Gotta have pain, because of you, gotta have pain for you~

Langzaam tilde ze haar hoofd op bij het zien van de zwarte gestalte die eraan kwam lopen. Haar oren waren licht naar achteren tegen de harde wind die in het koude gebied was. Ze deed geen enkele moeite om dichterbij de gestalte van de zwarte merrie te komen, haar staart en manen wapperden wild in de wind. Ze straalde een zelfverzekerdheid en kalmte uit. Rustig en geduldig wachtte ze op de zwarte merrie wiens gestalte goed afkaatste tegen de alsmaar witte achtergrond. Want immers was het enige wat je hier zag; witte, ijskoude sneeuw. Ze had alle tijd van de wereld, enkel de zwarte merrie voor haar blijkbaar niet. Ze ging gepikeerd over in een draf en kwam toen slippend tot stilstand bij Ravena. Ravena keek haar kalm en zelfverzekerd aan. ’’Eagles.’’ De woorden gleden soepel over haar tong naar buiten toe. Een kleine sadistische glimlach vormde zich op het verminkte gezicht van haar zus. Haar zus was compleet zwart, haar ogen waren ook zwart. Ze was vreselijk groot, over de twee meter, en verschrikkelijk gespierd. Toch was Ravena nog niet onder de indruk. De merrie was verschrikkelijk groot, en ze moest helemaal omhoog staren om Eagles aan te kunnen kijken. Maar toch hielden haar paarse ogen de merrie stevig vast. ’’Raafske.’’ Haar zus tuitte haar lippen eventjes sinister. Ravena schudde enkel haar hoofd. ’’Enkel een idioot noemt me Raafske.’’ Wees ze de merrie er droogjes op. ’’En dit keer ontglip je me niet met je mini lichaam. Dit keer zou ik je verpletteren.’’ Één wenkbrauw gleed bij Ravena omhoog. Iets wat kenmerkends was voor haar. ’’Blijkbaar ben je vergeten dat ík degene ben die jóu móet vermoorden.’’ Dit maal was het aan Ravena de beurt haar lippen te tuitten. Nou ja, in normale omstandigheden zou ze dit doen. Dit maal liet ze dit proces achterwegen, om maar gelijk tot zaken te komen. ’’Ik meen te weten Ravena, dat je dit niet gaat doen.’’ Ravena wende haar blik eventjes af, haar ogen speurde rond het gebied. Zelfverzekerd zette ze nog een pasje naar voren toe. Waardoor ze nog hoger moest kijken. ’’En hoe ben jij aan deze ware wijsheid gekomen?’’ Ravena keek haar zus licht nieuwschierig aan. Haar zus schudde haar hoofd enkel om de jeuk die de vreselijke vliegen veroorzaakte. ’’Ik zie dat je gevleugelde miserabele wezen er nog steeds is.’’ Merkte Eagles op met een blik aan de horizon. Ravena haar blik gleed naar de plek waar Eagles naar keek, in de verte zag ze hoe Amenia naar hun toe kwam. En boven hun begon te cirkelen. ’’Wel… Ik zal het ze zeggen.’’ Met die woorden draafde Eagles weg. Ravena keek haar gepikeerd na en vloekte zacht. De verrekte merrie ging zeggen dat Ravena haar niet zou vermoorden. Ze had het kunnen weten, het was altijd hetzelfde liedje. Ook Ravena draaide haarzelf om. ’’Kom Amenia, we zijn niet langer veilig.’’ Met die woorden stapte ze langzaam weg, toch maar opzoek naar een plek waar ze kon schuilen.



~Sauron ~

Een explosie van helderwitte sneeuwvlokken gemengd met de lavendelblauwe glans die over het oppervlak van de sneeuwvlokken lag. Het was een glorieus beeld waarbij macht door je lichaam heen raasde. De kleuren die voor je ogen dansten en het zonlicht dat er voor zorgde dat soms paarsblauwe accenten over de sneeuw wervelden en soms rood-oranjeachtige kleuren je tegemoet schitterden. Het zorgde voor een symfonie aan kleuren dat dit landschap alles behalve saai maakte, het maakte het zelfs indrukwekkend.
Dit was zeker een beeld waarbij bij meerdere paarden het het hart harder deed kloppen. Voor een koperbruine, jonge een uitzondering. Hij vond deze verschijning álles behalve interessant. Badend in het licht stuwde hij zijn lichaam voort in een rustig drafpasje. Als je al had opgemerkt dat bij zijn flank litteken weefsel van een grootte wond zat , hij een oor miste , de helft van zijn schedel ingedeukt leek te zijn en hij een onwerkelijke , bezopen blik in zijn vlammende ogen had dan was het niet moeilijk om te bedenken dat er iets van schizofrenie in deze hengst verstopt was. Een analyse die vele paarden maakte. Ontweken hem daardoor zelfs liever omdat hij eruit zag als een gevaarlijke gek. 99 % van deze tijd was hij inderdaad ongevaarlijk, leken zijn slimme eigenschappen , sluwe maniertjes en hersenen hem gek te maken maar werd hij meeste van de keren niet agressief.
Dan had je nog de andere 1%. Dat was het deel wat niet klopte. Het moment waarbij hij zijn lichaam en gedachten niet meer in de hand had. Dan was hij dodelijk! Maar tegelijkertijd zwak. Op zo'n moment kon hij zo razend worden dat zijn hersens hem in de steek lieten en dan was zijn lichaam aan een gecraste computer. Waardeloos maar kans op ontploffingsgevaar.
`Kom Amenia, we zijn niet langer veilig´.
In één seconden kroop zijn ene zielige oortje omhoog en tilde hij zijn kop op om te ontdekken waar deze stem vandaan kwam. De okerbruine hengst was weer eens met zijn hoofd ergens anders geweest en had niks gemerkt van naderend paard. Niet dat het hem ook maar enigszins uitmaakte. Hij was niet bang voor een zogenaamd ‘slecht paard dat dacht hem wel even in elkaar te meppen’ , die waren enkel grappig. Die kon je sarren, pesten tot de rollen waren omgedraaid en ze banger voor jou waren dan dat , wat zij wilde, jij bang was voor hun.
Ondertussen had de hengst allang ontdekt welke bron het geluid veroorzaakte en draafde hij er op zijn áller vrolijkst naartoe. Melo-dramatisch schudde hij zijn hoofd in een ‘zogenaamde vrolijke opwelling’ en liet een zacht soort half hinnikend-briesend geluid horen. Het klonk redelijk mislukt. Zijn vrolijkheid was misleidend, want hij had wel vaker last van stemmingswisselingen en hij had het in zich om van het een op het andere moment in een halve gare te veranderen. Óf erger; in een duivels beest dat enkel naar bloed snakt. Ghihi,
`Milady´. Wanneer je de hengst kende was dit woord wel redelijk te verwachten. Sauron voelde dat zijn hoofd tolde door het witte, wervelende licht dat sneeuw weerkaatste en in zijn ogen scheen. Hij snoof geïrriteerd en probeerde zijn aandacht op de merrie te verleggen.
`Bijzonder, ik zie niet vaak een witte merrie met zwarte manen´. Of ze dit als een compliment moest zien of niet moest ze zelf maar uitmaken; maar sauron was weer zó onsamenhangend dat het niet aan hem te merken was tenminste.

De zon verwarmde haar witte vacht, haar hoef sporen waren diep in de sneeuw getrokken. Ze was met haar gedachte nog diep bij Eagles, van wie ze altijd had gedacht dat het haar zus was, maar het was haar zus nooit geweest, het was niet meer dan een vriendin geweest. Daarom leken ze ook totaal niet op elkaar. Maar het was met haar altijd hetzelfde geweest, zij was altijd de gene die het verraadde, zij was altijd de slappeling die dingen tegen andere zij over andere zodat zij sterker werd terwijl die andere verslapte. Ze was altijd de miserabele smiechterige mislukkeling geweest die enkel profiteerde door het feit dat ze andere verraadde. En niemand had haar ooit gemogen, je kon haar niet eens mogen. Dat was simpelweg onmogelijk, want als je haar mocht en je haar je vriendin noemde, dan wist ze meer over je en zou ze ook jou verraden en je laten vallen als een watje. Ravena snoof eventjes licht verontwaardigd. Het was belachelijk. Een geur kwam in haar neusgaten terecht en kietelde haar van binnen uit, maar ze merkte het amper op in gedachte verscholen met haar eigen woede en minachting merkte ze niet op hoe de geur haar kietelde en een okerbruine hengst almaar dichter en dichter bij kwam. Het was net alsof Amenia er net nog was en ze nu dood neer gevallen was, net had ze nog gedacht dat Amenia er was. Ze had haar zelfs gezien, in haar gedachte. Ze had haar gezien als een illusie die met de wind meetrok en haar volgde zoals ze vroeger altijd zo trouw deed. Een stem, als een fluistering hoorde ze het woord, de stem was zwierig zoals zij hem half in gedachte hoorde opvatte. Toen schoot ze uit haar gedachte, dit ging niet zo snel als je verwacht had misschien. Haar ogen gleden langzaam open, vervolgens werd haar kop langzaam opgetild tot ze de hengst voor haar kalm en zelfverzekerd aankeek. Na zijn tweede zin bekeek ze hem kritisch, haar getrainde blik gleed over zijn lichaam. ,,Ik zie niet vaak een donkerbruine hengst, met gele ogen en een blijkbaar afgerukt oor waar vele wonden zitten. Ravena is de naam.'' Beantwoorde ze hem droog. Dat laatste was enkel een begroeting waarin ze niet meer dan verwachte dat de hengst nu ook uit gewoonte of beleefdheid zijn naam terug zou zeggen.

~Flutje ~