weer en grijnsde vals naar de Fries. Ze was eens benieuwd wat hij zou gaan zeggen. De hengst moest niet denken dat ze zwak was omdat ze een veulen was. Nee, ze was machtiger en slimmer dan haar eigen moeder. En die zou al zes jaar gaan worden. Het veulen schudde de gedachte weg en richtte haar helemaal op de hengst. Wachtend op zijn antwoord.

De merrie zei haar naam. "Dat was de naam juist." Ze vroeg ook wat hij hier deed en glimlachte er vals bij. "Ik kom de wereld is verkennen, nieuwe paarden leren kennen en vaardigheid opdoen." Zei hij met een duivelse stem. De merrie keek naar zijn wondes. " Een wolf, daar komen de wondes van, hij viel mij langst achteren aan, uit de struiken. Ik zou oppassen." zei hij met een duivelse stem en een smerige lach. Hij schudden zich uit, wand hij haten de sneeuw ook. " Ik haat die stomme sneeuw. Een ander seizoen zou fijn zijn." Hij bekeek de omgeving en zag alleen dat alles wit is, bomen, struiken en vooral de ondergrond, dat kraakte als hij zijn hoeven op haalde en terug neer zetten. Hij zetten zijn oren in zijn nek, wand hij hoorde iets. Hij snoof luid. Hij ademde ook luid, er kwamen wolkjes uit zijn neus en dat kwam door die ijzige kou. Hij dacht even terug aan de wolf die hij had gedood.

De jonge merrie schudde met haar hoofd. Ze sloeg met haar staart heen en weer terwijl ze haar donkere ogen op de hengst gericht had. Hij beantwoorde haar vraag na een tijd al snel door te vertellen dat hij de wereld aan het verkennen was. Hij leerde nieuwe paarden kennen en kwam ook wat vaardigheid opdoen. De merrie luisterde rustig naar zijn woorden en knikte eens. Dat was een goede keuze. Het hielp wel als je steeds meer paarden leerde kennen. Zo had je veel meer vijanden of paarden die je ooit een helpende hand zouden geven. Ook was het handig als je leden van je kudde kende en daarom wilde ze de hengst voor haar neus best wel leren kennen. Ook als je alle gebieden hier wist te vinden was het handig. De hengst was best slim. Net als zij want zijzelf was ook best slim, maar ze was niet echt iemand die opschepte. "Dat is een goede reden inderdaad. Het is handig als je nog meer paarden kent." Haar stem was rustig en emotieloos. De merrie snoof zacht en de hengst had opgemerkt dat ze naar zijn wonden gekeken had. Hij verklaarde haar gedachten dan ook want het was duidelijk van een wolf. Hij had hem aangevallen en daarna zei de hengst dat ze moest oppassen. Ze begreep de reactie, ze was immers een veulen, maar ze was niet zwak of bang. "Bedankt voor de waarschuwing, maar ik ben niet bang hoor. Ik heb gisteren ook nog eens met een wolf gevochten en hij was bang gaan lopen. Misschien wel degene die jij hier vermoord hebt." De merrie grijnsde vals en sloeg uitdagend met haar staart heen en weer. Haar blik gleed over de omgeving en daarna weer naar de zwarte hengst. De hengst zei even later dat hij de sneeuw haatte. De merrie knikte begrijpend. "Dat zouden veel paarden wensen. Ik word gek van de koude. Soms valt het mee, maar de wind is hatelijk. Zo dik is mijn vacht niet. Maar goed we moeten het nog volhouden." Ze snoof even en keek de hengst rustig aan. Ze bekeek de wonden van de hengst nog eens, maar daarna richtte ze haar blik op de omgeving. Wachtend tot hij weer verder zou praten of antwoorden.

Hij keek naar de merrie zonder emotie. Hij vroeg met een rustige stem. " Had je de wolf geslagen op zijn oog? Dan is het misschien de zelfde als die van gisteren. Grappig als ze gaan lopen van een paard." Hij keek er bij weg van de merrie en lachte een beetje vals. Hij wandelde even rond de merrie en keek zonder emotie naar de merrie. " Sorry, begon precies vast te vriezen." Zei hij met een kalme stem. Hij kwam op een idee, Deina had haar getraind misschien zou zij hem een paar tips willen geven. " Deina heeft je toch getraind?" Zei hij even met een luide stem. Hij wachten rustig op het antwoord van de merrie

De jonge merrie keek nieuwsgierig naar de hengst die weer wat vroeg. Hij vroeg of ze de wolf op zijn oog geslagen had. Dan was het dezelfde. De merrie dacht diep na en keek terwijl naar de omgeving. Ze probeerde de gletsjer in haar hoofd te halen. De wolf die huilde en haar aanstaarde. Wachtend tot de aanval. Ze liet de aanval toe en het enige dat ze haar op dit moment nog herinnerde waren de trappen op zijn buik. Ze had de wolf dan ook een paar keren op de grond gegooid door zichzelf te laten vallen. Meer had ze niet moeten doen om hem weg te krijgen. "Ik weet het niet zeker. Hij wachtte tot hij me kon aanvallen en ik liet hem toe. Hij heeft vooral op mijn rug gezeten en me daar gebeten. Ik heb me dan ook laten vallen zodat hij pijn had. Het enige dat ik me herinner zijn trappen op zijn buik, maar niet echt iets op zijn oog." Haar stem was kalm. Ze vertrouwde de hengst wel en dan hoefde je niet de hele tijd agressief te doen. De merrie sloeg met haar staart heen en weer terwijl ze hem aankeek. Hij liep een paar ronden om haar heen en verontschuldigde zichzelf. De reden was dat hij leek vast te vriezen. Een grinnik volgde bij het veulen. Ze vond hem best grappig. Ze snoof even toen ze de bekende naam hoorde vallen. De naam die ze begon te haten. Hij vroeg haar of ze door Deina getraind was. De jonge merrie knikte even zacht. "Ik ben door zowel Deina als Night Dancer getraind. Ik heb door de hengst leren lopen want toen ik jong was waren mijn lange stelten nog moeilijk. Voor de rest leer ik dingen bij de activiteiten van de hele kudde. Waarom?" Ze keek de hengst rustig aan en wachtte op zijn antwoord. Ze wist eigenlijk niet echt waarom hij dat vroeg, maar voor haar had hij het recht wel om erover te vragen. Ze zaten immers in die kudde.

De merrie zei dat ze de wolf in de buik had getrapt, op het oog kon ze zich niet herinneren. De merrie zei ook iets over Night Dancer. Hij was aan het twijfelen of hij zou vragen om hem een paar dingen te leren. Hij voelde de wonden weer open gaan door de koude. Hij keek even naar de wond en zag, voelde het bloed van zijn lijf afstromen en op de grond belande. " Wete ik heb zitten denken, wil je me een paar dingen leren? Mijn moeder was een merrie die me alleen leerde vechten, meer niet." Hij kon wel een paar dingen bij leren om slechter over te komen. Hij bekeek de witte omgeving en zag niet veel anders. Hij keek de merrie weer aan zonder emotie en zetten zijn oren recht, niet op een kwade manier, maar een vriendelijke manier. Hij dacht even aan zijn moeder en hoe ze stierf, daar dacht hij liever niet aan. Een vreselijke dood.