When the sun goes down

De zon was verdwenen achter de donkere wolken. De wolken hadden het daglicht de weg verspert waardoor het akelig donker was. Vogels waren gestopt met zingen en de herbivoren zochten naar een schuilplaats. Carnivoren keken vanuit hun schuilplaatsen toe hoe de zwakken vluchtte voor het nakende onweer. Sommige hongerige roedels verzamelden zich en leken en plan te bedenken. Ze omsingelden een kudde herten en sloegen toe. De jonge dieren waren een makkelijke prooi. Ze haalden zo de zwakkeren neer. De alfa jaagde luid grommend de lagere dieren weg en begon als eerste aan zijn trofee waar hij niets voor had moeten doen. Je kon het oneerlijk of rechtvaardig noemen. Panarea vond het rechtvaardig. Een alfa was in haar ogen een dier dat had gevochten tot de dood om leider te worden. Diegene zorgde ervoor dat de kudde of roedel bleef voort bestaan. Het was het machtigste dier dat er maar was. Maar Panarea had nog meer respect voor dieren die alleen konden overleven, dat waren duidelijk de sterksten. Zelfs een alfa kon rekenen op de dekking van zijn onderdanen. Panarea kende het leven in een kudde niet. Ze was er niet in opgegroeid en had dus nooit iemand moeten dienen. Dat zou ze ook nooit doen. Haar eigen pack zou ze wel ooit hebben, daar was ze zeker van. Hoelang het zou duren maakte haar niet uit. Haar gepeins werd onderbroken door een luide donderslag. Eentje die pijn deed aan je oren. Het onweer hong boven DH maar Panarea had geen angst. Het onweer was met haar net als op de dag van haar geboorte. De donder werd vervolgd door een bliksemslag. Voor even verlichtte het de duisternis maar het verdween net zo snel als dat het was gekomen. Haar moeder zat hier achter, dat wist ze zeker. Vanaf het moment dat ze was gestorven was het beginnen onweren. Ze had laten merken dat ze bij de duivel was en dat ze nog steeds heerste. Panarea's hoeven raakten hoef voor hoef de harde ondergrond van de drakenberg. Haar lange zwarte manen begonnen aan elkaar te kleven door de regen die met bakken vanuit de lucht begon te vallen. De druppels die van haar vacht gleden waren niet doorzichtig maar hadden een smerige kleur die alle vuiligheid van haar vacht met zich mee nam. Ne de onweersbui zou ze weer blinken als een spiegel. Daarna zou de heerlijk roestrode kleur haar vacht weer sieren als ze een nieuw slachtoffer had gevonden. Haar gidzwarte ogen vlogen een kant op. Ze draaide luid snuivend haar hoofd naar de kant waar het geluid van kwam. Ze drukte haar oren steviger tegen haar schedel aan en hees haar hals hoger de lucht in. Haar donkere ogen gericht op hetgene wat om de hoek zou komen, klaar voor de strijd. Wie o wie durfde bij haar in de buurt te komen?

-open voor iedereen-

Langzaam slofte hij langs de vulkanen, ughh.. Er was weer eens geen ene moer te beleven op eten na. Een bezigheid die hem zo nu en dan vreselijk begon te vervelen. Hij had al meer dan genoeg getraind vandaag en had nu dus helemaal niets te doen. Er was immers niets om de tijd te doden in dit godverlaten plekje. Wat dus betekende; nog meer trainen. Geweldig, het trainen begon hem inmiddels vreselijk de keel uit te hangen. Moeizaam strompelde hij over in een draf waarna zijn spieren langzaam maar zeker weer warm werden. Hij draafde eerst wat rondjes om goed te kunnen warm worden. Plots stopte hij. Uiteindelijk vroeg hij zichzelf nog altijd af waarom hij dat precies deed maar nu dacht hij daar niet aan. Iets schoot hem te binnen, gaf hem een gevoel dat hij wat vergeten was. Alsof hij iets vreselijk belangrijks had laten liggen, zoals je soms wel kon denken dat je de huissleutel kwijt was en je dus niet naar binnen kon, terwijl je aan het fietsen was en de huissleutel gewoon aan de fietssleutel hing. Zo’n gevoel had hij nu om precies te zijn. Hij schudde de gedachte uit zijn hoofd en draafde doelloos verder. Hij had er een hekel aan als hij geen doel had, hij was een denker maar ook degene die snel actie ondernam. Hij liet niet met zich spotten, als iemand een slimme opmerking over maakte, nam hij geen eens de moeite om een slimmere opmerking terug te maken. Hij maakte de spreker gelijk een kopje kleiner, over het algemeen was hij een vreselijk simpel paard, maar toch weer zo uniek. Hij was vaak nors, hij had een luide stem met een rauw sinister randje. Zijn ogen waren leeg, langzaam was de emotie uit hem geperst toen hij jong was. Naarmate zijn emotie minder werd, werden zijn spieren groter. Wat hem tot nu maakte, een gemiddeld paardje qua schofthoogte. Rond de 1.57, hij was rank gebouwd. Zijn spieren rolde onder zijn huid terwijl hij naar de merrie in zijn gezichtsbeeld draafde. Kalm stopte hij voor haar, de emotieloze en zelfverzekerdheid hemzelf. Hij keek de merrie strak aan toonde geen enkele angst. Immers was deze vroeger gewoon simpel weg uit hem geperst. Eventjes stampte hij met zijn hoef op de grond. Zijn staart mepte heen en weer. Terwijl hij kalm wachtte op een antwoord van de merrie. Wat snel moest komen want veel geduld had hij niet.

Een donderslag weerklonk, een bliksemflits volgde al snel. Alle dieren zochten een schuilplaats maar Panarea bleef staan. Haar donkere ogen werden even opgelicht door het licht van de bliksem. Ze leek net zo'n moordenaar uit een enge horrorfilm. Eentje die met een donkere kap naar je toe kwam en op het moment van de bliksemflits zag je zijn enge ogen. Dan haalde hij zijn mes uit en vermoorde hij je vrolijk en verdween in de donkere nacht. Enkel was Panarea nog een tikkeltje erger. Als je haar zo zag staan weergalmde meteen de horrormuziek in je oren. Ze was een moordenaar maar eentje die je de meest pijnlijke en trage dood gaf en ze bleef er op kijken tot je dood was. En net als je denkt dat je eindelijk heen kan gaan zal ze je nog meer pijnigen. Ze takelt je nog een laatste keer toe en je zult haar naam vervloeken en hem uitroepen. Daar leefde ze voor en dat wist bijna iedereen. Haar naam werd famous en zij genoot ervan. Ze zwiepte met haar staart tegen haar flanken aan en wachtte met een valse blik in haar ogen op het ding dat in haar buurt durfde te komen. Een hengst van haar leeftijd kwam dichter en hield halt. Panarea snoof luid. Hij stampte met zijn hoef op de grond en liet merken dat hij geen goedzakje was. Toch vond ze zijn gedrag maar niets. De stilte werd doorbroken door nog een donderslag en de hemel lichtte weer op. Haar gidzwarte ogen werden opgelicht. Als je erin keek leek het alsof je de schreeuw van vermoorde paarden zag, de haat die ze voor haar koesterden en dat ze er alleen maar sterker van werd. Sommige paarden verwachten niet veel van haar doordat ze op een grote arabier leek. Met haar meter 67 was ze een redelijk groot paard om arabisch bloed met zich mee te dragen. Toch had ze arabisch bloed door haar aderen stromen maar ook dat van een fries, een mustang, shagya arabier en warmbloed. Ze was een dodelijke combinatie van een slanke bouw en spierkracht. Haar ouders hadden een, bijna, perfecte combinatie gemaakt. Ze hadden hun beste eigenschappen vererft en daar was zij uit gekomen. Een monster dat leefde om te moorden en geen genade toonde. Ze kende geen liefde of respect en zou nooit naar iemand luisteren.

Eventjes gromde hij binnensmonds hij moest ook altijd beginnen met spreken, een van de punten die hij totaal niet beheerste, praten. Zijn manen plakte aan zijn huid evenals zijn staart, die hij soms tegen zijn flanken sloeg om een vreselijke jeuk te stoppen, zijn zwarte ogen staarde haar strak aan, maar hij was niet van plan om te reageren niet nu in ieder geval. Enkele lichtflitsen vulde de hemel op, de korte tijd daarvan nam hij aan als een goede reden om de merrie te bekijken, ze was net als hem slank gebouwd maar ook sterk. De merrie was groter en van zijn leeftijd. Hij was een kleine moordmachine die gek was op de ijzere smaak van bloed. Hij leefde voor de smaak en voor het moorden zeiden sommige paarden. Weer gleed zijn kritische blik over de merrie heen, weer liet hij geen enkel detail ontgaan, hier en daar zag hij een spiertje dat hij niet eerder gezien had. Zijn staart sloeg doelloos wat heen en weer en alweer staarde hij strak in de ogen van de merrie zonder ook maar één spier te vertrekken bleef hij haar aan kijken, hij knipperde amper met zijn ogen. Plots proefde hij de smaak van bloed in zijn mond; een van zijn verse littekens was opengesprongen en was gaan bloeden, in één klein stroompje gleed het bloed soepel naar beneden langs zijn mond naar de grond. Alezàn stak zijn grote roze tong naar buiten en likte wat van het bloed op. Waarna hij eventjes een tevreden blik had, maar die blik was al weg voordat hij er echt helemaal was. Hij klakte eventjes met zijn tong en keek de merrie nu aan alsof ze een interessant TV-programma was dat hij nog nooit gezien had, maar die blik veranderde snel weer in een strakke blik waarmee hij in de ogen van de merrie staarde opzoek naar haar geheim. Weer bromde hij wat waarna hij toch maar echt iets ging zeggen;
,,Wie heeft vandaag het lef mijn rust te verstoren?’’
Zijn stem was luid een beetje schel en met een sinister randje weergalmde hij over het gebied.

~Niet af ~