Did I ever felt in love 'till now?

Kneel, kneel in silence alone
My spirit bares me
Pray for guidance, to home in darkest hours
Kneel (Dream within dream we travel) in silence
(Empires of faith unravel) alone
(Seeing the virtues treasurs)
Kingdoms falling down
(Who's hand commands this thunder) In silence
(Cry as we torn asunder)
Alone (unto whats Gods do i call?) Protect us in our...
Fall away
My soul wandered
Borne by grace
I flew on high
Sheltered
from this thunder
Calling heaven
©to Globus-Take me away

Zonnestralen lachten duizenden nieuwe gezichten en geuren toe. Het licht van de avonzon glinsterde in de weerspiegeling van het water. Een bron van leven. Geheeld van het verdriet. Bezonken onder het leven van duizenden organismen in en rondom hen. Takken wuifden door de fluitende wind heen. Bladeren en veertjes zweefden ritmisch door de lucht. Ze vormden een serenade onder de ondergaande schemering. Avondval was ten einde. De maan kwam hoog aan de hemel te staan deze nacht. Het was de derde nacht na het engelen gezang. Waar de maan de atmosfeer rijkte en zonnestralen verborgen achter het licht van de maan. Een oranje glimp lichtte op aan de horizon. Een windvlaag streek neer door haar blonde manen. Aflopend tot in de puntjes van haar staart. Wapperend door weer en wind. Overheersend door tijd en seizoenen. Geliefd onder dier en plant. Volgend op de hoefslag. Geklapwiek, golvend met de wind. Strelend door haar adem en bijzijn. Zijn kille maar scherpe ogen voor zich uitturend, wegdromend van deze wereld. Naar een wereld hier ver vandaan. Waar dieren in harmonie samenleefden. En niemand nog rivalen had. Waar dromen verenigd werden. En zo een werkelijkheid vormden. Waar hardop dromen toegestaan was. Om weg te dromen naar de realiteit. Waar enkel zij en Percy hun weg kenden. Dravend op het hartritme van dat van haarzelf en de torenvalk, fluisterend met de wind. Brandend van nieuwsgierigheid. Dat zich voedde met het licht en warmte van de zon. Glitters dansten de sterren van de hemel. Het licht van de maan scheen neer op een verlaten en geheim weggetje. Haar benen vervoerden haar naar het land van de Goden. Het vergeten land van de heerlijkheid. Haar spieren spannend, adem inhoudend betrad ze het nieuwe territorium. Haar geel blonde ogen voor zich uit turend. Haar twee voorpoten de lucht in werpend, steigerend van blijdschap en speelsheid. De oranje valk hapte speels achter haar oor aan. Inca sprong enkele keren gelukkig op en neer, rijkend naar de gevederde vleugel van haar vriend. Moeiteloos beklom ze een klein heuveltje waar ze een hinnik doorheen het land wierp.

Weer spookten alle twijfels in haar hoofd rond. Was het wel slim wat ze had gedaan? Ja, een kudde hebben had zo zijn voordelen. Zij had altijd in een kudde gezeten, ook in Dream Horses. En toen ze klein was. Toen een tijd niks, en ze wist hoe vreselijk het was solitair te leven. Dat was haar mening, solo, alleen. Ze vond het niks, vooral omdat ze toen nog zo jong was. Zo klein en kwetsbaar. Maar alles had haar sterk gemaakt, en ervan gemaakt wat ze nu was. Ze vond zichzelf sterk, ze mocht van haarzelf trots op zichzelf zijn. Wat ze allemaal al had bereikt. Een eigen kudde, een droom van ieder veulen. De leider zijn, om de berg staan, en trouwe volgelingen hebben. Samen door de eeuwige valleien galopperen, met jou voorop. Jij was degene die iedereen met respect aankeek. Maar waarom wilde men dit? Was het om de macht, om die te gebruiken, en te misbruiken? Nee, ze wilde haar macht never nooit en te nimmer misbruiken. Maar wat was misbruiken in iemands ogen. Was zij een slechte leidster, kon ze het allemaal wel aan? Ze schudde haar hoofd. In een regelmatige tred stapte ze verder. Haar hoofd vol gedachten. Ze had niet verwacht dat leidster zijn zoveel moeite en tijd koste. Niet fysiek, maar geestelijk deed ze niks anders dan aan die kudde denken.
Haar fijne oren hoorden het geluid van een hinnik. Haar hoofd veerde overeind, haar oren draaiden als twee energieke propellers in het rond. Was dat voor haar, was dat naar haar gericht. Haar hoofd draaide in het rond. Nee, serieus, dit was voor de leider van de Quiet Sparkle bedoeld, en wie was dat. Een glimlach ontstond op haar gezicht. Soepel draafde ze aan. Wat zou haar te wachten staan? Dit was haar eerste hinnik, naar haar gericht. Hoe was zijzelf ook alweer begroet, je riep? Ja, zoiets. Dat deed elke leider zo ongeveer. Maar zij moest een originele entree maken, en dat ging ze nu even uitstippelen. Hoe zou ze het doen? Uwrgh, moeilijk, moeilijk. Je riep vond ze zo afgezaagd. Ze wilde iets.. Iets beters, mooiers. Iets wat ze nooit zouden vergeten. Als een jong veulentje huppelde ze naar het geluid toe. Zo enthousiast was ze nog nooit geweest. Al snel kwamen de naaldbomen van de taiga in zicht. De merrie had dus vanaf hier geroepen. Haar draf versnelde zich, haar hoeven leken amper de grond te raken. Ze zwiepte eens met haar staart, die achter haar aan waaide als een vlag. Toen kwam een voskleurig paard in zicht. Het stond op een heuveltje. Ze glimlachte vriendelijk. Het was een merrie, en ze leek met een vogel te spelen. Ze maakte een overgang naar stap, en keek met gekanteld hoofd naar de gevederde vriend van de merrie. Ze stapte soepeltjes het heuveltje op. Fu, nu had ze nog steeds geen openingszin bedacht. Niet, je riep. Nooit, nooit je riep doen. Ze kwam tot stilstand, haar hoeven stonden netjes vierkant. Ze keek de merrie vriendelijk aan. Toen knikte ze. ‘Leidster van de Quiet Sparkle, tot uw dienst,’ zei ze met een vriendelijke glimlach op haar gezicht. Ze vond de merrie interessant, vooral door de vriendschap met de vogel. Het lentezonnetje scheen op haar rug, het was een mooie dag. Een mooie dag, voor echt háár eerste lid.

Een Westerse wind trok hevig aan haar blonde manen. haar staart zwevend op de golven van de wind. Sijpelend, langs haar lichaam. Achtervolgd door het oranje lichaam van Percy, zwevend in de wind, wolken die haar tot het uiterste droegen. Zonnestralen, zo verblindend, neerschijnend op het glinsterende van haar oranje vacht. Haar benen galopperend over het bladerige wegdek, zwevend door duizenden fantasieën. Luid gekrijs achter haar deden haar terug kijken in de realiteit. Een ransuil, loerend op een bruine aardeekhoorn, de kille jager, vleugels uitslaand, landend op het lijfje van de eekhoorn verscheurde het diertje met huid en haar. Inca draaide wat met haar oren waarna ze terug galoppeerde naar 'haar' rots. Achtervolgd door Percy haptte ze speels achter de vogel zijn vleugels die een speelse tik tegen haar hoofd terug gaf. Inca bries wat in het gezicht van het dier waarna ze haar pas versnelde naar een regelmatige sprint. Hijgend kwam ze als eerste van de twee aan aan de rots. Haar hoofd zegevierend in de lucht gooiend, Percy speels uitlachend, richtte ze haar blik terug naar de horizon waar een nieuwe geur en beeld in haar zicht kwam. De bruine merrie, kennelijk de leidster van de Quiet Sparkle, steldde zichzelf voor. Inca knikte enkel onderdanig naar de merrie waarna ze een stap dichter bij haar zette.Inca, tot úw dienst. Als mogelijk, zou ik graag je kudde joinen." Haar blik straalde alleen neutraal- en onderdanigheid uit. Glinsteringen in haar blauwe ogen waren waarneembaar. Inca bries wat tevreden waarna ze afwachtend de merrie aankeek.

[flutje]

De voskleurige merrie was een keurig dier, zo te zien. Kennelijk had ze manieren geleerd, waarbij ze naar haar knikte. Ze glimlachte, wachtte op wat de merrie verder zou zeggen. Ja, ze wilde in haar kudde, dat wist ze, daarvoor was ze immers ook gekomen. Er stond een stevig windje, die met haar manen speelde, en waar haar zwarte staart in mee wiegde. De merrie stelde zich voor. Ze heette Inca. Ze zei dat ze tot haar dienst kwam. Ergens in haar deed dat goed. De merrie toonde wat onderdanigheid, dat kon ze in haar ogen zien. Het hoefde niet voor haar, maar het gaf haar zo'n machtig gevoel. Dat ze goed was, dat ze wel enkele macht bezat. Ze had immers gebieden waar niemand anders zich mocht tonen, enkel gebieden voor haar. Dat was geweldig.
Maar terug waar ze mee bezig was, haar eerste hinnik. Waarom zou de merrie voor haar schulpje kiezen? De Dénali was groter, dat wist ze zelf. Ze had de kudde immers pas verlaten. Ze kantelde haar hoofd, en keek de merrie aan.
‘Ik zou je zo aan willen nemen, de kudde is nog klein. Erg klein, dus. Maar ik wil alleen paarden erin laten die dat echt verdienen, ik wil je dus een paar vragen stellen,’ zei de merrie toen. Haar ogen keken de merrie aan, ze moest deze goed beantwoorden, ze wilde weten waarom ze hier was, waarom ze naar haar had gehinnikt. Ze wilde weten waarom ze voor de Quiet Sparkle had gekozen, en niet voor de Dénali. Ze wilde weten wat haar gedachten waren, hoe ze dacht over de wereld. Hoe ze dacht over de goede paarden.
‘Ten eerste, waarom heb je voor de Quiet Sparkle gekozen? Ik bedoel, de Dénali kon toch ook. Zij zijn veel groter, misschien succesvoller. Wij hebben de wonden van de oorlog nog op onze schouders liggen, de leden moeten nog verlies verwerken. Waarom zou jij in onze, nu nog kwetsbare en kleine kudde willen?’ vroeg ze eerst. Ze vond dit een belangrijke vraag. Misschien was de Quiet sparkle nu inderdaad nog zwak, klein. Een tweede aanval zouden ze misschien niet nogmaals overleven..
‘En wat zou jij aan de wereld willen verbeteren, als "goed" paard. Wat is volgens jou de definitie van een "goed" paard?’ vroeg ze toen. Nog twee belangrijke vragen. Ze zou nog door kunnen vragen op de antwoorden die ze hierop gaf, een soort discussie, met goede bedoelingen. Ze moest deze vragen bijna perfect antwoorden, op zo origineel mogelijk, met een goede kern van waarheid. Alleen dan zou ze haar toelaten.
Ze keek de merrie aan, de vogel cirkelde nog boven hun hoofden rond. Ze twijfelde, als de merrie zou toegelaten worden, was de vogel misschien een probleem. Ze konden makkelijk gevonden worden, als ze de vogel eenmaal herkenden. Met ze, bedoelde ze de slechte kuddes. Hij was een soort merkpaal. Als hij de merrie achtervolgde. Ze wist het ook niet. Het kon voor problemen zorgen.
‘Hoort die vogel bij jou?’ vroeg ze toen, wel vriendelijk, ze wilde de merrie niet kwetsen, enkel omdat ze een vogel bij haar droeg. Maar hij zou voor problemen kunnen zorgen.







[sorry dat hij zo laat is, ik had hem al eerder gemaakt, maar toen sloot mijn vader alles af, weg post]

[Srry voor lange wachten, weekje bij papa]

Tevredenheid, met hier en daar wat verlegen trekjes trok haar aandacht naar de merrie voor haar. Haar oranje oogleden bedekten voor een seconde haar hemelsblauwe ogen. Schrapend met haar hoef over de grond , haar volle aandacht gericht naar de bruinige merrie. Begrijpend knikte ze om de zoveel keren naar de merrie. Haar ogen op hun omgeving gericht, haar gedahten op volle loop. Haar blik wende ze terug naar de merrie waarna ze vriendelijk op haar gebruikelijke zachtaardige toon antwoorde op de verschillende vragen van de merrie." De redenen? Omdat ik het liefst wil beginnen in een kleine kudde, en naarmate er meer leden komen, ik meer vrienden kan maken. De dénali lijkt me daar net iets te groot voor. Ik weet niet zoveel over oorlogen en gevechten, maar als het er op aankomt, zal ik strijden tot het eind." Even slikte ze eens door waarna ze wat verse lucht inademde." Mijn definitie van een goed paard? In mijn ogen een paard die graag de vrede wil bewaren, die zich niet met anderen hun zaken bezighoud als ze dit niet willen. Kortom, een paard die anderen helpt, en met rust laat als de ander dit wil." Inca's blik gleed van de merrie af waarna ze een teken gebaarde naar de oranje vogel boven hen om wat afstand te nemen. Een glimlachje sierde rond haar oranje lippen. Ietwat vragend keek ze de merrie na de volgende vraag aan." Ja en neen, Als ik het haar duidelijk zou maken, zou Percy me heus wel alleen laten. Ze achtervolgd me alleen maar wanneer ik het nodig vind." Haar blik gleed naar de tak waar haar oranje vriendin op neer streek. Zonlicht scheen op haar oranje bruine vleugels. Inca wende zich weer terug naar de merrie waarna ze geduldig op de komende vragen wachtte. Geduldigheid was haar kenmerk.

Ze luisterde naar de merrie, wat ze te vertellen had. Ze knikte wat. Bij haar eerste zegje onderbrak ze haar even.
‘Dus... je wil beginnen in een kleine kudde. Wil je daarmee zeggen als je klaar bent naar een gróte kudde wil gaan, in dit opzicht dus de Dénali?’ De merrie moest exact spreken. De kleinste vergissing in haar zinnen kon voor opschudding zorgen, wat hier werd gebleken.
"Kortom, een paard die anderen helpt, en met rust laat als de ander dit wil." Was dit wel goed? Ze kantelde haar hoofd. Zou zijzelf de slechte met rust laten, omdat die het zeiden. Van, ja, ik wil met rust gelaten worden, dus laat me met rust. Ze zou anderen met rust laten als ze dat verdienden. Ze zou als ze het kon de slechten gaan stalken om alles te weten te krijgen, en niet met rust laten. Ze probeerde hun snode plannetjes al te kraken, maar hoe?
‘Dus jij zou een slechte met rust laten als ze dat zeiden. Als je in een gevecht zat, en dan zeiden ze "laat me met rust", dan zou jij dat doen?’ vroeg ze met een bijna zeurderig stemmetje.
En dan het eerste zinnetje, zou Magnifico een slechte helpen als die bloedend op de grond lag? Zou zei als ze Deina of Nar of Fawn dood zag bloeden op de grond, zou ze die dan helpen, of er voorbij lopen. Zij zou kiezen voor de tweede keuze, hoe hard het ook was.
‘En zou jij een slechte helpen als die dood aan het bloeden was op de grond? Zou jij die helpen?’ Ze wist dat ze misschien moeilijke vragen stelde. Maar haar antwoorden waren nee. Waarom? Als zij dood en verderf rond verspreiden, was hun eigen dood het om hun leven goed te maken.
De vogel zou haar met rust laten als ze dat zei? Was het haar huisdier? Haar mondhoeken krulden overeind. Ze knikte, in haar achterhoofd geloofde ze het niet. Maar de merrie had al minder kans om de test door te komen. De kans om in de kudde te komen was minder, dus nu bekommerde ze zich even niet om de vogel.

~ HAHA WAT FLUT

[Lang genoeg ge-break-t]

Woorden spoelden door haar geheugen heen. Verloren gegaande hoop. Een sprankje geluk. Een laatste groet. Langzaam vervaagd door tijd en pijn. Maar was dit wel de moeite voor om voor te huilen? Wat zou het ook uitmaken. Hoop vervliegt. Zoals altijd in conversaties. Dan bleef je roerloos achter met de dierlijke drift die binnenuit langzaam wegvreet. Echte emotie's volgden. Zodra je er de moed bij vond. Terwijl tranen zich ontsprongen als kleine watervallen kon je alleen nog maar particuleren. “ Als ik heel eerlijk zou moeten zijn, behoort mijn hart tot de Quiet Sparkle.” Moeilijk liet niet van zich af. Moeizaam veegden haar wimpers de laatste restjes van haar huilbui weg. Haar ogen stonden wazig. Maar niet van het verdriet. Er was voorheen meer nodig om dit alles te kunnen laten bezinken. Misschien zelfs wel het onmogelijke. Tot die tijd bleef alles wat het was. Iedereen wie hij was. Ik bleef ik. Jij bleef jij. Maar het aller belangrijkste. Wij bleven onszelf. Na wat de emotie's nalieten. Een ogenblik rust. Was dat wel genoeg? Of had je meer bedenktijd nodig? Aangezien ze zichzelf daar geen antwoord kon op geven zei ze het maar gewoon hardop. “Als iemand die zo vreselijk slecht is, vroeg om hem met rust te laten? Wat zou ik doen? Ik zou weten wie de vijand was. Ik zou weten wie slecht was. Maar wat houdt het begrip 'slecht' volgens u in? Om eerlijk op uw vraag te antwoorden. Neen, ik zou het paard in kwestie niet met rust laten. Ik zou doen wat ik altijd zou doen. Helpen. Al houd dit voor ieder paard iets anders in. Ik zou helpen. Helpen om hen te realiseren. Want oorlog lost in het einde niets op. We roeien onszelf alleen maar mee uit. En is dat de bedoeling volgens u? Denkt u hier eens over na?” Doordringend was niet goed genoeg bij deze. Er was veel meer nodig. Veel meer nodig om een paard tot nadenken aan te zetten. Maar eens dit lukte bleef het nog maar een kwestie van tijd. Tijd. Zoals velen het zouden noemen. Maar daar had je nog moeite voor nodig ook. En enkel met deze twee begrippen begreep je de waarheid van het verhaal. Maar waar eindigde het dan? In ruzie? Vrede, vriendschap, liefde? Emoties vloeiden zo voorbij. Een gezellige beu. Een voldoening. Totdat het weer tijd werd. Moeizaam verdreven daden de woorden. Het witte licht doofde langzaam uit tot een zwarte schaduw. Dood kreupelhout, op een plek waar vroeger bloemen bloeiden. Totdat de waarheid zich uit zijn touwen wist te wikkelen. Kleine schitteringen stonden in haar hemelsblauwe ogen. Als een zon die opkwam. Een beekje die vloeide. Maar dan uit woorden. “Weet u, wat een paard ook mag gedaan hebben. Toch is hij gemakkelijker te vergeven dan een vriend. Dus wie is de vijand? Wij niet. Zij niet. Niemand. Niemand verdient het om slecht behandeld te worden. Dat geef ik toe. Maar toen u vroeg aan mij wat ik in een 'goed'paard zag, heb ik niet gezegd dat iedereen zo is. Zelfs hen, die beschuldigd worden van slechterik, hebben een hart. En ja. Ik zou niet twijfelen om hen te helpen.” Respect. Het enige die je nodig had om hen te vergeven. Wil je gerespecteerd worden. Behandel anderen dan zoals jij zelf wilt behandeld worden. Een dankbaar maar ondanig knikje was waarschijnlijk het laatst wat je nog kon waarnemen. Voor er een wereld voor die van hen schoof. En haar insloot.