Ventiel-dopjeé

De wind liet haar haren opwaaien, haar donzen vacht bewoog zo ver mogelijk naar boven, met de wind mee. De sterrenhemel boven haar verlichtte de hemel, de maan was verdwenen achter een eenzaam schapenwolkje, voor zover ze kon. Bovenop een heuvel keek ze op naar boven, haar donkere ogen glansden, hier bovenaan de heuvel was ze goed zichtbaar met haar opvallende, gouden kleur. Haar neusvleugels zetten zich uit en een kleine wolk kringelde naar boven. Haar hoofd volgde de beweging van wat het leek een vallende ster, dromerig bedacht ze dat ze een wens kon doen. Ze sloot haar ogen en wenste haar wens, zonder het uit te spreken. Als betoverd bleef ze staan, zonder haar ogen te openen, haar ademhaling was regelmatig, dat kon je ook zien aan de borstkas dat op en neer ging. Met een diepe zucht opende ze haar ogen weer en keek naar de helderste ster dat fonkelde in de avondlicht. Ze was omhuld in duisternis, het was laat en ze verwachtte niet dat er iemand nog zo laat hier rondspookte. En als er dan nog wel iemand was dat nog op was dan wou Aaliyah daar heus wel mee praten. Als ze geen bijnamen voor haar hadden, geen onzinnige bijnamen, kijk daar mocht zij wel mee komen want zij kwam niet op ‘schatje’ of dergelijke. En als een jonger paard haar zo zou noemen, als hengst zijnde nog wel, nouja dan kon die dus de pot op. Al had Aaliyah zin om met iemand zoals hem te praten, want ze wou met iedereen praten, hoe erg ze hem / haar afschuwde want iedereen was ten slotte gelijk en iedereen verdiende respect, de ene meer en de andere minder tot niet zo veel maar toch, iedereen gunde ze respect. Niet dat ze íedereen respect gaf, meestal degene die ze het waard vond, in haar ogen. Dat waren heel wat paarden die ze ontmoet had. Twee voorhoeven gingen enthousiast de lucht in. Aaliyah friemelde met haar lip en boog haar hals. Haar onderlip bungelde voor een moment naar beneden voordat ze speels begon te kauwen en te likken. Voor een tweede keer vlogen haar voorbenen de lucht in, haar manen wapperden in de wind. Sneeuw werd weggeschopt van haar maaiende benen.
Met haar heldere, donkerbruine ogen keek ze rond, veel kon ze niet onderscheiden in het donker maar ze had nog vier andere zintuigen die nog niet waren uitgeschakeld. Met haar neus en oren ving ze nog van alles op, met haar tong eigenlijk niet dus ze had drie andere zintuigen. Reuk, gehoor en tast. Al was tast nog niet zo erg nodig want ze werd bijgelicht door de sterren en kon enkele dingen zien. Daarom merkte ze vrij snel de schaduw beneden haar op en hinnikte laag en zacht naar het onbekende bekende. ’Ventiel-dopjeé.’ Melodieus klonken de woorden, licht en zacht, met alleen een ondertoon in haar stem, haar drie kenmerken.

Ventieldopje. Ventus

Ze had nog vaak gedacht aan de zwarte twenter. Maar dan niet al te best. Dikke, díkke wannabe. Of iemand die niet zo goed slecht kon zijn. Lichte slechterik. Aaliyah wou niet zeggen dat zij puur slecht was, zeker niet. In die mening was ze neutraal. Iedereen mocht haar een wannabe noemen als ze dat leuk vonden, als ze het echt vonden dan mochten ze haar puur slecht vinden. Het maakte Aaliyah niet eens zoveel uit, slecht is slecht. Niet een gedraging. Aaliyah vond dat het een geloof was. Anderen hadden dan nog de bijwerkingen zoals hetgeen wat mensen liet denken dat ze wannabe waren.
Het donker was warm. Vulde haar met warmte en genoegen. Het fluisterde haar naam en liet haar voelen dat de Satan heerste. Hij heerste vooral ’s avonds, als god weg was, zijn krachten op minimum. Dan kon ze nog eens genieten. Als de god niet op zijn best was.
De zwarte hengst kwam in beeld. Ze grijnsde supersweet en luisterde zonder een spier te vertrekken luisterde ze naar het koosnaampje. ’Ventieldingus.’ zonder om te kijken sprak ze de woorden uit, droog. Niet reagerend op het woord ‘Aaltje’ ’Nieuwe bijnaam?’ vroeg ze spottend. Ze keek zonder problemen in de borende ogen van de zwarte hengst. Bang? Tss, nee. Niet voor hem. ’Durf je nu nog wel? Bij mij te zijn?’ haar stem klonk ietwat snerpend, fel en scherp. Dat was haar nieuwe eigenschap. Zijzelf kon daar niet zoveel aan doen, ze ontwikkelde zich en groeide nog. Dit was een nieuw iets.
Aaliyah keek peinzend de lucht in, heldere sterren schitterden haar tegemoet. Zacht gesuis weerklonk er. Haar staart werd meegetrokken door haar spieren en het bot in haar staart. De staart belandde eventjes op haar rug voordat die weer een nieuw avontuur beleefde. Het kwam stil aan haar hakken waar de staart rustig bleef hangen. Aaliyah snoof. De nacht was stil. Stil en koud. Niet normaal vredig. Zou de Satan aan het slapen zijn ofzo? Zou kunnen, misschien had hij ook een hekel aan de winter. Nee, de winter was duivelswerk. Paarden die niet genoeg eten hadden om rond te komen zouden sterven. Paarden die niet uitkeken zouden in een wak vallen en verdrinken. Tot slot ook nog de paarden die konden uitglijden in de sneeuw en hun been breken. Dat was dan ook gelijk, bam, doem, dood. Weer snoof Aaliyah. Deze keer van enig genoegen. Moorden was fout, daar hield ze zich aan maar om te bedenken wat er allemaal gebeurde in de winter was leuk. Het bracht zoiets als entertainment.
’En wat treft jou hier?’ Aaliyah keek eens in zijn ogen waarna ze weer wegkeek.