Imora zuchtte even. Haar ogen lagen half plat in haar oren. Nu ze haar vader kwijt is weet ze niet precies wat te doen. Ah verdorrie ze wist anders wel iets te doen voor ze haar vader terug had gevonden, waarom doet ze toch zo zielig. Geirriteerd schudde ze even met haar hoofd. Waarom moest die merrie eigenlijk haar vader doden? Omdat het volgens haar een verrader was, ja hallo voor Imora niet. Maar ja, het is nu eenmaal gebeurd en daar kan niets aan veranderd worden ookal wou Imora dat dan nog zo graag. Ze wou gewoon dat die merrie beter had na gedacht. Ja je hebt wel meer veranders op de wereld maar die moeten toch niet allemaal dood? Even schudde ze gefrustreerd met haar hoofd. Waarom kon ze zich gewoon niet over die gebeurtenissen zetten? Zo moeilijk was dat trouwens niet, oke Imora moet niet veel zeggen want ze piekerd er nu eigenlijk nog steeds over terwijl het al gebeurd is. Imora haar korte bruine manen lagen warrig door elkaar, niet dat het haar iets kon schelen want als ze het toch weer netjes probeerde te leggen dan wanneer ze zin had om te galoperen zouden die toch weer in de war geraken dus doet ze er op dit moment nu ook niet echt moeite voor. Haar licht grijze ogen gleden langzaam het gebied rond, pas nu merkte ze dat ze aan de rand van het bos stond. Even bekeek ze het gebied vlug eens goed en snoof de verschillende geuren goed op. Niemand te bekennen, ze wou al een tijdje geen paard meer zien, omdat ze niet wou dat andere paarden zorgen over haar zouden maken. Ze had geen hulp nodig, het enige wat ze wou is terug normaal zijn, maar ja dat is iets wat niet echt voor haar zin had nu ze ookal geen vader meer had.
uiteindelijk begon Imora toch vooruit te stappen en ging het bos in. Af en toe stapte ze op een tak, de ene kraakte in twee omdat het een dunne was, de andere niet omdat Imora niet echt veel woog omdat ze nog jong was. Meestal zeggen ze dat je moet genieten van je veulen jaren, maar als je iets hebt meegemaakt dat dat voor altijd verpest dan wat? Hier had ze dus echt geen zin in, ze wou er niet meer over piekeren, een lichtte schok schoot door heel haar lichaam en toen begon ze wild voor zich uit te galoperen. Ze probeerde te genieten van de wind die tegen haar opbeukte. Het voelde goed aan, de vrijheid en op dat moment helemaal geen zorgen. Dat was wat Imora nodig had, geen zorgen. Kleine hoefafdrukken liet ze achter, ja dus niet zo'n groote en diepe van de volwassen paarden die die achterlieten. Even stopte Imora terwijl ze al huigend terug op adem probeerde te komen, haar oren stonden nu meer recht dan plat omdat ze nu ontspannen was en nieuwsgierig naar de omgeving keek. Het bos was een goeie plek om tot jezelf te komen, vooral met al die obstakels. Opnieuw brak er een tak in tweeën, maar deze keer was het niet de schuld van Imora want die stond stil. Haar oren vlogen terug in haar nek terwijl ze schuter in het rond keek, vlug snoof ze de geur op en merkte dat er een merrie haar richting kwam. Haar ogen werden even groot, nee ze mocht niet op een zielig veulentje kijken. Ze spande haar spieren op en keek de merrie strak aan die nu voor haar stond. Die merrie had een schedel op haar hoofd? Wat raar. Even gingen haar oren nieuwsgierig overeind staan maar legde die direct weer plat."Hallo" sprak ze kort en bondig, gelukkig geen trillingen in haar stem.
-Narrie ^^-
uiteindelijk begon Imora toch vooruit te stappen en ging het bos in. Af en toe stapte ze op een tak, de ene kraakte in twee omdat het een dunne was, de andere niet omdat Imora niet echt veel woog omdat ze nog jong was. Meestal zeggen ze dat je moet genieten van je veulen jaren, maar als je iets hebt meegemaakt dat dat voor altijd verpest dan wat? Hier had ze dus echt geen zin in, ze wou er niet meer over piekeren, een lichtte schok schoot door heel haar lichaam en toen begon ze wild voor zich uit te galoperen. Ze probeerde te genieten van de wind die tegen haar opbeukte. Het voelde goed aan, de vrijheid en op dat moment helemaal geen zorgen. Dat was wat Imora nodig had, geen zorgen. Kleine hoefafdrukken liet ze achter, ja dus niet zo'n groote en diepe van de volwassen paarden die die achterlieten. Even stopte Imora terwijl ze al huigend terug op adem probeerde te komen, haar oren stonden nu meer recht dan plat omdat ze nu ontspannen was en nieuwsgierig naar de omgeving keek. Het bos was een goeie plek om tot jezelf te komen, vooral met al die obstakels. Opnieuw brak er een tak in tweeën, maar deze keer was het niet de schuld van Imora want die stond stil. Haar oren vlogen terug in haar nek terwijl ze schuter in het rond keek, vlug snoof ze de geur op en merkte dat er een merrie haar richting kwam. Haar ogen werden even groot, nee ze mocht niet op een zielig veulentje kijken. Ze spande haar spieren op en keek de merrie strak aan die nu voor haar stond. Die merrie had een schedel op haar hoofd? Wat raar. Even gingen haar oren nieuwsgierig overeind staan maar legde die direct weer plat."Hallo" sprak ze kort en bondig, gelukkig geen trillingen in haar stem.
-Narrie ^^-